Η φωτογραφία που άνθισε

                          

                                                               Φωτό: Pinterest

 

Αφιερωμένο στις συμμαθήτριες μου 

Στα μονοπάτια του χρόνου περπατήσαμε μαζί,
νεανικές καρδιές, γέλιο και όνειρα στο φως.
Η φιλία μας σαν άνεμος στα σκούρα μας μαλλιά,
και κάθε μέρα μια υπόσχεση ζωής.

 
Πενήντα χρόνια πέρασαν σαν φύλλα στον άνεμο,
μα η ψυχή μας κρατάει ακόμα τη ζεστασιά εκείνης της μέρας.
Στιγμές που έγιναν θησαυρός, και γέλια που έγιναν φως,
μας οδηγούν σήμερα, γεμάτες σοφία και αγάπη.

Στο Γυμνάσιο του Μελιγαλά, σε μια τάξη γεμάτη ανυπομονησία και όνειρα, τέσσερα κορίτσια περπατούσαν πάντα μαζί. Η Ιφιγένεια, η Νίκη, η Μαρία και η Ελένη. Φορούσαν τότε τα νιάτα σαν άρωμα, και τη φιλία τους σαν πανοπλία.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πού θα τις έβγαζε ο δρόμος ― εκείνες όμως ήξεραν πως όπου κι αν πάνε, θα κουβαλούν η μία την άλλη.

Όταν τελείωσαν την Tρίτη Λυκείου, μια ζεστή μέρα του Ιουνίου, στάθηκαν μπροστά στον φακό. Ντυμένες κομψά, γελαστές, χωρίς φόβο για το μέλλον – μόνο λαχτάρα. «Θα ξανασυναντηθούμε», είπε τότε η Ελένη. «Κι ας περάσουν και πενήντα χρόνια».

Και πράγματι πέρασαν. Πενήντα χρόνια γεμάτα ζωή.

Ξαναβρέθηκαν στο ίδιο μέρος. Τα βήματά τους πιο αργά, μα πιο σίγουρα. Φόρεσαν ρούχα που θύμιζαν εκείνη τη μέρα – όχι για να νιώσουν νέες, αλλά για να τιμήσουν τις νεαρές τους καρδιές που άντεξαν όλα τα ταξίδια. Γέλασαν όταν είδαν πως οι γραμμές του χρόνου είχαν γράψει ιστορίες στα πρόσωπά τους. «Δεν είμαστε πια λεπτές», είπε η Μαρία, «αλλά είμαστε γεμάτες». Κι όλες συμφώνησαν.

Κάθισαν τότε σ’ ένα τραπέζι και άρχισαν να ξετυλίγουν τη ζωή τους:

Παιδιά, εγγόνια, επιστημονικές διακρίσεις, δυσκολίες, απώλειες, επιτυχίες. Μα πάνω απ’ όλα ― στιγμές. Μικρές, σπουδαίες, φαινομενικά απλές στιγμές, που χτίζουν έναν άνθρωπο σιωπηλά.

«Στη νιότη φοβόμασταν τα ρυτιδιασμένα χρόνια», είπε η Ιφιγένεια.

«Τώρα ξέρουμε», απάντησε η Νίκη, «ότι εκεί κρύβεται η αληθινή μας ωριμότητα».

«Στα δώρα της ζωής δεν κρατάς απόδειξη να τα επιστρέψεις», συμπλήρωσε η Μαρία.

Κι η Ελένη ψιθύρισε: «Και δεν θα θέλαμε να γυρίσουμε πίσω. Γιατί ό,τι έχουμε σήμερα είναι καρπός κόπου… και αγάπης».

Όταν ξαναβγήκε η φωτογραφία, τα χαμόγελα ήταν διαφορετικά – πιο βαθιά. Ίσως όχι τόσο νεανικά, αλλά γεμάτα φως. Το βλέμμα τους δεν κοιτούσε πια το μέλλον, μα δεν ζητούσε και το παρελθόν. Έβλεπε τη ζωή ολόκληρη – σαν πανάρχαιο ποτάμι που τις έφερε μέχρι εδώ.

Κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβαν:

Η φωτογραφία της νιότης ήταν ανάμνηση.
Η φωτογραφία των πενήντα χρόνων… ήταν νίκη.