Αποχαιρετισμός στη Χριστίνα Αστίθα

 

                                         Φωτογραφίες: Χριστίνα Αστίθα στο FB

Σήμερα αποχαιρετούμε μια ψυχή γλυκιά και φωτεινή, μια γυναίκα που έζησε τη ζωή της με ευγένεια, αξιοπρέπεια και πίστη στη δύναμη της αγάπης, μία  φίλη αρκετών Βαλυραίων στο Facebook.

Η Χριστίνα Αστίθα — η νεαρή ζαχαροπλάστης από την Κάλυμνο που ζούσε στην Αθήνα — άφηνε παντού το άρωμα της καλοσύνης της, όπως τα γλυκίσματα που έφτιαχνε με τα ίδια της τα χέρια.

Την γνώρισα στην Κυψέλη, ένα απόγευμα γεμάτο φως. Κρατούσε και μου προσέφερε ένα τετράδιο που μοσχοβολούσε φράουλα και ένα μικρό κεκάκι, φτιαγμένο με φροντίδα, σαν προσφορά καρδιάς. Φορούσε ένα μαντήλι περίτεχνα δεμένο στο κεφάλι της, και μέσα από το χαμόγελό της ξεπηδούσε μια δύναμη ήρεμη — η σπάνια δύναμη εκείνων που παλεύουν χωρίς κραυγές.

Με την απλότητα και το θάρρος της, μου εκμυστηρεύτηκε τη μάχη που έδινε. Ο καρκίνος είχε φωλιάσει στα πιο ζωτικά της όργανα· κι όμως, η Χριστίνα δεν παραδόθηκε. Δεν ζήτησε οίκτο, μόνο κατανόηση. Επέλεξε να ζήσει όσο μπορούσε σαν κάθε άλλος άνθρωπος — να χαρεί, να δημιουργήσει, να αγαπήσει.

Έφυγε από την οικογενειακή πίεση στο νησί και βρήκε στην Αθήνα μια ήρεμη γωνιά, όπου μπορούσε να είναι ο εαυτός της. Ήξερε πως οι μέρες της ήταν μετρημένες, μα κάθε μέρα την έκανε δώρο· έδινε φως εκεί που οι άλλοι έβλεπαν μόνο σκοτάδι.

Θυμάμαι το βλέμμα της, όταν της χάρισα ένα άσπρο πουκάμισο και μια μικρή δαντελένια καρφίτσα σε σχήμα λουλουδιού. Με αγκάλιασε με τρυφερότητα και μου είπε πως ένιωθε πως με γνώριζε χρόνια — σαν να ήμασταν ψυχικά συγγενείς. Κι όταν το μαντήλι της γλίστρησε από το κεφάλι, γέλασε· ένα γέλιο καθαρό, ειλικρινές, δυνατό. Της έδωσα τότε ένα μικρό πλεκτό σκουφάκι, κι εκείνη το φόρεσε με χαρά, σαν στέμμα.

Μιλούσαμε συχνά. Μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, μου έστελνε ευχές, κουβέντες γλυκές, παρηγορητικές. Ήταν πάντα εκεί, ακόμη κι όταν ο πόνος της θέριευε.

Κρατούσε την εικόνα της με τα  φυσικά της  μαλλιά — όχι για να ξεγελάσει τον χρόνο, αλλά για να θυμάται τον εαυτό της όπως ήθελε να τον βλέπει: ζωντανό, δυνατό, δημιουργικό. Ήταν βαθύτατα θρησκευόμενη και κοινωνούσε τακτικά.Η τελευτάια της ευχή ήταν, " είστε καλός άνθρωπος  όλα καλά θα πάνε και με τη βιβλιοθήκη της Βαλύρας"!

Μόνο που δεν ήθελε να γνωρίζω ότι τελειώνει...επιμελώς μου το απέκρυψε για να μη με λυπήσει.

Η Χριστίνα έφυγε νωρίς, πριν προλάβει να σβήσει καλά καλά σαράντα κεράκια. Όμως πρόλαβε να μας διδάξει κάτι σπουδαίο: πως η ζωή μετριέται όχι σε χρόνια, αλλά σε αγάπη.

Μας έδειξε πως η ευγένεια είναι δύναμη, πως το χαμόγελο μπορεί να γίνει προσευχή, κι ότι ακόμη κι όταν το σώμα λυγίζει, η ψυχή μπορεί να ανθίσει. Η ακόλουθη εικόνα απεικονίζει  ροδοπέταλα από τον πλούτο των συναισθημάτων της πριν φύγει για άλλο ουρανό.

Αντίο, γλυκιά Χριστίνα.

Θα σε θυμόμαστε μέσα από τα αρώματα που άφησες, μέσα από τη γεύση των γλυκών σου και τη γλυκύτητα της καρδιάς σου.

Εκεί που πας, ας είναι ο ουρανός γεμάτος φως —

κι ας μοσχοβολά πάντα φράουλα, όπως το τετράδιό σου.

                             

Αιωνία σου η μνήμη γλυκιά μας Χριστίνα.