Η γιαγιά μου η τραγουδίστρια

                           

                                                                       Φωτό: Pinterest

Η κα Ευγενία από τη Μεσσήνη αναπολεί με γλυκιά νοσταλγία εκείνες τις μαγικές στιγμές της δεκαετίας του 1980, όταν μαζί με τα αδέλφια και τα ξαδέλφια της σχημάτιζαν ένα μικρό, ζωντανό μουσικό συγκρότημα, ιδίως τέτοια εποχή, πριν από τα Χριστούγεννα. 

Η γιαγιά της, η αείμνηστη Ευγενία, με τη φωνή που αγκάλιαζε την ψυχή, ήταν η καρδιά αυτού του συνόλου. Θυμόταν με απόλυτη λεπτομέρεια τα τραγούδια του Δημοτικού Σχολείου της  και του Κατηχητικού, αλλά και τα παραδοσιακά άσματα που ακόμη αντηχούν στις εθνικές και θρησκευτικές γιορτές του τόπου μας.

Κάθε χρόνο, περίπου έναν μήνα πριν από τα Χριστούγεννα, τα παιδιά μαζεύονταν γύρω της για να μάθουν τα κάλαντα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Σκαρφαλωμένα  τα μικρά πλασματάκια στον μεγάλο,  στολισμένο καναπέ του σαλονιού, με τα μάτια τους να λάμπουν από ενθουσιασμό, και με τις υψίφωνες γατούλες του σπιτιού να συμμετέχουν στο ρεφραίν με ένα χαριτωμένο «νιάρ νιάρ», ζούσαν στιγμές γεμάτες γέλιο, φωνή και ζεστασιά.

Η γιαγιά ξεκινούσε με τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα, και τα παιδιά επαναλάμβαναν:

«Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,

Χριστού την θείαν γέννησιν να πω στο αρχοντικό σας…»

Η φωνή τους, αρχικά διστακτική, γινόταν σιγά σιγά δυνατή και καθαρή, καθώς η γιαγιά τα καθοδηγούσε με υπομονή και χαμόγελο. Στα χέρια τους κρατούσαν τρίγωνα  ,φλογέρα, φυσαρμόνικα, ακόμη και κιθάρα τα μεγαλύτερα, και τα μάγουλά τους κοκκίνιζαν από ενθουσιασμό και την κούραση των επαναλήψεων.

Στη συνέχεια μάθαιναν τα Πρωτοχρονιάτικα:

«Άγιος Βασίλης έρχεται και δεν μας καταδέχεται,

Από την Καισαρεία, συ σα αρχόντισσα κυρία…»

Τα παιδιά γελούσαν κάθε φορά που οι γατούλες συμμετείχαν με το δικό τους «νιάρ νιάρ» στο ρεφραίν, σαν να ήταν μέλη της χορωδίας.

Τέλος, έρχονταν τα κάλαντα των Φώτων:

«Σήμερα τα Φωτά και οι Φωτεινοί,

Και χαρά μεγάλη στους ουρανούς…»

Καθώς η φωνή τους αντηχούσε στο σαλόνι, η ατμόσφαιρα γέμιζε φως και ζεστασιά. Τα ίδια τα Χριστούγεννα και οι γιορτές   ζωντάνευαν μέσα στο σπίτι.

Τα παιδιά αγαπούσαν να ντύνονται άγγελοι, φορώντας πουπουλένια φτερά που η γιαγιά τους έραβε με μεράκι.  Παραμονή των εορτών έτρεχαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας τη φάτνη στο χέρι και χτυπώντας τα τρίγωνα, σκορπώντας μικρές σπίθες χαράς και ευλογίας σε κάθε πόρτα. Οι φωνές τους, γεμάτες ενθουσιασμό και αθωότητα, αντηχούσαν στα σοκάκια σαν ένα γλυκό τραγούδι του παρελθόντος, που  μοσχοβολούσε από τη μυρωδιά των χριστουγεννιάτικων κεριών και των φρεσκοψημένων κουλουριών.

Το πιο όμορφο ήταν ότι τα χρήματα που μάζευαν από τα κάλαντα δεν τα κρατούσαν μόνο για τον εαυτό τους. Με αγάπη και προσοχή αγόραζαν μικροδωράκια που μοίραζαν μεταξύ τους, και τα υπόλοιπα τα άφηναν σε πόρτες παιδιών λιγότερο τυχερών, σαν μικρά θαύματα που έκαναν τα μάτια όλων να λάμπουν. Κάθε βήμα τους, κάθε νότα, ήταν μια πράξη αγάπης που ζωντάνευε την ψυχή της γειτονιάς.

"Εκείνα τα άσματα, με τη φωνή της γιαγιάς μου σαν ζεστό φως που μας τύλιγε, έθρεψαν τις καρδιές μας και κράτησαν αδέλφια και ξαδέλφια ενωμένα μέσα στα χρόνια. Κάθε Χριστούγεννα, η νοσταλγία τους μας φέρνει ξανά κοντά, σαν να μπορούμε να ξαναφορέσουμε τα παιδικά μας φτερά – μόνο που πια δεν χωρούν στα ίδια μέρη, αλλά γεμίζουν τις καρδιές μας με την ίδια χαρά και θαλπωρή."λέγει συγκινημένη η κα Ευγενία.

"Φέτος, ίσως να μαζευτούμε ξανά όλοι μαζί στη Μεσσήνη, και οι αναμνήσεις της γιαγιάς μας θα ζωντανέψουν ξανά μέσα από τα τραγούδια, τα γέλια και την αγάπη που  ποτέ δεν μας άφησε. Η φωνή της, ζεστή και φωτεινή σαν φλόγα, θα αντηχεί μέσα μας, θυμίζοντάς μας ότι η οικογένεια και η αγάπη είναι το μεγαλύτερο δώρο κάθε εποχής".

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ