Ένα πρωινό, μετά από μία εξόδιο ακολουθία στο Κοιμητήριο της Καλαμάτας, με τα κατάλευκα μάρμαρα που σαν διαμάντια λαμπυρίζουν στον ήλιο και τα δροσερά κυπαρίσσια, ένας ιερέας-παππούς, και ο γαμπρός του που ασχολείται ερασιτεχνικά με την ποίηση, συνόδεψαν τη μικρή σπορά της οικογένειάς τους στο πάρκο. Καθώς τα παιδιά έπαιζαν γύρω τους χαρούμενα και ανέμελα, συναντήθηκαν τα βλέμματα των δύο ανδρών.....
Ο σεπτός ιερέας προσευχόταν σιωπηλά: Οι λέξεις πίστις, ελπίδα και αγάπη, πτερώνονταν στη σκέψη του, με εδάφια που είχε απομνημονεύσει από τους Αγίους Πατέρες.
Ο νεαρός ποιητής ρουφούσε λαίμαργα τις σκηνές του Φθινοπώρου, συνέθετε στίχους και στροφές εντός του. Ήταν όμορφα στο πάρκο του σιδηροδρομικού σταθμού της Καλαμάτας.
Μετά από δέκα λεπτά σιωπής, οι γνώριμοι και αγαπημένοι άνδρες, κοιτάχθηκαν κατάματα, χαμογέλασαν και ο γαμπρός τόλμησε να ρωτήσει:
-Πάτερα, επιτρέπεται να μάθω τι σκέπτεσαι;
-Λόγια καρδιάς… για να θυμίζουν πως η ψυχή δεν ξεχνά να ελπίζει.
Παρακαλώ, εσύ τι σκέπτεσαι;
- Συνθέτω για να παρηγορήσω, να φωτίσω, να αγαπήσω. Έχεις να μου προτείνεις κάτι, που να απογειώσει τις λέξεις μου , να βγάλουν φτερά;
-Εύχομαι παιδί μου, κάθε λέξη σου να είναι ένας σπόρος ελπίδας στην ψυχή που περιμένει να ανθίσει.
-Μόνο τις τρεις λέξεις Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη, σκέπτεσαι ή και κάτι άλλο;
-Προσεύχομαι για όσους αναζητούν το θείον φως… ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες.
-Το συνέλαβα και συνέθεσα κάτι! Αντέχεις να το ακούσεις;
-Βεβαίως!
-"Η γραφή σου προσευχή μελάνινη για την ψυχή του ανθρώπου
η πένα σου φάρος μέσα στη νύχτα,
φωτίζει ψυχές που αναζητούν ελπίδα∙
ραντίζει με λόγια παρηγοριάς τα τραύματα των ανθρώπων
θυμίζει πως το φως κατοικεί μέσα μας,
όσο κι αν έξω φυσάει σκοτάδι ."
-Σου αρέσει πατέρα; Η φθινοπωρινή μου έμπνευση είναι αφιερωμένη σε σένα!
-Α! Με συνέλαβες προ εκπλήξεως! Επίτρεψέ μου να ζητήσω φώτιση από το Άγιο Πνεύμα ώστε να σου το ανταποδώσω με στίχους, αποκρίθηκε αμήχανα ο ιερέας-πεθερός και έστρωσε τα γένια του.
Μετά από μικρή σιωπή εξήγησε: Το Άγιο Πνεύμα επιμένει να σου μιλήσω για τους Αγίους Πατέρες και τι λέγουν για την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, δεν μου προτείνει να σου απαντήσω ποιητικώς.
- Θα σε ακούσω ευχαρίστως!
-Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας μίλησαν με βαθιά σοφία για τις τρεις αυτές αρετές — Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη — που αποτελούν τον πυρήνα της χριστιανικής ζωής και το τρίπτυχο της σωτηρίας.
1. Πίστη — το θεμέλιο της ψυχής
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει:
«Πίστις εστίν, τα μη βλεπόμενα βλέπειν, και τα ελπιζόμενα κρατείν.»
Δηλαδή, πίστη είναι να βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς ό,τι δεν φαίνεται,
και να κρατάς σταθερά ό,τι ακόμα δεν έχει φανερωθεί. Η Πίστη είναι το ρίζωμα της ψυχής στον Θεό∙ χωρίς αυτήν, όλα τ’ άλλα μαραίνονται.
Όπως γράφει και ο Μέγας Βασίλειος:
«Η Πίστη είναι η αρχή της σωτηρίας· αν δεν πιστεύσεις, δεν θα γνωρίσεις.»
2. Ελπίδα — η αναπνοή του πνεύματος
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει:
«Η ελπίδα εις τον Θεόν, πηγή χαράς εστίν.»
Η Ελπίδα είναι η ήρεμη εμπιστοσύνη ότι ο Θεός εργάζεται μέσα μας και γύρω μας,
ακόμη κι όταν όλα φαίνονται χαμένα.
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής συμπληρώνει:
«Η ελπίδα στηρίζεται στην πίστη, και γεννά υπομονή.»
Χωρίς ελπίδα, η πίστη γίνεται θεωρία∙ με την ελπίδα, η πίστη γίνεται ζωή.
3. Αγάπη — η τελείωση όλων
Ο Απόστολος Παύλος το είπε πρώτος:
«Νυνί δε μένει Πίστις, Ελπίς, Αγάπη, τα τρία ταύτα·
μείζων δε τούτων η Αγάπη.» (Α΄ Κορ. 13,13)
Οι Πατέρες εξηγούν πως η Αγάπη είναι η κορυφή του πνευματικού όρους.
Ο Άγιος Μάξιμος λέει:
«Όποιος αγάπησε αληθινά, έχει ενωθεί με τον Θεό, διότι ο Θεός είναι Αγάπη.»
Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά θεία ενέργεια που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε εικόνα Θεού.
Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει χαρακτηριστικά:
«Όταν αγαπάς τον αδελφό σου, βλέπεις ήδη το πρόσωπο του Θεού.»
Οι Πατέρες διδάσκουν ότι:
Η Πίστη είναι η ρίζα, η Ελπίδα ο κορμός, και η Αγάπη ο καρπός. Μαζί, συνθέτουν το Δένδρο της Ζωής που φυτεύεται στην καρδιά κάθε ανθρώπου που πορεύεται προς τη θέωση.
-Το συνέθεσα! Θα ήθελες να το ακούσεις;
-Ευχαρίστως!
Φτερωτές λέξεις
Όταν ο άνεμος φυσά και οι σκιές μακραίνουν,
η Πίστη ανάβει μικρή φλόγα στο βάθος του βλέμματος —
μια υπενθύμιση πως τίποτα δεν χάνεται στ’ αλήθεια.
Η Ελπίδα απλώνει τα χέρια της σαν παιδί,
μαζεύει τα δάκρυα της βροχής
και τα κάνει σπόρους για το αύριο.
Κι η Αγάπη — εκείνη η σιωπηλή,
που δεν ζητά, μόνο χαρίζει —
γίνεται άρωμα σε κάθε πληγή,
φως σε κάθε μοναχική ψυχή.
Μαζί, οι τρεις τους υφαίνουν το άυλο πέπλο της ζωής·
το πέπλο που αγγίζει τον ουρανό,
και κάνει τον άνθρωπο άγγελο της γης.
-Προς Δόξαν Θεού, θείο νόημα έχει το ποίημά σου, αποκρίθηκε ικανοποιημένος ο ιερέας.
-Πατέρα, άνοιξε ο κρουνός της έμπνευσης, μου έρχεται κι άλλο ένα για σένα !
-Λέγε, προτού εκκραγείς!
Φωτό: Δήμος Καλαμάτας
Ταπεινός Λόγος
Γράφω με το φως που μένει,
όταν σβήσουν όλα τα φώτα.
Με ταπεινό μελάνι και χέρια προσευχής
πλέκω λέξεις απ’ το φως του Θεού
και τις αφήνω να ταξιδεύουν —
εκεί που πονά ο άνθρωπος,
εκεί που η ψυχή ζητά παρηγοριά.
Δεν ζητώ δόξα,
μόνο να φανεί το ίχνος του καλού.
Κι αν μια καρδιά χαμογελά
με μια λέξη μου,
τότε γνωρίζω πως
το φως θάλλει
ξανά στην ενορία μας!
-Σου εύχομαι ολόψυχα γιε μου να είσαι:
Ευφρόσυνη Πένα — να γράφεις για να σκορπάς χαρά ψυχής.
Ταπεινή Λάμψη — διακριτική , φωτεινή παρουσία μέσα από τον λόγο.
Φωνή Εν Σιωπή — τα κείμενά σου να μιλούν γαλήνια, με δύναμη εσωτερική.
Ευθυμία της Καρδιάς — συνδυασμός του λόγου σου με πνευματικό χάρισμα.
Άρωμα Λόγου — κάθε σου φράση να μοιάζει με προσευχή που ευωδιάζει.
-Πατέρα , δεν αντέχω! Νομίζω ότι μου μιλάει το Άγιο Πνεύμα! Άκουσε τι μου λέει:
Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη
Πίστη — ρίζα βαθιά,
που ποτίζεται με δάκρυ και προσευχή.
Δεν βλέπει, μα γνωρίζει∙
δεν αγγίζει, μα κρατεί την αλήθεια.
Μες στο σκοτάδι, ανάβει το πρώτο φως —
το φως της εμπιστοσύνης.
Ελπίδα — αναπνοή γλυκιά,
πνοή Θεού μέσα στην ψυχή.
Κρατάει το χέρι της πίστης
και δείχνει στον ουρανό το αύριο.
Δεν φοβάται τη βροχή,
γιατί ξέρει πως η γη διψά για να καρπίσει.
Κι ύστερα,
Αγάπη — η σιωπηλή βασίλισσα.
Δεν ζητά, δεν λογαριάζει∙
σκορπίζει φως όπως ο ήλιος το πρωί.
Είναι ο Θεός ο ίδιος,
που κατοικεί στην καρδιά
όταν πάψει ο εγωισμός να μιλά.
-Σωστά γιε μου!
Τρεις λέξεις — μία ζωή. Πίστη που θεμελιώνει, Ελπίδα που στηρίζει, Αγάπη που τελειώνει το έργο της ψυχής.
Φωτό: Messinia.mobi
Κι όταν σβήσουν όλα τα φώτα, αυτές οι τρεις θα μένουν: Πίστη να οδηγεί, Ελπίδα να χαμογελά, και Αγάπη να αγκαλιάζει τον κόσμο.
Τα παιδιά, που κανένας από τους δύο άνδρες δεν είχε εκείνες τις στιγμές της θείας έμπνευσης και δημιουργίας υπολογίσει, τα άκουσαν όλα! Το μεγαλύτερο πλησίασε και παρακάλεσε:
Παππού, "δεν φοβόμαστε τη βροχή γιατί ξέρουμε ότι η γη πρέπει να βραχεί για να καρπίσει". Κρυώνουμε λιγάκι γιατί ιδρώσαμε από το παιχνίδι και η μαμά μάς είπε στο τηλέφωνο να επιστρέψουμε - έχουμε σχεδόν μία ώρα δρόμο με το αυτοκίνητο- έψησε κέϊκ και μάς ετοιμάζει ζεστό ρόφημα, είπε να επιστρέψουμε σύντομα!
Ο Θεός μεθ΄ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10-11-2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου