Πολλά είναι τα δώρα του Παντοδύναμου Θεού στον άνθρωπο…αν βεβαίως ο ίδιος, με πίστη αληθή, τα αντιλαμβάνεται ούτως. Ορισμένα εξ αυτών, στα οποία δεν είναι εμφανής η αγαθή πρόθεση του Δημιουργού, θεωρούνται ως απόκλιση της φύσεως, εμπόδια και προβλήματα άλυτα, ως μειονεξία, κακή τύχη και/ή Θεού εγκατάλειψη… Συχνά επεμβαίνει «η ιατρική επιστήμη των θνητών», και πραγματοποιεί, Θεού θέλοντος, μικρά και μεγάλα θαύματα. Υπάρχει όμως και η άλλη υγιής όψη του νομίσματος, το εκ γενετής πρόβλημα να καταστεί αποδεκτό, με θεία φώτιση και διάκριση, και να αξιοποιηθεί ως χάρισμα και μέγα πλεονέκτημα.
Ο θείος μου Αποστόλης ήταν «θύμα» μία τέτοιας περίπτωσης, κατά τη δεκαετία του 1960.Εκ φύσεως ήταν ένας εκλεπτυσμένος, μεγαλοφυής επιστήμων της γεωπονικής σχολής, φυσιολάτρης, φιλάνθρωπος και πολύ ευπαρουσίαστος, με εξαίρεση τη φοβερή και τρομερή μύτη του! Απείχε η αλησμόνητη εκείνη μύτη , έως "μισό μέτρο" από τις παρειές του και πρόβαλλε σαν όρθιος αμαξηλάτης σε αγώνα δρόμου, όταν ο θείος εμφανιζόταν ξαφνικά στου δρόμου τη γωνία… Τον συλλάμβανε έκπληκτος ο παιδικός μου οφθαλμός, σε στάση προφίλ, σαν μεταμφιεσμένο πελεκάνο σε αποκριάτικο δρώμενο.
Τον παρατηρούσα σιωπηλά καθώς προσπαθούσε αγχωμένος να πιεί το Ελληνικό καφεδάκι του σε μικρό φλιτζάνι και η μύτη του δεν ήθελε να συνεργαστεί…από την άλλη έρχονταν στιγμές που ήταν πολύ ευτυχισμένος, και δεν γνώριζα το πώς και το γιατί, μέχρι που συνέβη το ακόλουθο:
Ο αείμνηστος θείος Μαρίνος ήταν ζαχαροπλάστης, σπουδασμένος στη Γαλλία, και είχε ανοίξει ζαχαροπλαστείο στην Αθήνα. Ένα καλοκαίρι, μου υποσχέθηκε ο θείος Αποστόλης να πάμε στο εργαστήριο του ζαχαροπλαστείου να τα δω όλα δια ζώσης και να δημιουργήσω κι εγώ ένα γλύκισμα, για να το μοιραστώ με τα αδέλφια και ξαδέλφια μου….…σαν υπεύθυνη μικρή ζαχαροπλάστης!
Ο θείος Μαρίνος ήταν ένας πολύ κοινωνικός άνθρωπος, γεμάτος αισιοδοξία…δεν αντιλαμβανόταν τι σημαίνει εμπόδιο….όταν έπεφτε συναισθηματικά, συνέλεγε τους θησαυρούς της πτώσης του και ορθωνόταν πάμπλουτος.
Εκεί που με δίδασκε με υπομονή, ο αλησμόνητος ζαχαροπλάστης, και προσπαθούσα με σοβαρότητα και ύφος δέκα καρδιναλίων να στολίσω μία παιδική τούρτα , δεν χρειάστηκε παρά μία αυθόρμητη κίνηση του θείου Αποστόλη και η κάτασπρη και αφράτη σαντιγί κάλυψε εντυπωσιακά τη μύτη του.
-Μύτη ακροφυσίου! αναφώνησε ο θείος Μαρίνος χαμογελώντας, ο δε εκλεπτυσμένος επιστήμων ντράπηκε τόσο πολύ, που ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί!
Το διαισθάνθηκε ο αλησμόνητος ζαχαροπλάστης, και καθώς τον βοηθούσε να καθαρίσει το πρόσωπό του, τον αγκάλιασε και του είπε το εξής:
-Πιστεύω, ότι γνωρίζεις Αποστόλη μου, πόσο σημαντικό είναι το ακροφύσιον για εμένα τον επαγγελματία… χωρίς αυτές τις υπέροχες μεταλλικές μύτες και το χωνί της ζαχαροπλαστικής είναι αδύνατον να δημιουργήσω σχέδια περίτεχνα επάνω στα γλυκίσματα. Ένα "ζωντανό ακροφύσιον" σου χάρισε ο Θεός, να το χαίρεσαι… σίγουρα έχει ο Ύψιστος τους λόγους του…. Έγραψες ιστορία σήμερα με τη μύτη σου!
Τότε, για πρώτη φορά, ο θείος Αποστόλης, αφού πήρε μία βαθιά ανάσα ανακούφισης, παραδέχθηκε ότι η μύτη του τον διατηρεί σεμνό, μειώνει την κενοδοξία του και ότι αυτά που οσμίζεται αναδύουν μία απίστευτη γκάμα αρωμάτων…πέραν του φυσιολογικού.
Όντως, συλλάμβανε απίστευτες μυρωδιές, και ήταν ευτυχισμένος … χαιρόταν με τα αρώματα των βοτάνων και των λουλουδιών σε μεγάλο βαθμό….Θυμάμαι που προσπαθούσε να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε, με τη « φυσιολογική» μύτη μας , τις διαφορετικές συχνότητες του μύρου που αναδύεται στα κλωνιά του διαβασμένου στην Εκκλησία βασιλικού.
Κάποτε, όπως μάς έλεγε ο ίδιος, ένας μακαριστός γέροντας Αρχιμανδρίτης του είπε το εξής: Όποιους ο Θεός αγαπά τους βοηθάει να αγιάσουν…το μειονέκτημά τους είναι μεγίστη ευλογία…ευτυχώς που με τόση ομορφιά, ευφυία, και επιτυχία στη ζωή , δεν κατέληξες ένας υπερήφανος παρακατιανός στην αυλόπορτα της Εκκλησίας, δεμένος καταγής όφις της κενοδοξίας... των άλυτων παθών σου, στον βούρκο της σκοτίας, νάρκισσος!
Θεία φώτιση…μέχρι να αποκαλυφθεί το σχέδιο του Θεού…είθε να μετατραπεί η μειονεξία κάθε ανθρώπου σε προτέρημα.
Ο Θεός μεθ΄ ημών,
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
28-5-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου