Στις ημέρες μας αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον εθελοντισμό, πάγια αξία και τακτική της γενιάς των παππούδων μας. Λέγει ο κ. Βασίλης Τσούπρας, ιδρυτής του Πολιτιστικού Συλλόγου «Επάλξεις» στην Αθήνα: Στο χωριό μου, όταν επρόκειτο κάποιος να παντρευτεί, μαζεύονταν οι συγχωριανοί μας, την Κυριακή μετά τον Εκκλησιασμό, κι έδιναν χείρα βοηθείας, για να κτίσουν την οικογενειακή στέγη των μελλοντικών νεονύμφων, να έχουν κι αυτοί οι ευλογημένοι μία φωλιά για να κουρνιάσει η αγάπη τους.
Πώς είναι δυνατόν να επικρατεί τόση παραλυσία σε κοινωνικό επίπεδο σήμερα;
Δεν είναι αυτό ένδειξη ψυχικής νόσου και απέραντης μοναξιάς; Ο Κύριος ρώτησε τον παραλυτικό (Ιω. 5, 1-15) αν θέλει να θεραπευτεί…το ίδιο ρωτά κι εμάς σήμερα (26-5-2024) που είναι Κυριακή του Παραλύτου.
Ποιος είναι ο παραλυτικός (που προκαλούσε την παραλυσία του) και ήταν παράλυτος (είχε μόνιμη βλάβη); Περίμενε 38 ολόκληρα χρόνια κάποιος να τον σηκώσει, όταν ο άγγελος κατερχόταν και τάρασε τα ύδατα στην προβατική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, να τον ρίξει μέσα στο ευλογημένο ύδωρ και θαυμαστά να αποκτήσει την υγεία του.
Δεν είναι η κοινωνία των ανθρώπων ο μέγας παραλυτικός και ο καθένας μας χωριστά, που γνωρίζουμε μεν το πρόβλημα της επίπλαστης αναπηρίας μας, πιστεύουμε δε ότι κανένας δεν διατίθεται να μάς ανεβάσει για να λάβουμε το βάπτισμα της ιάσεώς μας; Επιμένουμε να αμαρτάνουμε επ΄ αόριστον με αδιαφορία , απομόνωση και μιζέρια και/ή ασκώντας ακατάπαυστα αρνητική κριτική προς τρίτους, πάθη που μάς κατακλύζουν και μάς απωθούν να θεραπευτούμε, μέσα από την ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά προς τον πλησίον. Περιμένουμε παθητικά να μάς αγαπήσουν, χωρίς εμείς πρωτίστως να εκδηλώσουμε έμπρακτα την αγάπη μας.
Χείρα βοηθείας δεν είχε ο παράλυτος του Ευαγγελίου, το ίδιο και εκείνοι που δεν φρόντισαν με την αγάπη, προσφορά και αφοσίωσή τους να περιβάλλονται, μέχρι το πέρας του επιγείου βίου τους, από άτομα ενός αρμονικού οικογενειακού και κοινωνικού-υποστηρικτικού συστήματος.
-Έχει πολλή ενέργεια το παιδί στο σπίτι και αναστατώνει τον τόπο ολόκληρο, παραπονέθηκε μία Βαλυραία γιαγιά, που φροντίζει ανελλιπώς τα εγγόνια της.
-Γιατί δεν το πηγαίνετε στην παιδική χαρά να παίζει με άλλα παιδάκια, να κουράζεται και να εκτονώνεται ευχάριστα; Τη ρώτησα.
- Έχεις δει τη παιδική χαρά πόσο χάλια είναι…. μία γειτόνισσα μού είπε ότι χρειάζεται να συμβουλευτώ έναν ψυχίατρο για να μου πει το παιδί αυτό πώς πρέπει ιδιαιτέρως να το χειρίζομαι!
Το αυτονόητο έχει καταστεί περίπλοκο, ή το περίπλοκο δρα ως δικαιολογία για την άρνηση της αποκατάστασης του αυτονόητου; Δεν θα μπορούσε κάλλιστα ο γιος και /ή γαμπρός της συγκεκριμένης κυρίας, μαζί με άλλους άνδρες του χωριού, να δώσουν μία χείρα βοηθείας και να ανακαινιστεί η παιδική χαρά; Είναι προτιμότερο να λάβει φαρμακευτική αγωγή το παιδί για να καταστεί πειθήνιο όργανο ή η γιαγιά να καταντήσει καταναλωτής ψυχοφαρμάκων, προκειμένου να δύναται να αντέξει της νηπιακής ηλικίας τα φτερουγίσματα;
Αισθάνομαι ότι ορισμένοι νέοι άνθρωποι στη Βαλύρα, με θετική σκέψη και ενέργεια , που το υγιές τους συναίσθημα τούς κρατεί ακόμη όρθιους, θα δώσουν κι αυτή τη φορά ουσιαστική μάχη για να αποκατασταθεί και η παιδική χαρά του χωριού μας…. Η ανιδιοτελής προσφορά φωτίζει την ψυχή του ανθρώπου, καλλιεργεί το πνεύμα του, και ενδυναμώνει τη σωματική του υγεία. Επίγειος παράδεισος είναι το εκλεπτυσμένο συναίσθημα της προσφοράς προς τους άλλους, με το οποίο πληρώνει ο ίδιος ο Θεός θαυμαστά την καρδιά του ανθρώπου…όταν το αξίζει. Λέγει το κοντάκιον της ημέρας: Τὴν ψυχήν μου Κύριε, ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις, καὶ ἀτόποις πράξεσι, δεινῶς παραλελυμένην, ἔγειρον, τῇ θεϊκῇ σου ἐπιστασίᾳ, ὥσπερ καὶ τὸν Παράλυτον, ἤγειρας πάλαι, ἵνα κράζω σεσωσμένος· οἰκτίρμον δόξα, Χριστὲ τῷ κράτει σου (saint.gr/505/saint.aspx).
Ο δραστήριος επιχειρηματίας, κ. Στασινός Αθ. Μπόβης, επικαλείται τον λόγο του Αλμπέρ Καμύ και υποστηρίζει ότι το να δημιουργείς είναι σαν ζεις δυό φορές...και ο κ. Κώστας Θ. Καυκούλας μάς διαβεβαιώνει ότι το νέο συμβούλιο της Τοπικής μας Κοινότητας θα δώσει "δείγματα γραφής". Αθάνατη θα μείνει η προσφορά σας, τόσο στην όμορφη γενέτειρά μας, όσο και στο λαογραφικό αρχείο της!
Η Τοπική Κοινότητα της Βαλύρας είθε θεάρεστα και αποτελεσματικά να κινείται προς όφελος όλων μας.
Θερμές ευχαριστίες στον κ. Κώστα Θ. Καυκούλα, Σύμβουλο της Τοπικής Κοινότητας Βαλύρας, για την παιδική φωτογραφία, που τα λέει όλα για το παρελθόν μας, και στον κ. Στασινό Αθ. Μπόβη, επιχειρηματία ελαιοπαραγωγό, για τη φωτογραφία του παρόντος, που είναι η ελπίδα για το μέλλον μας.
Ο Θεός μεθ΄ ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
26-5-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου