Ο “Ζαχαροχυμένος”, αυτό ήταν το παρανόμι του, ήταν ένας μαθητής της έκτης τάξης του Γυμνασίου Μελιγαλά, το έτος 1968, που όλα τα “ευ” ήταν υπέρ του, όπως εύφρων, εύπατρις , ευταξίας, ευφύλακτος, ευμελής, εύκοσμος και ιδιαίτερα ευταπείνωτος, εκτός από το ευάλωτος στο δυνατό ερωτικό συναίσθημά του, που κρυφά έτρεφε για μία Βαλυραία συμμαθήτριά του, η οποία φοιτούσε στη δευτέρα τάξη Γυμνασίου.
Η Μαρία ήταν ένα ήσυχο, μέχρι αδιάφορο θα έλεγες πλάσμα, για τον ανδρικό πληθυσμό, στα 13 χρόνια της. Την ενδιέφερε να αριστεύει στα μαθήματά της, και να μην αποκλίνει από αυτά που διδάχθηκε στο κατηχητικό σχολείο . Γι΄ αυτό, αν και ήδη είχε αποφοιτήσει από το Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας, και παρακολουθούσε μαθήματα στο Γυμνάσιο Μελιγάλα, συνέχιζε να λαμβάνει μέρος, ως Μυροφόρος, στην περιφορά του Επιταφίου. Φορούσε το φρεσκοσιδερωμένο λευκό της φόρεμα και το ανθοστόλιστο στεφανάκι της επάνω στα μακριά της καστανά μαλλιά, στόλιζε το καλαθάκι της με εύοσμα άνθη και ροδοπέταλα , και ακολουθούσε τον Επιτάφιο, στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλύρας, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής .
Ο "Ζαχαροχυμένος" έωθεν, από πρωίας και μαζί με τους πετεινούς, ήταν ανήσυχος εκείνη την αμνημόνευτη ημέρα τη Μεγάλης Παρασκευής του 1968. Πειραματιζόταν με το μπριγιόλ επίμονα εμπρός στον καθρέφτη, το μετάνιωνε και ξαναλουζόταν. Άλλαζε τα μπλουζάκια και τα πουκάμισα, τα φαντεζί του πουλόβερ και παντελόνια, που αναδείκνυαν τα κάλλη του. Σε χλωρό κλαρί δεν μπορούσε να σταθεί ο δόλιος, εξ αιτίας του ερωτομανούς δαιμονίου που τον είχε κατακυριεύσει. Η Αποκαθήλωσις του Κυρίου ούτε που τον απασχολούσε, το θείο δράμα δεν άγγιζε την ψυχή του, αφού όλη του η ενέργεια είχε καθηλωθεί στα γενετήσια πεδία του. Ο ίδιος δεν αναγνώριζε τον εαυτό του, και παραδεχόταν ότι ποτέ δεν είχε αισθανθεί παρόμοια, ας όψεται ο πρώτος εφηβικός έρωτας.
Δεν έβλεπε την ώρα και τη στιγμή να μπει στο τραίνο και να φθάσει στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου Βαλύρας, για να συναντήσει τη Μαρία. Οι ώρες περνούσαν και δεν άντεχε να περιμένει, γι΄ αυτό κατέφθασε στην εκκλησία, όταν αργά το απόγευμα οι γυναίκες σχεδόν τελείωναν με το στολισμό του Επιταφίου, κρατώντας μία περίτεχνα στολισμένη ανθοδέσμη, με κόκκινα τριαντάφυλλα. Κόντεψε η καρδιά του να σπάσει, όταν είδε τη Μαρία να κάθεται στο γυναικωνίτη, μαζί με τα άλλα κορίτσια του χωριού , και να τακτοποιούν προσεκτικά τα ανθάκια στα καλάθια τους. Αφού άναψε βιαστικά ένα κερί, και προσκύνησε την αγία εικόνα της Θεοτόκου και του Αγίου Αθανασίου, κατευθύνθηκε χαμογελώντας προς τη Μαρία λέγοντας:
-Σε εσάς κορίτσια να αφήσω τα λουλούδια;
-Στις κυρίες που στολίζουν τον Επιτάφιο, απάντησε η Μαρία και του έγνεψε με το βλέμμα της.
-Τότε , δεσποινίς, κρατήστε ένα τριαντάφυλλο για το καλαθάκι σας, και αν θέλετε παραδώστε τα υπόλοιπα άνθη στις κυρίες.
-Ευχαριστούμε, απάντησε η Μαρία, έλαβε την ανθοδέσμη, αλλά δεν κράτησε τριαντάφυλλο για το καλάθι της, για να μη ζηλέψουν και την παρεξηγήσουν τα άλλα κορίτσια, με αποτέλεσμα να απογοητεύσει τον επίδοξο εραστή.
O στολισμός του Επιταφίου,στον Ι.Ν Αγίου Αθανασίου Βαλύρας, το 2014.
Φωτό: lyrasi.blgspot.com
Εκείνος , κρατώντας τα προσχήματα, κάθισε δεξιά στα στασίδια, ξεκούμπωσε το σακάκι του για να φαίνεται το καινούριο του πουλόβερ, και άνοιξε το βιβλιαράκι της Μεγάλης Εβδομάδος, υποκρινόμενος ότι μελετά τη Λειτουργία της Εσπέρας της Μεγάλης Παρασκευής. Όταν η Μαρία στρεφόταν αλλού και δεν τον έβλεπε, κάρφωνε το αδηφάγο βλέμμα του επάνω της, και τη ρουφούσε ολόκληρη με τους ακόρεστους οφθαλμούς του.
Καθώς ο πατήρ Δημήτριος Ξυδόπουλος εισήλθε στον ναό και διαισθάνθηκε την ένταση της ενεργείας του νέου, τον πλησίασε και τον ρώτησε, καθώς εκείνος πετάχτηκε επάνω γρήγορα, έσκυψε και προσκύνησε την αγία χείρα του:
-Εσύ, ποιος είσαι παιδί μου; πρώτη φορά σε βλέπω στο ναό μας.
-Γιάννη με λένε, και είμαι από το Μελιγαλά, απάντησε κοκκινισμένος και ντροπιασμένος ο ερωτοπληγμένος νέος.
-Και πώς βρέθηκες στο ναό μας σήμερα;
-Ήρθα παππούλη για να συναντηθούμε με τους συμμαθητές μου, κατά την περιφορά του Επιταφίου.
-Καλά έκανες, απάντησε ο γέροντας, και συνέχισε: Εξομολογήθηκες; Κοινώνησες κατά την Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία ή θα κοινωνήσεις στην Ανάσταση;
-Θα κοινωνήσω παππούλη, αλλά δεν έχω ακόμη εξομολογηθεί.
-Γι΄ αυτό βαρυγκωμάς και σου βγαίνει με δυσκολία η φωνή; Για έλα εδώ, πριν αρχίσουμε τη Λειτουργία, να σου διαβάσω την ευχή της συγχωρήσεως.
-Ο Γιάννης ταράχτηκε, που έπρεπε να εξομολογηθεί, και πλησίασε, καθώς η ζάχαρη των δακρύων του αναλυόταν αβίαστα στα κράσπεδα του ναού.
-Τι σε βασανίζει παιδί μου και κλαις; ρώτησε με κατανόηση ο μακαριστός γέροντας.
-Παππούλη, είμαι ερωτευμένος με μία μαθήτρια της πρώτης Γυμνασίου από τη Βαλύρα, άρθρωσε επιτέλους ο ταλαίπωρος. Δεν αντέχω! Η καρδιά μου χτυπάει συνέχεια και το κορμί μου φλογίζεται. Έχω πολλά βράδια να κοιμηθώ, γίνομαι μούσκεμα στον ύπνο μου, η μπουκιά κολλάει στο λαρύγγι μου, και νομίζω ότι θα βγει η ψυχή μου.
-Τη μυροφόρο τη Μαρία, που κάθεται πίσω στο γυναικωνίτη.
-Ώστε τη Μαρία ερωτεύθηκες! Η Μαρία το γνωρίζει;
-Όχι παππούλη, δεν υποψιάζεται τίποτα.
-Η Μαρία είναι πολύ καλό κορίτσι, αμνάς του Θεού. Μάλλον για καλό έπαθες τούτο το κακό, για να βελτιώσεις κι εσύ τον εαυτόν σου και να προχωρήσεις πνευματικά, όπως η Μαρία, τον παρηγόρησε ο σεπτός γέροντας.
Αφού τον συγχώρησε, τον πρόσταξε να καθίσει και να διαβάσει μία προσευχή που του έδωσε , όσες πιο πολλές φορές μπορούσε, μέχρι να αρχίσει η Θεία Λειτουργία.
Στη συνέχεια, ο πατήρ Δημήτριος κάλεσε ιδιαιτέρως τη Μαρία, για να της διαβάσει δήθεν την ευχή, και τη συμβούλεψε χαμηλόφωνα:
-Εσύ, Μαρία μου, έχεις μεγαλώσει πλέον. Ας είναι φέτος οι μικρότερες ντυμένες Μυροφόροι. Από εσένα άλλο θέλει, ο Κύριος, να ενδυθείς φέτος.
-Τι θέλει ο Κύριος παππούλη μου;
-Θέλει να πας στο σπίτι σου και να μαυροντυθείς, σαν τη θρηνούσα Παναγία. Να τυλιχθείς με το τσεμπέρι της γιαγιάς σου επάνω από ένα μακρύ μαύρο φόρεμα και να ακολουθήσεις τον Επιτάφιο με το φαναράκι σου, χωρίς όμως κανένας να αντιληφθεί ποια είσαι, με σκεπασμένο το πρόσωπο. Θα το κάνεις αυτό για το Χριστό μας Μαρία ; ρώτησε ο σεπτός ιερέας.
Η Μαρία συγκινημένη και πανευτυχής, που ο Κύριος της ανέθεσε ένα τόσο σπουδαίο ρόλο, σκόρπισε τα άνθη της επάνω στον Επιτάφιο γρήγορα, και εξαφανίστηκε πετώντας από τη χαρά της.
Μάταια προσπαθούσε να τη συλλάβει το μάτι του φλογισμένου εραστή.
Όλοι ακολούθησαν ευλαβώς την περιφορά του Επιταφίου , καθώς και η Μαρία, σαν συρρικνωμένη από τα χρόνια, λεπτή γριούλα, που μόνο τα μάτια της φέγγιζαν κάτω από το σφιχτοδεμένο τσεμπέρι της, όσο χρειαζόταν για να βλέπει και να προχωρεί.
.
Ο Γιάννης αισθανόταν σαν διασωσμένος από ναυάγιο, καθώς ακολουθούσε σιωπηλός. Δεν έβλεπε πουθενά τη Μαρία και , ούτε ήξερε πού ήταν ο ίδιος και πού πατούσε. Το θυμίαμα που ευωδίαζε στις γειτονιές, όπου είχαν ανάψει φωτιές οι νοικοκυρές, και οι συνεχείς ψαλμοί, κατά την περιφορά του Επιταφίου, ήταν βαθιά ανακούφιση στους βαρείς πνεύμονες και στο θολωμένο νου του. Αισθανόταν μόνος , λόγω της ματαίωσης του πάθους, σαν κάποιος πολύ καλός φίλος του να τον εγκατέλειψε, και αναζητούσε κάτι άλλο, πιο σημαντικό, για να αναπληρώσει το βαθύ εσωτερικό του κενό. Αναζήτησε τη συντροφιά της οικογενείας του και άρχισε να έχει τύψεις, που δεν τους συνόδεψε κατά την περιφορά του Επιταφίου στο Μελιγαλά.
Μετά τις διακοπές του Πάσχα, κάποια στιγμή στα διαλείμματα, ο Γιάννης , παλινδρομώντας και σκεπτόμενος ότι ενδεχομένως η μικρή Μαρία είναι η μέλλουσα σύζυγός του, πλησίασε μία φίλη της και τής ζήτησε να τους βοηθήσει να τα φτιάξουν.
-Αδύνατον! Απάντησε εκείνη. Η Μαρία μαυροντύθηκε όπως η Παναγία στον Επιτάφιο. Έχει άλλα καθήκοντα , αγαπάει πολύ το Χριστό!
Τότε εκείνος συνειδητοποίησε ότι ο μακαριστός πατήρ Δημήτριος προστάτευσε, με αυτόν τον τρόπο, τη μικρή Μαρία, γι΄ αυτό ο Γιάννης άρχισε να συμφιλιώνεται με τον Κύριο, παρακαλώντας να τόν αξιώσει να παντρευτεί μία ημέρα την όμορφη Μυροφόρο.
Ο Κύριος δεν είχε αντίρρηση, αλλά η ίδια η ζωή αλλιώς έφερε τα πράγματα, και σε άλλα μονοπάτια τους οδήγησε τελικά. Αφού αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο Μελιγαλά, χάθηκαν και ξεχάστηκαν οι δύο νέοι, ο έρωτας μαράθηκε, και οι νέες εμπειρίες της ζωής αναπλήρωσαν τη θέση του.
Ο Γιάννης ζει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, και η Μαρία στο εξωτερικό. Και οι δύο είναι θεοσεβείς και καταξιωμένοι άνθρωποι. Τους ευχόμαστε ολόψυχα, Καλό Πάσχα.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
14/4/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου