Αφιερωμένο στη Μνήμη της 29χρονης Κωνσταντίνας Γ. Φωτεινού
Αγαπημένοι μου γονείς,
Πού βρίσκομαι, ακριβώς δεν μπορώ να σας πω, αλλά είμαι σε ένα λευκό δωμάτιο με άλλα παιδιά, και περιμένει ν΄ ακούσει ο καθένας μας τον λόγο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, για να ανοίξει η πόρτα του Παραδείσου και να εισέλθει.
Δίπλα μου είναι ένας 40χρονος γιατρός, ο Γιώργος από την Αθήνα, που η μητέρα του Χαριτίνη, που ζει ακόμη, τον βοηθά πολύ, γιατί συνεχώς κοινωνά και προσεύχεται γι΄ αυτόν. Όμως η ψυχή τού ιδίου δεν διευκολύνει την κατάσταση, γιατί ο Γιώργος, ως γιατρός από ευκατάστατη οικογένεια, είχε δώσει χιλιάδες ευρώ για να φτιάξει μία λαμπερή οδοντοστοιχία, και να κλείσει όλα τα φθαρμένα δόντια του μέσα σε λευκές θήκες. Δεν αφήνει τους αγγέλους να του αφαιρέσουν την οδοντοστοιχία του για να εισέλθει στον Παράδεισο, γι΄ αυτό παραμένει για πολλά χρόνια στο λευκό δωμάτιο.
Ο Γιώργος, ήταν κομψός και πολύ ελκυστικός. Πριν από την εργασία του γυμναζόταν κάθε πρωί στον ηλεκτρικό, ακριβό του διάδρομο, στο χώρο γυμναστικής του σπιτιού του, και φρόντιζε ανελλιπώς την υγεία του. Επειδή όμως ο Θεός δεν άντεχε να τον υπηρετεί και εκείνος προσκολλημένος στην ύλη να μην προχωρεί καθόλου πνευματικά, αποφάσισε να του δώσει μία σοβαρή ασθένεια. Να μείνει παράλυτος, εφ΄ όρου ζωής, μήπως συνετιστεί η ψυχή του και δαμαστεί ο διάβολος που κατέτρωγε τον νου του, με την άσκηση της θείας υπακοής και της ταπείνωσης. Όμως η ψυχή του ήθελε να φύγει νέα και ωραία, δεν ήθελε να δεσμευτεί με ένα τόσο μεγάλο μαρτύριο, μέσα στο γήινο σώμα. Γι΄ αυτό παρακάλεσε τον Θεό να δώσει στον άτυχο Γιώργο ακαριαίο χτύπημα και να απέλθει αμέσως από τη ζωή. Έτσι και έγινε. Ο Γιώργος έφυγε μέσα σε δύο λεπτά, πάνω στο διάδρομο γυμναστικής, ξαφνικά ένα πρωί, βυθίζοντας τη μητέρα του στη θλίψη.
Δίπλα μου είναι και μία συνομήλικη με εμένα κοπέλα, η Φλωρεντία με τον φίλο της Παναγιώτη. Τους άρεσε να συχνάζουν σε μπαράκια, να γυμνάζονται, και αδέσμευτοι , μακριά από τον Θεό, να χαίρονται τη ζωή. Το ίδιο θα πάθαιναν όπως κι εγώ, αλλά ο Θεός αποφάσισε τελικά να τους πάρει ακαριαία, με δυστύχημα. Καθώς με τη μηχανή τους σταμάτησαν σ΄ ένα περίπτερο για να αγοράσουν τσιγάρα, έπεσε επάνω τους το λεωφορείο και τους πλάκωσε. Κατέληξαν μέσα σε λίγη ώρα. Οι γονείς τους δεν αντέχουν να τους θυμούνται πια. Μια φορά το χρόνο τούς ανάβουν ένα κερί και προσπαθούν να ξεφύγουν από την ανάμνησή τους, για να μην υποφέρουν οι ίδιοι. Μόνο ένας καλόγερος, θείος του Παναγιώτη, που γνώριζε καλά τα παιδιά, προσεύχεται γι΄ αυτά και προχωρούν σιγά-σιγά, στο δρόμο προς τον Παράδεισο.
Έχουμε μαζί μας κι ένα 5χρονο κοριτσάκι, την Αγγελική. Ήταν μονάκριβη και η μητέρα της την αγαπούσε παθολογικά. Πάντα τη κρατούσε από το χέρι προσεκτικά, μέσα στο πεζοδρόμιο, ώσπου μία ημέρα, ένας ασυνείδητος οδηγός τη σκότωσε κοντά στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός στην Αθήνα, ενώ η μητέρα δεν έπαθε τίποτα. Η μητέρα ζει, τρέχει στα δικαστήρια συνέχεια, και δεν αφήνει με τις ενέργειές της να προχωρήσει στον Παράδεισο το αγγελούδι της. Κυνηγάει νομικά τον ασυνείδητο οδηγό, γεμάτη οργή και θυμό, ζητώντας δικαίωση , δεν αφήνει τον Θεό να φωτίσει την ψυχή της. Το αγγελούδι της, αντί να ακούει προσευχές από τη μητέρα του, έχει εφιάλτες από τις συνεχείς δίκες. Αν η μητέρα του δεν ταπεινωθεί και δεν συγχωρήσει τον εγκληματία οδηγό, δεν κάνει υπακοή στον Θεό, το κοριτσάκι της δεν θα εισέλθει στον Παράδεισο. Γιατί η μητέρα της μικρής Αγγελικής δεν παρακαλεί για τη χάρη του Ελεήμονα και Παντογνώστη Θεού, αλλά με τις ενέργειές της είναι σαν να θέλει να παρουσιαστεί ενώπιον του Φοβερού Βήματος , να δικαστεί η ίδια από τον Θεό και να κατατροπωθεί για την υπερηφάνειά της που θέλει να Τον αντικαταστήσει στο επί γης δικαστήριο, και για όλες τις αμαρτίες της. Για χρόνια κρατεί δέσμιο το άτυχο παιδί της, και το τραβά στα κάτω, σκοτεινά δώματα του Άδη.
Μία πολύ γενναία ψυχή που ήλθε στο λευκό δωμάτιο, αλλά ξαναγύρισε στη ζωή, είναι του 15χρονου Αλέξη από την Αίγινα. Η μητέρα του Κατερίνα είναι μία πολύ όμορφη και διαζευγμένη γυναίκα, έχει και μία μεγαλύτερη κόρη. Ζούσαν ήρεμα στην Αίγινα, ώσπου μία ημέρα γύρισε ο Αλέξης από το σχολείο με πονοκέφαλο. Κάθισε το παιδί για 2-3 ώρες στο κρεβάτι, προσπαθώντας με παυσίπονο να συνέλθει, αλλά ο πόνος δεν υποχωρούσε. Διακομίστηκε αμέσως στο Δημόσιο Νοσοκομείο στο Θριάσιο Πεδίο Αττικής. Εκεί οι χειρουργοί άνοιξαν το κρανίο του και του αφαίρεσαν ένα μέρος από το κόκαλο, δημιούργησαν μία μεγάλη τρύπα για να μειώσουν την πίεση του εγκεφάλου, όμως τίποτα άλλο δεν μπορούσαν να κάνουν, οπότε το παιδί έπεσε σε κώμα. Το διατηρούσαν σε κώμα στο Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα για έναν μήνα, και στη συνέχεια, με τη βοήθεια των Ελλήνων της Σουηδίας, διακομίστηκε σε νοσοκομείο εκεί. Μικρή και όχι σωτήρια ήταν και η επέμβαση των γιατρών στη Σουηδία. Το παιδί ζει και είναι παράλυτο, δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Η μητέρα του , μέσα από αυτή τη τραυματική εμπειρία, επέστρεψε στον Θεό, με πίστη περισσότερο από ποτέ άλλοτε, και έχει αφιερώσει τη ζωή της στη φροντίδα του Αλέξη, με τη συμπαράσταση του Κράτους της Σουηδίας. Δεν διαμαρτύρεται η ψυχούλα του Αλέξη. Υπομένει αγόγγυστα το μαρτύριο, και θα λάβει, όταν μετά από χρόνια εξέλθει, τον αμαράντινο στέφανο της υπακοής στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ο Αλέξης, με τη θυσία του, έκανε τη μητέρα του, που ήταν προσανατολισμένη πρότερα στη συμβίωση με άλλον άνδρα, έναν καλύτερο πνευματικά άνθρωπο. Τη δίδαξε την υπακοή στο θέλημα του Θεού, και διάγει βίο θεάρεστο.
Εμένα, αγαπημένοι μου γονείς, με απήλλαξε ο Θεός από τη δέσμευση της παράλυσης για μια ολόκληρη ζωή, και έφυγα νέα, ωραία και αρτιμελής. Εσείς όμως, αντί να δοξάζετε τον Θεό για τη χάρη που μου έκανε, που μου στέρησε τα επίγεια αγαθά για να μου χαρίσει τα επουράνια της Βασιλείας Του, με κρατάτε 7 χρόνια δέσμια στο λευκό δωμάτιο. Παραμένετε προσκολλημένοι στο λάθος της γιατρού που δεν προχώρησε με μαγνητική τομογραφία αλλά με έστειλε στο σπίτι με παυσίπονο, πιστεύοντας ότι εξ αιτίας αυτής της ιατρικής παράλειψης έχασα τη μάχη με τη ζωή. Ακούω δικαστήρια, αισθάνομαι την οργή και το θυμό σας. Ναι μητέρα μου, ζητάς να αναδειχθεί το θέμα της εγκληματικής ανευθυνότητας που υπάρχει στα δημόσια νοσοκομεία και άλλοι άνθρωποι να μη χάσουν την ζωή τους. Θέλεις να αναδείξεις τα γεγονότα που έζησες μέσα στο δικαστήριο της Καλαμάτας, όπου χωρίς ντροπή κάποιοι έλεγαν με άνεση ψέματα. Κι όμως μητέρα, δεν σκέφτηκες τη σωτηρία της Κωνσταντίνας σου, της ψυχής του παιδιού σου, όπως και τη δική σου και του πατέρα μου. Με τραβάτε στα δικαστήρια 7 χρόνια πατέρα. Δεν ανοίγει η πόρτα του Παραδείσου για να λάβω τη θεία χάρη που δικαιούμαι, αφού στερήθηκα των επιγείων αγαθών. Εσύ και η μητέρα θέλετε να δικαστούμε οικογενειακά για τις αμαρτίες μας στο Φοβερό και Τρομερό Δικαστήριο του Θεού, να εκπέσουμε του Παραδείσου στις πύλες του διαβόλου, για την υπερηφάνεια σας, που θέλετε να αντικαταστήσετε τον Θεό στο δικαστήριο, όταν κανένας άνθρωπος δεν είναι αλάνθαστος και αναμάρτητος. Αδυνατείτε να συγχωρήσετε τον συνάνθρωπο.
Έχετε την απατηλή εντύπωση ότι αν η γιατρός στα επείγοντα στη Καλαμάτα προχωρούσε με μαγνητική τομογραφία, με τόσους πόνους που είχα στο κεφάλι μου και τους πολύ δυνατούς ήχους, που θα δεχόμουνα από το μηχάνημα της μαγνητικής, δεν θα κατέληγα επί τόπου. Και αν προλάβαιναν και έβγαιναν τα αποτελέσματα της μαγνητικής, ποιο θα ήταν το όφελος; Νομίζετε ότι θα απέφευγα το ανεύρυσμα; Για να αποφύγω το ανεύρυσμα έπρεπε να το θέλει ο ίδιος ο Θεός και η ψυχή μου. Δεν με ήθελαν παράλυτη εμένα στη ζωή, που πρόσεχα τον εαυτόν μου, ήμουν όμορφη και λεπτεπίλεπτη. Δεν ήμουν ικανή να αντέξω δέσμια ένα τόσο μεγάλο μαρτύριο, για να έχετε εσείς ένα ζωντανό φυτό να φροντίζετε όσο ζείτε, και να μην υποφέρετε που πέθανα. Δεν είχα τη γενναία ψυχή του Αλέξη και την ευλογία του, που αντέχει τόσα χρόνια δέσμιος το ανείπωτο μαρτύριο του στη Σουηδία. Εγώ ήμουν όμορφη! Δεν ήμουν καλόγρια , πρωταθλήτρια του πνεύματος και της αιωνίας ζωής. Εγώ ήμουν ένα χαμογελαστό, μοντέρνο κορίτσι αυτής, της γήινης ζωής. Κι ενώ ο Θεός με λυπήθηκε, και μου έδωσε μία ευκαιρία να εισέλθω στον Παράδεισο, εσείς δεν τιμάτε τη μνήμη μου. Αντί να προσεύχεστε για τους γιατρούς, να τους δίνει ο Θεός φώτιση για να φροντίζουν καλά τους συνανθρώπους μας, με θεία διάκριση, αντί να προσεύχεστε για εμένα, να κοινωνάτε, να ψάλλετε, να ελεείτε τον κόσμο γιατί με αγαπάτε πραγματικά, να ανακουφίσετε την ψυχή μου, με φυλακίζετε αιώνια στο λευκό δωμάτιο, σε αναμονή για εκδίκαση, στου Θεού το Ανώτερο Δικαστήριο.
Πότε πατέρα θα έλθει η λύτρωση; Πότε μητέρα μου η καρδιά σου θα συγχωρήσει και θα ανοίξει η θύρα της για να εισέλθω; Δεν είμαι πλέον η κόρη σας! Είμαι το φως το αληθινό, είμαι ο ίδιος ο Θεός!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10/10/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου