«Η ζυγαριά του γιατρού»

                            

                                                     Φωτογραφίες: Pinterest

Αφιερωμένο στα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας

Στην παλιά Βαλύρα Μεσσηνίας, εκεί που τα χωράφια μύριζαν στάρι και λεβάντα, ζούσε μια αγροτική οικογένεια με τέσσερα παιδιά, κατά τη δεκαετία του 1960. Ο παππούς τους, σοφός και γαλήνιος, καθόταν κάθε απόγευμα στην αυλή και τους έλεγε ιστορίες. Μια μέρα, καθώς ο ήλιος έπεφτε πίσω από  το διάσελο της Ιθώμης, τα κάλεσε κοντά του και τους είπε:

— Να σας δίνει ο Θεός καλό μυαλό και καλή καρδιά… Μα η καρδούλα σας να ζυγίζει λίγο παραπάνω από το μυαλό σας.

Τα παιδιά απόρησαν.
— Και πόσο ζυγίζει το μυαλό, παππού;

Ο παππούς χαμογέλασε με σοφία:
— Όσο κι αν ζυγίζει… η καρδιά να ζυγίζει πάντα λίγο παραπάνω.

— Και τι να της δώσουμε για να βαραίνει; ξαναρώτησαν.

— Δεν βαραίνει, παιδιά μου, όπως ξέρετε το βάρος. Βαραίνει μ’ έναν τρόπο που μόνο ο Θεός ξέρει… και τότε γίνεται πιο ελαφριά, γιατί αδειάζει από βαρίδια και μέσα μπαίνει του Χριστού το φως.

Λίγες μέρες μετά, οι γονείς πήγαν τα παιδιά στον παιδίατρο για έλεγχο. Στο γραφείο του υπήρχε μια μεγάλη ζυγαριά. Από τη μια πλευρά είχε τοποθετήσει έναν εγκέφαλο, κι από την άλλη μια καρδιά. Τα παιδιά κοίταξαν με απορία.

— Γιατρέ, ρώτησε το μεγαλύτερο, ποιο ζυγίζει παραπάνω; Η καρδιά ή το μυαλό;

Ο γιατρός, που δεν ήξερε τι είχε πει ο παππούς τους, απάντησε:
— Το μυαλό ζυγίζει περισσότερο. Χωρίς εγκέφαλο ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει…

Τότε μίλησε το μικρότερο παιδί με σιγουριά:
— Εμείς έχουμε καλό εγκέφαλο, γιατρέ. Αλλά ο παππούς λέει πως καλό είναι η καρδιά μας να ζυγίζει λίγο παραπάνω.

Ο γιατρός γέλασε.
— Έλα τότε, να βάλουμε στη ζυγαριά δύο βαρίδια και να την κάνουμε βαρύτερη!

— Όχι! φώναξαν και τα τέσσερα.
— Δεν χρειάζεται βαρίδια. Για να ζυγίζει πιο πολύ… πρέπει να τη στολίσουμε με του Χριστού το φως. Έτσι κι ενώ γίνεται βαρύτερη… είναι ελαφρύτερη από το μυαλό!

Ο γιατρός έμεινε άφωνος. Στα μάτια των παιδιών είδε κάτι που δεν μαθαίνεται στα σχολεία, ούτε στα βιβλία. Είδε την αγνότητα και την πίστη.

Κι αναφώνησε συγκινημένος:
— Εύγε σας, παιδιά μου! Τέτοιο φως να μη σβήσει ποτέ απ’ τις καρδιές σας!Και ο νους σας να βγάζει του Χριστού άνθη!

Και από τότε, η ζυγαριά εκείνη έγινε ένα μικρό μυστικό των παιδιών. Όχι για να μάθουν πόσο ζυγίζει ο εγκέφαλος… αλλά για να θυμούνται πως όποιος γεμίζει την καρδιά  του με αγάπη, φως και καλοσύνη — τότε ζυγίζει περισσότερο  κι ας φαίνεται πιο ελαφριά.

Για τα παιδιά της Βαλύρας:
Να θυμάστε πάντα αυτό:

Με το μεγάλο μυαλό θα σας θαυμάσουν.
Μα τη μεγάλη καρδιά… θα σας θυμούνται για πάντα.

Με εκτίμηση και αγάπη,
στο μέλλον που σας περιμένει.