Από τις βαρκούλες του χωριού στα όνειρα της πόλης

 

Φωτογραφίες: Pinterest

Αύριο, 26 Νοεμβρίου 2025, εορτάζουμε τον Άγιο Στυλιανό, τον προστάτη των μικρών παιδιών· των   αγγέλων που γεμίζουν τη ζωή μας με φως, αυθορμητισμό και ελπίδα. Το αφιέρωμα αυτό είναι ένας φόρος τιμής στις αληθινές ανάγκες της παιδικής ψυχής – τότε και τώρα. Γιατί τα παιδιά δεν ζητούν πολλά. Ζητούν έναν τρόπο να εκφραστούν… να αγαπηθούν.

Λαμπερά μάτια, δημιουργικά χέρια,
μικρές ψυχές μα μεγάλοι δημιουργοί.
Η φτώχεια γέννησε φαντασία,
και το χαμόγελο χτίζει θαύματα στη ζωή.

Τα παιδιά που έφτιαχναν τον κόσμο δικό τους
ξέρουν πως η αγάπη είναι αληθινή όταν προσφέρεται.
«Απόψε θα έχω έτοιμο το δώρο σου», λένε,
κι η δύναμη της παιδικής έκφρασης φωτίζει το αύριο.

Άγιε Στυλιανέ, προστάτη των παιδιών,
φώτισε τις καρδιές τους να μένουν αγνές.
Στήριζε όσους πονούν και όσους ελπίζουν,
γιατί στα μάτια τους κρύβεται ο κόσμος όλος.

 Στη Βαλύρα Μεσσηνίας της δεκαετίας του ’50 τα παιδιά δεν γνώριζαν την άνεση ούτε τα περίτεχνα παιχνίδια της σημερινής εποχής.

Οι μέρες τους ήταν γεμάτες δουλειά: σχολείο το πρωί και αγροτικές εργασίες το απόγευμα και το Σάββατο. Μα όταν έπεφτε ο ήλιος, ερχόταν και η ανταμοιβή – το ζεστό φαγητό που τους περίμενε στο χαμηλό στρογγυλό τραπέζι.

                                                                Φωτό: Ζωή στο Χωριό

Ένα τέτοιο απογευματινό,  πέντε αγόρια ,  έξι χρονών, κάθισαν γύρω του με λαχτάρα. Στο κέντρο υπήρχαν βραστές πατάτες, μπόλικα αυγά και ένα πιάτο βραστό καλαμπόκι. Περίμεναν μόνο το καρβέλι που ζύμωσε η γιαγιά στον ξυλόφουρνο. Μόλις το έφερε, τα χέρια σταυρώθηκαν και τα μάτια έλαμψαν. Αυτό δεν ήταν απλώς φαγητό· ήταν θεόσταλτο δώρο. Ήταν η απόδειξη ότι, παρά τη στέρηση, η ζωή έχει γεύση… όταν μοιράζεται.

Τα παιχνίδια τους ήταν κλαδιά, πέτρες, σύρματα και καλαμιές. Μα στα χέρια τους γίνονταν καράβια, σφεντόνες και όνειρα. Κάθε κατασκευή – ένα μικρό θαύμα της φαντασίας.

Σήμερα όλα φαίνονται διαφορετικά. Τα παιδιά έχουν πολλά, μα ευχαριστιούνται λιγότερο.
Γι’ αυτό και ο μικρός Γιώργος, στην Αθήνα, τη μέρα των γενεθλίων του, έσπασε όλα του τα δώρα με ένα σφυράκι.
—Θα ενώσω τα κομμάτια τους και θα φτιάξω ένα δικό μου ρομπότ, είπε.

Η μητέρα του, αγχωμένη, τον πήρε την Κυριακή βόλτα στο Μοναστηράκι. Μπροστά σε έναν πάγκο γεμάτο γεωργικά εργαλεία ο μικρός ενθουσιάστηκε:

—Μαμά, πάρε μου ένα πριονάκι, ένα σφυράκι, σύρμα, μερικές πρόκες, μια τανάλια και μια πένσα.

—Και τι θέλεις να φτιάξεις, Γιώργο μου;

—Θα δεις! Μόλις ξυπνήσεις το απόγευμα, θα έχω έτοιμο το δώρο σου!

                     

Μόλις επέστρεψαν στο σπίτι έπιασε δουλειά. Ο μικρός μαραγκός έκοψε τα ξύλινα πόδια μιας παλιάς καρέκλας και έφτιαξε ένα μικρό σκαμνί, για να κάθεται η μητέρα του όταν φοράει τις κάλτσες και τα παπούτσια της. Όταν εκείνη ξύπνησε και είδε το δώρο, έμεινε άφωνη.

—Μη στενοχωριέσαι, της είπε. Που δεν ζει ο μπαμπάς… έφυγε μαζί με το αυτοκίνητό του για πάντα. Εγώ τα καταφέρνω! Θα σου φτιάχνω εγώ ό,τι χρειάζεσαι!

Τα μάτια του έλαμψαν. Όχι από λύπη. Από περηφάνια. Ήταν το δικό του «ευχαριστώ»… και το δικό του «σ’ αγαπώ». 

Η παιδοψυχολόγος , που  συμβούλευε τη μητέρα του Γιώργου, είπε:

«Το παιδί δεν χρειάζεται απαραιτήτως ακριβά δώρα. Χρειάζεται χώρο να εκφραστεί.

Χρειάζεται να του επιτρέψουμε να πει αυτό που νιώθει – όχι απαραίτητα με λόγια. Μπορεί να το πει με παιχνίδι, με κατασκευή, με ζωγραφιά, με μουσική. Όταν το παιδί δημιουργεί, χτίζει την αυτοπεποίθησή του. Νιώθει πως υπάρχει.

Και τότε γεννιέται η εσωτερική του δύναμη.»

«Ο μικρός Γιώργος δεν έσπασε τα δώρα του από άρνηση· τα έσπασε για να τα δημιουργήσει ξανά. Θέλησε, με τον δικό του τρόπο, να πει: ‘Μητέρα, μπορώ. Είμαι εδώ. Σ’ αγαπώ’.

Ας μάθουμε να ακούμε τα παιδιά μας χωρίς να περιμένουμε να μας μιλήσουν με λέξεις.

Ας τους δώσουμε το δικαίωμα να εκφραστούν. Γιατί κάθε παιδί κρύβει μέσα του έναν μικρό δημιουργό – και έναν μικρό θεραπευτή.»

                                    

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κάθε παιδί είναι ένας φάρος. Κι εμείς οι μεγάλοι, είμαστε οι φύλακες της φλόγας του.

Ας τα αφήσουμε να δημιουργήσουν – όχι για να εντυπωσιάσουν, αλλά για να υπάρξουν.

Κι ίσως τότε, όπως ο Γιωργάκης, να μας χαρίσουν το πιο πολύτιμο δώρο: την έκφραση της καρδιάς τους.

                                   

Απολυτίκιο Αγίου Στυλιανού

(Ήχος δʹ – Ταχύ προκατάλαβε)

Στύλος ακλόνητος της Εκκλησίας Χριστού,

Στυλιανέ πανεύφημε, απέδειξας σαφώς·

και φυλακτήριον των βρεφών γέγονας,

ὅθεν κράζομεν σοι·

Χαίροις, πατέρων το καύχημα

Ο Άγιος Στυλιανός είθε να είναι βοήθεια των μικρών παιδιών και χείρα ευλογίας τους.

-Λόγος Θείου Φωτός