Μέρες βροχερές του Οκτώβρη στη Βαλύρα

                           

                                       Φωτό: κα Γεωργία Μαρινοπούλου στο FB

 Η θαλπωρή του σπιτιού και τη στοργή των γιαγιάδων

«Μέσα στη βροχή, το σπίτι γίνεται λιμάνι και η αγκαλιά της γιαγιάς καταφύγιο.

Εκεί όπου οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας γίνονται θησαυροί αγάπης.»

Έξω η βροχή έπεφτε απαλά πάνω στα τζάμια, αφήνοντας μικρές σταγόνες να γλιστρούν σαν διάφανα μαργαριτάρια. Ο ουρανός είχε ντυθεί στα γκρι, κι οι δρόμοι της  όμορφης Βαλύρας μοσχοβολούσαν βρεγμένο χώμα. Ήταν από εκείνες τις μέρες που όλα σε προσκαλούν να μείνεις μέσα, να φωλιάσεις στη θαλπωρή του σπιτιού.

Τα  εγγονάκια της κυρίας Γεωργίας Μαρινοπούλου, που όλο το καλοκαίρι και τις πρώτες ζεστές μέρες του φθινοπώρου έτρεχαν στις αυλές, κυνηγούσαν πεταλούδες και έπαιζαν στις παιδικές χαρές, τώρα έχουν μεταφέρει τη χαρά τους στο εσωτερικό του σπιτιού. Δεν τα πειράζει καθόλου η βροχή. Αντίθετα, μοιάζει σαν να τους χαρίζει μια νέα περιπέτεια.

Η γιαγιά Γεωργία, πάντα γλυκομίλητη και γεμάτη αγάπη, τα καλωσόρισε στην κουζίνα ένα βροχερό απόγευμα του Οκτώβρη. Η μυρωδιά από τη βανίλια και το βούτυρο πλημμύριζε τον χώρο. Μαζί ετοίμασαν ένα λαχταριστό κέικ — τα μικρά χεράκια έσπαγαν τα αυγά με προσοχή, ανακάτευαν το αλεύρι, κι έγλειφαν με χαρά τη σπάτουλα της σοκολάτας. Η γιαγιά χαμογελούσε βλέποντάς τα∙ της θύμιζαν τα δικά της παιδιά, τότε που κι εκείνα ήταν μικρά.

Όσο το κέικ ψηνόταν, τα παιδιά άκουγαν ιστορίες από τα παλιά — για τα χρόνια που δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά παιχνίδια, για τα φθινόπωρα που έπαιζαν με καραβάκια από φύλλα στη βροχή και έφτιαχναν κούκλες από καλαμπόκι. Έπειτα, ζωγράφισαν όλοι μαζί πάνω σε χαρτόνια: πολύχρωμες ομπρέλες, ουράνια τόξα, φθινοπωρινά φύλλα και, φυσικά, ένα μεγάλο σπίτι με φως στα παράθυρα — το δικό τους, γεμάτο αγάπη και μυρωδιές.

Η γιαγιά τους έμαθε κι ένα μικρό τραγούδι για  τη βροχή,"ψιλή ψιλή βροχούλα ποτίζει το χωράφι και κάθε μια της στάλα κι ένα ακριβό χρυσάφι...", εκείνο που τραγουδούσε η ίδια στην ηλικία τους στο γραφικό Μπιζάνι. Έτσι η ώρα πέρασε όμορφα, με γέλια και μουσική. Όταν το κέικ ψήθηκε, το στόλισαν με ζάχαρη άχνη και πολύχρωμη τρούφα. Το άφησαν στην άκρη, για να το κόψουν όλοι μαζί, όταν θα γύριζαν οι γονείς από τη δουλειά.

Η βροχή συνέχιζε έξω, μα μέσα στο σπίτι βασίλευε η γαλήνη. Η ακούραστη γιαγιά τακτοποίησε τον χώρο  στο σαλόνι, ενώ τα παιδιά ζωγράφιζαν και έφτιαχναν μικρά δώρα — καρδούλες από χαρτόνι που έγραφαν «Σ’ αγαπώ γιαγιά» και «Καλώς ήρθες, μαμά».

Τέτοιες στιγμές είναι που ζεσταίνουν την ψυχή. Ο Θεός, με την άπειρη σοφία Του, χαρίζει σε κάθε εποχή τη δική της χάρη: το καλοκαίρι τη χαρά του ήλιου, τον χειμώνα τη θαλπωρή της φωτιάς, το φθινόπωρο τη γλυκιά νοσταλγία και τη γεύση της ευγνωμοσύνης, την άνοιξη την αναγέννηση.

Και πάνω απ’ όλα, χαρίζει   ανθρώπους που γεμίζουν τη ζωή μας με αγάπη. Οι γιαγιάδες δεν είναι απλώς βοηθοί στην ανατροφή των παιδιών· είναι οι σιωπηλοί φύλακες της οικογενειακής μνήμης, οι πρώτες δασκάλες της τρυφερότητας και της υπομονής. Με τη φροντίδα τους, μεταδίδουν πολύ περισσότερα από πρακτικές γνώσεις — διδάσκουν αξίες: τη δύναμη της προσφοράς, τη χαρά της απλότητας, τη σημασία του να δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα.

Μέσα από τις πράξεις τους, τα παιδιά μαθαίνουν τι σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη, πώς χτίζεται η εμπιστοσύνη και πώς οι γενιές ενώνονται σε έναν αόρατο κύκλο φροντίδας και ευγνωμοσύνης. Οι γιαγιάδες είναι ο ζωντανός σύνδεσμος ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον — εκεί όπου ριζώνει η οικογένεια, όπου το παιδί νιώθει ασφάλεια, συνέχεια και αποδοχή.

Έτσι, εκείνο το απόγευμα του Οκτώβρη δεν ήταν απλώς μια βροχερή μέρα. Ήταν μια μέρα γεμάτη φως, μυρωδιές, αγκαλιές και μικρές πράξεις αγάπης — απ’ αυτές που μένουν για πάντα στην καρδιά.

Ας θυμόμαστε όλοι, μικροί και μεγάλοι, πως η φροντίδα των γιαγιάδων είναι ένα δώρο ζωής. Δεν εκφράζεται μόνο με τις λιχουδιές που ετοιμάζουν ή τα πλεκτά που μας χαρίζουν, αλλά , προς Δόξαν Θεού, με τον τρόπο που μας μαθαίνουν να αγαπάμε, να περιμένουμε, να συγχωρούμε. Στην αγκαλιά τους χωράει η συνέχεια της οικογένειας και η σοφία των γενεών.

Κάθε φορά που μια γιαγιά αφιερώνει τον χρόνο της στα εγγόνια της, φυτεύει μέσα τους τον σπόρο της στοργής και της ανθρωπιάς — έναν σπόρο που θα ανθίζει σε κάθε εποχή, όπως  το βροχερό απόγευμα του Οκτώβρη 2025, που έγινε γιορτή αγάπης στο σπίτι της οικογένειας Μαρινοπούλου στη Βαλύρα. 

-Λόγος Θείου Φωτός