Φωτό: Pinterest
Ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου θεωρεῖται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας παράδοξο μυστήριο, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο «φύσεις καινοτομοῦνται καὶ Θεὸς ἄνθρωπος γίνεται» (Στιχηρὸ Ἰδιόμελο, ΚΣΤ’ Δεκεμβρίου). Ὅμως «οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν· πίστει γὰρ μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν» (Στιχηρό Ἰδιόμελο τῶν Αἴνων τῆς ἰδίας ἡμέρας).
Δὲν χρειάζεται νὰ ἐρευνήσουμε τὸ μυστήριο, νὰ προσπαθήσουμε νὰ κατανοήσουμε τὰ ἀκατανόητα· ἀντιθέτως, χρειάζεται νὰ ἐνεργοποιήσουμε ‒καὶ μάλιστα νὰ ἐντατικοποιήσουμε‒ τὴν πίστη μας, ὥστε νὰ δοξάσουμε, νὰ ἀνυμνήσουμε, δηλαδή, τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός.
Γι’ αὐτό «πανηγυρίζομεν πνευματικῶς», διότι «ὁ παντέλειος Θεὸς διὰ τοῦ τόκου –διὰ τῆς γεννήσεώς Του- λύει σειρὰς ἁμαρτημάτων» καὶ καταλύει «τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου», τὸν μισό-καλο διάβολο, ποὺ συγκρατοῦσε τοὺς ἀνθρώπους στὰ δεσμὰ τῆς δουλείας του.
Πανηγυρίζομε, διότι διὰ τῆς Βηθλεέμ «ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ» (Προεόρτιο Ἀπολυτίκιο). Μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἀνοίχτηκαν καὶ πάλι διάπλατα οἱ πύλες τοῦ Παραδείσου. Ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου, «τὸ ἀπ’ αἰῶνος ἀπόκρυφον καὶ ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον» (Θεοτοκίον δ’ ἤχου), ἔγινε «ἡ ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας» μας, γιὰ τὴν ὁποία, κανονικά, ὅλοι χρειάζεται νὰ χαιρώμαστε. Μόνον ἕνας ἀνόητος ἢ παράφρων δὲν θὰ ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴν σωτηρία του.
Κι ὅμως! Καὶ ἡ ἐποχὴ ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστὸς καὶ ἡ σημερινὴ ἐποχὴ διαθέτει καὶ ἀνοήτους καὶ παράφρονες. Οἱ μὲν πρῶτοι ἀδιαφοροῦν καὶ δὲν θέλουν νὰ ρωτήσουν καὶ νὰ μάθουν «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός», οἱ δεύτεροι, ὅπως ὁ Ἡρώδης καὶ οἱ ὅμοιοί του, θορυβοῦνται ἀπὸ τὴν γέννηση ἑνὸς νέου βασιλιᾶ, ποὺ ὑποψιάζονται ὅτι δὲν θὰ γίνη σύμμαχος στὶς παρανομίες των, γι’ αὐτὸ σπεύδουν νὰ τὸν φονεύσουν μὲ κάθε τρόπο.
Ἐπειδή, ὅμως, ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου ἔγινε γιὰ τὴν σωτηρία μας, ἐμεῖς οἱ λοιποὶ δὲν ἐπιτρέπεται πλέον νὰ ἀδιαφοροῦμε γι’ αὐτήν, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ φθονοῦμε Αὐτὸν ποὺ μᾶς τὴν χάρισε ὡς δῶρο.
Ἀντιθέτως, χρειάζεται, ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ ἐκτιμήσουμε τὸ μέγεθος τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ πανάγαθου Θεοῦ, ποὺ εὐδόκησε νὰ συγκαταβῇ ὁ ἄχρονος Υἱός Του, «νὰ μεταλάβῃ τοῦ χείρονος»- νὰ ντυθῇ τὴν κατώτερη ἀνθρώπινη σάρκα-, γιὰ νά «καινοποιήσῃ πάντας τοὺς ἀνθρώπους διὰ τοῦ κρείττονος», μὲ τὴν ἀνώτερη θεότητά Του (Ἐξαποστειλάριο ΚΗ’ τοῦ μηνός). Ἀφ’ ἑτέρου δέ, χρειάζεται νὰ ἐργαστοῦμε, καὶ μάλιστα νὰ συνεργαστοῦμε, ὥστε ἡ θυσία αὐτὴ τοῦ ἄναρχου Θεοῦ, ποὺ ἔλαβε ἀρχή «διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν», νὰ μὴν πάη χαμένη.
Ἂς κάνουμε κι ἐμεῖς ὅ τι ἔκαναν οἱ ποιμένες τῆς Βηθλεέμ. Μόλις ὁ Ἄγγελος τοὺς εὐαγγελίστηκε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα ὅτι «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ» (Λουκ., β’ 11-12), δὲν δυσπίστησαν οὔτε ὀλιγώρησαν ἀλλά «εἶπον πρὸς ἀλλήλους. Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ῥῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» (ὅ .π., 15-16).
Θαυμαστή, πράγματι, ἡ πίστη τῶν ποιμένων. «Ἦλθον σπεύσαντες». Καὶ ἀφοῦ εἶδαν καὶ κατάλαβαν μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς καρδίας των καὶ ὄχι μὲ τὴν δύναμη τῆς διανοίας των «ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν», «διεγνώρισαν περὶ τοῦ ῥήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ παιδίου τούτου (= ἔκαναν γνωστὰ τὰ λόγια...) ...καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν» (ὅ. π., 17-18).
Ἐπὶ πλέον δέ, οἱ πιστοὶ ποιμένες ἔγιναν μάρτυρες τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος ποὺ τοὺς ἐξήγγειλε ὁ Ἄγγελος «καὶ ὑπέστρεψαν δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδον...» (ὅ. π., 20), ὥστε νὰ μετάσχουν καὶ ἄλλοι στὴν δική τους χαρά!
Δὲν ἔχομε, λοιπόν, παρὰ νὰ ἀκολουθήσωμε τὸ παράδειγμα τῶν ποιμένων: νὰ δεχτοῦμε μὲ τὴν ἴδια ταπείνωση, προθυμία καὶ ἐμπιστοσύνη, ὅπως ἐκεῖνοι, τὸ θαυμαστὸ μήνυμα ὅτι «ἐτέχθη ἡμῖν σωτήρ», νὰ σπεύσουμε, καὶ πάλι τὸ ἴδιο πρόθυμα, νὰ τὸν συναντήσουμε στὴν φτωχική του φάτνη, καὶ στὴν συνέχεια νὰ μεταδώσουμε καὶ στοὺς ἄλλους τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Γεννήσεως τοῦ πανανθρώπινου Σωτῆρος.
Ἀμήν! Καλὰ Χριστούγεννα μὲ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος μας! Γένοιτο!
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
Ορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος "Επάλξεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου