Φωτογραφίες: Pinterest
Στη Βαλύρα της Μεσσηνίας, τότε που οι δεκαετίες μύριζαν χώμα και βασιλικό – κάπου μεταξύ 1950 και 1980 – υπήρχαν κάτι μικροί ήρωες με μεγάλα αυτιά. Δεν μιλούσαν πολύ, μόνο με έναν λογής λογής γκάρισμα, αλλά καταλάβαιναν τα πάντα. Ήταν τα γαϊδουράκια της Βαλύρας.
Τα παιδιά τα αγαπούσαν πολύ. Τα χάιδευαν, τους έβαζαν ψευδώνυμα, και πολλές φορές τα έπαιρναν βόλτα με σκοινί και γέλια. Για εκείνα τα παιδιά, το γαϊδουράκι ήταν κάτι σαν μεγάλος φίλος – ήσυχος, υπομονετικός και πάντοτε παρών. Κι οι μεγάλοι, από την άλλη, το έβλεπαν σαν ευλογία. Χωρίς μηχανές και τρακτέρ, τα γαϊδουράκια έκαναν όλη τη σκληρή δουλειά∙ κι όταν το βράδυ γύριζαν στο στάβλο, έμοιαζε σαν να γύριζε κι ολόκληρο το χωριό σε ήρεμο ρυθμό.
Όμως τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι άλλαξαν, οι δουλειές άλλαξαν, και μαζί τους άλλαξε κι η Βαλύρα. Τα γαϊδουράκια άρχισαν να χάνονται, σιγά σιγά, σαν να πήραν τον δρόμο προς κάποιο αόρατο λιβάδι. Σήμερα, πια, δεν βρίσκεται κανένα στην κατοχή κανενός. Μόνο άλογα υπάρχουν. Λαμπερά, περήφανα, προπονημένα για αγώνες στους τοπικούς ιπποδρόμους: στη Λάμπαινα, και στον Άγιο Γεώργιο στο Πλατύ Μεσσηνίας. Τρέχουν γρήγορα, δυνατά – μα δεν κουβαλούν πια όνειρα και κόπον, μόνο χειροκροτήματα.
Κι όμως, όταν πέφτει το σούρουπο και οι ελιές σκιάζουν την πλαγιά, αν αφουγκραστείς προσεκτικά, μπορεί να νομίσεις πως ακούς ένα μακρινό γκάρισμα. Μια ανάμνηση, ίσως. Ή ίσως η φωνή εκείνων των μικρών, ταπεινών βοηθών που έγραψαν ιστορία χωρίς να το ξέρουν.
Γιατί στη Βαλύρα, τα γαϊδουράκια δεν ήταν ζώα. Ήταν κομμάτι ζωής...
...και έτσι θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου