κατά την επιστράτευση του 1940.Φωτο: lyrasi.blogspot.com
Η εθνική ιστορία διαμορφώνει την εθνική συνείδηση, όσο πιο αντικειμενική είναι η γνώση του παρελθόντος τόσο πιο καθαρή είναι η επίγνωση του μέλλοντος. Σε κρίσιμες στιγμές, για τη σωτηρία του έθνους, εκδηλώνεται η εθνική συνείδηση και εμπνέει τους αγωνιστές να δώσουν δίκαιο αγώνα υπέρ της σωτηρίας της πατρίδας τους. Ο λαός ο οποίος γνωρίζει την αληθινή ιστορία του, μπορεί να κρίνει αντικειμενικά και ορθά, σχετικά με την πραγματικότητα του παρόντος, και να αντιληφθεί τους όρους που διέπουν την πορεία και την πρόοδο της μέλλουσας τύχης του. Με την αίσθηση της εθνικής και ιστορικής συνείδησης γαλουχήθηκε η παλιά γενιά , έννοιες τις οποίες άμβλυνε ο χρόνος, αφού ο Έλληνας επικεντρώθηκε στα προς το ζην και η επαγγελματική καριέρα έχει τον πρώτο λόγο εντός ή εκτός Ελλάδας. Κι όμως, το χριστεπώνυμο πλήθος της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπου κι αν βρίσκεται, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ουδέποτε αναίρεσε την καλλιέργεια της εθνικής και ιστορικής συνείδησης. Πιστοί οι χριστιανοί στις Ελληνικές παραδόσεις, όσο μπορούν και τους επιτρέπει ο γρήγορος ρυθμός της σημερινής ζωής, θυμούνται και αποτείνουν φόρο τιμής στους ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους, υπέρ της ελευθερίας του Ελληνικού Έθνους.
Αυτή η εθνική συνείδηση, λέγει ο φιλόλογος Κ.Π. Τσαφάρας (1), σφυρηλατημένη από την Ελληνική ιστορία, έκανε να βλαστύσουν στην ψυχή του κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά τα “κεδνά βουλεύματα”, αυτή του υπαγόρευσε τη λεωνίδειο απάντηση στο θρασύ και σκοτεινό τελεσίγραφο των μεταμεσονυκτίων ωρών και του ενέπνευσε το ιστορικό προς τον Ελληνικό λαό διάγγελμά της 28ης Οκτωβρίου, μετά από 2420 έτη, το σάλπισμα του Μαραθωνομάχου Αισχύλου δια τον “νυν υπέρ πάντων αγώνα”. Η εθνική συνείδηση άναψε τη φλόγα του ενθουσιασμού, με την οποία αθρόα προσήλθε στα όπλα η Ελληνική νεότητα και έσπευσε στα όρη της Ηπείρου για να ξαναζωντανέψει τα “ωκύπτερα του Ηπειρώτου αυτού”, όπως αποκαλούσε τον εαυτόν του και τους στρατιώτες του ο Πύρρος. Η Ελληνική νεολαία εγγυήθηκε και ορκίστηκε ότι “ου καταισχύνει τα όπλα τα ιερά και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσει”. Όποια κι αν είναι η ιστορική θεώρηση για τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, δεν παύει να είναι εκείνος που είπε το μεγάλο ΟΧΙ, μαζί με τον Ελληνικό λαό, ενάντια στον Ιταλογερμανικό φασισμό.
Με εθνική ένωση και πειθαρχία αντιμετωπίστηκαν οι ορδές των φασιστών στα βουνά της Ηπείρου. Επίκαιρος διαχρονικά είναι ο λόγος του Αγελάου, του στρατηγού της Ναυπάκτου όταν προαισθάνθηκε τον Ρωμαϊκό κίνδυνο τον Αύγουστο του 217π.Χ. και είπε στο συνέδριο της Ναυπάκτου να καταπαύσουν τις εμφύλιες έριδες και οι Έλληνες ενωμένοι να αγωνιστούν υπέρ της πατρίδας. “Προ πάντων να μην πολεμούν οι Έλληνες μεταξύ τους, αλλά να χρωστούν ευγνωμοσύνη στον Θεό, να συμφωνούν μεταξύ τους, και με ενωμένα τα χέρια, όπως εκείνοι που κρατιούνται όταν διαβαίνουν ποτάμια, να αποκρούουν τις εφόδους των βαρβάρων, να σώζουν τους εαυτούς τους και τις πόλεις” (1).
Πατέρας και κόρη, ο αποχαιρετισμός κατά την επιστράτευση του 1940.
Ηρωικές πράξεις υπαγορεύει η εθνική συνείδηση σε ώρες κινδύνου όπως αποδεικνύει η μακραίωνη ιστορία τους Ελληνικού Έθνους. Ο αγώνας της 28ης Οκτωβρίου 1940 ήταν σκληρός, η δοκιμασία ανυπέρβλητη και το τίμημα πολύ μεγάλο, αφού χιλιάδες Ελλήνων, με αυταπάρνηση, πότισαν με το αίμα τους την Ελληνική γη, υπέρ της ελευθερίας και της τελικής νίκης. Όπως ο Αγέλαος επικαλούνταν τη βοήθεια του Θεού, έτσι και τα στρατευμένα νιάτα την 28η Οκτωβρίου 1940 ένωσαν τα χέρια τους , προχώρησαν και έγραψαν σελίδες δόξας και ευψυχίας.
Έλληνας στρατιώτης με την εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας, το 1940.
Η αγάπη, ο αλτρουισμός, η ομόνοια , η υπομονή, η επιμονή, η ευσέβεια και η φιλοπατρία είναι αρετές που διέκριναν τους αγωνιστές του έπους του 1940.Με αρετή και τόλμη μάς παρέδωσαν αυτές τις αιματοβαμμένες σελίδες της ιστορίας, ως ιερή παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Κι εμείς σήμερα, αν και ζούμε μέσα στη σήψη μίας μεταπολεμικής εποχής, οφείλουμε με εθνική και ιστορική συνείδηση να παραμένουμε άγρυπνοι στις επάλξεις. Γιατί ο εχθρός μπορεί να μην είναι ένα γειτονικό κράτος, αλλά ακόμη και ο ίδιος ο εαυτός μας, βυθισμένος στον λήθαργο της υλικής προσκόλλησης και απομακρυσμένος από τα ανώτερα ιδανικά των Ελλήνων, της Ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης του Έθνους μας.
Τα σημαντικότερα γεγονότα που σημάδεψαν ιστορικά την πορεία του Ελληνικού έθνους, από το 1940 μέχρι το 1949, στα οποία στηρίζεται η διαμόρφωση της Εθνικής και Ιστορικής Συνείδησης των Νεοελλήνων , είναι τα ακόλουθα (2):
Έτος 1940:
Ο τορπιλισμός της Έλλης από τους Ιταλούς (15 Αυγούστου), το διάγγελμα του Μεταξά προς τον Ελληνικό λαό και η Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας (28 Οκτωβρίου), η οπισθοχώρηση των Ιταλικών δυνάμεων (3 Νοεμβρίου), η αποσύνθεση της Ιταλικής Μεραρχίας των Αλπινιστών, η γενική Ελληνική αντεπίθεση και κατάληψη από τις Ελληνικές δυνάμεις του ορεινού όγκου της Μόραβας, του όρους Ιβάν, της Ερσέκας, της Κορυτσάς, και η ανακατάληψη των Φιλιατών (22 Νοεμβρίου). Η κατάληψη της Μοσχοπόλεως (24 Νοεμβρίου) της Πρεμετής ( 4 Δεκεμβρίου), των Αγίων Σαράντα (6 Δεκεμβρίου), του Δελβίνου ( 7 Δεκεμβρίου), του Αργυροκάστρου (8 Δεκεμβρίου), και της Χειμάρας (22 Δεκεμβρίου), με αρχιστράτηγο των Ελληνικών δυνάμεων τον Αλέξανδρο Παπάγο.
Έτος 1941:
Η κατάληψη της Κλεισούρας (10 Ιανουαρίου), ο θάνατος του Μεταξά και ο διορισμός προέδρου κυβερνήσεως του Αλ. Κορυζή (29 Ιανουαρίου), η μεγάλη επίθεση των Ιταλών στην Αλβανία και η αποτυχία (8-25 Μαρτίου), η Γερμανική επίθεση στην Ελλάδα (6 Απριλίου), η άμυνα και οχύρωση της γραμμής Μεταξά (7-9 Απριλίου), η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς (9 Απριλίου), η σύμπτυξη των Ελληνικών δυνάμεων στο Αλβανικό μέτωπο (12 Απριλίου), η μάχη του Ολύμπου (15 Απριλίου), η αυτοκτονία του Αλ. Κορυζή (18 Απριλίου), η συνθηκολόγηση του Τσαλάκογλου και ο διορισμός του Εμμανουήλ Τσουδερού ως προέδρου της κυβερνήσεως (21 Απριλίου), η αποχώρηση του βασιλιά και της οικογενείας του, καθώς και της κυβέρνησης για την Κρήτη (22 Απριλίου), η κατάκτηση της Αθήνας από τους Γερμανούς ( 27 Απριλίου), η πρώτη κατοχική κυβέρνηση Αθηνών του Γ, Τσαλάκογλου (30 Απριλίου), η Γερμανική επίθεση κατά της Κρήτης (20 Μαΐου), η εκκένωση της Κρήτης από την Ελληνική κυβέρνηση και τη βασιλική οικογένεια με προορισμό την Αίγυπτο ( 27 Μαΐου).
Έτος 1942:
Οι πρώτες εκτελέσεις των Ελλήνων από τους Γερμανούς στην Αθήνα (4 Ιουνίου),
η μάχη του Ελ Αλαμέϊν (13 Οκτωβρίου), η δεύτερη κατοχική κυβέρνηση από τον Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο (17 Νοεμβρίου), η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου από τους Έλληνες αντάρτες (26 Νοεμβρίου).
Έτος 1943:
Απόπειρα επιστράτευσης των Ελλήνων από την κυβέρνηση Λογοθετόπουλου (Φεβρουάριος), τρίτη κατοχική κυβέρνηση Αθηνών από τον Ιωάννη Ράλλη (7 Απριλίου), παραίτηση του Μουσολίνι (25 Ιουλίου), κατάρρευση της Ιταλίας και ανακωχή (3 Σεπτεμβρίου), έναρξη διχόνοιας μεταξύ των Ελληνικών ανταρτικών ομάδων ( Οκτώβριος).
Έτος 1944:
Κίνημα την 1η Απριλίου στη Μέση Ανατολή, παραίτηση της κυβέρνησης Τσουδερού στο Κάιρο και διορισμός του Σοφοκλή Βενιζέλου (14 Απριλίου), παραίτηση του Βενιζέλου και διορισμός του Γ. Παπανδρέου ως κυβερνήτη (Κάιρο, 26 Απριλίου), νέα κυβέρνηση υπό Παπανδρέου (24 Μαΐου), συμπλήρωση της κυβέρνησης με 5 εκπροσώπους του Ε.Α.Μ. (2 Σεπτεμβρίου), αποχώρηση των Γερμανών και απελευθέρωση των Αθηνών (12 Οκτωβρίου), άφιξη από το εξωτερικό του Γ. Παπανδρέου και ανασχηματισμός της κυβέρνησης (18 Οκτωβρίου), παραίτηση Εαμικών υπουργών (2 Δεκεμβρίου), το Δεκεμβριανό κίνημα ( 3 Δεκεμβρίου), ο Ουΐνστων Τσώρτσιλ στην Αθήνα (26 Δεκεμβρίου).
Έτος 1945:
Ανασχηματισμός της κυβέρνησης του Νικολάου Πλαστήρα (3 Ιανουαρίου), Η συμφωνία του στρατηγού Σκόμπυ και των στασιαστών (12 Ιανουαρίου), η συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου), η παραίτηση του Πλαστήρα και ο σχηματισμός κυβέρνησης από τον Πέτρο Βούλγαρη (8 Απριλίου), η κατάρρευσης της Γερμανίας (8 Μαΐου), παραίτηση της κυβέρνησης Βούλγαρη και ανάληψη προεδρίας κυβερνήσεως από τον αντιβασιλέα Δαμασκηνό (17 Οκτωβρίου), σχηματισμός κυβέρνησης από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο (1 Νοεμβρίου), σχηματισμός κυβέρνησης από τον Θεμιστοκλή Σοφούλη ( 22 Νοεμβρίου).
Έτος 1946:
Έναρξη της επίθεσης των συμμοριτών στο Λιτοχώρι (26 Μαρτίου), εκλογές (31 Μαρτίου), παραίτηση κυβέρνησης Σοφούλη, προσωρινή κυβέρνηση Παναγιώτη Πουλίτσα, νέα κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη (17 Απριλίου), δημοψήφισμα 1η Σεπτεμβρίου, επάνοδος Βασιλέως Γεωργίου Β΄στην Ελλάδα (27 Σεπτεμβρίου).
Έτος 1947:
Παραίτηση κυβέρνησης Κ. Τσαλδάρη, και σχηματισμός νέας από τον Δημ. Μάξιμο (24 Ιανουαρίου), η Βαλκανική Επιτροπή του Ο.Η.Ε. στην Αθήνα (29 Ιανουαρίου), η υπογραφή στο Παρίσι της Συνθήκης Ειρήνης με την Ιταλία και παραχώρηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα ( 10 Φεβρουαρίου), η διακήρυξη του Τρούμαν για παροχή βοήθειας στην Ελλάδα (12 Μαρτίου), θάνατος του βασιλιά Γεωργίου Β΄, ανάληψη βασιλικών καθηκόντων από τον Παύλο (1 Απριλίου), πρώτη οικονομική βοήθεια των Η.Π.Α. στην Ελλάδα, ύψους 350 εκατομμυρίων δολαρίων, (22 Μαΐου), παραίτηση της κυβέρνησης Δ. Μαξίμου, νέα κυβέρνηση από τον Κ. Τσαλδάρη (29 Αυγούστου), σχηματισμός κυβέρνησης λαϊκών-φιλελευθέρων από τον Θεμ. Σοφούλη (7 Σεπτεμβρίου), Ελληνική στρατιωτική διοίκηση Δωδεκανήσου ( 15 Σεπτεμβρίου), Β΄τακτική συνέλευση του Ο.Η.Ε. (16 Σεπτεμβρίου).
Έτος 1948:
Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα (7 Μαρτίου), δολοφονία υπουργού δικαιοσύνης Χρήστου Λαδά στην Αθήνα (1 Μαΐου), Γ΄ τακτική συνέλευση του Ο.Η.Ε. (21 Σεπτεμβρίου), μεσολαβητική προσπάθεια του Έβαττ για τη λύση του Ελληνικού ζητήματος (15 Νοεμβρίου), αναγγελία σχηματισμού προσωρινής κυβέρνησης από τον συμμορίτη Μάρκο Βαφειάδη (24 Δεκεμβρίου).
Έτος 1949:
Σχηματισμός νέας κυβέρνησης από τον Θ. Σοφούλη, με συμμετοχή των Κ. Τσαλδάρη, Σ. Βενιζέλου, Σ. Μαρκεζίνη, Π. Κανελόπουλου και Α. Διομήδους (21 Ιανουαρίου), αρχιστρατηγία του Αλέξανδρου Παπάγου. Θάνατος Θ. Σοφούλη (24 Ιουνίου), νέα από τον Αλέξανδρο Διομήδη κυβέρνηση (30 Ιουνίου), λήξη αντίστασης των συμμοριτών (Αύγουστος), Δ΄τακτική συνέλευση του Ο.Η.Ε. (21 Σεπτεμβρίου), δήλωση των ανταρτοκομμουνιστών περί λήξεως του πολεμικού αγώνα τους (9 Οκτωβρίου).
Καθίσταται εμφανές ότι τόσο η αδίστακτη ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον της ανώτερης τάξης και των ξενόφερτων σωτήρων στην Ελλάδα, όσο και η εσωτερική διχόνοια μεταξύ των κατώτερων οικονομικών τάξεων του γενικού πληθυσμού, σημάδεψαν την νεότερη ιστορία του Ελληνικού Έθνους με μελανά χρώματα. Χειρότερος εχθρός ήταν η εσωτερική διχόνοια παρά οι σφαγείς κατακτητές, και εκεί χρειάζεται να επικεντρωθεί η εκπαίδευση και ανάπτυξη της Εθνικής Συνείδησης των Ελληνοπαίδων. “Πρόμαχοι όλων των Ελλήνων στον Μαραθώνα οι Αθηναίοι, αφάνισαν τη δύναμη των χρυσοφορεμένων Μήδων”, είπε ο Σιμωνίδης, και η “ελευθερία δεν αρέσκεται να κατοικεί στους τόπους στους οποίους δεν βασιλεύει η αρετή, ο νόμος και η χρηστοήθεια, έγραψε ο Αδαμάντιος Κοραής.”Τρελλοί είναι οι Έλληνες, αλλά έχουν Θεό φρόνιμο” , είπε με αναστεναγμό ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης, πάραυτα, ο Ουΐνστων Τσώρτσιλ τόνισε ότι αν έλειπε η Ελληνική ανδρεία, κανείς δεν ξέρει ποια θα μπορούσε να ήταν η έκβαση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, γιατί οι Έλληνες ένωσαν τις δυνάμεις τους και μεγαλούργησαν. Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας στις 27-4-1942 , ανέφερε για τους Έλληνες: “Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε οι μικροί εναντίον των μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνει κάτι άλλο, διότι είστε Έλληνες. Από την αντίστασή σας κερδίσαμε πολύτιμο χρόνο για την άμυνά μας. Σας Ρώσοι και σαν άνθρωποι σας ευχαριστούμε” (3).Καθίσταται εμφανές αυτό που αναφέρει ο Αριστοτέλης, “το Ελληνικό γένος ζει ελεύθερο και θα μπορούσε να άρχει και στους άλλους όλους τους λαούς, αν τύχαινε να ήταν κι ενωμένο συναμεταξύ του” .Μόνο η συνείδηση στέκεται ψηλότερα από τον φόβο είπε ο Βίας και ισοδυναμεί προς χίλια καλοακονισμένα ξίφη κατά τον Σαίξπηρ, όταν βέβαια είναι διαμορφωνεί δίκαια και κατά Θεόν .Η συνείδηση είναι ο αλάθητος Θεός, που κάθε άνθρωπος διατηρεί στο εσωτερικό του, γιατί το λογικό πολλές φορές μας απατά, αλλά η συνείδηση ποτέ της , όπως είπε ο Ρουσσώ (3και 5).
Την εθνική και ιστορική συνείδηση, καθώς και την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη των Ελληνοπαίδων δεν θα πρέπει να δολοφονεί η νέα τάξη των πραγμάτων, και οι καινοτομίες στην εκπαίδευση. Τρόπαιο λαμπρό και αληθινό ορόσημο στην ιστορία του λαού μας είναι η καλλιέργεια, η ανάπτυξη και η εκδήλωση, σε καιρούς δύσκολους, της εθνικής και ιστορικής συνείδησης. Λέγει ο Ηράκλειτος, “κακοί μάρτυρες ανθρώπων οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων”, είναι κακοί μάρτυρες για τους ανθρώπους οι οφθαλμοί και τα αυτιά στην περίπτωση που οι άνθρωποι έχουν βάρβαρες ψυχές. Η εθνική και ιστορική συνείδηση καλλιεργεί τις ψυχοπνευματικές ρίζες με ανδρεία, η οποία επιφέρει αφοβία θανάτου, μεγαλοψυχία που οδηγεί στην καταφρόνηση των φθαρτών αγαθών και την οδηγεί προς το καλό και αγαθό κατά τον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο (2 και 4), και φρόνηση, που αποστρέφει την νόηση από τα κάτω και την άγει προς τα άνω Χριστιανικά, για να καρπίσει αιώνιους ανθούς η πιστή στον Θεό και φιλειρηνική ψυχή των Ελλήνων.¨Ελλάδα εσύ που όλα τα λέει τ΄ αθάνατο όνομά σου, πηγή από σε πάντα αναβλύζει κι ο ήρωας κι ο σοφός, ακόμα και στο γέρμα σου, στο κατρακύλισμά σου, της σωτηρίας είσαι φως, είπε ο Κωστής Παλαμάς . Ελεύθερους ανθρώπους με ήθος, εθνική και ιστορική συνείδηση χρειάζεται η Ελλάδα, γιατί ένας τύρρανος που προτιμάει να κυβερνάει σκλάβους παρά ελεύθερους ανθρώπους, σε τίποτε δεν διαφέρει από τον γεωργό εκείνο, που προτιμάει να θερίζει ήρα από το χωράφι του, παρά σιτάρι, είπε ο Πλούταρχος (3). Η συνείδηση των Ελλήνων διαμορφώνεται με τις ευλογίες και την επιστασία του Θείου Λόγου και αυτόν τον λόγο οφείλει να υπηρετεί η Ελληνική εκπαίδευση, για να συμπορευθεί ειρηνικά με τον συνάνθρωπό του ο Έλληνας και να μεγαλουργήσει εντός και εκτός της πατρίδας του.
Με αγάπη και ομόνοια, ας αποτείνουμε φόρο τιμής στους ήρωες του έπους του 1940, που μέσα από τα κόκαλά τους τα ιερά διασφάλισαν την ελευθερία μας. Ας κρατήσουμε την Ελληνική σημαία, αλλά και το ηθικό μας ψηλά, σε καιρούς δύσκολους - ο τόπος μας ταλανίζεται από αθεΐα και αιρέσεις, νοητική σύγχυση, άγνοια και λήθη, αμφίβολα ξενόφερτα πρότυπα, έλλειψη ηθικών ενδοιασμών και φιλοπατρίας, άκρατη ιδιοτέλεια, οικονομική κρίση, ασθένειες και αβεβαιότητα για το μέλλον- για να ωριμάσει ο “είσω άνθρωπος”, ο homo interior (2), με βιώματα απόλυτης ενότητας ενότητας με τον Θεό εντός του , την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την πατρίδα του.
Βιογραφία
1.Τσαφάρας Κ.Π. (1969). Πρότυπος Οδηγός Εκθέσεων-Γραμματική, Συντακτικό. Αθήνα.
2.Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν του Ηλίου, τομ. 7, σελ 549 και σελ. 665-669.
3. Ζαγκλαβήρα Ν. Α. Εγκυκλοπαίδεια της Αρχαίας και Νεώτερης Σοφίας.Αθήνα. Εκδόσεις Παγουλάτου.
4.Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου. Το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, σελ. 525-529.
5. Δημητράκου Β.Δ. Επίτομον Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, σελ.1286. Αθήνα. Εκδόσεις Γοβάνη.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
26/10/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου