Ερασμία

                          

                                                            Φωτό: Pinterest

Τόσο πολύ αγάπησε ο Περικλής την Ερασμία, χωρίς ίχνος υπερβολής, όσο –κατά τον λόγο του– ο Θεός τον κόσμο. Την πρωτοείδε την ηλιόλουστη Κυριακή της Αγάπης, το σωτήριον έτος 1950, στην είσοδο ενός ιερού ναού στη Μυτιλήνη. Εκείνη στεκόταν με τη λαμπάδα αναμμένη· φίλη της αδελφής του. Μια μόνο ματιά ήταν αρκετή· ένιωσε μέσα του ένα ηλεκτρικό ρεύμα να τον διαπερνά σύγκορμο.

—Έτσι θα είναι μάλλον ο έρωτας, συλλογίστηκε.

Ως μηχανικός αεροσκαφών του Ελληνικού Στρατού προσπάθησε να εξηγήσει το ξαφνικό αυτό φαινόμενο με τεχνικούς όρους – μα όσο κι αν σκέφτηκε, δεν βρήκε άκρη. Αφέθηκε τότε με ψυχή και σώμα στα πρωτόγνωρα συναισθήματά του.

Η Ερασμία, η μοναδική και ανεπανάληπτη αγάπη της ζωής του, έγινε μέσα σε έξι μήνες γυναίκα του.  Έζησαν αρχικά στη Μυτιλήνη, όπου απέκτησαν μία όμορφη κόρη. Ύστερα, λόγω μετάθεσης, εγκαταστάθηκαν στο Παγκράτι, στην Αθήνα.

Τον παππού Περικλή τον γνώρισα το 2005. Ζούσε με την οικογένεια της κόρης του, στο σπίτι όπου είχε χτίσει τη φωλιά της ευτυχίας του με την αγαπημένη του Ερασμία. Η μόνη του παρηγοριά ήταν η εγγονή του – έφερε το όνομά της και της έμοιαζε καταπληκτικά. Όταν η χαριτωμένη μικρή τον αγκάλιαζε, τα χείλη του χαμογελούσαν∙ μα το βλέμμα του συχνά σκοτείνιαζε, γιατί δεν άντεχε το βάρος του αποχωρισμού από τη μεγάλη του αγάπη.

Κάποτε μονολογούσε:

—Αν ερχόσουν έστω στον ύπνο μου, Ερασμία μου… να μου πεις πώς είσαι, πώς περνάς στον Παράδεισο… Παρηγοριά δεν βρίσκω μακριά σου.

Μια μέρα, σαν να τον άγγιξε μια εσωτερική δύναμη που δεν τον άφηνε να λυγίσει, γεννήθηκε μέσα του μια πρωτότυπη ιδέα: να κατασκευάσει ένα αεροπλάνο πάνω στην τσιμεντένια ταράτσα του σπιτιού. Εκεί να πηγαίνει τα ηλιοβασιλέματα και να θυμάται τις όμορφες στιγμές με την Ερασμία του.

Με τη βοήθεια του γαμπρού του, προμηθεύτηκαν σιγά σιγά όλα τα υλικά. Και μέσα σε έναν χρόνο, είχε στηθεί ένα εντυπωσιακό «πετούμενο», που έγινε σημείο αναφοράς στη γειτονιά. Το αεροπλάνο τον παρηγορούσε όσο κρατούσε ο ζεστός καιρός – ήταν η χαρά των γειτόνων και η υπαίθρια αγκαλιά της μνήμης του. Μα τον βαρύ χειμώνα, χωμένος κάτω από τα παπλώματα, αναστέναζε. Τότε στράφηκε στην παλιά του τέχνη: τη ζωγραφική.

Άρχισε να σχεδιάζει το πορτραίτο της Ερασμίας. Ήθελε διακαώς να τη ζωγραφίσει ζωντανή, σαν να μπορούσε να ανασαίνει δίπλα του. Το έργο που προέκυψε δεν ήταν απλώς προϊόν ταλέντου – ήταν έργο ψυχής. Άξιο πολλών βραβείων.

Κάθε πρωί, προτού καλά-καλά ανοίξει τα μάτια του, της απηύθυνε χαρούμενο καλημέρισμα. Και τότε –ανέλπιστα– άρχισε να ακούει μία φωνή μέσα του, σαν να του απαντούσε η ίδια η Ερασμία. Παραξενεμένος αναρωτήθηκε:

—Μήπως τρελάθηκα από την έλλειψη της;

Επισκέφθηκε τον οικογενειακό γιατρό, μα ξεκάθαρη απάντηση δεν πήρε. Παρ’ όλα αυτά, δεν σταμάτησε να απολαμβάνει το αναπάντεχο δώρο. Σιγά σιγά κατάλαβε πως δεν χρειάζονται λέξεις∙ αρκεί η σιωπή. Εκείνη η εσωτερική συνομιλία συνέχιζε – όπως τότε που ζούσε.

Εκείνη την περίοδο, ένας πρώτος του ξάδελφος –ιερομόναχος– κατέβηκε από το Άγιον Όρος για εργασία της Ιεράς Μονής και τον επισκέφθηκε. Η συζήτηση που είχαν από καρδιάς τον βοήθησε βαθιά: κατάλαβε ότι η αγάπη του Χριστού ουδέποτε τον εγκατέλειψε. Την έφερε ζωντανή και λουσμένη στο φως εντός του. Ίσως να παρουσιάζεται ως «Ερασμία», μα ένας είναι ο Τριαδικός Θεός των Φώτων, που με Φως εκ Φωτός χαριτώνει τον θεοσεβή άνθρωπο.

Από τότε ο δρόμος του Περικλή άνοιξε προς τον ιερό ναό της ενορίας. Εκεί βρήκε κουράγιο, κάτω από την άσβεστη καντήλα της Παναγίας και υπό το φως του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα ύστερα χρόνια του ήταν ανεπαίσχυντα και ειρηνικά.

Ο Κύριος να αναπαύει τους αείμνηστους Περικλή και Ερασμία στον Παράδεισο.

Έζησαν έναν μεγάλο έρωτα – και ο έρωτας αυτός μνημονεύει τη ζωή τους ώσπου να τελειώσει ο χρόνος.