Μια αληθινή ιστορία ανθρωπιάς στη Βαλύρα Μεσσηνίας
Εισαγωγή
Η Βαλύρα, φωλιασμένη στις όχθες του ποταμού Μαυροζούμενα —του Πύρνακα— έχει γνωρίσει στο πέρασμα των χρόνων χαρές, καλοσύνες, μα και συμφορές. Το ποτάμι, άλλοτε γαλήνιο κι άλλοτε ορμητικό, κρατά μέσα του τις φωνές των ανθρώπων που έζησαν πλάι του. Από τις καταστροφικές πλημμύρες του 1947, όπου χάθηκαν ζωές νέων μυλωνάδων, ως τη μεγάλη νεροποντή του Σεπτεμβρίου 2016, οι κάτοικοι δεν έπαψαν να σέβονται και να φοβούνται το στοιχείο αυτό που, όσο κι αν το τιθασεύσεις, δεν ξεχνά.
Μα μέσα στις δοκιμασίες, πάντα γεννιούνται οι αληθινοί ήρωες — οι ταπεινοί, οι αφανείς, αυτοί που δρουν χωρίς σκέψη για ανταμοιβή. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Αχιλλέας Μπατάλιας, ο άνθρωπος που η καρδιά του στάθηκε φράγμα μπροστά στην ορμή του νερού.
Ο ήρωας της Μαυροζούμενας
Στη Βαλύρα της Μεσσηνίας, εκεί όπου το ποτάμι Μαυροζούμενα κυλά άλλοτε ήσυχα κι άλλοτε αγριεμένο, η μνήμη των νερών κρατά ακόμη τις ιστορίες των ανθρώπων του. Από παλιά, οι κάτοικοι λένε πως το ποτάμι έχει ψυχή· πως θυμάται, πως μιλά, κι όταν εξοργιστεί, σηκώνεται όρθιο και ζητά λογαριασμό.
Το 1947, τη νύχτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου, το νερό κατέβηκε με λύσσα από τα βουνά. Στο πέρασμά του παρέσυρε μύλους και ψυχές· ξεκληρίστηκε μια ολόκληρη οικογένεια νεαρών μυλωνάδων με το μονάκριβο παιδί τους. Από τότε, κάθε φορά που βρέχει δυνατά, οι παλιοί σταυροκοπιούνται και κοιτούν το ποτάμι με δέος.
Εξήντα εννέα χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 2016, η Μαυροζούμενα ξαναθυμήθηκε τη δύναμή της. Ο ουρανός σκοτείνιασε κι η βροχή έπεφτε ασταμάτητα, ώρες ολόκληρες. Το νερό ανέβηκε πάνω από ένα μέτρο, άγγιξε τη γέφυρα, μπήκε στα σπίτια. Ο φόβος απλώθηκε σαν σκιά στο χωριό.
Κοντά στο ποτάμι, το ζεύγος Χρήστος και Ελένη Φειδά εγκλωβίστηκε στο σπιτικό του. Το νερό έφτασε ως το παράθυρο κι η κυρία Ελένη, με φωνή σπαρακτική, καλούσε σε βοήθεια.
Τότε φάνηκε ο Αχιλλέας Μπατάλιας.
Όμως υπάρχει και μία έκτη ιδιότητα που ο Αχιλλέας ουδέποτε παραδέχθηκε δημοσίως, κι αυτή είναι αδιαμφισβήτητα του ¨ήρωα της Μαυροζούμενας". Περασμένα τα ογδόντα του σήμερα, μα η ψυχή του πάντα νέα, όπως τότε που μικρό παιδί ανέβαινε στα υψώματα με την μπουρού του για να ειδοποιήσει τους συγχωριανούς σε ώρα κινδύνου. Εκείνη τη νύχτα, όταν άκουσε τις φωνές, δεν δίστασε. Το αγροτικό του όχημα δεν μπορούσε να πλησιάσει — το νερό ήταν βαθύ, λασπωμένο, ψυχρό. Μα ο Αχιλλέας, χωρίς δεύτερη σκέψη, άλλαξε τα ρούχα του και βούτηξε μέσα του.
Πρώτα έφτασε στην κυρία Ελένη , τη σήκωσε με κόπο και την μετέφερε με ασφάλεια μέχρι το αυτοκίνητό του. Ύστερα γύρισε για τον κύριο Χρήστο. Με τη δύναμη που του χαρίζει ο Θεός, το καθήκον και η ανθρωπιά, τους μετέφερε στο δικό του σπίτι.
Εκεί, η θεοσεβής και φιλόξενη σύζυγός του τούς υποδέχθηκε με στοργή. Τους έδωσε στεγνά ρούχα, τους τάισε, τους παρηγόρησε. Όλη η νύχτα κύλησε με τον ήχο της βροχής και το φως του καντηλιού. Μόνο όταν τα νερά υποχώρησαν, το ζευγάρι γύρισε στο όμορφο, γεμάτο μεράκι σπιτικό του.
Ο Αχιλλέας δεν ζήτησε ευχαριστίες, ούτε δάφνες. Επέστρεψε στη σιωπή του, εκεί όπου κατοικούν οι αληθινοί ήρωες.
Κι όμως, όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν πως εξακολουθεί να επαγρυπνεί. Γιατί αυτό το μυθικό ποτάμι, εκεί όπου κάποτε ο Θάμυρις διαγωνίστηκε με τις Μούσες και έχασε τη λύρα του, μπορεί ανά πάσα στιγμή να σηκωθεί όρθιο και να σταθεί στο όμορφο γιοφύρι μας με τα δύο εικονοστάσια, όπου άγγελοι φυλάνε τη Βαλύρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου