Με το έντιμο σακάκι του τύλιξε έγκαιρα, και με συνοπτικές διαδικασίες, ο καταξιωμένος Βαλυραίος μαθηματικός, λογοτέχνης και κηπουρός κ. Θεόδωρος Χαρ. Σταυριανόπουλος την όμορφη Γωγώ Μαγκλάρα, φιλόλογο και ιστοριοδίφη, και την έβαλε κορώνα στο κεφάλι του, σώζοντάς την , όπως ο Περσέας την Ανδρομέδα, από τους “παιχνιδιάρηδες” της νιότης τους. Εκείνη του το ανταπέδωσε πιστά και γενναιόδωρα και τον ενέδυσε με την αγάπη και αφοσίωσή της. Ο Θεός ευλόγησε τον γάμο τους και ουδέποτε είδαν “κολλιτσίδα” στην πλάτη τους. Όμως πριν μιλήσουμε για τον βαθύτερο συμβολισμό της κολλιτσίδας, που συνδέεται με το παιχνίδι “γαϊδουροκολλάει” των παιδικών μας χρόνων, ας δούμε την ενδιαφέρουσα ανάρτηση τής κα Γωγώς Μαγκλάρα στο facebook.
Λέγει η κα Μαγκλάρα:
“Πρόκειται για το χορτάρι κολλιτσίδα που κολλούσε στο ρούχο.
Ζώντας και μεγαλώνοντας σε μικρό χωριό η καθημερινότητα για εμάς τα παιδιά ήταν και εξελισσόταν ήσυχα , ομαλά, ευχάριστα και διασκεδαστικά. Το πρωί πηγαίναμε στο σχολείο με λαχτάρα να ακούσουμε το μάθημα κρεμασμένα από τα χείλη του δασκάλου. Το μεσημέρι διαβάζαμε και κάναμε τις εργασίες μας για την άλλη μέρα. Το απόγευμα μαζευόμαστε στις γειτονιές και αρχίζαμε το παιχνίδι. Τα παιχνίδια της εποχής μας ήταν από απλά υλικά. Ο “μάτσικας – κλίτσικας “, “ περνάει - περνάει η μέλισσα “, “ πετρο - χώμα”, “που είναι το δαχτυλίδι”, ο “τόκας”, “το κρυφτό” και άλλα. Είμαστε στην τάξη μας επτά παιδιά. Παρότι το χωριό ήταν μικρό είμαστε αρκετά παιδιά και στις έξι τάξεις του δημοτικού. Φανταστείτε στο γυμνάσιο όταν πήγαμε είχε γύρω στα πεντακόσια άτομα σε όλες τις τάξεις. Στο κάθε τμήμα είμαστε σαράντα μαθητές. Άλλες εποχές άλλα ήθη !
Αυτό το παιχνίδι ήταν αστείο. Έπαιρνε ένα παιδί ένα κλαδί κολλιτσίδας και στη συνέχεια πονηρά και κάνοντας τον ανήξερο το πετούσε στην πλάτη ενός ανυποψίαστου συμμαθητή. Η κολλιτσίδα έχει την ικανότητα να κολλάει στο ρούχο. Μετά αρχίζαμε να τραγουδάμε γελώντας το τραγουδάκι : “ Γάιδαρος βαστάει και δεν αγροικάει και αν δεν αγροικήσει του χρόνου δεν θα ζήσει" ! Αρχίζαμε τότε να κοιτάζουμε τις πλάτες μας. Και αυτός , στην πλάτη του οποίου ήταν κολλημένο το χορτάρι , έπρεπε να κυνηγήσει τους υπόλοιπους και να τους το κολλήσει αντίστοιχα και κρυφά . Έτσι άρχιζε το κυνηγητό μας, η “γυμναστική” μας δηλαδή. Έτσι κρατούσαμε την φόρμα μας και χαίραμε άκρας υγείας . Δεν θυμάμαι να λείψαμε ποτέ από την τάξη μας τόσο στο δημοτικό όσο και στο λύκειο. Όλες τις μέρες του χρόνου εμείς εκεί, ταγμένα στο στόχο μας.
Μετά από κάποιες ώρες και ξεθεωμένα από το παιχνίδι πηγαίναμε στα σπίτια μας , γιατί έπεφτε και το σκοτάδι και δεν βλέπαμε και δεν υπήρχαν κολώνες με φώτα ,καθότι το ηλεκτρικό ρεύμα ήλθε στο χωριό όταν πηγαίναμε στην Τετάρτη Γυμνασίου, δηλ. στην Πρώτη Λυκείου τη σημερινή. Οι λάμπες, τα φανάρια, και οι φλόγες του τζακιού ήταν οι εστίες φωτός”.
Ο βαθύτερος συμβολισμός του παιχνιδιού “γαϊδουροκολλάει”.
Το “γαϊδουροκολλάει” είναι πανάρχαιο παιχνίδι σε αισθητό και μη αισθητό επίπεδο, και συνδέεται με τα εν Άγραις Μικρά Ελευσίνια Μυστήρια, την Απολλώνια διαισθητική των Δελφών και τη θεία διάκριση των Ολυμπίων. Στον Χριστιανισμό συμβολίζει τα ζιζάνια των παθών και τη διαβολή, όπως απεικονίζονται σαν δυσαρμονικοί πράσινοι άκανθοι ή κλάδοι, κολλημένοι επάνω στα σώματα των αμαρτωλών στις αγιογραφίες. Κατά βάση το “γαϊδουροκολλάει” είναι προτύπωση του σταυρού τού κάθε ανθρώπου. Ο καλός αθλητής της ζωής χρειάζεται να διαπιστώσει διαισθητικά και νοητικά με πίστη στον Θεό, καθώς και με πνευματική βοήθεια τις κολλιτσίδες του, δηλαδή τις αμαρτίες που σαν βλασφημία έχουν κολλήσει στην πλάτη του και τον κυβερνούν, και να καθαγιάσει με ψυχοσωματική κάθαρση τον εαυτόν του. Οφείλει στον Δημιουργό του να μην παραμείνει γάιδαρος εφ΄όρου ζωής, υπόδουλος στις ασθένειες των παθών του που τον έχουν καβαλικέψει και δεσμεύσει, αλλά να οδεύσει προς το κατ΄εικόνα και ομοίωση μαζί Του. Να αποβάλει τη δυσαρμονία και απόκλιση από το φως το Ιλαρόν , το φως του Ηλίου του Νοητού , που αναδύει ευωδία εσπερινή, μέσα από τη συνειδητή επιστροφή στην αγνότητα της Πατρικής Αρχής. Ο άνθρωπος-γάιδαρος πρέπει να αγροικήσει, να διαισθανθεί την ανήκουστη βλασφημία που έχει εγγραφεί στην ταλαίπωρη καμπούρα του, να διαβάσει με τους οφθαλμούς τού πνεύματός του τα σφάλματά του, και να εργαστεί συστηματικά για να νικήσει και αποβάλει τις κακές έξεις του. Επειδή όμως ό,τι κολλάει αιθερικά επάνω μας, και εκδηλώνεται στη συνέχεια ως ασθένεια ψυχικά και/ή σωματικά, δύσκολα ξεκολλάει (αν δεν αγροικήσει του χρόνου δεν θα ζήσει προφήτευαν τα παιδιά στο παιχνίδι), εκείνο που μπορεί να πράξει ο αθλητής της ζωής είναι να καθαγιάσει με τις θεάρεστες πράξεις του τον πρώην αμαρτωλό βίο του, και η “κολλιτσίδα” του να μεταμορφωθεί σε αμαράντινο στέφανο των αρετών του Χριστού, ώστε να αρχίσει να χαίρει πραγματικής υγείας και ζωής.
Ρώτησαν τον Σεβασμιώτατο Βαλυραίο Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιο το εξής:
-Αν πάει ο Χριστός στην κόλαση θα τον ακολουθήσετε;
-Βεβαίως, απάντησε η αγιότητά του, γιατί όπου πάει ο Χριστός τα κάνει όλα Παράδεισο.
Έτσι και η κολλιτσίδα επάνω στον ταλαιπωρημένο και παραπλανημένο άνθρωπο χρειάζεται να καθαγιαστεί με τις πράξεις του, όπως ο Σταυρός του Χριστού και ο ακάνθινος στέφανος που διαποτίστηκαν με το αίμα της θυσίας του Θεανθρώπου, υπέρ της σωτηρίας του κόσμου.
Eίθε κάθε άνθρωπος να νικά θεάρεστα τις κολλιτσίδες του, και να μη τις μεταφέρει σε ανίδεους άλλους συμπαίχτες του.
Θερμές ευχαριστίες στην κα Γωγώ Μαγκλάρα , φιλόλογο και ιστοριοδίφη, που μάς ταξίδεψε μοναδικά στα παιχνίδια των παιδικών μας χρόνων.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
16/5/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου