Χρυσοπόρφυρα φύλλα της Οπώρης∙ θυσία στον άνεμο, απλωμένα επάνω στο υγρό κορμί της γης, που σιωπηλά ξυπνά από τη νάρκη του καυτού καλοκαιριού και, σαν αιώνια αγρότισσα, ετοιμάζεται να υφάνει το ένδυμα της νέας σποράς στη Βαλύρα μας.
Κάθε φύλλο κι ανάμνηση∙ στιγμές πρόσχαρες, που γνώριζαν πως δεν θα νικήσουν τον χρόνο, μα έζησαν ανέμελες και ελεύθερες, σαν πεταλούδες επάνω σε πολύχρωμους χιτώνες.
Η χαρμολύπη της καρδιάς υποχωρεί μπροστά στη βεβαιότητα της σκέψης: πως, Θεού θέλοντος, και τούτη τη χρονιά η ψυχή θα αντέξει και η σάρκα θα τα καταφέρει.
Η πίκρα όσων δεν επιστρέφουν και, σαν ψυχαναγκασμός, βαραίνουν το είναι μας, βρίσκει αντίδοτο στη ζεστασιά μιας υπερκόσμιας σιωπής∙ εκείνης που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό μέσα του.
Οι σταγόνες της πρώτης βροχής στέγνωσαν από τον ήλιο στα πρόσωπά μας∙ επί μία εβδομάδα πότιζε ο Θεός τη γη της όμορφης Βαλύρας. Σήμερα, τα γκρίζα σύννεφα υποχώρησαν και η γλυκιά ζεστασιά του Οκτώβρη γιάτρεψε τα κορμιά μας.
Ο κάμπος της μακαρίας Μεσσηνίας μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής∙ κι εκεί, στον ορίζοντα, ο Ταΰγετος. Και η Βαλύρα, με τα επτά πέπλα της, μαγεύει με ουράνια τόξα, με ήλιο που χορεύει ανάμεσα σε σταγόνες βροχής, με απαλό αγέρι και στολίδια φθινοπωρινών καρπών στις αυλές και στους κήπους μας.
Όλα κυλούν στην αέναη ροή∙ κάθε στιγμή διαφορετική, κι όμως αιώνια ίδια∙ σταθερή αξία οι χρυσελιές που προσκυνούν τον Θεό για να καρπίσουν.
Χρουτσ-χρούτσ, χράτσ-χράτσ, κιχ-κιχ-κιχ... τα πεσμένα φύλλα εναρμονίζονται μουσικά με τα βήματά μας, κι εμείς, σιωπηλοί διαβάτες στα μονοπάτια της Τσούκας και στο προαύλιο της Αγίας Τριάδας, με ένα φιλεμένο σταφιδοκούλουρο από ευλογημένα χέρια γειτόνων, κοροϊδεύουμε την απογοήτευση στον ουρανίσκο μας.
— «Κάνετε τον σταυρό σας, να δείτε φως ιλαρόν, κι άλλο να μην παχαίνετε εσείς και η γειτόνισσα!» παρατήρησε με χαμόγελο ένας συγχωριανός, δάσκαλος κι αυτός, που λόγο δεν εκράτησε∙ και διάλεξε από το κουτί μας το πιο μεγάλο μουστοκούλουρο.
Εκείνες οι ανέμελες σχολικές εκδρομές, τα πρώτα βήματα μέσα στη φθινοπωρινή φύση, στο Δημοτικό Σχολείο της Βαλύρας, έχουν κάθε λόγο να παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη.
Η αβάσταχτη προσμονή της αλλαγής, αλλά και η σιγουριά πως για όλα φροντίζει ο πατέρας∙ λες και ο χρόνος δεν κύλησε ποτέ, λες και δεν διαδεχθήκαμε τους γονείς μας στα μεγάλα πόστα τους.
— «Κρατήστε το στους ώμους σας∙ είναι ύπουλος ο καιρός και μπορεί να κρυώσετε», επέμενε η γιαγιά μας, που σαν κλώσσα τύλιγε τα εγγόνια της στο ζεστό και πλούσιο σάλι της, ακολουθώντας ακούραστη τα βήματα του δασκάλου.
Κι όσο κι αν προσπαθείς, ψυχή μου, να προλάβεις να χαρείς το δειλινό που γοργά σκοτεινιάζει, το άσβεστο καντηλάκι μπροστά στην εικόνα της Βουλκανιώτισσας θα σου κρατά συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα που πλησιάζουν.
Τρέξε, κοίτα! Τα νέφη συνωμοτούν∙ ξεκίνησαν πόλεμο και όλη τη μέρα θα ρίχνει καρεκλοπόδαρα… Όχι! Ο άνεμος τα παρασύρει μακριά, «να ξαποστάσουν στα όρη και στα άγρια βουνά», όπως παρακαλούσε τον Θεό και ευχόταν η αείμνηστη μανούλα μου.
Είθε αύριο να έχει λιακάδα στη Βαλύρα μας.
Θερμές ευχαριστίες στον κ. Τάκη Ατζαμιδάκη, ζωγράφο και φίλο της Βαλύρας, για το πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Ο Θεός μεθ’ ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10-7-2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου