Προτού η Τζεφερεμίνη μετονομαστεί σε Βαλύρα, την 4η Νοεμβρίου 1927, έφερε το όνομα του Τούρκου Αγά που διοικούσε την ευρεία περιοχή και διέμενε εκεί, στην πέτρινη οικία ενός χριστιανού σκλαβωμένου, πάραυτα ευκατάστατου Έλληνα, με το επώνυμο Παπασαραντόπουλος.
Το μεγάλο αρχοντικό ικανοποιούσε όλες τις βασικές ανάγκες κατοίκισης του Τούρκου διοικητή και μία μεγάλη ομάδα σκλαβωμένων Ελλήνων εργαζόταν στην υπηρεσία του. Λέγεται ότι σε αυτή την οικία άφησε ο Τζαφέρ Αγάς την τελευταία του πνοή, ενώ μετά την απελευθέρωση του Ελληνικού γένους το σπίτι επανήλθε στους απογόνους τού ιδιοκτήτη του. Εκεί, ο αείμνηστος Στέλιος Παπασαραντόπουλος, απόγονος της γνωστής οικογενείας, βίωσε την επενέργεια ενός καταστροφικού πνεύματος, που προκάλεσε τη μόνιμη κώφωσή του, με τη μορφή του Τζαφέρ Αγά.
Σήμερα, μέρος της ερειπωμένης οικίας παραμένει όρθιο, ενάντια στον χρόνο, ορίζοντας τα θεμέλια της οικοδομής. Κι όμως, κατά τη δεκαετία του 1950, διέμενε σε αυτό το επιβλητικό αρχοντόσπιτο ο αείμνηστος Στέλιος Παπασαραντόπουλος, ο οποίος συχνά ήλθε αντιμέτωπος με τα φοβερά και τρομερά δαιμόνια του οίκου τούτου…εγκαθιδρυμένα από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Τα πνεύματα της απώλειας φωλιάζουν συνήθως εκεί που δεν υπάρχουν χριστιανικά εικονίσματα, δεν ακούγονται προσευχές, και οι άνθρωποι έχουν παραμελήσει τα θρησκευτικά τους καθήκοντα προς τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Είναι ανυποψίαστοι όσον αφορά αυτό που υπάρχει αοράτως γύρω τους, η διάνοιά τους δεν το συλλαμβάνει γιατί δεν καθίσταται ορατό με τον γυμνό τους οφθαλμό. Εγκαθιδρύονται οι αρνητικές ενέργειες σε σώματα ανθρώπων ή σε χώρους που δεν αγιάζονται τακτικά.
Στη Βαλύρα όλοι γνώριζαν ότι κάποια στιγμή, κατά την ενηλικίωση του, ο αείμνηστος Στέλιος Παπασαραντόπουλος απώλεσε την ακοή του, και είχαν συμπεράνει ότι επρόκειτο περί ιατρικού προβλήματος. Κουφοστέλιο τον αποκαλούσαν γελαστά με αγάπη , όταν του απηύθυναν τον λόγο. Δεν ήταν κακοπροαίρετοι, απλά δεν αντιλαμβανόταν τι του έλεγαν, άλλωστε εκείνη την εποχή ο καθένας είχε στη Βαλύρα το παρανόμι του, ανάλογα με τις ιδιαίτερες τάσεις και συμπεριφορές του, κι αυτό ήταν μέρος της τοπικής κουλτούρας.
Δεν θα γνωρίζαμε τι ακριβώς συνέβη στον άτυχο άνθρωπο, αν δεν είχε μοιραστεί τη δική του ιστορία , κάποια στιγμή που οι περιστάσεις το επέτρεψαν, καθώς φρόντιζε να κλείσει το χαντάκι για να ποτιστεί το μεγάλο κτήμα του στη Βαλτοκκλησιά, στον ευλογημένο κάμπο της Βαλύρας.
Δυο φίλοι του βοσκοί έτρεξαν να τον παρηγορήσουν, καθώς η αγριεμένη του φωνή συντάραξε τα πέρατα. … «παλιοκέφτες κλέβετε το νερό και θα μού ξεραθούν όλα στο κτήμα ».
Ο αλησμόνητος Παρασκευάς Φειδάς, καθώς περνούσε με το άλογο του κοντοστάθηκε, ξεπέζεψε και μοιράστηκε μαζί του ένα κομμάτι ζεστό ψωμί… Είχε ξεφουρνίσει μια συγχωριανή και τον φίλεψε, καθώς κατηφόριζε προς τον κάμπο του χωριού. Ημέρεψαν τα οργισμένα μάτια του Στέλιου κι ένα χαμόγελο φάνηκε αχνά στα χείλη του, ιδίως όταν κατέφθασαν οι δυο βοσκοί που ήταν συνομήλικοι και καλοί φίλοι του.
Αφού στρογγυλοκάθισαν επάνω στην πλούσια βλάστηση, Μάης μήνας ήταν, άφησαν τη φαντασία τους να καλπάσει και μοιράστηκαν μεταξύ τους διάφορες ιστορίες, για τα παράξενα και ανείπωτα, τα μυστικά του χωριού μας… για εκείνα που όταν λέγονται ανατριχιάζει η ψυχή του ανθρώπου.
Και τι δεν διηγήθηκαν μεταξύ τους! Για την όμορφη κοπελιά που αυτοκτόνησε στο Νεοχώρι, έξω από τον Μελιγαλά, και ο ποταμός έφερε το γδαρμένο κορμάκι της μέχρι τη λίμνη της Βαλύρας ….για τον Κώστα τον Σφήκα - Σαρακάς ήταν το παρατσούκλι του - που την εντόπισε έντρομος και έκτοτε η λίμνη έλαβε το όνομα «πνιγμένη». Άλλος πάλι άρχισε να περιγράφει το νεραϊδόρεμα, που έρχεται από τα Κουβέλια υπογείως σαν μαινόμενος ταύρος, και εκβάλλει κάτω από τη γέφυρα της Βαλύρας. Για τις μικρές λίμνες του ποταμού της Μαυροζούμενας που είναι σαν ρουφήχτρες κάτω στις Γανιές, και κόντεψαν να πνιγούν δυο φτωχά παιδιά, όταν πήγαν να σκάψουν για να βρουν αράπικα φιστίκια, να ξεγελάσουν την πείνα τους….και σε τόσα άλλα φοβερά και τρομερά αναφέρθηκαν.
Τότε, ο αείμνηστος Στέλιος Παπασαραντόπουλος χαλάρωσε, αν και δεν κατάλαβε ακριβώς όλα τα λεγόμενα των φίλων του, μόνο εκείνα που διάβασε μέσα από τα χείλη τους αντιλήφθηκε, πάραυτα τόλμησε και είπε τη δική του φοβερή και τρομερή ιστορία , σχετικά με το πώς προέκυψε η κώφωσή του.
-Ορέ παιδιά καημένα, και που να ακούσετε τι κακό με βρήκε εμένα και κουφάθηκα ο άνθρωπος!
Εμβρόντητοι έμειναν όλοι… ο Στέλιος δεν είχε ποτέ στο παρελθόν αναφερθεί στην πάθησή του… κρεμάστηκαν από τα χείλη του για να μην χάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια.
-Δεν είχα προλάβει να βγάλω άσπρες τρίχες , κι ένας δαίμονας τις νύχτες ερχόταν και καθόταν επάνω στο κεφάλι μου, σκούζοντας σαν τρελός!
-Γιατί ξεφωνίζεις και βρυχάσαι τον ρώτησα ένα βράδυ έντρομος, ποιος είσαι και δεν σε βλέπω διαμαρτυρήθηκα, κι εκείνος μού απάντησε:
-Δεν γνωρίζεις ποιος είμαι;
-Όχι, δεν σε βλέπω, αόρατος είσαι, μόνο ακούω που κάνεις πολύ δυνατό θόρυβο επάνω στο κεφάλι μου και κοντεύουν να μου σπάσουν τα τύμπανα.
-Χορεύω τον χορό των Δερβίσηδων, μου απαντά, και κόντεψε να με κουφάνει από τον δυνατό κρότο που προκαλούσε στα γυμνά μου αυτιά, ύστερα είπε ότι θα αρχίσω να τον βλέπω σιγά-σιγά…και σαν να μιλούσε σε κάποιους άλλους…. τους έλεγε ότι ξυπνώ και έρχομαι! Με απείλησε, να μην πω τίποτα σε κανέναν γιατί θα πνιγώ, ή θα ανοίξει η κοιλιά μου, ή θα πάθω εγκεφαλικό ακαριαία….να κάνω υπομονή και θα διπλωθεί εκείνος σαν το τουρμπάνι επάνω στο κεφάλι μου…Τότε στεκόταν όρθιος σαν το ψηλό Τούρκικο φέσι του βασιλιά Όθωνα, και χόρευε στο κέντρο της κεφαλής μου.
Όντως, άρχισα να τον βλέπω με τον καιρό… ερχόταν όρθιος σαν λευκό φάντασμα….δυστυχώς δεν πήγα να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω έγκαιρα, φοβόμουν ΄μήπως αγριέψει και με σκοτώσει ο άγριος δαίμονας.
Αυτό επαναλαμβανόταν ανά τακτά διαστήματα, τόσο που δεν άντεχα να ξαπλώνω τα βράδια….ασφυκτικά με πολιορκούσε…μια να ανεβαίνει το κεφάλι μου και μια να κατεβαίνει στην σπονδυλική μου στήλη, προκαλώντας μου πόνους και μεγάλη θέρμη.
Άρχισα να τον βλέπω καλύτερα. Ήταν ένας ψηλός Πόδας, σαν φωτεινό φίδι όρθιο και λυγερό σαν κυπαρίσσι, που είχε τη μορφή του Τζαφέρ Αγά…έτσι μου αποκαλύφθηκε τότε.
-Είμαι ο Τζαφέρ Αγάς, συστήθηκε , καθώς είχα ξαπλώσει κουρασμένος, όχι αυτός που πήγε στο μνήμα, αλλά ο αθάνατος εαυτός του….εδώ είναι το σπίτι μου και εσύ πλαγιάζεις εκεί που είναι η κλίνη μου !
-Κι αφού είσαι Τούρκος, πώς καταλαβαίνω τι μου λες; Τον ρώτησα.
-Μιλάμε τη γλώσσα του Θεού, μου απάντησε….αυτή που καταλαβαίνει όλη η Πλάση.
Τότε, έγινε πράσινος ολόκληρος και κατέβηκε μία μεγάλη σιδεριά εξ ουρανού και τον κλειδαμπάρωσε. Εκείνος άρχισε να σκούζει δυνατά για νύχτες ατέλειωτες, μέχρι που έχασα την εξωτερική μου ακοή για πάντα, αλλά όχι την εσωτερική….συνέχισα να τον ακούω.
Μια δύναμη με ώθησε να πάω να εξομολογηθώ στον παπά- Δημήτρη Ξυδόπουλο, στον Άγιο Αθανάσιο. Αυτό με βοήθησε πολύ, ιδίως όταν νήστεψα και κοινώνησα. Για να ηρεμήσω έκτισα αυτήν εδώ την καλύβα. Όταν έχω δυσκολία να κοιμηθώ τα βράδια στο σπίτι, έρχομαι εδώ και κοιμάμαι…ο Πόδας του Αγά δεν με ακολουθεί στο κτήμα!
-Ευχέλαιο δεν έκανες στο σπίτι;
-Έκανα ευχέλαιο….αυτό καλό ήταν για μένα…ο Κύριος δεν θέλει να τον ακούω πια…τίποτα δεν ακούω…μόνο αισθάνομαι και βλέπω τα πάντα γύρω…ακόμη και με τα μάτια κλειστά!
Αυτός ήταν ο δαίμονας του αείμνηστου Στέλιου Παπασαραντόπουλου….που συνάντησε εν ζωεί στον οίκο που διέμενε ο Τζαφέρ Αγάς. Ο Θεός να φυλάει τα έρημα, όπως έλεγαν οι θεοσεβείς γιαγιάδες μας.
Θερμές ευχαριστίες στον κ. Γιώργο Παρ. Φειδά , επιχειρηματία στο Road Island των Η.Π.Α., που μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία των παιδικών του χρόνων, όπως του την αφηγήθηκε ο αείμνηστος πατέρας του Παρασκευάς.
Ο Θεός μεθ΄ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
18-5-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου