Στη Βαλύρα του 1960, που δεν κυκλοφορούσαν σακούλες με πατατάκια, τα παιδιά διαμαρτύρονταν και δεν έτρωγαν εύκολα τις τηγανητές πατάτες, αν δεν ήταν τραγανές και πολύ λεπτές. Η θεία Σοφία, με καταγωγή από το Ναζήρι Μεσσηνίας, που ζούσε στην Αθήνα με τους δύο μικρούς γιούς της, γνώριζε για τα πατατάκια , τα οποία είχε παραλάβει μαζί με ρούχα και γλυκίσματα, μέσα σε ένα μπαούλο από την Αμερική. Αν και καταλάβαινε ότι είναι απλή η διαδικασία της παρασκευής τους- μέσα σε καυτό καλαμποκέλαιο τηγανίζονται κομμένα σε πολύ λεπτές φέτες σαν τσιγαρόχαρτο- δεν κατάφερνε να τεμαχίσει τις πατάτες τόσο λεπτές με το κοφτερό της μαχαίρι. Αναζητούσε το κατάλληλο εργαλείο, δεδομένου ότι εκείνη την εποχή δεν κυκλοφορούσε ευρέως το σημερινό μαντολίνο για την κοπή των λαχανικών.
Ένα Καλοκαίρι, που κατέβηκε στο Ναζήρι μαζί με τα παιδιά, πέρασαν από το μαγαζί του Μπαρμπαλιά στη Βαλύρα. Τον αγαπούσαν πολύ κι εκείνος παρομοίως.
- Τι παιχνίδι να σας φτιάξω Κώστα μου, εδώ στο σιδηρουργείο; ρώτησε τον πρώτο γιο αλλά τα παιδιά δεν μιλούσαν….
Τους χάρισε, για τις βόλτες τους στην εξοχή, ένα επισκευασμένο ποδήλατο, που το είχε βρει σε εγκατάλειψη σε ένα γειτονικό χωριό, το είχε επισκευάσει και βάψει και ήταν καλύτερο από καινούργιο. Άρεσε το ποδήλατο στα παιδιά, αλλά δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα….
Ο Μπαρμπαλιάς το διαισθάνθηκε και ρώτησε τη μητέρα τους μήπως θέλουν κάτι και ντρέπονται να του το ζητήσουν ευθέως.
-Ηλία μου, απάντησε η αείμνηστη θεία Σοφία, καθώς ερχόμασταν εδώ, με ρώτησαν αν μπορείς να τους φτιάξεις μία σανίδα κοπής, που να κόβει τις πατάτες λεπτές σαν τσιγαρόχαρτο!
-Τόσο λεπτές; Αναφώνησε έκπληκτος ο Μπαρμπαλιάς, κι αφού έξυσε λιγάκι το κεφάλι του, για να του κατέβει καμιά ιδέα, πηγαίνετε τους πρότεινε στο σπίτι στο Μπιζάνι να σας δουν οι ξαδέλφες σας, να φάτε, να ξεκουραστείτε, και όταν γυρίσετε θα σας έχω έτοιμο το εργαλείο.
-Σοφία μου , είπε στην ξαδέλφη του, θα ανεβοκατεβάζεις τις βίδες ανάλογα και θα κόβεις τις καθαρισμένες σου πατάτες στο πάχος που θέλεις εσύ….πάρε κι αυτό το κατσαβίδι για να κάνεις τη δουλειά σου.
Πολλές και τραγανές πατάτες έφαγαν εκείνη τη χρονιά τα παιδιά, μέχρι που βαρέθηκαν!
Το επόμενο Καλοκαίρι, έστειλαν στον θείο τους με το ταχυδρομείο μία ευχαριστήριο επιστολή, ρωτώντας παράλληλα αν μπορεί να τους φτιάξει κι ένα εργαλείο για να τηγανίζουν στο σπίτι γαριδάκια!
Ο Μπαρμπαλιάς δεν γνώριζε πώς γίνονται τα γαριδάκια, για να καταλάβει τι εργαλείο ακριβώς χρειάζεται, ώσπου ρώτησε έναν φίλο του ζαχαροπλάστη στην Καλαμάτα.
-Ηλία μου, τον ενημέρωσε εκείνος, τα γαριδάκια γίνονται με πουρέ πατάτας, δύο τριμμένα τυριά, όπως η παρμεζάνα και το τσένταρ, με νισεστέ και άλλα υλικά.... Το εργαλείο που χρησιμοποιούμε είναι το κορνέ της ζαχαροπλαστικής. Βάζουμε μέσα στη σακούλα το υλικό, όπως κάνουμε με τη σαντιγί, και καθώς το καλαμποκέλαιο καίει στο τηγάνι, κόβουμε με ένα ψαλίδι και ρίχνουμε μέσα κομματάκια ζύμης για να ψηθούν, όπως κατεβαίνουν σαν κορδόνια, καθώς πιέζουμε τη σακούλα.
-Και πού θα βρούμε κορνέ στη Βαλύρα; αναρωτήθηκε ο Μπαρμπαλιάς…. ύστερα του ήρθε μία ιδέα!
Πήρε τρεις μεγάλες ανοξείδωτες δακτυλήθρες, που είχαν οι γιαγιάδες για να μαντάρουν τις κάλτσες, και τις τρύπησε στην κεφαλή τους με το ηλεκτρικό τρυπάνι, δημιουργώντας τρία διαφορετικά ανοίγματα (για λεπτά, μέτρια και χοντρά γαριδάκια). Ύστερα προσάρμοσε επάνω στη μύτη τους τρία λευκά υφασμάτινα χωνιά από καραβόπανο, που του ετοίμασε στη ραπτομηχανή του ο υποδηματοποιός του χωριού μας , και περίμενε να ανίψια του να έλθουν το Καλοκαίρι για να παραλάβουν το δώρο τους.
Πέρασαν κάποια χρόνια και τα παιδιά δεν κατέβηκαν από την Αθήνα με τη μητέρα τους στο χωριό, λόγω οικονομικών προβλημάτων και θεμάτων υγείας….Τα κορνέ του Μπαρμπαλιά, τίμησε μετά από χρόνια, μία σπουδαία μαγείρισσα και ζαχαροπλάστης, σε κάποιο διπλανό χωριό, που έφτιαχνε υπέροχες σπιτικές τούρτες, δεν θυμάμαι σε ποια περιοχή.... Ο Μπαρμπαλιάς τής έφτιαξε ίσα με δέκα δακτυλήθρες με διαφορετικά σχέδια στα ανοίγματα, για να ζωγραφίζει με τη σαντιγί επάνω στα λαχταριστά γλυκίσματά της.
Ο λόγος ήταν ότι η θεοσεβής κυρά Βγενικούλα, η προσεκτική Γριβοπούλα και σύζυγος του Μπαρμπαλιά, δεν ήθελε να τρώνε οι κόρες τους γαριδάκια και παχυντικά γλυκά….μόνο υγιεινή τροφή τους προσέφερε επιμελώς, γι΄ αυτό δεν κληρονόμησαν τη συγκεκριμένη πατέντα του πατέρα τους. Πάντως, παραμένει γλυκιά η ανάμνηση και λαμπρό παράδειγμα η προσφορά του πατέρα προς τον πλησίον, καθώς και η χαρά του διδόναι. Το χάρισμα της δημιουργικότητας, στους απογόνους του Μπαρμπαλιά, προς δόξαν Θεού, εκδηλώθηκε σε άλλα επίπεδα....
Κι αν έφυγαν οι πρόγονοί μας σε ταξίδι χωρίς γυρισμό, η δημιουργικότητα στη Βαλύρα ακολουθεί επαξίως τον δρόμο της. Αυτό αναδεικνύεται ιδιαίτερα, μέσα από τις φροντισμένες οικίες και τις στολισμένες αυλές των δημιουργικών κατοίκων της λατρεμένης γενέτειράς μας....καθώς και από τα μοναδικά πιάτα που σερβίρονται επιμελώς στην πλατεία της Βαλύρας μας!
Ο Θεός μεθ΄ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
15-5-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου