Ὄχι ἕνα ἀλλὰ δύο θαύματα πίστεως μᾶς παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Ζ’ Λουκᾶ (η’ 41-56). Δυὸ πονεμένες ὑπάρξεις, ἕνας πατέρας, ποὺ ἔπασχε γιὰ τὸ παιδί του, ποὺ πέθαινε, καὶ μιὰ γυναῖκα, ποὺ ἔπασχε ἡ ἴδια ἀπὸ χρόνια ἀσθένεια, ζητοῦν καὶ προσδοκοῦν νὰ λάβουν ἀπὸ τὸν Κύριο παρηγορία καὶ ἀνάπαυση στὴν θλίψη των.
Καὶ οἱ δύο ἔχουν «ἀπαγορευτικό» ἀπὸ τὸν νόμο νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριο: ὁ ἕνας, διότι ὡς ἀρχισυνάγωγος θά «μολυνόταν» ἀπὸ τὸ κήρυγμά Του, καὶ ἡ ἄλλη, διότι, ὡς αἱμορροοῦσα, ἦταν, σύμφωνα μὲ τὸν μωσαϊκὸ νόμο, ἀκάθαρτη καὶ μολυσμένη.
Καὶ οἱ δύο ἔχουν, ἐπίσης, βεβαιωθῆ ὅτι κανεὶς δὲν μποροῦσε πλέον, ἀνθρωπίνως, νὰ τοὺς βοηθήσῃ. Γι’ αὐτὸ ἐναποθέτουν τὶς τελευταῖες των ἐλπίδες γιὰ θεραπεία στὸν Κύριο. Καὶ φυσικὰ ὁ εὔσπλαγχνος Κύριος δὲν ἀπογοητεύει κανέναν ἀπὸ τοὺς δύο γιὰ τὸ θάρρος τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης ποὺ δείχνουν στὸ πρόσωπό Του. Τὴν μὲν ταλαίπωρη κόρη τὴν προτρέπει νὰ ἀποκαλύψῃ δημοσίως «δι’ ἥν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ …καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα.» (ὅ. π., 47), ὄχι ἀσφαλῶς, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες, γιὰ νὰ τὴν ἐξευτελίσῃ, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν προβάλῃ «ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ» ὡς ὑπόδειγμα πίστεως, διότι εἶχε τὴν πεποίθηση ὅτι καὶ μὲ τὸ ἄγγιγμα μόνον τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου Του ἦταν δυνατὸν νὰ θεραπευθῇ ἀπὸ τὴν φοβερή της ἀσθένεια!
Τὴν ἀποκαλεῖ, μάλιστα, τρυφερὰ θυγατέρα Του, ἐπιβραβεύοντάς την, ἔτσι, γιὰ τὸ θάρρος τῆς πίστεώς της: «Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.» (ὅ. π., 48). Μὲ τὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος στὴν αἱμοῤῥοοῦσα «θυγατέρα» Του, καθ’ ὁδὸν γιὰ τὸν οἶκο τοῦ ἀρχισυναγώγου, προετοίμασε καὶ τὸν ἴδιο γιὰ τὸ ἄλλο, τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, τῆς ἀναστάσεως, ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε σὲ λίγο, τῆς δικῆς του –καὶ τοῦ Κυρίου, ἀσφαλῶς- μικρῆς θυγατέρας.
Ἀξίζει, στὸ σημεῖο αὐτό, νὰ ἐπισημάνῃ κανεὶς μιὰ ἀκόμη σχέση μεταξὺ τῆς μικρῆς καὶ τῆς μεγάλης θυγατρὸς τοῦ Κυρίου, καὶ αὐτὴ ἔγκειται στὸν ἀριθμὸ δώδεκα, ποὺ ἀναφέρει εἰδικὰ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ κατ’ ἐξοχὴν κοινωνικό του Εὐαγγέλιο, ὅπως ἔχομε καὶ ἄλλοτε ἐπισημάνει. Δωδεκαετὴς ἡ ἀσθενὴς κόρη, δωδεκαετὴς καὶ ἡ ἀσθένεια τῆς γυναικός. Ἡ μικρὴ κόρη πεθαίνει δώδεκα ἐτῶν, ἐνῶ ἡ μεγάλη θεραπεύεται, μὲ τὴν πίστη της, ἀπὸ ἀσθένεια δώδεκα ἐτῶν, ἐπισημαίνουν χαρακτηριστικὰ οἱ ἑρμηνευτὲς Πᾳτέρες καὶ μάλιστα ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἅπαντα τὰ ἔργα, Πατερικές ἐκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμᾶς», ἐκδ. οἶκος «Τὸ Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 2005, «Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Λουκᾶν Α’», κεφάλαιο 8ο, σελ. 383-387).
Τὸ τέκνο εἶναι θνησιγενές, διότι ὁ πατέρας -ἡ μητέρα, ἡ κοινωνία, οἱ μεγάλοι γενικῶς-, πάσχουν ἀπὸ τὴν θανατηφόρα ἁμαρτία (Ἰάκωβος Ἀδελφόθεος, α’ 15). Χρειάζεται, ἑπομένως, νὰ προηγηθῇ ἡ θεραπεία τοῦ μεγάλου, γιὰ νὰ ζήσῃ καὶ ὁ μικρός. Νὰ πιστέψῃ ἡ μεγάλη κόρη, ἡ αἱμορροῦσα, γιὰ νὰ ἀνα-ζήσῃ, νὰ ἀναστηθῆ καὶ ἡ μικρὴ κόρη.
Ἐπίσης, γιὰ νὰ σωθῆ ὁ μεγάλος, πρέπει ὁ ἴδιος νὰ ἀγγίξῃ τὸν Κύριο, ὅπως ἔκανε ἡ αἱμοῤῥοοῦσα. Γιὰ νὰ γίνη, ὅμως, καλὰ ὁ μικρός, ποὺ πάσχει ἐξ αἰτίας τοῦ μεγάλου, χρειάζεται νὰ τὸν ἀγγίξῃ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος (ὅ. π., 55), ἀνταποκρινόμενος, βεβαίως, στὸ κάλεσμα πίστεως τοῦ μεγάλου, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση τοῦ ἀρχισυναγώγου.
Ἂς ἀκολουθήσωμε καὶ ἐμεῖς, οἱ σύγχρονοι μεγάλοι, τὸ παράδειγμα τῶν μεγάλων τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ παραδεχθοῦμε τὴν ἀσθένειά μας, τὴν ἁμαρτία, καὶ νὰ ζητήσωμε ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν θεραπεία μας, καὶ τότε θὰ ἀκολουθήσῃ καὶ ἡ θεραπεία τῶν παιδιῶν μας.
Ἐὰν ἔχωμε ἐμεῖς τὸ θάρρος καὶ τὴν ταπείνωση νὰ ὁμολογοῦμε «δημοσίως» τὶς ἁμαρτίες μας, νὰ ἐξομολογούμαστε καὶ νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινὰ γιὰ τὰ δικά μας μικρὰ καὶ μεγάλα ὀλισθήματα καὶ νὰ ἐμπιστευώμαστε τὸν Κύριο γιὰ τὴν σωτηρία μας, ὅπως ἡ αἱμοῤῥοοῦσα καὶ ὁ Ἰάειρος, τότε θὰ βοηθήσωμε καὶ τὰ παιδιά μας νὰ κάνουν τὸ ἴδιο.
Ἐὰν τὰ ἀγαπᾶμε πραγματικά, νὰ θυσιάσωμε, ἐπὶ τέλους, γιὰ χάρη των, τὰ δικά μας πάθη, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν καὶ ἐκεῖνα καὶ νὰ ζήσουν ἀληθινὰ κατὰ Θεόν.
Τὸ ὄφελος, πάντως, ἀπὸ μιὰ τέτοια κοινὴ θεραπεία θὰ εἶναι πραγματικὰ σωτήριο γιὰ ὅλους, διότι ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, μὲ τὴν τόλμη τῆς πίστεως, τὴν ταπείνωση καὶ τὴν μετάνοια, θὰ εὕρωμε χάρη καὶ ἔλεος παρὰ τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν. Γένοιτο!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος
Ορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος "Επάλξεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου