Ο Προφήτης Ηλίας επάνω στο φωτεινό άρμα.Φωτο:Orama World.gr
Tο Ιερό Μονοπάτι αφορά τα τρία προσκυνήματα στα Βυζαντινά εξωκκλήσια της Βαλύρας Μεσσηνίας, μετά τη γέφυρα του ποταμού της Μαυροζούμενας δεξιά, που στρίβουμε προς την Ιερά Μονή Βουλκάνου. Τρεις κόρες από το Μπιζάνι της Βαλύρας, η Τούλα, η Λουκία και η Γωγούλα, κατά τη δεκαετία του 1950, ακολουθούσαν συχνά τη διαδρομή προς το Iερό Mονοπάτι, με πρώτη στάση στο όμορφο εξωκκλήσι της Παναϊτσας, στη συνέχεια προσκυνούσαν στο ερειπωμένο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, και τέλος προσεύχονταν γονατιστές εμπρός στη φωτεινή πέτρα, όπως την έλεγαν, που ήταν ένας θεμέλιος λίθος, στο εξαφανισμένο εξωκκλήσι του προφήτη Ηλία , στο Γοργόρεμα (1), που Γιοργόρεμα το λένε στη Βαλύρα, όπως και τη γοργάδα, γιοργάδα την αποκαλούσαν οι παππούδες στο χωριό.
Τούτο το Iερό Mονοπάτι , σε γήινα και ουράνια δώματα, με τα τρία εξωκκλήσια, ως μοναδικά προσκυνήματα δεξιά και εντός ναού θείου, ασύλληπτου και απρόσιτου , οδηγεί σε έναν ουράνιο σολέα, στο ύψωμα στο Γιοργόρεμα, στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία. Εκεί προσκυνούσαν τον Θεό οι τρεις άσπιλες και αμόλυντες κόρες της Βαλύρας, σαν σήμερα, που εορτάζουμε τη μνήμη του προφήτη Ηλία.
Η Λουκία Κοντοπούλου γεννήθηκε το 1940 και μεγάλωσε ορφανή στη Βαλύρα , μαζί με τη μητέρα της Ευθυμία , τις τρεις μεγαλύτερες αδελφές της και τον κατά επτά έτη μεγαλύτερο αδελφό της Ηλία. Φίλες της Λουκίας ήταν συνομήλικες με αυτή κοπέλες, από τη γειτονιά στο Μπιζάνι, ιδιαίτερα οι δύο μεγάλες κόρες της αείμνηστης Καλλίτσας Φεφοπούλου , η Τούλα και η Γωγούλα. Μαζί οργάνωναν όμορφους περιπάτους στον κάμπο της Βαλύρας και στο βουνό της Ιθώμης, από τις αρχές της Άνοιξης, μέχρι και τον Οκτώβριο, αλλά και τον Χειμώνα τιμούσαν τον κάμπο για τα όμορφα μανουσάκια του. Πριν από τα Χριστούγεννα τίναζαν με την οικογένειά τους τις ελιές στο βουνό, στην περιοχή Χούνες, και κουβαλούσαν στο σπίτι κλαδιά από τα κυπαρίσσια και κυπαρισσόμηλα, για τον εορταστικό στολισμό της νέας χρονιάς, επίσης τους άρεσε να μαζεύουν αγριόχορτα, μανιτάρια, σπαράγγια και βότανα στο βουνό της Ιθώμης.
Μία χρονιά, κατά τον εσπερινό της παραμονής της εορτής του προφήτη Ηλία, στις 19 Ιουλίου, τα κορίτσια περπάτησαν στο Ιερό Μονοπάτι , πήγαν να ανάψουν κεράκια, να προσκυνήσουν και να αφήσουν άνθη στα εξωκκλήσια, και ειδικά στον άγιο χώρο του προφήτη Ηλία, για την ονομαστική εορτή του αδελφού της Λουκίας, Ηλία.
Όπως έσκυψε η Λουκία να στερεώσει ανάμεσα σε δυο λίθους τα άνθη, μία μικρή επίπεδη πέτρα την τύφλωσε, καθώς την κοίταξε απότομα εμπρός στα πόδια της. Την έπιασε ταχυκαρδία, έκανε τον σταυρό της , άγγιξε τη φωτεινή πέτρα , κι ενώ περίμενε να καίει όπως ο τόπος γύρω της, που έβραζε από την πολλή ζέστη, ήταν ασυνήθιστα δροσερή. Άκουσε τον θείο λόγο να ομιλεί εντός της, λέγοντας· “πάρε με στο σπίτι σου να μην είμαι εδώ στην ερημιά”. Πολύ δεν το σκέφτηκε η Λουκία, τρέμοντας έβαλε μέσα στην πάνινη εκδρομική τσάντα της τη φωτεινή πέτρα. Όταν επέστρεψε στο σπίτι , την έπλυνε με αγιασμό, τη μύρωσε, και την τοποθέτησε στο πλατύ πρεβάζι στο παραθύρι , κοντά στη γωνία του δωματίου της, όπου έστεκε επιβλητικό το ξύλινο εικονοστάσι του σπιτιού και η ακοίμητη καντήλα. Αισθανόταν τη γλώσσα της δεμένη, γι΄ αυτό τίποτα δεν μπορούσε να μαρτυρήσει σε κανέναν. Ούτε και στα κορίτσια που ήταν μαζί της δεν είπε κουβέντα· εκείνες κατάλαβαν ότι η Λουκία βρήκε μία πέτρα, χρήσιμη για να στηρίζει το ανοιχτό παραθυρόφυλλο στο δωμάτιό της, ενάντια στον άνεμο, και την πήρε μαζί της.
Το εξωκκλήσι της Παναϊτσας στη Βαλύρα.Φωτο:lyrasiblogspot.com
Το βράδυ που προσευχόταν η αγνή κόρη, πριν κοιμηθεί, παρατηρούσε με αγάπη τον θησαυρό της. Μόνο το βράδυ, όταν θωρούσε την αγιασμένη πέτρα, κάνοντας την προσευχή της, έλαμπε, ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας ήταν αόρατο στον γυμνό οφθαλμό το άγιο φως, το οποίο εξέπεμπε η πέτρα.
Κάποια στιγμή, αισθάνθηκε μητρικά συναισθήματα η άδολη κόρη, και ένας έντονος λογισμός, ότι ο θησαυρός της δεν είναι πέτρα, αλλά ένα γυμνό παιδάκι, την κατέλαβε. Επειδή η σκέψη αυτή δεν έφευγε από τον νου της και τη βασάνιζε για αρκετές ημέρες, έπλεξε με δαντέλλα στην παρυφή ένα τετράγωνο άσπρο λινό πετσετάκι , το έπλυνε με σπιτικό σαπούνι, το στέγνωσε, το σιδέρωσε καλά και τύλιξε την πέτρα.
Μεγάλη ανακούφιση και ευχαρίστηση αισθάνθηκε μετά από αυτή την πράξη της,· χαιρόταν που δεν σκονιζόταν η πέτρα, την πότιζε με μύρο συχνά , τη σταύρωνε και τη λιβάνιζε.
Παρατήρησε, ό,τι ζητούσε από το βάθος της ψυχής της στην προσευχή της , ο Θεός την άκουγε και εκπλήρωνε την επιθυμία της.
Μετά από κάποια χρόνια, ζήτησε η Λουκία, όταν οι μεγαλύτερες αδελφές της πρόκοψαν στη Βοστόνη, να φύγει κι εκείνη ως μετανάστρια , για να έχει μία καλύτερη τύχη, μακριά από την ορφάνια και τη φτώχεια, στη μεταπολεμική Βαλύρα.
Όντως, η επιθυμία της εκπληρώθηκε, κι ενώ ετοιμαζόταν με τον αδελφό της να ανέβουν στην Αθήνα για να τη συνοδεύσει και να την αποχαιρετήσει στο καράβι στον Πειραιά, εκεί που γράφηκαν πολλές δακρύβρεκτες ιστορίες σπαραγμού ψυχής , μεταξύ αγαπημένων προσώπων κατά τον αποχωρισμό, είδε στ΄ όνειρό της την πέτρα , σαν μικρό νεοφώτιστο παιδάκι , να της λέει:
- “ Δεν μπορώ να έλθω μαζί σου στην Αμερική. Να με πας στον Άγιο Ηλία, να με βάλεις μέσα στη γη να κοιμηθώ, κι όταν με το καλό γυρίσεις, να έλθεις να με βρεις”.
Μεγάλη ταραχή κατέλαβε τη Λουκία, αλλά δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Μόνο ζήτησε στις φίλες της να κάνουν έναν αποχαιρετιστήριο περίπατο στο Ιερό Μονοπάτι οι τρεις τους.
Φωτο: lyrasiblogspot.com
Στο εξωκκλήσι του προφήτη Ηλία επέστρεψε και έθαψε τον θησαυρό της η Λουκία, και προσευχήθηκε ολόψυχα, να έχει μία καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Η Λουκία με τον αδελφό της Ηλία στο καράβι στον Πειραιά.Φωτο:Ε.Η.Κοντοπούλου
Μετανάστευσε το 1958, και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1969, όπου παντρεύτηκε, με δόξα και τιμή, τον θεοσεβή κύριο Χρήστο Καρανίκα, στο Μεσολόγγι. Απέκτησε δύο κόρες κι έναν γιο. Ποτέ της δεν αρρώστησε σοβαρά, αλλά έφυγε από τη ζωή, λίγες ημέρες πριν από τον αρραβώνα της πρώτης κόρης της, ακαριαία, καθώς είχε σκύψει να καθαρίσει μία πόρτα και σηκώθηκε απότομα, στα 58 χρόνια της. Στη Βαλύρα δεν ξαναγύρισε η Λουκία, όσο ζούσε, λόγω των οικογενειακών της υποχρεώσεων, κι ούτε αναζήτησε τον θαμμένο θησαυρό της. Μόνο τούτη την ιστορία εμπιστεύθηκε στην εντεκάχρονη ανεψιά της, μία ημέρα μετά τον γάμο της στο Μεσολόγγι, όταν συζητούσαν για την παιδική της ηλικία και θυμήθηκε τη θαμμένη πέτρα της:
-“Αυτή η πέτρα ήταν θείος θησαυρός! Γέμιζε την ψυχή μου, με έκανε να δακρύζω, να αγαπώ πολύ τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους, να είμαι ευτυχισμένη, να αισθάνομαι σαν να έχω φτερά αγγέλου και να πετώ ψηλά στον ουρανό. Αν ποτέ τη βρεις, να την αγιάζεις, να τη μυρώνεις , να τη σταυρώνεις και να τη λιβανίζεις. Ποτέ μη πεις τίποτα σε κανέναν! Το Άγιο Πνεύμα θα φτερουγίζει σαν παιδάκι, μέσα στην καρδιά σου”.
Εν σιωπή, σε θεία δώματα, στο Ιερό Μονοπάτι της Βαλύρας, στον άγιο χώρο στο εξωκκλήσι του προφήτη Ηλία, περιμένει η φωτεινή πέτρα να στερεώσει το άγιο θυσιαστήριο, αν ποτέ δεήσει ο Θεός, ξυπνήσει η γενναιοδωρία των Βαλυραίων και λειτουργήσει, προς δόξαν Θεού, πάλι τούτο το όμορφο εξωκκλήσι.
Ο Θεός να αναπαύει τα αείμνηστα αδέλφια , Ηλία και Λουκία στον παράδεισο.
Απολυτίκιο Προφήτη Ηλία (Ἦχος δ')
Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς,
- Ο δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ,
- Ἠλίας ὁ ἔνδοξος,
- ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν,
- νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει,
- διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα(2).
- Βιβλιογραφία
- 1.Λύρας Ι.Δ.(2018).Βαλύρα, Ονομάτων Επίσκεψις.
- 2.Λήμμα: Προφήτης Ηλίας.Βικιπαίδεια
- Ο Θεός μαζί σας!
- Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
- 20/7/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου