«Τώρα… με βλέπω κι εγώ».

                              

                                                          Φωτογραφίες: Pinterest

 Η κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη, η δημοφιλής φιλόλογος της Βαλύρας Μεσσηνίας, έφερε στο προσκήνιο το θέμα της σχέσης γονιών και παιδιών μέσα από το έργο “Η Πόλη μας” του Θόρντον Γουάιλντερ και τον λόγο του Λέο Μπουσκάλια. Στο έργο του Γουάιλντερ, η μικρή Έμιλυ ήταν δώδεκα ετών και, μετά τον θάνατό της, ζήτησε να επιστρέψει στη ζωή για να ζήσει μία όμορφη ημέρα του παρελθόντος της- τα γενέθλιά της. Ζώντας εκείνη την ημέρα, έκανε μια βουτιά στο υποσυνείδητό της και ανέσυρε μνήμες με πόνο ότι κανένας δεν την πρόσεχε πραγματικά ούτε επικοινωνούσε μαζί της. Ο Γουάιλντερ αναδεικνύει με ευαισθησία και ο Λέο Μπουσκάλια υποστηρίζει πώς η αγάπη συχνά εκφράζεται μέσω πράξεων παρά μέσω παρουσίας και πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε πραγματική προσοχή στα παιδιά μας, ώστε να μην νιώθουν αόρατα.

Μέσα από αυτό το έργο, η κα Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη μας καλεί να σκεφτούμε τη σημασία της αληθινής παρουσίας και προσοχής στη σχέση γονιού–παιδιού. Ακολουθεί ένα σύγχρονο διήγημα, ως αναπλαισίωση του χαμένου χρόνου και της προσοχής που συχνά θυσιάζεται στη βιασύνη της καθημερινότητας.

«Πριν ακόμη γεννηθεί το παιδί»

 

                 

                                                Φωτογραφίες: Pinterest

Εισαγωγή

Πολλοί γονείς ρωτούν: «Πότε είναι ο κατάλληλος χρόνος για να αρχίσω την πνευματική αγωγή του παιδιού μου;» 

Η σχέση γονέα–παιδιού αρχίζει πολύ πριν από την πρώτη συνάντηση στο μαιευτήριο. Η σύγχρονη ιατρική, η ψυχολογία και η θεολογία συγκλίνουν σε μια ενδιαφέρουσα θέση: η πνευματική ζωή των γονέων —προσευχή, λατρευτική συμμετοχή, μετάνοια και ήθος— ασκεί βαθύτατη επίδραση στο παιδί ήδη από την εμβρυϊκή περίοδο. Όπως τονίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, «ὁ καλύτερος χρόνος νὰ ὁδηγήσει κανείς τὸ παιδί του στὴν ἐξομολόγηση εἶναι πρὶν ἀκόμη γεννηθῇ». Το παρόν άρθρο επιχειρεί μια διεπιστημονική αποτύπωση αυτής της θέσης, αντλώντας δεδομένα από την εμβρυολογία, την αναπτυξιακή ψυχολογία και την ορθόδοξη θεολογία.

1. Ιατρική Τεκμηρίωση – Εμβρυολογία και Νευροεπιστήμες

Νὰ τῆς ἐμπιστευθοῦμε καὶ τὴν δική μας πρόοδο!

 

 

Φωτό:Ι. Ν. Ευαγγελίστριας Λειβαδιάς

«Ὡς ἔαρ» φθινοπωρινό «ἐπέλαμψεν ἡμῖν» ἡ μεγάλη Θεομητορικὴ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου. Πράγματι, ἀντικρύζοντας τὴν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς καὶ παρατηρῶντας τὴν εὐλάβεια μὲ τὴν ὁποία οἱ γονεῖς τῆς Παναγίας καὶ ὁ χορὸς τῶν νεανίδων τὴν ὁδηγοῦν στὸν ἱερέα τοῦ ναοῦ, Ζαχαρία, ὁδηγούμαστε καὶ ἐμεῖς σταδιακὰ στὴν κατανόηση τοῦ μυστηρίου τῆς «προόδου» τῆς εὐλογημένης κόρης, Μαριάμ. 

Ἐξ ἄλλου καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος ἀναφωνεῖ «Μεγάλη ὄντως ἡ πρόοδός σου» σ’ ἕνα Κάθισμα τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς. Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ προσεγγίσουμε καὶ ἐμεῖς μαζί του τὰ βήματα αὐτὰ τῆς προόδου, ὥστε νὰ διδαχθοῦμε ἀναλόγως καὶ γιὰ τὴν δική μας -μακάρι- πρόοδο πρὸς ὄφελος τῆς δικῆς μας -μακάρι- σωτηρίας.

Η Τριλογία της Ύπαρξης

                               

                                        Έως πότε θα κάθεσαι πάνω στην πέτρα; Φωτό: Pinterest

Στον σύγχρονο κόσμο, πολλοί αναζητούν την ευτυχία μέσα από την ηδονή, την αποφυγή του πόνου και την αυτάρκεια, όπως δίδαξε ο Επίκουρος. 

Η ανθρώπινη αναζήτηση για το νόημα της ζωής έχει εκφραστεί με πολλούς τρόπους: φιλοσοφικούς, πνευματικούς και ψυχολογικούς. Ένας διάλογος ανάμεσα σε έναν Επικούρειο φιλόσοφο, έναν Ορθόδοξο άγιο πατέρα και έναν ποιμαντικό ψυχολόγο αναδεικνύει τις θεμελιώδεις αντιθέσεις ανάμεσα σε δύο αντίληψεις για τη ζωή, την ψυχή και την ευτυχία, και προσφέρει ένα τρίτο πρίσμα ανάλυσης, που συνδέει τη λογική, την πνευματικότητα και την ψυχολογική πραγματικότητα του ανθρώπου.

Σκηνικό: Ένας ήσυχος κήπος, ηλιοβασίλεμα. Ο Επικούρειος  φιλόσοφος κάθεται σε πέτρα, ο Άγιος Πατέρας δίπλα του κρατά Ευαγγέλιο και ο Ψυχολόγος στέκεται κοντά, κρατώντας σημειώσεις.

Θεολογικός Στοχασμός στα Εισόδια της Θεοτόκου

 

Με ιδιαίτερη χαρά και πνευματική αγαλλίαση, η Εκκλησία μας εορτάζει τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου, μία από τις αρχαιότερες και σημαντικότερες Θεομητορικές εορτές. Η Παναγία, από παιδική ηλικία, εισέρχεται στα Άγια των Αγίων για να προετοιμαστεί μυστικά για το ύψιστο έργο που της επιφυλάσσει ο Θεός: να γίνει η Μητέρα του σαρκωμένου Λόγου. Η είσοδός της στον Ναό σηματοδοτεί όχι μόνο την αφιέρωση της ζωής της στον Θεό, αλλά και την απαρχή της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

Ο Γιώρης και η γουρουνοπούλα

                 

                                                   Φωτογραφίες: Pinterest

Ο αείμνηστος Γιώρης από τη Βαλύρα, γύρω στη δεκαετία του ’60, δεν έμοιαζε με άνθρωπο που αγαπούσε το φαγητό. Λιγνός και αθόρυβος, έκρυβε καλά τη μεγάλη του αδυναμία: την ψητή γουρουνοπούλα. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την εξάρτησή του απ’ αυτήν. Ήταν το τελευταίο παιδί μιας κουρασμένης αγρότισσας, το μόνο που απέμεινε μαζί της. Τα αδέρφια του είχαν τραβήξει για την Αθήνα, να βρουν ζωή καλύτερη.

Με τις δυο κατσικούλες , λίγα πρόβατα , μια αγελάδα που είχαν και το πιστό του τσοπανόσκυλο, ο Γιώρης κατέβαινε κάθε μέρα στον κάμπο της Βαλύρας για βοσκή. Φτωχός, στερημένος, με ρούχα παλιά και ξεθωριασμένα, ζούσε με τη μάνα του σε ένα μικρό πέτρινο σπιτάκι στο Μπιζάνι – σπίτι που η φτώχεια είχε χαρακώσει στους τοίχους του την ιστορία της. Κι όμως, ο Γιώρης γελούσε. Γελούσε αληθινά, από καρδιάς, κι έδινε κουράγιο σε όλους τους συγχωριανούς του. Αναρωτιόντουσαν: «Πού βρίσκει τόση χαρά;» Μέχρι που ήρθε η στιγμή να αποκαλυφθεί το μυστικό του.

Η έννοια της Χάριτος στον Άγιο Αντώνιο και τους Πατέρες

                      

                                                                 Φωτό: Pinterest

Εισαγωγή

Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας (251–356 μ.Χ.) θεωρείται ο Πατήρ της Ασκητικής Ζωής και κεντρική μορφή της Χριστιανικής πνευματικότητας. Η διδασκαλία του δεν περιορίζεται μόνο στη μοναστική παράδοση, αλλά επηρεάζει ευρύτερα την πατερική θεολογία και την κατανόηση της σχέσης ανθρώπου και Θεού. Στους Λόγους Ηθικούς (κεφ. 5), ο Άγιος σημειώνει:

«Ὅταν ἡ χάρις ἐπισκιάσῃ τὸν νοῦν, τότε ὁ ἄνθρωπος ὑψοῦται πρὸς τὸν Θεόν, ὡς ἐκ τῆς κορυφῆς τοῦ ἰδίου ὄρους.» (Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, n.d.)

Ο λόγος αυτός αναδεικνύει την εμπειρία της χάριτος ως μέσου πνευματικής ανύψωσης και ενοποίησης με τον Θεό. Η παρούσα  εργασία διερευνά την έννοια της χάριτος, την πνευματική ανάβαση και τη σχέση με την Αγία Γραφή και την πατερική παράδοση.

Ερασμία

                          

                                                            Φωτό: Pinterest

Τόσο πολύ αγάπησε ο Περικλής την Ερασμία, χωρίς ίχνος υπερβολής, όσο –κατά τον λόγο του– ο Θεός τον κόσμο. Την πρωτοείδε την ηλιόλουστη Κυριακή της Αγάπης, το σωτήριον έτος 1950, στην είσοδο ενός ιερού ναού στη Μυτιλήνη. Εκείνη στεκόταν με τη λαμπάδα αναμμένη· φίλη της αδελφής του. Μια μόνο ματιά ήταν αρκετή· ένιωσε μέσα του ένα ηλεκτρικό ρεύμα να τον διαπερνά σύγκορμο.

—Έτσι θα είναι μάλλον ο έρωτας, συλλογίστηκε.

Ως μηχανικός αεροσκαφών του Ελληνικού Στρατού προσπάθησε να εξηγήσει το ξαφνικό αυτό φαινόμενο με τεχνικούς όρους – μα όσο κι αν σκέφτηκε, δεν βρήκε άκρη. Αφέθηκε τότε με ψυχή και σώμα στα πρωτόγνωρα συναισθήματά του.

Η οδύνη της απουσίας προσωπικής ασφάλειας

                                 

Αφιερωμένο στην κα Kiki Droggith και στους εθελοντές του Αριοχωρίου

Περπατούσα βιαστικά σε ήσυχη οδό, με τον κρύο αέρα να μου τρυπάει το  σακάκι και την τσάντα μου να κρέμεται από τον ώμο, γεμάτη με ό,τι πιο προσωπικό είχα: τα έγγραφα, τις κάρτες, τις εξετάσεις του παιδιού μου. Η μέρα είχε ξεκινήσει όπως όλες οι άλλες, γεμάτη τυπικές υποχρεώσεις και μικρές σκέψεις για τα καθημερινά. Όμως, μέσα σε μια στιγμή, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.

Άφησα για λίγο το αυτοκίνητό  μου. Όταν γύρισα, η τσάντα μου είχε χαθεί. Ο κόσμος γύρω μου συνέχιζε κανονικά, οι άνθρωποι περνούσαν βιαστικά, και κανείς δεν έμοιαζε να πρόσεξε τίποτα. Για μένα, η καθημερινότητα είχε σπάσει σε χίλια κομμάτια.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τα χέρια μου έτρεμαν. Δεν ήταν τα χρήματα· ήταν η ασφάλεια που είχα χάσει σε μια στιγμή. Στάθηκα στη μέση του πεζοδρομίου, κοιτάζοντας το αυτοκίνητο, τον δρόμο, τον κόσμο που συνέχιζε τη ζωή του. Η ανασφάλεια με τύλιγε σαν βαριά κουβέρτα. Ως γυναίκα, ένιωθα εκτεθειμένη, ευάλωτη, ανίκανη να προστατέψω τον εαυτό μου από την απρόσμενη βία των άλλων.

Η Μαιευτική Μέθοδος του Σωκράτη και η Έννοια της Συνείδησης

                           

Η μαιευτική μέθοδος, ή διαλεκτική μέθοδος, είναι η τεχνική που χρησιμοποιούσε ο Σωκράτης για να βοηθήσει τους ανθρώπους να ανακαλύψουν τη γνώση μέσα τους. Ονομάζεται «μαιευτική», γιατί όπως μια μαία βοηθάει μια γυναίκα να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, έτσι και ο Σωκράτης βοηθούσε τον συνομιλητή του να «γεννήσει» τη γνώση που ήδη υπήρχε μέσα του (Brickhouse & Smith, 2010).

Η μέθοδος βασίζεται σε τρία βασικά βήματα: ερώτηση – αντίφαση – αναθεώρηση.

Κότα με πουλόβερ

                        

                                                              Φωτογραφίες:Pinterest

 Στο Μπιζάνι της Βαλύρας, εκεί όπου τα μεσημέρια μυρίζουν βασιλικό και καμένο ξύλο, ζούσε η γιαγιά Σοφία. Μικρόσωμη, με δύο κοτσίδες τυλιγμένες σαν κουλούρια στον σβέρκο και βλέμμα γεμάτο αναχωρήσεις και επιστροφές, μιλούσε σπάνια και προσευχόταν συχνά. Οι γειτόνισσες έλεγαν πως «είχε αλάτι στα λόγια της», γι’ αυτό την άκουγαν όταν μιλούσε. Εκείνη όμως απαντούσε μονάχα:

 «Κάθε άνθρωπος έχει τη μοίρα και το ριζικό του· αγία είναι η υπομονή και η εγκράτεια της γλώσσας», συνήθιζε να λέει, υπομένοντας πολλά… μέχρι που ο πειρασμός μπήκε ανάμεσα στις "κότες" και η κρίση της κλονίστηκε.

Σαράντα Παράθυρα Φωτός: Το Κύριε Ελέησον και ο Θόλος της Αγίας Σοφίας

                           

Ι.Ν. Αγίας Σοφίας στην Κων/πολη

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αν η ανθρωπότητα γνώριζε το βάθος του «Κύ-ρι-ε-ε-λέ-η-σον»  σε τεσσεράκοντα επαναλήψεις… τότε θα άνοιγαν τα παράθυρα της χάριτος μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Η προσευχή αυτή δεν είναι απλή έκφραση θρησκευτικού συναισθήματος, αλλά θεολογική πνοή που ενώνει τον άνθρωπο με τον ζωντανό Θεό.

Το «Κύριε ελέησον» ενεργοποιείται ψαλτικά στο δακτυλικό μέτρο της ελληνικής γλώσσας, όμως αν η καρδιά του ανθρώπου δεν βρίσκεται σε συμφωνία με την πίστη και την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, τότε τίποτα δεν εισακούεται στα Παλάτια των Ουρανών. 

Αυτό το γνώριζε βαθιά ο  αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο οποίος φρόντισε ο θόλος της Αγίας Σοφίας να έχει ακριβώς 40 παράθυρα. Ο δάκτυλος του ανθρώπου αποτελείται από τρία μέρη, ένα μακρό και δύο βραχέα,    ο  δάκτυλος  (δείκτης ) των Αρχαγγέλων τεταμένος "Κύριε Ελέησον"  ψάλλει στον αιώνα.

Ο Θόλος της Αγίας Σοφίας – Λειτουργική Θεολογία σε Πέτρα και Φως

Τα γαϊδουράκια της Βαλύρας

                    

                                                      Φωτογραφίες: Pinterest

Στη Βαλύρα της Μεσσηνίας, τότε που οι δεκαετίες μύριζαν χώμα και βασιλικό – κάπου μεταξύ 1950 και 1980 – υπήρχαν κάτι μικροί ήρωες με μεγάλα αυτιά. Δεν μιλούσαν πολύ, μόνο με έναν λογής λογής γκάρισμα, αλλά καταλάβαιναν τα πάντα. Ήταν τα γαϊδουράκια της Βαλύρας.

Γιατί η βιταμίνη D και η Β12 παραμένουν χαμηλές στον ελληνικό πληθυσμό;

                               

                                                     Έχετε κι εσείς έλλειψη βιταμίνης D;

 

 

Παρότι η Ελλάδα είναι μία από τις πιο ηλιόλουστες χώρες της Ευρώπης και η παραδοσιακή διατροφή περιλαμβάνει ζωικές τροφές, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εμφανίζει χαμηλές τιμές σε βιταμίνη D και Β12. Το πιο παράδοξο είναι ότι ακόμη και με τη χρήση συμπληρωμάτων, οι δείκτες δεν αυξάνονται πάντα. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο — πίσω του κρύβονται συγκεκριμένοι παράγοντες που πολλές φορές περνούν απαρατήρητοι.

1. Βιταμίνη D: γιατί παραμένει χαμηλή παρά την έκθεση στον ήλιο

Η βιταμίνη D συντίθεται κυρίως μέσω της έκθεσης στο ηλιακό φως. Ωστόσο, η ποσότητα που παράγεται δεν εξαρτάται μόνο από το πόσες ώρες βρισκόμαστε έξω, αλλά από ποιοτικότερα στοιχεία της έκθεσης.

✔ Τρόπος έκθεσης στον ήλιο

Η παραγωγή βιταμίνης D είναι περιορισμένη όταν:

• χρησιμοποιείται αντηλιακό,

• το σώμα είναι καλυμμένο με ρούχα,

• ο ήλιος δεν βρίσκεται ψηλά (πρωί/απόγευμα),

• είμαστε στη σκιά ή πίσω από τζάμια.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμα και αγρότες, κτηνοτρόφοι ή άτομα που εργάζονται συχνά σε εξωτερικούς χώρους μπορεί να έχουν χαμηλή παραγωγή βιταμίνης D.

"Αντέχω γιατί έχω τον Θεό μέσα μου"

                                     

                                        Φωτό: Ιστορίες και Αφιερώματα του Τόπου μας

Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας δεν εκδηλώνεται πάντοτε με θεαματικά σημεία ή εντυπωσιακές επεμβάσεις. Αντιθέτως, συχνά αποκαλύπτεται μέσα στη σιωπή, στην ηρεμία της καρδιάς και στις λεπτές εκείνες στιγμές όπου η ανθρώπινη ψυχή διακρίνει κάτι βαθύτερο από ό,τι μπορούν να εξηγήσουν τα λόγια. Η «σιωπηλή παρουσία» του Θεού δεν είναι απουσία· είναι ένας τρόπος με τον οποίο ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και ταυτόχρονα τον καλεί σε προσωπική σχέση.

Παναγιώτη και Αλεξάνδρα να σας ζήσει ο γιος σας

 

                                                          Φωτό: Panagiotis Stratis FB

Ανταπόκριση: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου

Η οικογένεια του αγαπητού συμπατριώτη μας κ. Παναγιώτη Θωμά Στρατή και  κας Αλεξάνδρας Αθανασίου Δρούτσα (σ.σ κόρη του γνωστού επιχειρηματία, κ. Αθανασίου Δρούτσα- DROUTSAS GLASS -  Μελιγαλάς- Βιομηχανική Περιοχή),  απέκτησαν  το δεύτερο μέλος στην ευτυχισμένη τους οικογένεια. Ο "πελαργός"  τους έφερε , στην Μαιευτική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Καλαμάτας, ένα χαριτωμένο αγοράκι. 

Από τη σύνταξη της ηλεκτρονικής  ιστοσελίδας  μας, αγαπητοί Παναγιώτη και Αλεξάνδρα, θερμές ευχές από καρδιάς . Να σας ζήσει ο  γιος σας!

Χρ. ΠΑΠ 

«Υπάρχω, ψάξε νά Μέ βρείς!».

                              

Ο Jozef (Joseph) Van den Berg ήταν Ολλανδός πρώην μίμος καί σπουδαίος διάσημος ηθοποιός τού θεάτρου. Γεννήθηκε στίς 22 Αυγούστου του 1949 στό Beers τής Ολλανδίας καί δέν είχε καθόλου σχέση μέ Τόν Θεό, ήταν άθεος.

Ήταν παντρεμένος καί έχει 4 παιδιά. Όλα άλλαξαν μία μέρα, σέ μία παράσταση πού έπαιζε τό ρόλο τού άθεου καί έλεγε: «Δέν υπάρχει Θεός, δέν υπάρχει Θεός». Ακούει τότε μιά φωνή μέσα του νά τού λέει: «Υπάρχω, ψάξε νά Μέ βρείς!». Από αυτή τήν στιγμή κάτι είχε αλλάξει μέσα του. Πραγματικά έψαξε καί Τόν βρήκε!

Το μάζεμα της χοντρολιάς στη Βαλύρα, στον ελαιώνα της κας Μαρίας Φωτεινού-Χρηστάκη

 

                                                  Φωτογραφίες: Pinterest

Στη Βαλύρα Μεσσηνίας, η συγκομιδή της χοντρολιάς δεν είναι απλώς μια αγροτική εργασία· είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των ανθρώπων του τόπου. Κάθε νοικοκυριό, μικρό ή μεγάλο, έχει τον δικό του ελαιώνα και ορισμένες πολύτιμες ρίζες χοντρολιές που κληρονομούνται από γενιά σε γενιά. Από αυτές παράγονται οι περίφημες ελιές Καλαμών – ο καρπός που ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του κόσμου και αποτελεί πρεσβευτή της μεσσηνιακής γης.

Είχα τη μοναδική ευκαιρία να ζήσω από κοντά αυτή τη διαδικασία στον ελαιώνα της κας Μαρίας Φωτεινού–Χρηστάκη, στον εύφορο κάμπο της Βαλύρας.  Προς το μεσημέρι της 15ης Νοεμβρίου φορτώσαμε στο μικρό trailer τα ελαφριά, σύγχρονα πράσινα ελαιόπανα, καλάθια και καφάσια, μαζί με τα παλιά ραβδιά που εξακολουθούν να έχουν τη δική τους θέση στη σύγχρονη συγκομιδή.

Κατευθυνθήκαμε προς μια καρποφόρα χοντρολιά που δεσπόζει στο κτήμα της Μαρίας, στον ευλογημένο κάμπο της Βαλύρας. Το δέντρο, μεγαλόπρεπο και φορτωμένο, θύμιζε πως η φύση πάντα ανταμείβει όσους την αγαπούν.

Διαίσθηση, Συναισθηματική και Πνευματική Νοημοσύνη

                             

                                                                 Φωτό: Pinterest

Σύγχρονες Επιστημονικές και Ψυχολογικές Προσεγγίσεις

Εισαγωγή

Η σύγχρονη ψυχολογία εξελίσσεται προς μια ολοένα και πιο ολιστική κατανόηση της ανθρώπινης νοημοσύνης. Η παραδοσιακή άποψη που εστίαζε αποκλειστικά  στη γνωστική νοημοσύνη IQ έχει πλέον εμπλουτιστεί με νέες διαστάσεις: τη συναισθηματική νοημοσύνη (EQ), την κοινωνική, τη δημιουργική και την πνευματική νοημοσύνη (SQ).¹ Παράλληλα, η έρευνα στη νευροεπιστήμη και στην ψυχολογία της επίγνωσης αποκαλύπτει ότι ο νους και το σώμα λειτουργούν ως ενιαίο σύστημα, όπου οι λεπτές αισθήσεις και η διαίσθηση (intuition) παίζουν κρίσιμο ρόλο στη λήψη αποφάσεων, στην ενσυναίσθηση και στην εσωτερική καθοδήγηση.² Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να συνθέσει τα πιο πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα με μια ανθρωποκεντρική και υπαρξιακή θεώρηση της πολυδιάστατης νοημοσύνης, ενσωματώνοντας και τη θεολογική προοπτική του νοήματος και του σκοπού της ζωής.

Και έλεγα… δεν θα έλθει;

                               

                                                                     Φωτό: Pinterest

Ο Πανόπτης Θεός, όταν βλέπει πως τα στάχυα χρειάζονται λίγο ακόμη για να ωριμάσουν, τα ποτίζει, τα σκαλίζει και τα βοτανίζει με επιμέλεια. Αν πάλι διαπιστώσει ότι ο σπόρος έπεσε σε κακοτράχαλα χώματα και τίποτα δεν σώζεται, τότε, από τη λύπη Του, στρέφει αλλού το πρόσωπό Του.

Η δύναμη της προσωπικής συμμετοχής: Ένα μήνυμα για τη Βαλύρα και την ύπαιθρο

 

                                     Φωτογραφίες: Στασινός Αθαν. Μπόβης

Η καθημερινότητα όσων ζουν και εργάζονται  στη Βαλύρα είναι γεμάτη προκλήσεις∙ από χωματόδρομους που δυσκολεύουν τη μετακίνηση προς τα κτήματα, μέχρι παραμελημένα σημεία που μπορούν να γίνουν προβληματικά, ιδιαίτερα σε περιόδους βροχοπτώσεων ή έντονης αγροτικής δραστηριότητας. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια πραγματικότητα που συχνά παραβλέπουμε: πόσο πιο εύκολη και δημιουργική θα ήταν η ζωή όλων μας, αν ο καθένας παρενέβαινε – με μέτρο και υπευθυνότητα – στα μικρά προβλήματα που βλέπει καθημερινά;

Η αυτοδιοίκηση έχει φυσικά τις ευθύνες της: οφείλει να μεριμνά, να παρεμβαίνει έγκαιρα και να λύνει τα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα της κοινότητας. Αυτό όμως δεν ακυρώνει την αξία της προσωπικής συμβολής των κατοίκων. Αντίθετα, τη συμπληρώνει και την ενισχύει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο νεαρός επιχειρηματίας της Βαλύρας, κ. Στασινός Αθαν.  Μπόβης, ο οποίος με τη δράση και τη στάση του υπενθυμίζει πόσο σημαντικό είναι να συμμετέχει ο κάθε κάτοικος στην προστασία και τη βελτίωση του τόπου του. Ο κ. Μπόβης, που καλλιεργεί βιολογικές ελιές και παράγει εξαιρετικό ελαιόλαδο εξαγωγής, δεν περιορίζεται μόνο στην επαγγελματική του δραστηριότητα. Με την ενεργή του παρουσία στην Τοπική Κοινότητα, προτείνει ομαδικές δράσεις και συνεργασία∙ έχει άριστη σχέση με τους συγχωριανούς του και δεν διστάζει να συνεισφέρει ο ίδιος όπου μπορεί.

Φυσικά, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Βαλύρας, κ. Δημήτρης Τσιλίκας , σε συνεργασία με τον Δήμο Μεσσήνης και την Περιφέρεια Πελοποννήσου, εργάζεται συστηματικά για τη διάνοιξη και βελτίωση δρόμων. Όμως, οι ανάγκες ενός αγροτικού τόπου είναι μεγάλες και συχνά οι παρεμβάσεις της πολιτείας δεν επαρκούν από μόνες τους. Εκεί ακριβώς έρχεται η αξία της συμμετοχής του κάθε κατοίκου.

Μαθήματα από το παρελθόν – Όταν η Βαλύρα προόδευε με προσωπική εργασία

Όταν η υποξία του ώμου και η πάρεση στο χέρι εμποδίζουν τη φυσιολογική ζωή

                                

Αφιερωμένο στον Απόστολο

Ορισμένοι Βαλυραίοι συγχωριανοί και φίλοι μας βιώνουν έντονο πόνο στον ώμο και στο χέρι τους λόγω πάρεσης (ημιπληγίας). Κι ενώ προσπαθούν να επανέλθουν σε φυσιολογική λειτουργία κινητικά, αισθάνονται ότι χρειάζονται   κατάλληλη ορθοπεδική υποστήριξη.    Υπάρχουν ορθοπεδικά βοηθήματα   για   πάρεση  στο χέρι μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, ειδικά όταν υπάρχει πόνος στον ώμο, πιθανόν υποξία (subluxation) του ώμου ή χαλάρωση μυών. Αλλά είναι κρίσιμο να ληφθούν υπόψη ορισμένα στοιχεία πριν επιλεγεί μια κατάλληλη συσκευή, και καλό θα ήταν να συνδυαστεί η χρήση της με καθοδήγηση φυσικοθεραπευτή ή εργοθεραπευτή.

Τι λένε οι μελέτες  

Μια ζωή με κομμένα φτερά

 

                                                              Φωτό: Pinterest

Το σωτήριον έτος 1952 γεννήθηκε η Μαιρούλα στη Μεσσήνη. Λίγο αργότερα, λόγω μετάθεσης του πατέρα της –αστυνομικού στο επάγγελμα– φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Μελιγαλά, μαζί με τον Ιωάννη. Από τα πρώτα της χρόνια ξεχώριζε για τη διακριτική της παρουσία: επιμελής, ευγενική, συνεσταλμένη· ένα κορίτσι τόσο όμορφο, που έμοιαζε να φέρει κάτι άυλο πάνω του, σαν να είχε ξεστρατίσει από ουράνια σφαίρα.

Τα κορίτσια της τάξης ποθούσαν τη φιλία της, τα αγόρια έψαχναν συνεχώς αφορμές για να της τραβήξουν την προσοχή. Μόνο ένας δεν γύριζε ποτέ το βλέμμα: ο σοβαρός και αριστούχος Ιωάννης. Εκείνον, από όλους, η Μαιρούλα έμελλε να αγαπήσει με έναν έρωτα που σιγόκαιγε σιωπηλά και αντί να σβήσει,  την τραυμάτιζε μέσα της επί δεκαετίες.

Μηνύματα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς: Ἀπὸ τελώνης Ἀπόστολος

                                 

                                                                            Φωτό: Pinterest

Στὶς 16 Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου καὶ τὸ Εὐαγγέλιο σχετίζεται μὲ τὴν κλήση του (Ματθ., θ’ 9-13). 

Θαυμαστός, πράγματι, ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ὁ πρώην τελώνης καὶ ἁμαρτωλὸς Ματθαῖος ἀνταποκρίθηκε στὴν κλήση τοῦ Κυρίου: «Ἀκολούθει μοι.», τὸν προτρέπει ὁ Κύριος, ποὺ διακρίνει τὴν βαθύτερη διάθεσή του γιὰ μετάνοια. 

«Καὶ ἀναστὰς ἠκολούθησεν αὐτῷ» (ὅ. π., 9). Ἔτσι ἁπλᾶ καὶ χωρὶς δισταγμό! Καὶ ὄχι μόνον ἀκολούθησε ὁ Ματθαῖος τὸν Κύριο, ἀλλὰ προσκάλεσε στὴν οἰκία του καὶ ἄλλους ὁμοίους του καὶ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, τὸν λυτρωτή του ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ συνεορτάσουν γιὰ τὴν μεταστροφή του! 

«Σκᾶνε ἀπὸ τὸ κακό τους» οἱ ὑποκριτὲς Φαρισαῖοι. Νὰ καταδεχθῇ ὁ διδάσκαλος, λένε στοὺς μαθητές Του, νὰ φάγη μὲ ἕναν ἐγνωσμένο ἁμαρτωλό καὶ μὲ τοὺς ὁμοίους του; 

Σκάνδαλο γιὰ τούς «καθωσπρέπει» Φαρισαίους! Σημειωτέον ὅτι οἱ τελῶνες εἰσέπρατταν τοὺς φόρους γιὰ λογαριασμὸ τῶν κατακτητῶν Ρωμαίων καὶ ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, μὲ τὰ «πανωτόκια», ἔβαζαν καὶ αὐτοὶ κάτι παραπάνω στὴν τσέπη των. Γι’ αὐτὸ ἦταν μισητοὶ στοὺς ὁμοεθνεῖς των. 

Ὁ Κύριος, ὅμως,

Στρατηγικές για διαχείριση ψευδαισθήσεων και αρνητικών σκέψεων

                                

Φωτό: Pinterest
 

Πρόλογος

Η ψυχική νόσος, όπως η σχιζοφρένεια, η παράνοια και η βαριά κατάθλιψη, συχνά συνοδεύεται από ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις και έντονες αρνητικές σκέψεις. Οι εμπειρίες αυτές μπορεί να λειτουργούν ως μορφή ψυχολογικής βίας («mental abuse»), προκαλώντας φόβο, αίσθημα αδυναμίας και αυτοκατηγορία (Morrison et al., 2014). Στο πλαίσιο αυτό, η ανάπτυξη μεταγνώσης και η αξιοποίηση ψυχοπνευματικών πρακτικών φαίνεται να προσφέρουν σημαντική ανακούφιση και ενίσχυση της ανθεκτικότητας των ασθενών.

Ορισμός της μεταγνώσης

Η μεταγνώση (metacognition) ορίζεται ως η ικανότητα του ατόμου να παρατηρεί, αξιολογεί και ρυθμίζει τις δικές του γνωστικές διαδικασίες, όπως σκέψεις, πεποιθήσεις και συναισθήματα (Flavell, 1979; Lysaker et al., 2013). Σε ασθενείς με ψύχωση, η μεταγνώση επιτρέπει:

1. Τον εντοπισμό μη ρεαλιστικών ή παραισθητικών σκέψεων.

2. Την ανάπτυξη εσωτερικού διαλόγου και αυτορρύθμισης.

3. Τη βελτίωση κοινωνικής λειτουργικότητας και μείωση αυτοκατηγορίας.

Έρευνες δείχνουν ότι η εκπαίδευση μεταγνώσης μπορεί να μειώσει την ένταση των ψευδαισθήσεων και να ενισχύσει την ικανότητα των ασθενών να διαχειρίζονται τον ψυχικό πόνο (Moritz & Woodward, 2007).

Ο Μονόκερος, οι Ιδιαίτερες Ικανότητες και τα Savant Φαινόμενα

                    

                                                               Φωτογραφίες: pinterest

 Εισαγωγή

Η παρούσα μελέτη εξετάζει τον μύθο του μονόκερου ως σύμβολο μοναδικότητας και ιδιαίτερων ικανοτήτων, και τη σύνδεσή του με παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και αυτισμό. Ο μονόκερος αναδεικνύει μεταφορικά τη σημασία της μοναδικής σκέψης, της δημιουργικότητας και της ευαισθησίας, χαρακτηριστικά που συχνά παρατηρούνται σε παιδιά που δυσκολεύονται σε παραδοσιακά εκπαιδευτικά περιβάλλοντα. Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στα savant φαινόμενα, όπου ορισμένα αυτιστικά παιδιά εμφανίζουν εντυπωσιακές δεξιότητες σε συγκεκριμένους τομείς, παρά τις δυσκολίες τους στην επικοινωνία ή στην καθημερινή λειτουργία. Μέσα από τη σύνδεση μύθου, ψυχολογίας και νευροεπιστήμης, η μελέτη υπογραμμίζει τη σημασία της αναγνώρισης και υποστήριξης αυτών των ιδιαίτερων ικανοτήτων, προάγοντας την εκπαιδευτική και προσωπική ανάπτυξη των παιδιών.

Το Σαρανταλείτουργο στο Διαβολίτσι Μεσσηνίας: Παράδοση, Ιστορία και Πνευματική Ωφέλεια

 

                  

                                 Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμονος του Ιαματικού στο Διαβολίτσι.

                                              Φωτογραφίες κα Μαρία Φωτεινού-Χρηστάκη

Πρόλογος

Στα παραδοσιακά χωριά της Ελλάδας, η θρησκευτική ζωή συνδέεται στενά με την καθημερινότητα των κατοίκων. Ένα από τα πιο σημαντικά έθιμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι το σαρανταλείτουργο (15 Νοεμβρίου-24 Δεκεμβρίου), που τελείται υπέρ των κεκοιμημένων και υπέρ υγείας των ζώντων. Στο χωριό Διαβολίτσι Μεσσηνίας, η  ενορία του Αγίου Παντελεημόνος όπου χοροστατεί ο  Πρωτοπρεσβύτερος κ. Κωνσταντίνος  Ανδριόπουλος ,διατηρεί με ευλάβεια και σεβασμό αυτή την παράδοση, η οποία αποτελεί σημείο πνευματικής ενότητας και κοινωνικής συνοχής.

Τὸ ὅραμα τοῦ Χρυσοστόμου

                                     

Μέλημα ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Πατέρων ὑπῆρξε πάντοτε ἡ πνευματικὴ καὶ δι’ αὐτῆς ἡ μορφωτικὴ καὶ κοινωνικὴ πρόοδος τῶν πιστῶν. Πρωτοπόροι στὴν ἀντίληψη αὐτὴν ἦταν οἱ τρεῖς μας Ἱεράρχες καὶ μάλιστα ὁ ἐνεργώτερος ἐξ αὐτῶν περὶ τὰ κοινωνικά, Χρυσόστομος. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει μεταθέσει, ὡς γνωστόν, τὴν μνήμη του ἀπὸ τὴν 14η Σεπτεμβρίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του, τὴν 13η Νοεμβρίου, ἀκριβῶς πρὶν ἀπὸ τὴν εἴσοδό μας στὴν μικρὴ Σαρακοστὴ τῶν Χριστουγέννων  -ὄχι τυχαίως. 

Οι γυναίκες της Βαλύρας ζυμώνουν με αγάπη το πνεύμα των Χριστουγέννων

                             

                                      

                                        Φωτό: κα Αγάπη Συκιωτάκη-Μπουρολιά

  Τα μελομακάρονα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα παραδοσιακά ελληνικά γλυκίσματα, ιδιαίτερα συνδεδεμένο με την περίοδο των Χριστουγέννων. Η παρασκευή τους συμβολίζει τη χαρά και την προετοιμασία για τη Γέννηση του Χριστού, ενώ εντάσσεται στην περίοδο της νηστείας που ξεκινά στις 14 Νοεμβρίου και ολοκληρώνεται στις 25 Δεκεμβρίου (Καψάλης, 2015).

Στη Βαλύρα Μεσσηνίας, η παράδοση αυτή διατηρείται ζωντανή μέσα από τη φροντίδα των τοπικών αρτοποιών και νοικοκυρών. Δύο φούρνοι ξεχωρίζουν για τα εξαιρετικά τους μελομακάρονα: ο Φούρνος Ιθώμη της οικογένειας Καρτερολιώτη, όπου η νεαρή ζαχαροπλάστης κα Ευθυμία καταθέτει το προσωπικό της μεράκι, και ο Φούρνος Μπουρολιά, όπου ο κ. Γιώργος και η σύζυγός του κα Αγάπη συνεχίζουν να προσφέρουν στους κατοίκους του χωριού γλυκίσματα υψηλής ποιότητας.

Η Κουμαριά – Το Δέντρο της Χαράς και της Μνήμης

 

                                                Φωτό:  Ελεύθεροι Φωτογράφοι

 

Χρόνια μαθητικά, εικόνες ζωηρές από τη Βαλύρα Μεσσηνίας· εκεί όπου η φύση μάς καλωσόριζε με τη  χαρά των καρπών της. Ανάμεσα στα πεύκα και τις ελιές, η κουμαριά στεκόταν περήφανη, στολισμένη με χρυσοκόκκινα κούμαρα. Ήταν το σημάδι ότι έφτασε το φθινόπωρο – εποχή χαράς και νοσταλγίας. Από τότε ως σήμερα, κάθε φορά που βλέπουμε κουμαριές, η ψυχή μας ανασταίνεται· γευόμαστε τη γλυκιά γεύση της νιότης.

Το πάθος της αδολεσχίας και αργολογίας

 

 Εισαγωγή

Η αδολεσχία, δηλαδή η φλυαρία ή ματαιολογία, είναι φαινόμενο που απασχολεί τον άνθρωπο από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα. Δεν αφορά μόνο την κοινωνική συμπεριφορά, αλλά και το ήθος και την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Από την αρχαιότητα οι σοφοί προειδοποιούσαν ότι η υπερβολή στον λόγο φανερώνει έλλειψη μέτρου, ενώ η σιωπή και η λακωνικότητα συνδέονται με τη φρόνηση και τη σοφία.Το ίδιο υποστηρίζουν και οι πατέρες της Ορθοδοξίας. Η αδολεσχία θεωρείται ψυχικό πάθος.

1. Η αδολεσχία στην αρχαία ελληνική και ιουδαϊκή σοφία

Για τον αρχαίο Έλληνα, η φλυαρία ήταν υπέρβαση του μέτρου και ένδειξη ασυγκράτητου πάθους. Ο λόγος, ως δώρο θεϊκό, απαιτούσε φειδώ και ευθύνη. Η σιωπή θεωρούνταν αρετή, γιατί προφύλασσε τον άνθρωπο από την απερισκεψία και το σφάλμα.

Μια βροχερή ημέρα του Νοέμβρη τα "λιοστάσια" της Βαλύρας

 

                               Φωτογραφίες: κα Γεωργία Μπουρίκα-Μαρινοπούλου

Η βροχή έπεφτε απαλά, αλλά μη φοβάστε: κάθε σταγόνα έχει λόγο να πέσει.
Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, και όμως πάντα διαφορετική.
Οι ελιές γυαλίζουν, κάθε σταγόνα δεν πήγε χαμένη.
Η δουλειά μας δεν είναι μόνο προσπάθεια, είναι συνομιλία με τη γη.
Η βροχή δεν κρατά για πάντα. Ο ήλιος πάντα βρίσκει τον δρόμο.
Τα απέξω είναι καθρέφτης του μέσα.
Ο Νοέμβρης μάς διδάσκει υπομονή.
Κι έτσι, η βροχή, ο ήλιος, η δουλειά μας έγιναν ένα — μικρή μακαρία αρμονία.

Τι είναι η "Μεταγνώση" και ποιά η ψυχοεκπαιδευτική αξία της;

               

                                                        Φωτό: TaMeteora.gr

Εισαγωγή

Η μεταγνώση αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τομείς μελέτης στη γνωστική και εκπαιδευτική ψυχολογία. Ο όρος αναφέρεται στην επίγνωση και τον έλεγχο που ασκεί το άτομο στις ίδιες του τις γνωστικές διεργασίες, όπως η σκέψη, η μάθηση και η μνήμη (Flavell, 1979). Η κατανόηση της μεταγνώσης έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο για τη θεωρητική κατανόηση της ανθρώπινης νόησης όσο και για την πρακτική εφαρμογή της σε ψυχοεκπαιδευτικά πλαίσια.

Ορισμός της Μεταγνώσης

Ο όρος «μεταγνώση» (metacognition) εισήχθη από τον John Flavell τη δεκαετία του 1970 και ορίζεται ως η γνώση που έχει το άτομο για τις γνωστικές του διαδικασίες και η ικανότητα ρύθμισης αυτών (Flavell, 1979). Με απλά λόγια, μεταγνώση είναι «η σκέψη για τη σκέψη».Η ικανότητα να κατανοεί και να ασκεί έλεγχο στις σκέψεις του το άτομο, επίσης να προγραμματίζει τι είναι καλύτερο γνωστικά για να ανταπεξέλθει στους καθημερινούς  του στόχους. Περιλαμβάνει δύο κύριες συνιστώσες:

1. Μεταγνωστική γνώση – η επίγνωση που έχει το άτομο για τις στρατηγικές μάθησης, τις γνωστικές του δυνατότητες και τις απαιτήσεις ενός έργου.

2. Μεταγνωστική ρύθμιση – η ικανότητα σχεδιασμού, παρακολούθησης και αξιολόγησης της γνωστικής δραστηριότητας (Schraw & Dennison, 1994).

Τα στερεότυπα που μας χωρίζουν από τους ηλικιωμένους γονείς μας

                          

                                                            Φωτό: care mind

Πρόλογος

Η σχέση ανάμεσα στους ενήλικες απογόνους και στους ηλικιωμένους γονείς τους είναι ένας δεσμός γεμάτος αγάπη, ευγνωμοσύνη, αλλά και αντιφάσεις. Παρά την τρυφερότητα και την ευγνωμοσύνη που συχνά νιώθουμε, αυτή η αγάπη διαμεσολαβείται από στερεότυπα που δυσκολεύουν την ειλικρίνεια και τη συναισθηματική εγγύτητα.

Οι ηλικιωμένοι γονείς συχνά θεωρούνται «ξεπερασμένοι» ή «ανήμποροι να προσαρμοστούν», ενώ οι νεότεροι νιώθουν πως πρέπει να «προστατεύσουν» ή να «αντέξουν» τη φθορά της γήρανσης (Antonucci et al., 2011). Το αποτέλεσμα είναι ένας κύκλος απόστασης, ενοχής και σιωπής.

Η παρούσα μελέτη εξετάζει το φαινόμενο αυτό μέσα από τέσσερις αλληλένδετες οπτικές —ψυχολογική, κοινωνική, ανθρωπολογική και θεολογική— προτείνοντας έναν δρόμο συμφιλίωσης και ουσιαστικής επικοινωνίας.

O Θαλής και τα ελαιοτριβεία στη Μίλητο: Η Χαρά του Διδόναι ως Φιλοσοφία Ζωής

                                 

                                      Θαλής ο Μιλήσιος.Φωτό: Ηγίσιππος στο FB

 Όταν η σοφία γίνεται πράξη

Στην αυγή της ελληνικής σκέψης, η φιλοσοφία δεν ήταν θεωρία αποκομμένη από τη ζωή· ήταν τρόπος ύπαρξης.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο πρώτος από τους Επτά Σοφούς, έδειξε με τη στάση του ότι η γνώση αποκτά αξία μόνο όταν μετατρέπεται σε πράξη.

Η γνωστή ιστορία του με τα ελαιοτριβεία στη Μίλητο, πέρα από το επιφανές της οικονομικής ευφυΐας, κρύβει ένα βαθύ μήνυμα για την ουσία της προσφοράς και την αληθινή σοφία — μια φιλοσοφία ζωής που βρίσκει τον απόηχό της στη χριστιανική διδασκαλία της χαράς του διδόναι.

Άγιος Μηνάς – Πανελλήνια Τιμή και Ευλάβεια

         

              Ι. Ν. Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο Κρήτης.Φωτό: κ. Γεώργιος Γεωργουδάκης

  Ο Φωτοφόρος Μάρτυρας

Κάθε χρόνο, στις 11 Νοεμβρίου, όλη η Ελλάδα γιορτάζει τον Άγιο Μηνά, τον θαυματουργό μάρτυρα και προστάτη της πίστης.

Ο Άγιος Μηνάς δεν είναι μόνο ιστορική μορφή· είναι σύμβολο θάρρους, πίστης και φωτός, που εμπνέει όλους όσους τον επικαλούνται για προστασία και δύναμη.

Η μνήμη του ενώνει τους πιστούς σε όλη την Ελλάδα, θυμίζοντας την αξία της πίστης και της αντοχής μπροστά στις δοκιμασίες. Ιδιαίτερα, στο Ηράκλειο της Κρήτης, ο θαυματουργός Άγιος εορτάζεται μεγαλοπρεπώς , με δέος ψυχής. Λέγει ο κύριος Γεώργιος Γεωργουδάκης στη σελίδα του στο FB:

" Ο Άγιος Μηνάς, είναι άγιος της ορθόδοξης εκκλησίας, η οποία τιμά τη μνήμη του στις 11 Νοεμβρίου. Έζησε και μαρτύρησε στην Αίγυπτο. Ήταν στρατιώτης εκεί κι αργότερα έγινε μοναχός στην Φρυγία. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε φρικτά λόγω της χριστιανικής πίστης του, και τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο επί Διοκλητιανού. Τα ιερά οστά του μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο και θάφτηκαν «εκεί που κάνουν στάση οι καμήλες». Ο τάφος του βρίσκεται σήμερα περίπου 40 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Αλεξάνδρειας, και ήταν σημαντικός τόπος προσκυνητών μέχρι τον 10 αιώνα. Από το 1961 διενεργούνται εκεί αρχαιολογικές ανασκαφές από το Γερμανικό Ινστιτούτο. Βοήθειά μας ό Άγιος Μηνάς, τήν ευχή του νά έχουμε."

Ευχές για Καλό Χειμώνα με μία "ταπεινή" μηλόπιτα στη Βαλύρα

 

 

                                                 Φωτό: Γεωργία Μαρινοπούλου στο FB

Καθώς το φθινόπωρο υποχωρεί και οι πρώτες ανάσες του χειμώνα αρχίζουν να μας τυλίγουν, οι μυρωδιές από τα σπιτικά γλυκίσματα πλημμυρίζουν τις γειτονιές μας, ξυπνώντας αναμνήσεις και συναισθήματα ζεστασιάς. Στη Βαλύρα, η κυρία Γεωργία Μπουρίκα-Μαρινοπούλου ετοίμασε μια  "ταπεινη" μηλόπιτα- τόσο ταπεινή που να μην μάς παρασύρει σε  πάθη λαιμαργίας- για τα παιδιά και τα εγγόνια της, την οποία με μεράκι ανάρτησε  στη σελίδα της στο FB,  συνοδεύοντάς τη με ευχές για Καλό Χειμώνα. 

Η ελαιοσυγκομιδή στη Βαλύρα Μεσσηνίας και η ανάγκη στέγης για τους εποχιακούς εργάτες γης

                              

                                             Φωτό: κ. Νίκος Καρύδης στο FB

Εισαγωγή

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ο τόπος μας ζει στον ρυθμό της συγκομιδής της ελιάς – όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο γεωπόνος της Βαλύρας Μεσσηνίας, κ. Νίκος Καρύδης, στη σελίδα του στο FB. Παραγωγοί, εργάτες και οικογένειες συμμετέχουν σε μια προσπάθεια που κρατά ζωντανή την αγροτική οικονομία και την παράδοση του ελαιολάδου.

Ωστόσο, εκτός από τις συνηθισμένες προκλήσεις, όπως οι καιρικές συνθήκες ή οι διακυμάνσεις των τιμών, ένα ολοένα και πιο σοβαρό πρόβλημα αναδεικνύεται τα τελευταία χρόνια: η έλλειψη διαθέσιμης στέγης για τους εποχιακούς εργάτες γης.

Οι άνθρωποι που έρχονται να βοηθήσουν στη σημαντικότερη περίοδο της χρονιάς, συχνά δεν έχουν πού να μείνουν· καταλήγουν να διανυκτερεύουν σε αποθήκες, εγκαταλελειμμένα κτίσματα ή ακόμα και μέσα σε αυτοκίνητα. Το πρόβλημα αυτό δεν αφορά μόνο τους εργάτες — αφορά ολόκληρη την τοπική κοινωνία. Χωρίς σταθερό εργατικό δυναμικό, η συγκομιδή καθυστερεί, οι ελιές μένουν στα δέντρα και η παραγωγή χάνεται.

Το Τείχος στην Αγιογραφία: Σύνορο Ουρανού και Γης

 

                                Το τείχος υψώνεται με τον λόγο -φανέρωση της θείας δόξας

Εισαγωγή

Στις βυζαντινές τοιχογραφίες, τίποτε δεν είναι διακοσμητικό. Κάθε λεπτομέρεια φέρει βαθύ θεολογικό νόημα. Ένα από τα πιο διακριτικά αλλά ουσιαστικά στοιχεία είναι το χαμηλό  τείχος της Ιερουσαλήμ ή "κάτω πόλης" συγκριτκά με την Σιών, "πόλη Βασιλείας του Θεού", που χωρίζει τον χώρο ανάμεσα στο θείο και στο ανθρώπινο. 

Στην αγιογραφία, το παραβάν ή χαμηλό τειχάκι είναι ένα  διακριτό όριο ανάμεσα στον κόσμο του ανθρώπου και στον κόσμο του Θεού. Δεν είναι απλώς διακοσμητικό στοιχείο· δηλώνει τη διάκριση αλλά και τη συνάντηση ουρανού και γης. Μέσα από αυτό, οι αγιογράφοι δείχνουν πώς ο Θεός πλησιάζει τον άνθρωπο χωρίς να χάνει τη θεότητά Του, ή πώς η θεία δόξα αποκαλύπτεται ως απρόσιτη και φωτεινή.

Αυτή η διαχωριστική “γραμμή” εμφανίζεται σε σκηνές όπως ο Ευαγγελισμός, η Είσοδος στα Ιεροσόλυμα, η Σταύρωση, η Μεταμόρφωση και η Ανάσταση, η Σταύρωση Αγίων κ.α. Το τείχος υποδηλώνει ότι ο ουρανός αγγίζει τη γη χωρίς να συγχέεται μαζί της.

Ο ήρωας της Μαυροζούμενας

 

Μια αληθινή ιστορία ανθρωπιάς στη Βαλύρα Μεσσηνίας

                                

                                            Φωτογραφίες: lyrasi.blogspot.com

Εισαγωγή

Η Βαλύρα, φωλιασμένη στις όχθες του ποταμού Μαυροζούμενα —του  Πύρνακα— έχει γνωρίσει στο πέρασμα των χρόνων χαρές, καλοσύνες, μα και συμφορές. Το ποτάμι, άλλοτε γαλήνιο κι άλλοτε ορμητικό, κρατά μέσα του τις φωνές των ανθρώπων που έζησαν πλάι του. Από τις καταστροφικές πλημμύρες του 1947, όπου χάθηκαν ζωές νέων μυλωνάδων, ως τη μεγάλη νεροποντή του Σεπτεμβρίου 2016, οι κάτοικοι δεν έπαψαν να σέβονται και να φοβούνται το στοιχείο αυτό που, όσο κι αν το τιθασεύσεις, δεν ξεχνά.

Μα μέσα στις δοκιμασίες, πάντα γεννιούνται οι αληθινοί ήρωες — οι ταπεινοί, οι αφανείς, αυτοί που δρουν χωρίς σκέψη για ανταμοιβή. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Αχιλλέας Μπατάλιας, ο άνθρωπος που η καρδιά του στάθηκε φράγμα μπροστά στην ορμή του νερού.

Καλό Ταξίδι Βασίλη Θ. Καυκούλα

                         

 Έφυγε πλήρης ημερών, σε ηλικία 90  χρονών, ο αγαπητός συγχωριανός μας Βασίλης Θ. Καυκούλας.

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα τελεστεί την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2025 και ώρα 11:00 π.μ.,

στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου, σύμφωνα με τον εφημέριο π. Ιωάννη Φωτεινό

και το Γραφείο Εξυπηρετήσεων Αφοί Κώστα Χιώτη (Μελιγαλά - Οιχαλίας),

όπως όρισε η αγαπημένη του οικογένεια.

Χριστίνα Καλέκα: Φθινοπωρινή Ανάσα στο Λεοντάρι Αρκαδίας

 

              Ιερός Ναός Αγίων Αποστόλων στο Λεοντάρι. Φωτό: Xristina Kaleka 

Εισαγωγή  

Το φθινόπωρο είναι η εποχή που η φύση σιωπά για λίγο, για να ακούσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Είναι ο καιρός της απογύμνωσης, της εσωστρέφειας, μα και της ωριμότητας του φωτός. Όταν τα δένδρα χρυσίζουν και ο αέρας μυρίζει υγρασία και ανάμνηση, η ζωή μας ψιθυρίζει πως κάθε τέλος είναι κι ένας καινούριος τρόπος να ξεκινήσεις. Το διήγημα αυτό περιλαμβάνει μία μοναδική εμπειρία της κυρίας Χριστίνας Καλέκα, εργαζόμενης στο Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας, στο γραφείο της Περιφέρειας στην Καλαμάτα.   Ευχαρίστως δέχθηκε να μοιραστεί τη χαρά της απόδρασής της στο Λεοντάρι Αρκαδίας, με τους φίλους αναγνώστες μας.

Ο Ταξιάρχης Πανορμίτης της Σύμης και το θαυμαστό έθιμο των μπουκαλιών

 

                                                    Φωτό: George Mitropias

Εισαγωγή

Στο γαλήνιο νησί της Σύμης, εκεί όπου το γαλάζιο του Αιγαίου σμίγει με το φως της πίστης, δεσπόζει το μοναστήρι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα προσκυνήματα του Δωδεκανησιακού χώρου, αλλά και ολόκληρης της Ορθοδοξίας. Η φήμη του ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας χάρη στην ευσέβεια των πιστών, τα θαύματα που αποδίδονται στον Ταξιάρχη και κυρίως χάρη σε ένα μοναδικό λαϊκό έθιμο: την αποστολή μπουκαλιών με γραπτές προσευχές, τα οποία, όπως λέγεται, ταξιδεύουν με θαυμαστό τρόπο και φτάνουν στο μοναστήρι.