Παναγία Γοργοεπήκοος του Αγίου Όρους.
Όπως η Παναγία που εμφανίστηκε στιγμιαία επί του προσώπου του Σεβασμιωτάτου κ. Ευσταθίου.
Το Επιρριπτάριον της Ορθοδοξίας, με ευχαριστίες προς την Υπεραγία Θεοτόκο, αναδημοσιεύουμε με συγκίνηση, μετά το θαύμα που βιώσαμε στο Νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας, στην τελετή των εγκανίων στις 5-11-2025.Εμφανίστηκε στιγμιαία η μορφή της Θεοτόκου επί του προσώπου του Σεβασμιωτάτου πατρός κ. Ευσταθίου και το ένδυμα της φάνηκε να σκέπει το άγιο τέκνο Της.
Αφιέρωμα στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιο
Ποιος μελίρρητος ποταμός, πάνω σε άγιο χιτώνα, κυλά σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, για να ξεδιψάσει η ψυχή και το πνεύμα μου; Πώς να περιγράψω το ακατανόητο θαύμα της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης και της κυράς της Υπαπαντής;
Ποια θεία ρήματα να επικαλεστώ, για να ψάλλω στη Βασίλισσα των Ουρανών τα θαύματά της; Το μέγα θαύμα της Υπερευλογημένης Θεοτόκου, η οποία, για αιώνες, μεσιτεύει στον Κύριο και Δεσπότη μας, φωτίζει τα κατά χάριν τέκνα της και αποδίδει θείο καρπό — βότρυ πέπειρο και μέγαν στάχυ στους αγρούς της φτωχολογιάς, στην αγία γη της Βαλύρας.
Αναμνηστικό άλμπουμ προς τον Σεβασμιώτατο κ. Ευστάθιο
από τον Σεβασμιώτατο κ. Χρυσόστομο, στην τελετή των εγκαινίων
του Νηπιαγωγείου και Δημοτικού Σχολείου Βαλύρας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου, ετοίμαζε την αξίνη του για να παραστεί στο θείο δρώμενο. Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα για να υποδεχτούν τον εκλεκτό τόκο του Θεού. Η δυνατή και θεοσεβής κυρία Παναγιώτα Σπηλιώτη κοιλοπονούσε στη νυφική κλίνη της, και δεν είχε προλάβει να κατεβάσει τα άσπρα σεντόνια από τον γιούκο για να υποδεχτεί το νέο μέλος της οικογένειάς της.
Η αείμνηστη κυρία Αικατερίνη Μπουζαλά, η άξια μαμή του χωριού, παρέστεκε με προσοχή, σκούπιζε τον ιδρώτα της ευλογημένης κόρης του Θεού, την χαλάρωνε με την πολυετή πείρα της και τη βοηθούσε να φέρει στη ζωή το νέο τέκνο.
Με το πρώτο κλάμα, όλοι ένιωσαν μεγάλη χαρά, γιατί κατήλθε εξ ουρανού ένα πλάσμα υγιές και υπέρλαμπρο, δόξα του Υψίστου.
— «Γιος είναι, Παναγιώτα μου», είπε η κυρία Αικατερίνη και ανέλαβε αμέσως να καθαρίσει και να φροντίσει το νεογέννητο.
Δεν υπήρχε σεντόνι για να τυλίξει το βρέφος. Όλη η προίκα είχε καταχωνιαστεί σε θεόκλειστα κατώγια. Τα βλέμματά της έπεσαν πάνω σε ένα φρεσκοσιδερωμένο μαύρο πανί.
— «Καλό είναι αυτό», είπε, κι αφού ακούμπησε το βρέφος δίπλα στη μητέρα του, το σκέπασε και ευχήθηκε:
— «Να σου ζήσει ο Δεσπότης, Παναγιώτα μου».
Τα σάβανά του φόρεσε ο Άδης μόλις αντίκρισε τη θεία προστασία του βρέφους. Μάζεψε τη σφενδόνη του θανάτου και βυθίστηκε στα σκοτεινά τάρταρα του φοβερού πυθμένα του.
Η θεοχαρίτωτη Παναγιώτα δεν εξεπλάγη από την ευχή της μαμής. Για εννέα μήνες ένιωθε μέσα στα σπλάχνα της τη θεία ευλογία και αισθανόταν την Παναγία να παραστέκει αοράτως. Λες και η εικόνα της στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου είχε φύγει από το εικονοστάσι και στεκόταν τη νύχτα δίπλα της.
Μία μέρα, πριν τη βάπτιση, και καθώς η Παναγιώτα κρατούσε το βρέφος, πέρασε μια μαυροφορεμένη γυναίκα με πνεύμα προφητικό. Το πρόσωπό της ήταν αδιευκρίνιστο, μόνο το βλέμμα και τα γυμνά χέρια διακρίνονταν αχνά. Η Παναγιώτα, γεμάτη συμπόνια, της έδωσε ψωμί και ένα ποτήρι λάδι.
Η γυναίκα κοίταξε επίμονα το βρέφος και προφήτεψε:
— «Ο γιος σου θα φορέσει κορώνα. Μην το ξεχάσεις… θα το δεις». Επέμεινε, χωρίς αμφιβολία: «Θα φορέσει κορώνα!»
Κωνσταντίνο τον βάπτισε ο πατήρ Δημήτριος Ξυδόπουλος στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου, και τον αγάπησε ως πνευματικό του τέκνο. Μετά τη βάπτιση, όπως έλεγε η αδελφή του, Χριστίνα, ο μικρός Κωνσταντίνος έλαμπε, και τα χέρια του ιερέα έτρεμαν από συγκίνηση, καθώς προσπαθούσε να τον κρατήσει.
Ο Κώστας στάθηκε πιστός δίπλα στον πατέρα Δημήτριο καθ’ όλη τη παιδική και εφηβική ηλικία, μέχρι την πρώτη χειροθεσία του.
Στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας ήταν άριστος μαθητής, με καλή διαγωγή, ταπεινή συμπεριφορά και μαχητικότητα, καύχημα των δασκάλων του. Τον έλκυε η προσευχή και η θεία λειτουργία περισσότερο από το παιχνίδι στις αλάνες.
Οι νοητικοί του βράχοι ήταν απόκρημνοι και τα σκαλούνια τους άνισα. Μόνο το άλογο του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου μπορούσε να ισορροπήσει σε εκείνα τα δυσθεώρητα ύψη.
Οι συμμαθητές του τον αγαπούσαν, για το ειλικρινές ενδιαφέρον, τη φροντίδα και την καλοσύνη του, άρθρωνε θεραπευτικό λόγο , ανακούφιζε τις ψυχές τους, γι΄ αυτό αποδέχονταν την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του.
-Καρυδέα, καστανέα, τα κορίτσια είναι ωραία , έλεγαν οι έφηβοι του χωριού , πάνω σε σαθρά κεραμίδια ετοιμόρροπης στέγης, στις σχολικές εκδρομές.
Όμως, ο Κώστας υπερίπτατο, κλεισμένος μέσα στον επτάψηλο πύργο της Θεοτόκου και δεν επιθυμούσε καμία θνητή σύντροφο ως αντάλλαγμα. Άκουγε πρώτα τη Παναγία, και στη συνέχεια τον δάσκαλό του στο σχολείο.
Του ψιθύριζε η Παναγιά:
“Τι λυπείσαι συ ο μαθητής όστις διατρίβεις εις τα σχολεία; δράμε μόνο μετ΄ ευλαβείας εις εμέ την Μητέρα του Θεού και εγώ παρευθύς δύναμαι ίνα στάξω εις τα χείλη το γλυκύτατον γάλα, το οποίον τρέχει πλουσιοπαρόχως από τους μαστούς των χαρίτων μου και εκμυζήσης εκ της γαλακτομελιρρεούσης γλώσσης μου, όλην την ουράνιον φιλοσοφίαν, την οποίαν έβρεξεν εις εμέ ο Υιός μου” (Λογ. Παν. εις την Υπαπαντήν, Μεγ. Συν. 1950, μην. Φεβρ., σελ 60).
Μεγάλωνε ο Κώστας και αγαπούσε τη φυσική μητέρα του , όπως ο Ιησούς Χριστός την Βασίλισσα των Ουρανών, την Παντάνασσα. Τα χείλη του σκορπούσαν ροδοπέταλα στη χάρη της. Δεν την πίκραινε και την υπερασπιζόταν με παρρησία μπροστά στον αυστηρό πατέρα του , ο οποίος έθετε απαράβατους κανόνες , και περιορισμούς, όσον αφορούσε τη συμπεριφορά των παιδιών εκτός οικίας , ιδίως για τον Κώστα, που ήθελε να “τρέχει” στο Μοναστήρι της Παναγίας Βουλικανιωτίσσης, στην Ιθώμη κατά τον Δεκαπενταύγουστο και στην εορτή της Παναγίας της Υπαπαντής στην Καλαμάτα τον Φεβρουάριο.
Η μητέρα του όμως, η σεβαστή και ανεπανάληπτη Παναγιώτα, πέραν της πραότητας του χαρακτήρα της , τη διαισθητική της ικανότητα και τη ψυχολογική της προδιάθεση, με θεία φώτιση του επέτρεπε, “κατ΄εξαίρεσιν”, να μην στερηθεί των αγίων προσκυνημάτων, τις ώρες που έλειπε ο πατέρας του από το σπίτι.
Ο Κώστας, τόσο πολύ αγάπησε τη φυσική του μητέρα, για τον θεάρεστο χαρακτήρα της και στη συνέχεια, με ωριμότητα ψυχής, γνωρίζοντας σε βάθος τι εστί μητέρα, εναπόθεσε όλη του την υγιή αγάπη και στοργή του επάνω στην Υπεραγία Θεοτόκο, στη Αγία Σκέπη του Κόσμου, και την εξύμνησε με τις χρυσοκονδυλιές του πάναγνου λόγου του.
Το αισθανόταν η χριστόφιλη Παναγιώτα ότι ο γιος της θα ενδυθεί το άγιο σχήμα του μοναχικού βίου, και ένιωθε θεία καταξίωση, γιατί ο Τριαδικός Θεός της εμπιστεύθηκε ένα τόσο μεγάλο έργο. Γαλούχησε τον Κώστα με αρετή και σωφροσύνη, δεχόμενη συμβουλές από τον μακαριστό πατέρα Δημήτριο, ιδίως όταν προσερχόταν για εξομολόγηση στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου .
Κατά την παιδική και εφηβική του ηλικία, ο Κώστας συμμετείχε ενεργά στις θείες λειτουργίες στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου. Οι πιστοί χαιρόντουσαν να βλέπουν ένα παιδί πρότυπο, να διακονεί εντός του ιερού βήματος. Τα βλέμματα των πιστών τον έψαχναν και ζητούσαν να τον βλέπουν να εξέρχεται κατά τη Μεγάλη Έξοδο -με αναμμένη τη λαμπάδα του από τη βημοθύρα του Αρχάγγελου Μιχαήλ- καθώς ο πατήρ Δημήτριος αναφωνούσε “τον Βασιλέα των όλων υποδεξάμενοι”.
Οι συμμαθητές του τον θυμούνται με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη για την ανιδιοτελή προσφορά του, τον παρηγορητικό λόγο του, την ευλογία του, και όλα εκείνα τα θεάρεστα , τα οποία έπραττε και συνεχίζει να πράττει από τη παιδική του ηλικία, που μόνο ο Θεός θωρεί.
Μία συμμαθήτρια του Κώστα, η θεοσεβής Παναγιώτα — γνωστή ως Πότα — θυμάται με συγκίνηση:
«Το 1955 παρακολουθούσα μαθήματα κοπτικής και ραπτικής κοντά στην αδελφή του Κώστα, τη Χριστίνα, που ήταν παντρεμένη στο Πλατύ Μεσσηνίας. Μια μέρα, πριν εισέλθω στο ραφείο, παρατήρησα πως η πόρτα ενός δωματίου ήταν μισάνοιχτη. Μέσα βρισκόταν ο Κώστας, σκεπασμένος με ένα μαύρο πανί, και προσευχόταν ευλαβώς μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Από την έκπληξή μου αναφώνησα: “ει…ει…ει!”
— “Μην ανησυχείς”, με καθησύχασε η Χριστίνα. “Από μικρός έτσι συμπεριφέρεται ο Κώστας. Είναι ταγμένος στην Παναγία.”. Κάποια στιγμή, κι ενώ συζητούσαμε για εκείνον χαμηλόφωνα, ο Παράκλητος τον έστειλε να μας λιβανίσει! Ετοίμασε θυμίαμα, και στάθηκε μπροστά στη ραπτομηχανή με το μαύρο πανί στο κεφάλι, μόνο το χλωμό πρόσωπό του φαινόταν.
Ώχρα πολίτικη ήταν η φωτισμένη μορφή του εφήβου Κώστα, αλλά μόλις τις είδε να κρύβουν το πρόσωπό τους κάτω από τα υφάσματα, γιατί δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα νευρικά γέλια τους, βάφτηκαν οι παρειές του με χονδροκόκκινο.
Το πολυόμματο πνεύμα του κατανόησε το πρόβλημα των κοριτσιών και λάλησε, σαν δίκοπο μαχαίρι:
-Μη γελάτε. Αυτό είναι σοβαρό!
Φωτό: κ. Κώστας Θ. Καυκούλας
-Χρόνια αργότερα, όταν η ζωή με οδήγησε στη Ζυρίχη όπου και παντρεύτηκα, τον συνάντησα ξανά — τότε πια ως Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ευστάθιο. Ήταν στην κηδεία της μητέρας μου, της Κωνσταντίνας, στο Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου στη Βαλύρα. Κατά θεία συγκυρία, η εξόδιος ακολουθία της μητέρας μου τελέστηκε την ίδια ημέρα και ώρα με την κηδεία της δικής του μητέρας, της αείμνηστης κυρίας Παναγιώτας.»-
Ο πόνος για την απώλεια της αγαπημένης μητέρας μου Κωνσταντίνας, έγινε ψυχική ανακούφιση και εσωτερική ειρήνη. Αισθάνθηκα ότι άνοιξαν φτερά αγγέλων, και πάνω σε θείες νεφέλες παρέλαβαν τις δύο άγιες και αλησμόνητες μητέρες μας.
Ο Κώστας, μεγαλώνοντας, υπηρέτησε την Εκκλησία με αφοσίωση, σεβασμό και πίστη, μετατρέποντας το παιδικό και εφηβικό του παράδειγμα σε φωτεινό μονοπάτι για τους πιστούς. Το μαύρο πανί έγινε σύμβολο του Επιρριπτάριου της Ορθοδοξίας και θεία δέσμευση, έως ότου να φορέσει ο εκλεκτός υιός του Θεού τα ιερά άμφια του μοναχικού και επισκοπικού βίου.
Δωρεά Σεβασμιωτάτου κ. Ευσταθίου στο Νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας.
Πάνω σε ποιο εδάφιο να στηριχτώ για να υμνήσω το “σεσιγημένον και απόκρυφον” τούτο θαύμα της Παναγίας μας, που μέσα στις φωτεινές αγκάλες της οδηγεί τα κατά χάριν τέκνα της στο κατ΄ομοίωσιν με τον Υιό της τον Μονογενή, στη Βαλύρα μας;
και Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος. Φωτό: κ. Κώστας Θ. Καυκούλας
-”Συ πλάσμα της γης κράτησες στα χέρια Σου “τον βαστάζοντα πάντα”. Άνθρωπος με περιορισμένες γνώσεις, έμαθες τα πρώτα λόγια σε Εκείνον που δίνει τη σοφία σε σοφούς. Δημιούργημα Συ, ονόμασες τον Θεό “παιδί μου” και άκουσες από το στόμα Του τη γλυκύτατη λέξη “Μητέρα μου”( Μητρ. κ. Ευστάθιος, Ροδοπέταλα στη Χάρη της, σελ. 207).
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
7-10-2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου