του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας, το έτος 1961. Φωτό: lyrasi.blogspot.com
Αφιερωμένο στην κα Δήμητρα Ηλ. Ηλιοπούλου, από τον ξάδελφό της, κο Γιώργο Παρ. Φειδά
Στολίδι του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας ήταν η εντεκάχρονη Δημητρούλα Ηλ. Ηλιοπούλου, το σωτήριον έτος 1958, όταν φοιτούσε στην Έκτη Δημοτικού. Λόγω έλλειψης δασκάλων, οι μαθητές της Πέμπτης και Έκτης τάξης παρακολουθούσαν μαθήματα στην ίδια αίθουσα. Ο ξάδελφος της Δήμητρας, κ. Γιώργος Παρ. Φειδάς, είχε την ευτυχία να είναι στην ίδια τάξη με την όμορφη Βαλυραία κόρη, που ήταν πολύ καλή στα μαθήματά της και έχαιρε του θαυμασμού του ιδίου και όλων των συμμαθητών της.
Τακτική πάντα στις σχολικές υποχρεώσεις της ήταν η Δήμητρα, μέχρι της αποδείξεως του εναντίου! Γιατί ήλθε μία ημέρα , στην ιστορία της φοίτησής της, που προκάλεσε το ασυγκράτητο μένος του δασκάλου της και άφησε αποτυπώματα από τα χαστούκια του πάνω στο λευκό σαν χιόνι, καθάριο πρόσωπό της.
Φωτό: Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας- Όλα
Δάσκαλός της ήταν ο στρυφνός και αυστηρός κ. Κώστας Σταθόπουλος από τη Λάμπαινα, ο “δυνάστης” όπως τον αποκαλούσαν οι μαθητές του, και ιδίως ο δεκάχρονος Γιώργος Παρ. Φειδάς. Εξ αιτίας της συχνής υποτίμησης, του εξευτελισμού, και των τιμωριών που λάμβανε ο ταλαίπωρος Γιώργος, έφυγε για την Αθήνα μόνιμα, μετά την Πέμπτη Δημοτικού, μακριά από τους γονείς του, και τελείωσε, την Έκτη Τάξη και το Γυμνάσιο, σε αντίστοιχα σχολεία στην Καλλιθέα, υπό την κηδεμονία της αείμνηστης θείας του Αθανασίας, στερούμενος την αγκαλιά και φροντίδα της ανεπανάληπτης μητέρας του Όλγας.
Ας επιστρέψουμε όμως σε εκείνα τα αλησμόνητα χρόνια του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας, για να δούμε ακριβώς τι συνέβη:
Άκρα σιωπή επικρατούσε μέσα στην τάξη, μόνο το χτυποκάρδι των μαθητών ακουγόταν αχνά -αχνά, γιατί όλοι είχαν “συλληφθεί “ με λάθη ορθογραφικά και συντακτικά στην έκθεση, και οι τιμωρίες έπεφταν σύννεφο, η μία μετά την άλλη, ως καταπέλτης στις τρυφερές κεφαλές των μαθητών της Έκτης Τάξης του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας.
Ήλθε και η σειρά της Δημητρούλας! Αφού ο οργισμένος δάσκαλος σημείωσε με κόκκινο μολύβι τα λάθη της, που δεν ήταν βέβαια τόσο μεγάλα και τραγικά, την κεραυνοβόλησε κατάματα, τις έδωσε τέσσερες ξυλιές πάνω στις αβρές παλάμες της, και διέταξε να αντιγράψει το κείμενο σωστά δέκα φορές, το οποίο ήταν συνολικά δυο πυκνογραμμένες σελίδες. Η Δήμητρα δάγκωσε τη γλώσσα της, έσκυψε το κεφάλι της και μιλιά δεν έβγαλε, δεν ήταν άλλωστε ατίθαση, προπέτης και επιπόλαιη, αλλά πολύ σεμνή. Περισσότερο όμως δεν μίλησε για τη σωτηρία της! Γιατί όποιος όρθωνε λόγο στο συγκεκριμένο δάσκαλο, έστω κι αν είχε δίκιο, η τιμωρία του κατέληγε πολλαπλάσια, και ο δημόσιος εξευτελισμός ενώπιον των συμμαθητών του ήταν ανείπωτος. Όταν επέστρεψε η Δήμητρα στο σπίτι, ούτε που είχε όρεξη να φάει. Οι παλάμες της έτσουζαν από τις ξυλιές με τη σχολική ράβδο, και το μόνο που ήθελε ήταν να ξεκουραστεί και να ξεχάσει τον πρωινό εφιάλτη στο σχολείο. Φαίνεται ότι την πήρε ο ύπνος λόγω της ψυχικής ταλαιπωρίας, και, όταν συνειδητοποίησε ότι σχεδόν έπεσε η νύχτα και εκείνη έχει να παραδώσει την τιμωρία της κατά την επόμενη ημέρα, το άγχος της κορυφώθηκε. Τότε, το επινοητικό εσωτερικό διαβολάκι, είχε τη φαεινή ιδέα να την βάλει σε νέα περιπέτεια:
Αφού αντέγραψε την έκθεση πέντε φορές και το χέρι της δεν άντεχε άλλο, πήρε κομμάτια από το καρμπόν που είχε ο πατέρας της κρυμμένα μέσα στο συρτάρι του , και ολοκλήρωσε τις υπόλοιπες πέντε αντιγραφές, ευελπιστώντας ότι ο κύριος θα δει τις πρώτες σελίδες και δεν θα ελέγξει μέχρι τέλους την πλήρη εκτέλεση της τιμωρίας της.
Όμως, το καχύποπτο γεράκι του Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας, που δεν του ξέφευγε τίποτα, γούρλωσε τα μάτια του όταν εντόπισε τα αντίγραφα με καρμπόν και εξαπέλυσε αστραπές και βροντές. Δυο αξέχαστα χαστούκια άστραψε στην άτυχη Δημητρούλα, και πολλαπλασίασε τις ξυλιές στα χέρια της, μαζί με τον γενικό εξευτελισμό ενώπιον των συμμαθητών της.
Λέγει ο κ. Γιώργος Παρ. Φειδάς, φέροντας ολοζώντανο το συγκεκριμένο γεγονός στη μνήμη του:
-Τόσο ταράχτηκα που δάκρυσα, και σκέφτηκα μέσα μου: Ναι μεν η ξαδέλφη μου έκανε ένα σοβαρό λάθος, αλλά το γεγονός ότι σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το καρμπόν, που εμείς τα υπόλοιπα παιδιά δεν γνωρίζαμε όχι τη χρήση του, αλλά ούτε καν την ύπαρξη του - μόνο όσοι είχαν δει το γραμματέα του χωριού να το χρησιμοποιεί ήξεραν ότι υπήρχε- ήταν πολύ έξυπνο και προχωρημένο εκ μέρους της! Γι΄ αυτό όμως δεν διακρίθηκε, αφού η πράξη τής απάτης επισκίασε την επινοητικότητά της. Βέβαια, το ατυχές γεγονός είχε και τη θετική του διάσταση, γιατί βοήθησε να αντιληφθούν οι παρευρισκόμενοι μαθητές τη χρήση του καρμπόν, και να το χρησιμοποιούν έκτοτε για ωφέλιμο σκοπό, όπως να αντιγράφουν αγαπημένα τους σχέδια στο μπλοκ ζωγραφικής, και επάνω στις κόντρα πλακέ σανίδες της ξυλογλυπτικής.
Η Δήμητρα αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μελιγαλά επιτυχώς. Ήταν άριστη μαθήτρια, αλλά δεν είχε την ανάλογη οικονομική υποστήριξη για πανεπιστημιακές σπουδές στην Ελλάδα. Κατόπιν πρόσκλησης από την αδελφή της Παναγιώτα, μετανάστευσε στον Καναδά, όπου στην πόλη του Τορόντο έκτισε την οικογενειακή της εστία με ήθος, τιμώντας τα έθιμα της γενέτειρά της Βαλύρας.
στην Ελληνική Κοινότητα. Φωτό: pontosnews.gr
Η κα Δήμητρα Ηλ. Ηλιοπούλου ζει, ικανοποιημένη και καταξιωμένη, με τον σύζυγό της (Έλληνα δεύτερης γενιάς), στο Τορόντο του Καναδά. Είναι μητέρα ενός υιού και μίας θυγατέρας. Ο σύζυγός της είναι ιδιοκτήτης μεγάλης επιχείρησης, που προμηθεύει εξαρτήματα αεροπλάνων σε ιδιώτες αεροπόρους, και ο γιος της είναι ηλεκτρολόγος και λειτουργεί επιτυχώς τη δική του επιχείρηση. Η κόρη τής κα Δήμητρας είναι παντρεμένη στη Χαβάη, με Έλληνα δεύτερης γενιάς, ο οποίος διευθύνει μία μεγάλη αλυσίδα δικών του καταστημάτων. Με πίστη στο Θεό μεταλαμπάδευσε τη ζέση της καρδιάς της για τα πατρώα εδάφη, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας, και στην επόμενη, στη δική της σπορά. Είθε το φως του Χριστού να φωτίζει την πορεία της ζωής της, και των αγαπημένων προσώπων τής αγαπητής συζύγου και μητέρας , κα Δήμητρας Ηλ. Ηλιοπούλου.
Θερμές ευχαριστίες στον κ. Γιώργο Παρ. Φειδά, επιχειρηματία στο Road Island των Η.Π.Α., που μοιράστηκε μαζί μας τη διδακτική ιστορία για την ξαδέλφη του, κα Δήμητρα Ηλ. Ηλιοπούλου.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
11/4/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου