Γιώργος Παρ. Φειδάς: Η Λύτρωση!

          

          Γιώργος Παρ. Φειδάς..με καρδιά μικρού παιδιού. Φωτό: George Pappou Fidas, στο facebook

Δεν ήμουν περισσότερο από 17 ετών όταν εργαζόμουν, ως βοηθός διευθυντή και υπεύθυνος για τις εξωτερικές γραμματειακές εργασίες , σε μεγάλο εμπορικό κέντρο του Συνεταιρισμού Ραφτάδων, στην οδό Αγίου Μάρκου και Ευαγγελιστρίας στην Αθήνα. Περίπου  5.000 χιλιάδες συνέταιροι είχαν ανοίξει και λειτουργούσαν με επιτυχία 8 καταστήματα, καθώς και βοηθούσαν και υποστήριζαν τους συναδέλφους τους στην επαρχία. Ανελλιπώς παρακολουθούσα το Νυχτερινό Γυμνάσιο (Λύκειο) του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών ,στην οδό Μητροπόλεως, και συμπορευόμουν με τους νέους της ηλικίας μου,  μέσα στη φτώχεια και την αβεβαιότητα,  προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο. Γνώρισα κάποιους αξιόλογους νέους ανθρώπους , οι οποίοι αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για τα ιδανικά τους. Γι΄ αυτό, όταν ενηλικιώθηκα, έγινα μέλος της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης (ΕΦΕ).

Πρόεδρος ήταν ο Τζουμάκας καθώς και ο Χρήστος Ρεκλίτης , οι οποίοι βασανίστηκαν φρικτά στην ΕΣΑ, επί Δικτατορίας. Πριν η δικτατορία του Παπαδόπουλου σφραγίσει την ΕΦΕ, και για τέσσερις συνεχείς μήνες, από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Απρίλιο, ήμουν ο ίδιος Πρόεδρος. Γι΄ αυτό, με κάλεσαν στο τμήμα στο τέλος του Απριλίου,  αφού ανέβηκε η διακτατορία, για ανάκριση . Δεν είχαν προσωπικά να μού προσάψουν ενέργειες αριστερής-κομμουνιστικής δράσης, αλλά τα φρονήματά μου, από μόνα τους, ήταν αρκετά για να με βασανίσουν, όπως έπραξαν με τους άλλους δύο προέδρους της Ένωσης. Ο πατέρας μου είχε ήδη μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. και αυτό ήταν ένα μεγάλο άλλοθι για εμένα, για να μη τύχω περαιτέρω τιμωρίας. Όταν με ρώτησε ο ανακριτής στο Αστυνομικό Τμήμα γιατί επέλεξα να γίνω πρόεδρος της ΕΦΕ, απάντησα: “Για να περνάμε καλά. Πηγαίνουμε εκδρομές, μικτές ομάδες πληθυσμού, κάνουμε μπάνια στη θάλασσα, και είμαστε μία καλή και μορφωμένη παρέα”. Επίσης , εξήγησα, ότι περιμένω να με  ειδοποιήσουν από την Αμερικάνικη Πρεσβεία για να φύγω για τις Η.Π.Α., όπου ήδη έχει εγκατασταθεί ο πατέρας μου.

Πήγαινε εκεί “να ζήσεις”, μου απάντησε ο αστυνόμος , και μετά από σχετική ταλαιπωρία, με άφησε ελεύθερο. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάψω τα χαρτιά με τα ονόματα των μελών της ΕΦΕ, για την ασφάλεια των νέων ανθρώπων, εμπρός στη μανιακή συμπεριφορά καταδίωξης.

Στις Η.Π.Α. δεν ταξίδεψα αμέσως, πρώτα υπηρέτησα ως στρατιώτης στο 10ο Σύνταγμα, στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Στο στρατό με ευνόησαν οι συνθήκες, γιατί αν και τα χαρτιά μου ήταν “ μαυρισμένα”, είχα ένα βασικό προσόν. Γνώριζα πώς να δακτυλογραφώ γρήγορα και σωστά. Με είχε διδάξει η αείμνηστη αδελφή μου Βάσω Φειδά-Βύνιου γραφομηχανή, γι΄αυτό ανέλαβα θέση στη γραμματεία, στο Λόχο Διοικήσεως . Ο Αξιωματικός ήταν “του δευτέρου γραφείου”, εντεταγμένος στην κατασκοπεία και τακτική παρακολούθηση. Μία ημέρα, μού έδωσε πολλά κείμενα για δακτυλογράφηση , πάραυτα τα ετοίμασα όλα σωστά , με υπομονή και επιμέλεια. Περιχαρής, με ρώτησε τι θα ήθελα να πράξει, σε ανταπόδοση του έργου μου.

Τότε, με βαθιά πίκρα, του εκμυστηρεύτηκα τι μού είχε συμβεί στη γενέτειρά μου Βαλύρα:

Ο αστυνόμος του χωριού , ονόματι Ρήγας, είχε “μουτζουρώσει” τα χαρτιά πολλών παιδιών της Βαλύρας , ιδίως εκείνων που άνοιγαν το στόμα τους και εξέφεραν τις απόψεις τους δημοσίως , με βάση τα πολιτικά τους πιστεύω.

Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά ήταν ο κ. Ιωάννης Δ. Λύρας, ο κ. Δημήτριος Φειδάς , καθώς και εγώ. Όταν κατέβαινα στο χωριό , με παρακολουθούσε ο αστυνόμος συστηματικά, όπως άλλωστε και τα άλλα παιδιά, και πειθανάγκαζε τους συγγενείς μας, για να μην έχουν φασαρία, να μάς δηλώσουν στο αστυνομικό τμήμα, ως αντιφρονούντες.

Θυμήθηκα όλα αυτά τα γεγονότα με αγανάκτηση, γι΄αυτό όρθωσα το ανάστημά μου και εξήγησα στον αξιωματικό: Ο πατέρας μου είναι στην Αμερική και ο αστυνόμος της Βαλύρας, χωρίς λόγο, μόνο και μόνο γιατί εξέφερα την άποψή μου δημοσίως, στο καφενείο της πλατείας του χωριού, έχει μαυρίσει τα φρονήματα και τη διαγωγή μου.

Και γιατί δεν μού το έλεγες τόσο καιρό; μού απάντησε έκπληκτος ο αξιωματικός.

Ο Ρήγας μετατέθηκε άμεσα στο χωριό Παραδείσια, και η σύζυγός του, που ήταν Μαία, στο χωριό Ζέζα Μεσσηνίας. Δεν διορθώθηκε βέβαια το κακό, απλά μετατέθηκε , αλλά η Βαλύρα, πήρε μία μικρή ανάσα, μέχρι να έλθουν άλλα πολλά και χειρότερα.

Η Αμερική ήταν κυριολεκτικά η λύτρωσή μου. Ο νόμος είναι αυστηρότερος και οι επιπτώσεις δριμείες. Όποιος τολμήσει να αναπτύξει κομμουνιστική δράση, αυτό που θα ακολουθήσει ούτε στο χειρότερο εφιάλτη του δεν το έχει ονειρευτεί. Εκείνη την εποχή, της δεκαετίας του 1970, τα πράγματα ήταν αυστηρότερα, συγκριτικά με σήμερα. Αν όμως, ως έντιμος πολίτης εργαστείς σκληρά, οι κόποι σου είναι αποδοτικοί, η ευημερία εγγυημένη, καθώς και η κοινωνική αναγνώριση. Μπορείς να έχεις ό,τι θέλεις, και όσο αντέχουν τα κότσια σου. Από μικρό παιδί εργαζόμουν σκληρά και έντιμα. Κανέναν δεν κορόιδεψα, γι΄ αυτό σήμερα χαίρομαι με την οικογένειά μου τούς καρπούς των κόπων μου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες μού έδωσαν την ευκαιρία να αποδείξω τον εαυτόν μου και τις δυνατότητές μου, σε περιβάλλον νομικής ασφάλειας και πολιτικής σταθερότητας. Για εμένα, που μπορώ να προσκυνώ ελεύθερα το Χριστό , την Παναγία και τους Αγίους της Ορθοδοξίας, στη μακρινή από τη γενέτειρά μου γειτονιά , στη νέα πατρίδα που ζω, είναι πραγματική λύτρωση. Γιατί η αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον και όχι η καταλαλιά, η κατάκριση και καταδίωξη του συνανθρώπου, είναι η πραγματική αποδέσμευση από τους μισάνθρωπους δαίμονες της κακίας, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα δικαιώματά μας σταματούν όταν αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου, και η ελευθερία της έκφρασης είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας.

Ο συμπατριώτης σας.

Γιώργος Παρ. Φειδάς

25/4/2023