Σχέση αγάπης.Φωτο: κος Γιώργος Τζαβάρας
Ένα αρχαίο ρητό λέγει ότι ο κόρακας αγαπά τον κόρακα και ο τζίτζικας τον τζίτζικα. Κι όμως, οι χαριτωμένες φωτογραφίες που λάβαμε από τη Βαλύρα, δείχνουν περίτρανα ότι ο σκύλος αγαπά και καλοδέχεται το μικρό πουλάρι, και η γατούλα μπορεί να βρει ανάπαυση πάνω στο καλό σκυλάκι της.
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, τι είναι αυτό; τραγουδά η Σοφία Λόρεν στην ταινία “το Παιδί και το Δελφίνι” και το αποδίδουν οι μουσικοί με λυγμούς ψυχής στο μαντολίνο τους. Είναι η αγάπη μία παροδική, γήινη έλξη, που εκδηλώνεται ορμητικά και ενώνει με πάθος σεξουαλικά δύο ανθρώπους, στη συνέχεια ξεφτίζει στον χρόνο και χάνεται στη λήθη; Ή μήπως είναι ο θείος έρως κατά τον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο, ο οποίος, μέσα από την φυγή του κόσμου, οδηγεί τον αναζητητή της αλήθειας στο καλό και στη συνέχεια στο αγαθό, το οποίο είναι ο ίδιος ο Θεός; Μήπως τελικά είναι η Χριστιανική αγάπη κατά τον Ιωάννη της Κλίμακος, η οποία αφορά την αναγωγή στον Τριαδικό Θεό, αφού εκεί βρίσκεται η αληθινή πηγή της;
Κάθε άνθρωπος ή πλάσμα στη φύση έχει τις ιδιαιτερότητές του, οι οποίες συνήθως το ωθούν να βρει κάποιο άλλο όμοιό του για να συμπορευθεί και να συνυπάρξει. “Όμοιος ομοίω αεί πελάζει”, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ( Νατσούλη Τ., Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις, σελ. 385). Ο Θεός και οι άγγελοι εορτάζουν στους ουρανούς όταν τα άσωτα τέκνα επιστρέφουν στην οδό της σωτηρίας και φθάνουν στο κατ΄ εικόνα και κατ΄ ομοίωση με τον Πλάστη τους.
Πώς είναι δυνατόν δύο διαφορετικής μορφής όντα να συνυπάρξουν αρμονικά; είναι το ερώτημα. Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται να υπάρχει μία κοινή και ακατάλυτη συνισταμένη, η οποία να αφορά τη δυνατή ταύτιση των όντων , να τα ενώνει μεταξύ τους, και πάνω σε αυτή να βασίζεται διαχρονικά η αρμονική συμπόρευσή τους. Ποια θα μπορούσε να είναι εκτός από την ειλικρινή, άδολη και ανιδιοτελή αγάπη, την ίδια την αγάπη του Λόγου του Θεού; Ο Θείος Λόγος είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, συμπάσχει όταν πονάμε, χαίρεται με την χαρά μας, και λυπάται για τα παθήματά μας. Είναι μέγας, αναμάρτητος, Θεάνθρωπος, και διδάσκαλος των πτωχών πνευματικά ανθρώπων, ο οποίος φωτίζει με την ενανθρώπιση και τη Σταυρική θυσία Του την οδό της σωτηρίας μας. Είναι Αυτός που μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε ανέβηκε πάνω στον Σταυρό για να συνεχίσει να υπάρχει ζωή σε αυτόν τον πλανήτη.
Ειλικρινά, αναρωτηθήκαμε τι ζωή θα ήταν εκείνη όταν ο καθένας θα "άνοιγε" από τα γεννοφάσκια του , δηλαδή θα του αποκαλυπτόταν ο Θεός σε όλο Του το μεγαλείο, και θα σταυρωνόταν προτού καν προλάβει να ζήσει, να υπάρξει, να φωτιστεί και να ωριμάσει μέσα από τις εμπειρίες και τα παθήματά του, με τα μάτια του κλειστά μεν, αλλά μέσα από τους τρίβους της ζωής με πίστη, αγάπη, ελπίδα, ταπεινότητα, εγκράτεια και αγαθοεργία, όπως έλεγαν οι Άγιοι Πατέρες; Πώς θα μπορούσε να αναπαράγει το γένος του ο άνθρωπος, όταν ο ίδιος θα απείχε από την προσκόλληση στη γήινη ζωή και τις χαρές της, γιατί θα ήταν ένα με τον Θεό και Δημιουργό του; Λέγει ο Θεός:“Θα θέσω τους νόμους μου μέσα στη διάνοιά τους και θα τους εγχαράξω στις καρδιές τους ότι εγώ είμαι Θεός τους και αυτοί θα είναι ο λαός μου. Και θα διδάσκει ο καθένας τον συμπολίτη του και καθένας τον αδελφό του λέγων, γνώρισε τον Κύριο, διότι όλοι θα με γνωρίζουν από τον μικρότερο έως τον μεγαλύτερο ( Εβρ. 8, 10-11)”. Παράλληλα, ο ίδιος ο ελεήμων και μακρόθυμος Θεός, μετά την πτώση του ανθρώπου από τον Παράδεισο, έστειλε τον Μονογενή Του Υιό, ως διδάσκαλο, για να οδηγήσει την ανθρωπότητα, με την αγάπη Του, στην οδό της λύτρωσης από τα επώδυνα δεσμά τούτου του πρόσκαιρου βίου. Να ωριμάσει σταδιακά η διάνοια του ανθρώπου και να προσέλθει οικειοθελώς στην Αγία Τράπεζα του Πατέρα του, στον οίκο της Βασιλείας των Ουρανών. “Αγαπάτε αλλήλους”, είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και “αγαπήσωμεν αλλήλους ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν” ευχόμαστε κατά τη Θεία Λειτουργία του Ιερού Χρυσοστόμου. Ο Λόγος του Θεού είναι αγάπη κατά το Ευαγγέλιο και τον Απόστολο Παύλο, και η αρχή των πάντων είναι ο Λόγος κατά τον θεόπνευστο Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο. Από τον Λόγο έγιναν τα πάντα και ολόκληρος η Δημιουργία, διότι ο Λόγος γεννιέται από τον Πατέρα και το Πνεύμα εκπορεύεται από Αυτόν. Η δημιουργία από τον Λόγο, με τη συνεργασία του Αγίου Πνεύματος, ήλθε στο Είναι. Επομένως, όλα τα έργα του Θεού τα δημιούργησε η ακατάλυτη δύναμη της αγάπης Του. Έχοντας την αγάπη του Θεού, ένα είναι με τον Θεό ο άνθρωπος, και κάθε έμψυχο δημιούργημα στο Σύμπαν. Ο Θεός ( Έξοδ. 20,5-6), καταλογίζει τις αμαρτίες των πατέρων στα τέκνα τους μέχρι της τρίτης και της τετάρτης γενιάς, αλλά τη φιλανθρωπία και το έλεός του μέχρι της συντέλειας του κόσμου. Αυτή είναι η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, η παρουσία του Θείου Λόγου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, για τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων, όπως λέγει το Ευαγγέλιο. Εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Αειπαρθένου ενσαρκώθηκε ο Θείος Λόγος, κατήλθε σε ορατό και κατανοητό επίπεδο η αγάπη του Θεού, σε αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο. Όταν ο άνθρωπος είναι δεκτικός του Θείου Λόγου, της αγάπης του Θεού και της αιώνιας ζωής είναι επιδεκτικός. Στερούμενος την παρουσία του Θείου Λόγου και της αγάπης του Θεού, είναι ένας ζωντανός νεκρός.
Με αγάπη και ανιδιοτέλεια.Φωτο: κος Ηλίας Χ. Σταυριανόπουλος
Επτά είναι οι χάριτες του Αγίου Πνεύματος λέγει ο Απόστολος Παύλος ( Γαλ. 5,22-26): Ο δε καρπός του Πνεύματος εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια. Επίσης, ο Απόστολος λέγει στην προς Γαλάτας Επιστολή, ο άνθρωπος έχει πόνους γέννας εντός του, μέχρι να λάβει μορφή εντός του ο Χριστός, ο Θείος Λόγος, και η ακατάλυτη αγάπη του Θεού και Πατρός. Η μακροθυμία του Θεού κατά τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο είναι η υπομονή του Θεού που περιμένει την επιστροφή των αδίκων και δεν τους κολάζει τάχιστα, δίνοντάς τους ευκαιρίες να μετανοήσουν. Ο Θεός όλους τους αγαπά λέγει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Τον ήλιο ο Θεός ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους, και αν αγαπάτε τους εχθρούς σας πολύς είναι ο μισθός σας, διότι είστε Υιοί του Υψίστου. Λέοντας βρωμερός στο σώμα και βλάσφημος είναι ο άρχοντας των δαιμόνων, ο οποίος αρπάζει την ψυχή για την απωλέσει αιώνια, εξηγεί ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον ψαλμό Ζ. Χαλκός και αλλαλάζον κύμβαλο, και τίποτα δεν είναι αυτός που δεν έχει αγάπη λέγει στον ύμνο της αγάπης, ο Απόστολος Παύλος (Α΄ Κορ.13,1-13).
Αλλά και μεταξύ των κοσμικών είναι καταγεγραμμένη η δύναμη της αγάπης. Γράφει ο Λέων Τολστόι, “η βασιλεία του Θεού στη γη δεν είναι παρά η μεταξύ των ανθρώπων άδολη αγάπη, και όποιος ζει με την αγάπη, ζει με τον Θεό, ο δε Θεός βρίσκεται μέσα του, γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Και ο Ντοστογιέφσκυ είπε, “ο μόνος τρόπος για να νοιώσετε το νόημα της ζωής είναι να βάλετε την αγάπη σας πάνω από τη λογική σας (Εγκυκλοπαίδεια της. Αρχαίας και Νεώτερης Σοφίας, Ζαγκλαβήρα Ν.Α, σελ. 26-27).
Με αγάπη από τον Θεό και Πατέρα τους ήταν γεμάτη η ψυχή των ζώων, αλλά αγρίεψαν κι εκείνα εκτός Παραδείσου . Για να ζήσουν, από φυτοφάγα που ήταν κατέληξαν σαρκοφάγα. Το χόρτο κατά τη δημιουργία τούς έδωσε ο Πανάγαθος Θεός να τρώνε, και τους ώριμους καρπούς των δένδρων έδωσε στον άνθρωπο, και όχι να αλληλοτρώγονται μεταξύ τους (Γεν. 1, 29-30). Χειρότερο όμως όλων των ζώων επί γης είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Γιατί τα άδολα ζώα δεν τρώνε το γένος τους, ενώ ο άνθρωπος στρέφεται διαβολικά και κατασπαράζει πρωτίστως τον αδελφό του.
Ο έρωτας κατά Πλάτωνα, όπως αναφέρει η ιέρεια Διοτίμα από τη Μαντίνεια στο Συμπόσιο, είναι γιος του Πόρου (του Θεού που πληρώνει τα πάντα) και της Πενίας (της πνευματικής φτώχειας).Ο άνθρωπος αισθάνεται προσωπική στέρηση και αναζητά τον Θεό, έλκεται με αγάπη προς Αυτόν προκειμένου να πληρωθεί, λαμβάνοντας θείο ιμάτιο για την προσωπική του ένδεια, όπως έλαβε η Πενία από τον Θείο Λόγο, που της εμφανίστηκε ως Πόρος. Ο Χριστιανικός έρωτας είναι η θεία κατάσταση της αγάπης, η οποία εκφράζεται ως αυτοπροσφορά και θυσία, ως δόσιμο του Θείου Λόγου ως Θεανθρώπου επάνω στον Σταυρό, για τη σωτηρία και την αιώνια ζωή του κόσμου.
Έλεγε προσευχόμενος ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: “Θεέ μου δος μου το χάρισμα να βλέπω τα δικά μου σφάλματα και να μην κατακρίνω τον αδελφό μου”. Γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, πρώτα εμείς οι ίδιοι πρέπει να καθαριστούμε για να καθαρίσουμε τους άλλους. “ Καθαρθήναι δει πρώτον και είτα καθάραι· σοφισθήναι, και ούτω σοφίσαι· γενέσθαι φως, και φωτίσαι· εγγίσαι Θεώ και προσαγείν άλλους· αγιασθήναι, και αγιάσαι· χειραγωγήσαι μετά χειρών, συμβουλεύσαι μετά συνέσεως”. Καθίσταται εμφανές ότι εμείς, οι κοσμικοί άνθρωποι κινούμαστε μέσα στην πνευματική μας ένδεια, χωρίς ένδυμα ψυχής. Για τη σωτηρία μας χρειάζεται να προσεγγίσουμε με αγάπη και σεβασμό τους Αγίους Πατέρες μας, για να μας οδηγήσουν με τη δύναμη του Θείου Λόγου του Ευαγγελίου, και την δική τους αυταπάρνηση και θυσία, στον οίκο του Ουράνιου Θεού και Πατέρα μας.
Καθισμένοι επάνω στα προστατευτικά πέπλα της αγάπης των αγγέλων μας, ας οραματιστούμε έναν κόσμο γεμάτο αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον μας, και τότε όλα τα “ πλάσματα της φύσης” θα αποκαλύψουν το μεγαλείο της Δημιουργίας και της Θείας Χάριτος και θα εκδηλώσουν, με θεία έλξη προς εμάς, την αγάπη τους.
Αγαπάτε Αλλήλους.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
29/10/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου