Ο Θεόδωρος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βαλύρα Μεσσηνίας, σε πολυμελή, αγροτική οικογένεια. Ξεκίνησε υπό αντίξοες συνθήκες από τον αγαπημένο του τόπο, για να μεταβεί στην Αθήνα και να σταδιοδρομήσει με αξιοπρέπεια, στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού και εντάχθηκε στη συνέχεια στο Σώμα της Ελληνικής Χωροφυλακής. Κατά τη μακρά και ευδόκιμη υπηρεσία του στην Ελληνική Αστυνομία, υπηρέτησε σε πολλές θέσεις ευθύνης, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του στη φρουρά του Προέδρου της Δημοκρατίας, αποστρατευόμενος ως Αξιωματικός. Όπως υπογράμμισε ο κ. Κωνσταντίνος Ρήγας, ανηψιός του αποθανόντος στον επικήδειο λόγο, άσκησε τα καθήκοντά του με αφοσίωση στο δημόσιο συμφέρον, με αυταπάρνηση, αλλά και με απόλυτο σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα και τις ανθρώπινες αξίες.
Μετά τη συνταξιοδότησή του επέστρεψε στη Βαλύρα, όπου παρέμεινε ενεργός και χρήσιμος στην τοπική κοινωνία, προσφέροντας ανιδιοτελώς τις γνώσεις και τις συμβουλές του για την προστασία της ασφάλειας των πολιτών , αποδεικνύοντας έμπρακτα τη βαθιά αγάπη του για τη γενέτειρά του.
Σε νεαρή ηλικία υπήρξε ενεργός αθλητής, αγωνιζόμενος ως ποδοσφαιριστής στον Αστέρα Βαλύρας και στην ομάδα της Καλαμάτας, ενώ ως φίλαθλος παρέμεινε πιστός υποστηρικτής τόσο του Αστέρα όσο και του Παναθηναϊκού, διατηρώντας πάντοτε το αθλητικό ήθος.
Στην προσωπική του ζωή, παντρεύτηκε την αγαπημένη του σύζυγο Ειρήνη Χειλά, Αξιωματικό της Ελληνικής Αστυνομίας και φιλόλογο, με την οποία δημιούργησαν μια αρμονική οικογένεια. Απέκτησαν δύο υπέροχα παιδιά, τον Ερρίκο, φιλόλογο, και τη Βασιλική, πολιτική επιστήμονα.
Ο Θεόδωρος υπήρξε υπόδειγμα οικογενειάρχη και ανθρώπου: άψογος γιος, στοργικός αδελφός, αφοσιωμένος σύζυγος, πατέρας με ουσιαστική παρουσία, θείος και φίλος. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο κ. Κωνσταντίνος Ρήγας, υπήρξε άνθρωπος του μέτρου, της ηθικής, της λογικής και της δημιουργίας· αυτοδημιούργητος, οξύνους, ευρηματικός, δοτικός, χαρούμενος και με λεπτό χιούμορ.
Αγαπούσε τη γη, τα δέντρα και τα ζώα, τα οποία φρόντιζε με στοργή. Στη Βαλύρα δημιούργησε έναν μικρό επίγειο παράδεισο, γεμάτο φυτά και καρποφόρα δέντρα, συμμετέχοντας πάντοτε πρώτος και ακούραστος στις αγροτικές εργασίες, ιδίως στο δύσκολο μάζεμα των ελιών. Είχε το θάρρος της γνώμης του, μιλούσε με παρρησία και ήξερε να δημιουργεί αληθινές φιλίες.
Αντιμετώπισε το τέλος με αξιοπρέπεια και γενναιότητα. Κοίταξε τη ζωή κατάματα, χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμό, αγωνιζόμενος μέχρι τέλους. Δεν έφυγε αμαχητί. Μας άφησε ως πολύτιμη παρακαταθήκη την καλοσύνη, την εντιμότητα, τη δημιουργικότητα, την υπερηφάνεια της ψυχής του και τις ακλόνητες ηθικές του αρχές.
Όπως εύστοχα εξέφρασε και η αδελφή του, κα Ευρυδίκη Λινάρδου-Παπαλαμπίδου, ο Θεόδωρος υπήρξε «ο δυνατός της οικογένειας, που ήταν πάντα δίπλα σε όλους και έτρεχε για όλους». Η αγάπη του παραμένει ανεξίτηλη στις καρδιές μας.
Αγαπημένε μας Θεόδωρε, θα ζεις για πάντα στη μνήμη, στην καρδιά και στο παράδειγμά μας.
Αιωνία σου η μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου