Μια φωτεινή εμπειρία σε νοσοκομείο του Ρόουντ Άιλαντ (Η.Π.Α.)

                         

                                                            Φωτό: Pinterest

Ο Βαλυραίος κύριος Γιώργος Παρ. Φειδάς χρειάστηκε πρόσφατα να διακομιστεί σε νοσηλευτική μονάδα της περιοχής του, στο Ρόουντ Άιλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών. Με υπομονή καρδιάς και ακλόνητη πίστη στον Θεό, πέρασε τη δοκιμασία της ασθένειας και βγήκε νικητής, ευγνώμων για κάθε ανάσα ζωής.

Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, πέρα από την ουσιαστική φροντίδα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού —για την οποία αισθάνεται βαθιά ευγνωμοσύνη— συνέβη και κάτι απρόσμενο. Κάτι που τον γέμισε χαρά, παρηγοριά και ελπίδα, καθώς σταδιακά ανέκαμπτε.

Ήδη από την αρχική συνέντευξη για την εισαγωγή του στο νοσοκομείο, του ζητήθηκε να δηλώσει το θρήσκευμά του. Η ερώτηση αυτή δεν είχε καμία διάθεση διάκρισης ή διαφορετικής μεταχείρισης· αντίθετα, αφορούσε τη δυνατότητα ειδοποίησης του αντίστοιχου πνευματικού, ώστε να επισκεφθεί τον ασθενή εφόσον εκείνος το επιθυμούσε. Και πράγματι, έτσι έγινε.

Μια μέρα, που ένιωθε πως χρειαζόταν λίγο ακόμη κουράγιο για να σταθεί γερά στα πόδια του, μια χαμογελαστή και καλοσυνάτη νοσηλεύτρια από τη Συρία πλησίασε και κάθισε δίπλα του.

— Κύριε Γιώργο, είστε Χριστιανός Ορθόδοξος; τον ρώτησε με πραότητα.

— Ναι, απάντησε εκείνος με φανερή χαρά.

— Κι εγώ Ορθόδοξη Χριστιανή είμαι, από τη Συρία, του είπε, κάνοντας τον σταυρό της.

Η στιγμή εκείνη έφερε μια οικειότητα απρόσμενη. Μίλησαν αρκετά για τις εκκλησίες όπου εκκλησιάζονται, ανάμεσα στη Βοστώνη και το Ρόουντ Άιλαντ, αντάλλαξαν εμπειρίες πίστης και στο τέλος ευχήθηκαν εγκάρδια:

Καλά Χριστούγεννα.

Καθώς ο κύριος Γιώργος περπατούσε στους διαδρόμους της μονάδας, ασκώντας το σώμα του για να δυναμώσει ξανά, συνάντησε έναν Ορθόδοξο ιερέα που είχε έρθει να κοινωνήσει μια κυρία. Συνήθως, όταν κάποιος πλησιάζει στο τέλος της ζωής του, οι συγγενείς καλούν τον ιερέα για να προλάβει να μεταλάβει ο ασθενής. Όμως στο Ρόουντ Άιλαντ αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά κανόνα. Ο ιερέας καλείται τακτικά τόσο στα σπίτια όσο και στα νοσοκομεία, για όσους αδυνατούν να εκκλησιαστούν λόγω ασθένειας.

Η θρησκευτικότητα της ελληνικής παροικίας είναι ιδιαίτερα ζωντανή, όπως ζωντανό παραμένει και το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας.

Με συγκίνηση, ο κύριος Γιώργος μιλούσε για τη τετράχρονη εγγονή του, την Ελένη —που φέρει το όνομα της αγαπημένης του συζύγου— και για τα μικρά της κατορθώματα, τονίζοντας πως η νέα γενιά συνεχίζει πιστά την παράδοση.

— Παππού, στην εκκλησία, όταν με κοινώνησε ο παππούλης, του είπα πως τώρα μεγάλωσα και μπορώ να κάνω τον σταυρό μου. Με ρώτησε πώς τον κάνεις και όταν του τον έδειξα, χάρηκε πολύ γιατί τον έκανα σωστά!

— Ελένη μου, εγώ τώρα τι παρακολουθώ στην τηλεόραση;

— Το Ορθόδοξο πρόγραμμα, παππού Γιώργο!

Υπήρχαν όμως και άλλα απρόσμενα στο νοσοκομείο, συμπλήρωsε ο κύριος Γιώργος. Στον διπλανό θάλαμο νοσηλευόταν ένας γνωστός γενετιστής. Σε μια συζήτηση που άνοιξαν, τον ρώτησε ευθέως:

— Υπάρχει Θεός;

— Υπάρχει η νοήμων φύση, του απάντησε.

— Και τι είναι ο θάνατος;

— Ο θάνατος δεν υπάρχει όταν υπάρχουμε εμείς· κι όταν έρθει ο θάνατος, εμείς δεν υπάρχουμε, αποκρίθηκε επικουρικά.

Πριν τον κυριεύσει η απογοήτευση μπροστά σε τόση διανοητική αυτάρκεια και υπερηφάνεια, εμφανίστηκε ξανά η Συριανή νοσηλεύτρια. Στα χέρια της κρατούσε ένα μικρό, ταπεινό, μα ανεκτίμητο δώρο: μια κάρτα από τον τόπο της, αφιερωμένη στη Γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού.

Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη, που λησμόνησε ακόμη και τη συζήτηση με τον γενετιστή. Μέσα του άρχισαν να αντηχούν τα κάλαντα των παιδικών του χρόνων, από την αγαπημένη του γενέτειρα, τη Βαλύρα. Με τέτοια θέρμη ψυχής, πώς να μην επιστρέψει υγιής στο σπίτι του;

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.

Γιώργος Παρ. Φειδάς