Δίκοπο μαχαίρι ο λόγος σε χέρια απαίδευτων γεωργών, σαν κρύσταλλο που έχασε την εκλέπτυνση της μορφής του, όταν λιπόθυμη η λεπτοκοπιά παρέδωσε τα ηνία σε γλώσσες βαρβάρων…κι όμως η φύση ακόμη επιμένει να μη μετατραπούν όλα σε Ζάμια που δεν ανθίζει, ψυχρή και ακίνητη γοητεύει τον οφθαλμό των αμύητων με τα χοντροκομμένα, γυαλιστερά φύλλα της. Άνυδρη και διαβολικά ανθεκτική στη ζωή είναι η ζημία που υπέστη ο Έλλην λόγος με την πάροδο των ετών…όταν η ανθρώπινη ψυχή αναπαύθηκε στο σκότος, τα συναισθήματα έχασαν τη λεπτή τους υφή, και λησμόνησε ο νους να ξυπνήσει σε φωτεινά του Πανσόφου Θεού κράσπεδa με πίστη, ελπίδα και αγάπη.
Το πώς θα σου πω το σ΄ αγαπώ δεν είναι το θέμα μας…γιατί τελικά να αναγκαστώ να σου το πω….να καταλήξω γονυπετής εμπρός σου "Θεέ" ….αν θέλεις ας το καταλάβεις….παιδί σου δεν είμαι…είμαι ένα αλάνι-γέννημα της φύσης, που περιφέρεται σε έναν ατέλειωτο ζωολογικό κήπο, ανάμεσα σε υποτακτικά και αδύναμα ζώα…είμαι η φοβερή και τρομερή , αδέσμευτη διάνοια των παθών της εποχής μου...
Κλείδωσαν επ΄ αόριστον οι σιταποθήκες του Θεού…μέχρι να πάρει η φωτιά τα ζιζάνια και νέα γεννήματα να φέρει η γη στον ανθοφόρο ορίζοντα.
Τι τελικά αναδεικνύει τον Θεό εντός του; Τα χοντροκομμένα ενδύματα, έπιπλα, οικιακά σκεύη, σπίτια, κτίρια, οχήματα, τεχνικά δημιουργήματα, σώματα, μορφές, σκέψεις, συναισθήματα, συμπεριφορές, εκφράσεις του έναρθρου λόγου; Κι όμως! Η Ακακία του δρόμου, που σχεδόν τα κλαδιά της, με τα προσεγμένα μικρά και τρυφερά φύλλα και τους καλοδουλεμένους ανθούς άγγιξαν το παραθύρι μου, μου λέγει στη γλώσσα της σιωπής: «Έχουν γνώση οι φύλακες»….το νεράκι του ουρανού με ποτίζει και ο ήλιος με θρέφει».
Οι αρρητολεπτόπνευστες νύμφες, με τα μοναδικά αρώματα, άφησαν τα κηπευτικά και τα καλλωπιστικά φυτά για ταξίδι αγύριστο στον πανδαμάτορα χρόνο….ναι Παππούλη μου, χαίρομαι που χάρηκες, όταν μετά από 10 χρόνια ανακάλυψες ότι μοσχοβόλησε μία ντομάτα!
Το μυστικό μήνυμα του νερού… θέλει να ακούει ύμνους αγάπης για να έρχεται κρυστάλλινο και ευλογημένο στις πηγές … να αισθάνεται την αγκούσα παρθενικών χεριών να το σταυρώνουν με βασιλικό για να μη λεκιάσει….όλη η φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Ύψιστο Δημιουργό της, σε μία ακατάλυτη ερωτική σχέση , που αλλοίμονο στην ανθρωπότητα αν γυρίσει αλόγιστα το νόμισμα ανάποδα.
Έχω απορίες Θεέ μου…. πότε και πώς θα εκδηλωθεί ο ανείπωτος θησαυρός που κρύβουμε μέσα μας; Πότε θα πέσουν τα σιδερένια δίκτυα του νου και πώς θα πούμε «Σ΄ αγαπώ» , χωρίς του καιρού μας τα προσχήματα και της αγνοίας τις ατέλειωτες περικοκλάδες;
Ο Θεός μεθ΄ ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
23-5-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου