Κόρη του ηλίου και θεά του σεληναίου φωτός είναι η γενέτειρά μας Βαλύρα.
“Έχει μία φεγγαράδα απόψε”, αναφώνησες και την απαθανάτισες στ΄ Αγρίλια, στον ελαιόκαρπο κάμπο της Βαλύρας, λίγο πριν το φως της νύχτας ξυπνήσει τους αλαφροΐσκιωτους και πλαγιάσει στις φυλλωσιές των δένδρων, εκεί που φωλιάζουν τα πτηνά της Γης και θωρούν μυστικά τα μεγαλεία τ΄ Ουρανού.
Τούτη η Δωρική Σελάνα αιώνες δεν ξαποσταίνει. Ντυμένη με τα άστρα της ασπάζεται τη μάνα της Γη και αγκαλιάζει τον αδελφό της Ήλιο.
Κόβεται η ανάσα και κτυπά δυνατά η καρδιά υπό το σεληνόφως, καθώς ο νους αναφωνεί “νύχτες μαγικές του καλοκαιριού της νιότης μου”.
Κανένα αντάλλαγμα δεν είναι ικανό να αντικαταστήσει τούτη τη μοναδική ευκαιρία της ψυχής να αγρυπνήσει και να υμνήσει τον Πλάστη της.
Απόλυτη σιωπή, τίποτα δεν ακούγεται. Μόνο απαλά αγγίζει το νυχτερινό αγέρι τα φύλλα των δένδρων στο νυχτερινό καλωσόρισμα του Φεγγαριού. Με ανατριχίλα ορθώνουν τους μίσχους τους και λιποθυμούν εμπρός στο ανείπωτο κάλλος, το θεϊκά πλασμένο. Η φύση ονειρεύεται και ταξιδεύει στα πέρατα της Γης και τ΄ Ουρανού. Μόνο το μάτι του λύκου δεν ησυχάζει. Δεν τον αφήνει η οργή και ο παραλογισμός να γευτεί τη χαρά, ετοιμοπόλεμος περιμένει την επόμενη σύγκρουση. Ο κόσμος των αντιθέτων πλαγιάζει στη ζυγαριά του γίγνεσθαι και το φως, το άπλετο φως το Μεγαλοδύναμου Θεού αντιπάλλεται τα σκοτάδια του νου. Φωτίζει και δικάζει ως κυνηγέτις Άρτεμις τα δάση των παθών του παρελθόντος, και ως κόρη Παναγιά, Θεού Μητέρα αγνή, κατατροπώνει τα σκοτάδια του παρόντος και του μέλλοντος.
Ησυχία! Δεν ακούγεται ούτε η ανάσα των ελαφιών. Οι κουκουβάγιες στο Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου παρηγορούν τους κεκοιμημένους και στο Μπιζάνι χαίρονται οι νιόπαντροι τη σελήνη του μέλιτος.
Ανοίγει η ψυχή των γερόντων φτερά, καθώς το Φεγγάρι φιλά τον μολυβένιο Ταΰγετο, τον Αρχαίο Πατέρα Μύστη, που κρατά κλειστές τις πύλες της γνώσης, για να θηλάσουν τα βυζανιάρικα σε τούτη τη πρόσκαιρη ζωή, να καρπίσουν με θεία νάματα και αγγελικά προστάγματα.
Λικνίζεται η σοδειά κατάμεστη ώριμο καρπό στη Μακαρία Γη, έτοιμο για την υπέρτατη θυσία της προσφοράς, σώμα Χριστού, ευλογημένα στάχυα, άρτος ο υπερούσιος, και η άμπελος η ευκληματούσα, ο ερυθρός γλυκύς οίνος , αίμα Χριστού, στην αέναη σταύρωση και αναγέννηση της θείας φύσεως.
Θέλεις να πλαγιάσεις αλλά δεν μπορείς. Με ασημένιο σχοινί σε τραβά η ξελογιάστρα Σελήνη ψηλά, συνδαιτυμόνα της στα βασιλικά τραπέζια τ΄ Ουρανού. Δεν αντέχεις το πέταγμα, βολεύεσαι στα χαμηλά και σταθερά, αρκείσαι να την κοιτάζεις κρυφά και να τη θαυμάζεις. Ούτε μία ημέρα στην αιωνιότητα δεν αστόχησε, υπηρετώντας το θείο σχέδιο. Είναι προβλέψιμη και σταθερή, γι΄ αυτό έμαθες να την περιμένεις, φίλη σου στα σκοτεινά βράδια. Τώρα γνωρίζεις. “Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος”! Χάνεται ο χωροχρόνος, βρίσκεσαι στο απόλυτο παρόν του είναι σου, είσαι ένα και το αυτό με τον Πλάστη, τον Δημιουργό του θαυμαστού κόσμου σου. Έγινε η στιγμή αιωνιότητα και η φεγγαράδα σε τύλιξε.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
11/10/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου