Πρόσκληση καὶ ὑπόσχεση ζωῆς αἰωνίου

 

                                            Φωτό: Χριστιανική Φοιτητική Δράση

1. Ὁ Κύριος τῆς ζωῆς ἀντικρύ τοῦ θανάτου

Ὁ Κύριος, πορευόμενος στὴν ἐπίγεια πορεία Του, χαρίζει ἴαση, ψυχικὴ καὶ σωματική, σὲ πλῆθος ἀναγκεμένων ἀνθρώπων ποὺ τὴν ἐπιζητοῦν. Νόσους ἀποδιώκει, λεπροὺς καθαρίζει, χωλοὺς καὶ κωφοὺς θεραπεύει, σὲ τυφλοὺς δίνει τὸ φῶς Του· ἀκόμη καὶ νεκροὺς ἀνεγείρει.

Ἕνα τέτοιο παράδοξο θαῦμα, μιὰ νεκρανάσταση, μᾶς παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Γ΄ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (ζ΄ 11–16). Καθώς ὁ Κύριος πλησιάζει στὴν πόλη Ναῒν τῆς Γαλιλαίας, συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς μαθητὲς Του καὶ πλῆθος κόσμου, ἀντικρίζει ἕνα ὀδυνηρὸ θέαμα· μιὰ ἐξόδιο πορεία.

«Ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκώς, υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα» (Λουκ. ζ΄ 12).

Ἀπὸ τὴ μιὰ, ξαφνιαστικὸ τὸ συναπάντημα τῆς Ζωῆς μὲ τὸν θάνατο («ἰδού»). Ἀπὸ τὴν ἄλλη, θλιβερὸ τὸ θέαμα· ὁ «τεθνηκώς» εἶναι μονογενὴς υἱὸς μιᾶς χαροκαμένης χήρας. Ποιὸς θὰ τὴν παρηγορήσει στὴ μοναξιά της; Ποιὸς θὰ τῆς δώσει δύναμη καὶ κουράγιο στὴ θλίψη της;

2. Τὸ ἄλυτο μυστήριο τοῦ θανάτου

Ἀνεξήγητο καὶ ἄλυτο παραμένει τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου. Γενεὲς ἀνθρώπων ἦρθαν ἀντιμέτωπες μὲ αὐτόν, καὶ κανεὶς δὲν κατάφερε νὰ τὸν νικήσει. Ὅπως χαρακτηριστικὰ λέει ὁ Σοφοκλῆς στὸ Α΄ Στάσιμο τῆς Ἀντιγόνης (στ. 332–375), ὁ «περιφραδής» –ὁ τετραπέρατος ἄνθρωπος–, ἐνώ κατόρθωσε μὲ τὸ λογικὸ καὶ τὴν τέχνη του νὰ ξεπεράσει πλήθος ἐμποδίων, μόνον τὸ «φάρμακο» κατὰ τοῦ θανάτου δὲν μπόρεσε, οὔτε θὰ μπορέσει ποτέ, νὰ βρεῖ («Ἅιδα μόνον φεῦξιν οὐκ ἐπάξεται», στ. 360).

Μόνον Ἕνας, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, πρόσφερε λύση στὸ τραγικὸ ἀδιέξοδο τοῦ ἀνθρώπου, νικῶντας ὁ Ἴδιος τὸν θάνατο μὲ τὸν θάνατό Του: «θανάτῳ θάνατον πατήσας». Ἐκεῖνος, ποὺ εἶναι «ἡ ὁδός, ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή», ἦλθε στὸν κόσμο ἀκριβῶς γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πτώση καὶ τὸν θάνατο, χαρίζοντάς του τὴν αἰώνια ζωή.

3. Ἡ πρόσκληση τοῦ Κυρίου

Ὁ Κύριος ἐπιλέγει νὰ διασταυρωθεῖ ὁ δρόμος Του –ὁ δρόμος τῆς Ζωῆς– μὲ τὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν θάνατο. Μόνον Ἐκεῖνος ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἀνατρέψει τὴν θανατηφόρα αὐτὴν πορεία, νὰ τὴν σταματήσει ὁριστικὰ μὲ τὸ ἀποφασιστικὸ Του ἄγγιγμα στὴ σορὸ καὶ νὰ προστάξει:

«Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. ζ΄ 14).

Ὁ λόγος Του δὲν εἶναι ἁπλὸ ῥῆμα. Εἶναι πρόσκληση ζωῆς («ἐγέρθητι»), ποὺ γίνεται ἀμέσως πράξη. Ὁ νεανίσκος ἀκούει τὸν λόγο καὶ ἀνταποκρίνεται ἀμέσως στὸ ζωηφόρο κάλεσμα:

«Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν» (Λουκ. ζ΄ 15).

Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ ἀλλιῶς; Γίνεται νὰ μὴν παραχωρήσῃ τὴ θέση του ὁ θάνατος στὴ Ζωή, ὅταν ἡ ἴδια ἡ Ζωή, ὁ Χριστός, προστάζει;

4. Ἡ παρηγορία στὴ χήρα μητέρα

Αὐτὴν τὴν ὑπόσχεση ζωῆς –καὶ μάλιστα αἰωνίου– προσφέρει ὁ Κύριος καὶ στὴ θλιμμένη χήρα μητέρα, μὲ τὸν λόγο Του:

«Μὴ κλαῖε».

Ὅπως ἐρμηνεύουν οἱ θεόσοφοι Πατέρες, δὲν τῆς λέγει νὰ μὴν κλαίει ὡς ἄνθρωπος, ἀλλὰ νὰ μὴν θρηνεῖ ἀπαρηγόρητη, νὰ ἔχῃ ἐλπίδα, διότι ὁ γιος της δὲν χάθηκε αἰώνια. Πράγματι, ὁ πεθαμένος γιος ἀνασταίνεται ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ παραδίδεται πάλι στὴν μητέρα του («καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρί αὐτοῦ», Λουκ. ζ΄ 15), προσφέροντάς της παρηγοριὰ καὶ ἀνακούφιση.

5. Ἡ πρόσκληση πρὸς ἡμᾶς

Τὸ ἐρώτημα εἶναι:

Θα θελήσουμε ἐμεῖς, οἱ σύγχρονοι νεκρωμένοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωποι, νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ ζωηφόρο κάλεσμα τοῦ Κυρίου μας;

Θα νοιώσουμε τὸ ἄγγιγμά Του στὴν πεθαμένη ψυχὴ μας;

Θα ἀξιοποιήσουμε τὴν εὐκαιρία ποὺ διαρκῶς μᾶς δίδει, γιὰ νὰ ἐγερθοῦμε ἀπὸ τὴν δική μας καθοδικὴ πορεία;

Ἕνα εἶναι βέβαιο: ὁ Κύριος δὲν θὰ πάψει ποτὲ νὰ ἀναζητεῖ εὐκαιρίες νὰ διασταυρώνεται μὲ τὴ ζωή μας, νὰ ἐμβολίζει τὴν καθοδικὴ καὶ θανατηφόρα μας πορεία.

Ἂς φροντίσουμε νὰ μὴν νεκρωθοῦμε τελείως ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες μας· τότε θὰ μπορέσουμε νὰ ἀκούσουμε τὴν πρόσκλησή Του:

«Ἐγέρθητι».

Νὰ πιαστοῦμε ἀπὸ τὸ ζωογόνο χέρι Του, καὶ μὲ τὴ βοήθειά Του νὰ σηκωθοῦμε ὀρθοὶ καὶ ἀναστημένοι, μεταδίδοντας καὶ στοὺς γύρω μας τὴν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως, ὅπως ὁ ἀναστημένος νέος τοῦ Εὐαγγελίου στὴ μητέρα του.

6. Ἐπίλογος

Τελικὰ, φόβο –δηλαδὴ θάμβος καὶ δέος– ἀπὸ τὸ κατόρθωμα τῆς λυτρωτικῆς Ἀναστάσεως θὰ νοιώσουμε καὶ ἐμεῖς, οἱ σύγχρονοι «νεκροί», ὅπως τότε ἡ συνοδεία τοῦ νεκροῦ τοῦ Εὐαγγελίου·

καὶ θὰ δοξάσουμε αἰώνια τὸν Κύριο,

«ὅτι ἐπεσκέψατο τὸν λαὸν αὑτοῦ» (Λουκ. ζ΄ 16),

γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ.

Ἀμήν. Γένοιτο.

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος – θεολόγος

Ορθόδοξος Πολιτιστικός Σύλλογος "Επάλξεις"

 Βιβλιογραφία

1. Ἅγια Γραφή, Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, κεφ. ζ΄ 11–16.

2. Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ὁμιλίαι εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός 2000.

3. Μέγας Βασίλειος, Περὶ ἀναστάσεως καὶ ζωῆς αἰωνίου, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθήνα 1992.

4. Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας, Περὶ Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, ἐκδ. Πατερικαὶ Μελέται, Θεσσαλονίκη 1981.

5. Σοφοκλῆς, Ἀντιγόνη, στ. 332–375, ἐκδ. Κάκτος, Ἀθήνα 1993.

6. Ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, Χριστός – Ἡ Ζωή τοῦ Κόσμου, Ἱ. Μ. Ἰβήρων, Ἅγιον Ὄρος 1995.

7. Π. Ν. Τρεμπέλας, Ἑρμηνεία τοῦ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίου, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1970.

8. Νικόλαος Λουδοβίκος, Ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ ἀνάστασις τοῦ ἀνθρώπου, Ἀρμός, Ἀθήνα 2010.