Στην Αγία Γραφή, η σιωπή συνδέεται συχνά με τη θεία φανέρωση. Ο προφήτης Ηλίας δεν συνάντησε τον Θεό στον δυνατό άνεμο, ούτε στον σεισμό, ούτε στη φωτιά, αλλά «ἐν φωνῇ αὔρας λεπτῆς». Η λεπτή αυτή αύρα, σχεδόν ανεπαίσθητη, φανερώνει μια παρουσία διακριτική, που δεν επιβάλλεται, αλλά προσεγγίζει με αγάπη.
Παρόμοια, και σήμερα οι άνθρωποι βιώνουν τον Θεό μέσα στη σιωπή. Μια γυναίκα που παλεύει με μια σοβαρή ασθένεια προσεύχεται καθημερινά. Δεν λαμβάνει άμεσα την απάντηση που επιθυμεί, όμως αισθάνεται μια ειρήνη που καταλαγιάζει τους φόβους της· μια δύναμη που δεν προέρχεται από την ίδια. Η σιωπηλή αλλά αληθινή παρουσία του Θεού γίνεται η υποστήριξή της.
Έτσι αισθανόταν και η αείμνηστη γιαγιά της φωτογραφίας, όταν τα γέρικα πόδια της, στους πάγους και στα χιόνια στέκονταν όρθια, το κορμί της σήκωνε απίστευτο βάρος, αλλά η πίστη προς τον Θεό δεν εγκατέλειπε το χαμόγελο και τον θεάρεστο σκοπό της.
Η σιωπηλή παρουσία ως παιδαγωγία
Ο Θεός συχνά μας εκπαιδεύει μέσα από τη σιωπή Του. Όταν η προσευχή μοιάζει αναπάντητη ή όταν τα σχέδιά μας δεν εξελίσσονται όπως περιμέναμε, γεννιέται η απορία: «Πού είναι ο Θεός;» Η φαινομενική Του σιωπή δεν σημαίνει απομάκρυνση αλλά πρόσκληση για βαθύτερη εμπιστοσύνη.
Ένας εργαζόμενος, για παράδειγμα, βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι επαγγελματικών αποφάσεων. Προσεύχεται, αλλά δεν λαμβάνει κάποια εμφανή καθοδήγηση. Ένα πρωινό όμως, μέσα σε μια στιγμή απόλυτης ηρεμίας, μια ξαφνική διαύγεια σκέψης τον βοηθά να πάρει μια αποφασιστική επιλογή που αποδεικνύεται σωτήρια. Η παιδαγωγία του Θεού δεν ήρθε μέσω λόγων, αλλά μέσω φωτισμού της συνείδησης.
Η Θεία Πρόνοια πίσω από τα καθημερινά
Στην απλότητα της καθημερινής ζωής, ο Θεός ενεργεί συχνά μέσα από γεγονότα που φαίνονται τυχαία. Μια αναπάντεχη συνάντηση, μια ενθαρρυντική κουβέντα, μια ανεξήγητη εσωτερική ειρήνη μπορεί να είναι σημεία της αόρατης Πρόνοιάς Του.
Κάποιος που βιώνει προσωπική κρίση συναντά έναν παλιό φίλο που δεν είχε δει για χρόνια. Η συζήτηση που ακολουθεί λειτουργεί ως σημείο καμπής, σαν να στάλθηκε αυτή η συνάντηση τη στιγμή ακριβώς που τη χρειαζόταν. Πολλές φορές ο Θεός δρα μέσα από ανθρώπους που φέρνει στον δρόμο μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε άμεσα.
Η σιωπή ως τόπος συνάντησης
Σε έναν κόσμο γεμάτο θόρυβο, η σιωπή γίνεται ιερός τόπος. Όταν ο άνθρωπος επιλέγει συνειδητά τη σιωπή της καρδιάς, τότε δημιουργεί τον χώρο μέσα στον οποίο ο Θεός μπορεί να μιλήσει.
Ένας άνθρωπος μπαίνει χωρίς συγκεκριμένο λόγο σε έναν ναό, απλώς για να ηρεμήσει. Εκεί, στο απαλό φως των κεριών και στη σιωπή του χώρου, αισθάνεται μια ανεξήγητη γλυκύτητα να τον περιβάλλει, μια πρόσκληση σε μετάνοια και ελπίδα. Χωρίς θεαματικά σημεία, ο Θεός αγγίζει την καρδιά του με τρόπο ήρεμο και βαθύ.
Η παρηγορητική διάσταση της σιωπηλής παρουσίας
Σε στιγμές δοκιμασίας, η σιωπηλή παρουσία του Θεού είναι συχνά περισσότερο παρηγορητική από κάθε λόγο. Η απουσία άμεσης εξήγησης δεν σημαίνει απουσία συνοδοιπορίας.
Μια οικογένεια που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες νιώθει εγκαταλειμμένη. Ωστόσο, μικρές καθημερινές «συμπτώσεις» —μια ευκαιριακή δουλειά, μια απρόσμενη βοήθεια, μια απλή πράξη καλοσύνης— αποδεικνύονται σημεία φροντίδας. Όταν κοιτούν πίσω, βλέπουν ότι ο Θεός ήταν δίπλα τους, ακόμη κι όταν όλα έμοιαζαν σκοτεινά.
-"Ο Θεός , πάντα είναι μαζί μου, ποτέ δεν φοβήθηκα τους λύκους , τις αρκούδες και τα τσακάλια όχι μόνο στο βουνό, αλλά και στην ίδια μου τη ζωή", έλεγε η αείμνηστη γιαγιούλα, ώσπου ήρθε εκείνη η αγία στιγμή και μύρο σκόρπισαν στον κόσμο τα εντός της.
Η σιωπηλή παρουσία του Θεού δεν είναι αδράνεια ούτε απόσταση, αλλά βαθιά και μυστηριακή έκφραση αγάπης. Είναι μια διακριτική πρόσκληση προς τον άνθρωπο να καλλιεργήσει εσωτερική ευαισθησία, να εμπιστευτεί περισσότερο και να ανακαλύψει ότι ο Θεός εργάζεται τόσο στους θορύβους όσο και στις σιωπές της ζωής.
Στις πιο ανεπαίσθητες στιγμές, συχνά ανακαλύπτουμε την πιο αληθινή Του εγγύτητα.
-Λόγος Θείου Φωτός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου