Η Παρασκευούλα με τη μητέρα της
Το σωτήριον έτος 1951, ο Παντοδύναμος Θεός χάρισε μια ομορφοκόρη σε έναν ξακουστό ζωέμπορο στον Πύργο Πτολεμαΐδας. Της έδωσαν το όνομα Παρασκευή, και από τότε όλοι την αποκαλούν Βούλα, στην όμορφη Βαλύρα μας.
Μεγάλωσε σε πλούσιο οικογενειακό περιβάλλον και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της έως τα δεκατέσσερά της χρόνια στον Πύργο, και κατόπιν στη Νάουσα. Έζησε τα εφηβικά της χρόνια κάτω από την αύρα του Βερμίου, με τα δροσερά νερά, τους ορμητικούς χειμάρρους και τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα του.
Ασυγκράτητος χείμαρρος, στο άνθος της ηλικίας του, ήταν και ο Βαλυραίος χωροφύλακας, ο νεαρός Σπύρος, γιος του αείμνηστου θείου Αριστοτέλη. Το πατρικό σπίτι της οικογένειας βρίσκεται στην οδό Παπασαραντοπούλου, στον δρόμο προς τον Άγιο Δημήτριο, στη μαγεύτρα Βαλύρα μας.
Ο αείμνηστος χωροφύλακας, όταν υπηρετούσε στη Νάουσα, πότιζε με τον ιδρώτα του την πλατεία της ξακουστής πόλης και έλιωνε τα παπούτσια του επάνω στην άσφαλτο, καταπονώντας τα πόδια του, εξαιτίας της συχνής και στενής παρακολούθησης της Παρασκευούλας — για τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Παρατηρούσε με αφοσίωση κάθε της κίνηση, βήμα, βλέμμα και σχόλιο, μαγεμένος από την πανέμορφη δεκαεννιάχρονη κόρη του πλούσιου ζωέμπορου.
Η νεαρή απόφοιτος Γυμνασίου (Λυκείου σήμερα), κατ’ απαίτηση των γονιών της, δεν συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο, αν και διέθετε όλα τα προσόντα. Εκπαιδεύτηκε κατ’ οίκον ώστε να γίνει άριστη μελλοντική σύζυγος και νοικοκυρά — όπως άλλωστε περίτρανα αποδεικνύει ο βίος της έως σήμερα, στα 74 χρόνια της.
Το φλέρτ αυτό άρχισε στα δεκαεννιά της χρόνια και κατέληξε επιτυχώς έπειτα από τέσσερις ετήσιους κύκλους. Τελικώς, ο επίμονος και μαχητικός Βαλυραίος γαμπρός κατάφερε να κερδίσει την καρδιά της καλής του και να της περάσει στο χέρι το δαχτυλίδι του αρραβώνα τους.
Νυφούλα ντύθηκε η Παρασκευή στα 25 της χρόνια. Το μυστήριο του γάμου τελέστηκε με δόξα και τιμή στην Αθήνα. Το ζευγάρι απέκτησε έναν γιο και δύο κόρες.
Από τη Νάουσα στην Αθήνα, από την Αθήνα στην Κρήτη, στην Καλαμάτα και στην Τρίπολη, η οικογένεια άντεξε καρτερικά όλες τις επαγγελματικές μετακινήσεις του πατέρα. Η κυρία Βούλα αφοσιώθηκε και ανέθρεψε άριστα όχι μόνο τα παιδιά της, αλλά και τα εγγόνια της, που τη λατρεύουν.
Όμως η ζωή, που ποτέ δεν είναι πάντοτε ρόδινη και συχνά επιφυλάσσει πόνο στους θνητούς, αμαύρωσε τον παράδεισο αυτής της υπέροχης οικογένειας. Η δεύτερη κόρη τους, η Σοφία — ένας άγγελος επί γης — χάθηκε αναπάντεχα στα 22 της χρόνια, ύστερα από ανεπιτυχή οδοντιατρική επέμβαση που προκάλεσε καρκίνο στον εγκέφαλο.
Έπειτα, έφυγε και ο σύζυγος της κυρίας Βούλας σε σχετικά νεαρή ηλικία, και η Παρασκευούλα φόρεσε το μαύρο πέπλο του κρυφού πόνου — ενός πόνου που μόνο ο τραυματισμένος ψυχισμός της γνωρίζει. Παρ’ όλα αυτά, στάθηκε τείχος απόρθητο μπροστά στις ανάγκες των παιδιών και των εγγονιών της. Άλλωστε, είχε εκπαιδευτεί από τα γεννοφάσκια της να αντέχει και στις συμφορές. Είναι ευχάριστη στο περιβάλλον της και δεν επιτρέπει να μεταδοθεί στους άλλους η θλίψη της.
Έρχονται όμως στιγμές που υποφέρει πολύ. Τα δάκρυα έχουν από χρόνια στερέψει στο γλυκό της πρόσωπο, μα το βήμα της δεν σταματά. Παίρνει τον δρόμο, κι όποιον εντοπίσει να έχει ανάγκη, του προσφέρει απλόχερα μια χείρα βοηθείας.
Μια μέρα, χωρίς να έχουμε γνωριστεί, βρήκα στα σκαλοπάτια του πατρικού μου σπιτιού ένα καλάθι με χειροποίητα καλούδια, χωρίς σημείωμα. Ρώτησα τη γειτόνισσά μου, την κυρία Μαρία, αν είδε ποιος μου άφησε αυτό το αναπάντεχο δώρο. Εκείνη χαμογέλασε και μου είπε ότι η κυρία Βούλα, που είχε κατέβει στη Βαλύρα από τη Θεσσαλονίκη — όπου ζουν τα παιδιά της — μου προσέφερε τα λαχταριστά τρόφιμα: τραχανά, χυλοπίτες, λαλάγγια και τόσα άλλα υπέροχα παραδοσιακά εδέσματα, που παρασκευάζει η ίδια, η χρυσοχέρα μαγείρισσα.
Κυρία Παρασκευή, ο Κύριός μας να αναπαύει τον άγγελό σου. Είθε να κρατεί το χέρι του πατέρα της, που τη λάτρεψε, και να περπατούν ευτυχισμένοι στον Παράδεισο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου