Αγαπητοί συμπατριώτες,
Ζούμε σε μία εποχή που η ελευθερία του λόγου και της ψήφου είναι αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη στις προηγμένες κοινωνίες παγκοσμίως. Αυτό το δικαίωμα δεν κατακτήθηκε από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλά με αιματηρούς αγώνες και θυσίες, με πολέμους και εμφύλιους αλληλοσπαραγμούς.
Ως παιδί, κατά τη δεκαετία του 1950, βίωσα απάνθρωπες σκηνές, μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, μαθητής στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας, που εύχομαι ποτέ πια η ανθρωπότητα να μην τις ξαναδεί. Το τάγμα ΤΕΑ , που περιλάμβανε αξιωματικούς και υπαξιωματικούς απολυμένους από την ΕΣΑ, πειθανάγκαζε τις χήρες των αριστερών του χωριού που είχαν γιούς , να αποκηρύξουν τα πολιτικά πιστεύω των παιδιών τους, και ο χωροφύλακας του χωριού μοίραζε ψηφοδέλτια μαζί με χειροβομβίδα τοποθετημένη επάνω στο τραπέζι του. Οι χήρες μητέρες δεν πήγαιναν να δηλώσουν τα παιδιά τους και σήκωναν εμπρός στις αρχές του Κράτους το τείχος του Βερολίνου . Έλεγαν τη δήλωση δούλωση, με διάχυτη καχυποψία προς το αστυνομικό καθεστώς , και ταμπουρώνονταν πίσω από τα κλειστά παράθυρα της φτώχειας και της πνευματικής ένδειας. Η δομή της κοινωνίας ήταν διαρκής απειλή, και η ζωή ένα οδυνηρό αδιέξοδο. Εκείνη την εποχή, τους ασθενείς γέροντες τούς κουβαλούσαν ξαπλωμένους πάνω σε ξυλοκρέβατα για να ψηφίσουν αυτό που “ οι αρχές” ήθελαν, υπό την απειλή των όπλων, ο δε χωροφύλακας αγόραζε ανελλιπώς τις τρεις εφημερίδες που άφηνε το πρακτορείο τύπου στο περίπτερο του χωριού κάθε πρωί, για να μην προλάβουν και τις αγοράσουν, τις διαβάσουν και διαμορφώσουν μη αποδεκτή άποψη οι κάτοικοι της Βαλύρας. Θυμάμαι έναν ονόματι Υψηλάντη, με φορείο τον πήγαν στη Βουλή των Ελλήνων για να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης.
Οι παλιότεροι διηγούνταν σε εμάς, που ήμασταν άβγαλτα παιδιά στη ζωή, τον αφορισμό του Βενιζέλου, γεγονός το οποίο παραθέτω για να καταστεί αντιληπτή η σκληρότητα εκείνης της εποχής. Μετά την καταστροφή της Σμύρνης, το κράτος συμμάχησε με την Εκκλησία, ζητώντας τον αφορισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου. Όταν η Εκκλησία αφόρισε τον Βενιζέλο, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, για να πιάσει ο αφορισμός, όρισαν ένα σημείο γης, στο οποίο πήγαιναν οι κάτοικοι της περιοχής και έριχναν πέτρες, αναθεματίζοντάς τον. Αυτό το σημείο στη Μεσσηνία είναι κοντά στην πόλη της Μεσσήνης (Νησί).
Οι Βαλυραίοι ξεκίνησαν με την πέτρα του ο καθένας και ανάμεσά τους ήταν και ο παπά-Τσώνης. Κατ΄ εξαίρεση, εκείνος κρατούσε τη μεγαλύτερη πέτρα, ήταν δε τόσο μεγάλο και βαρύ το λιθάρι του, που κυριολεκτικά τον δυσκόλευε στο περπάτημα. Ουσιαστικά δεν αναθεμάτισε το πλήθος του κόσμου τον Βενιζέλο, αλλά την ίδια τη μάνα μας γη, αφού τη σημάδεψαν αλύπητα με πέτρες, αδιαφορώντας για τη γενναιοδωρία της και τη θεϊκή προσφορά της. Προκειμένου να μην εμφανιστούν, κάτω από τις πέτρες του αφορισμού, φαρμακερές έχιδνες και κατασπαράξουν τους αδαείς, το έλεος του Θεού σταθερά βοηθά την ανθρωπότητα, να οδεύσει προς πνευματική και κοινωνική πρόοδο.
Έχουμε διανύσει μεγάλη απόσταση, παράλληλα πολλοί και σημαντικοί στόχοι εκκρεμούν εμπρός μας, όσον αφορά την αξιοκρατία της διοίκησης του Κράτους. Συχνά παρατηρείται ότι η αλαζονεία της επόμενης Κυβέρνησης διακόπτει και θέτει στο περιθώριο σημαντικά έργα της προηγούμενης, που αντικειμενικά θεωρούνται σημαντικά για την πρόοδο του Κράτους μας. Αξιόλογοι επιστήμονες τίθενται στο περιθώριο, ενώ θα έπρεπε να παραμείνουν ενεργοί, ως Έλληνες πολίτες, και να συνεχίσουν να προσφέρουν έργο. Τα πνευματικά δικαιώματα των κατωτέρων εργαζομένων καταπατούνται από τους ανώτερους και το εκάστοτε διοικητικό συμβούλιο που ορίζει η νέα Κυβέρνηση, επίσης οι θέσεις εργασίας καλύπτονται όχι πάντα με αντικειμενικά κριτήρια, σε αξιοκρατική βάση. Οι πολίτες διχάζονται κομματικά, συμπεριφέρονται με καχυποψία ο ένας προς τον άλλο, και ταμπουρώνονται πίσω από τα κομματικά τους πιστεύω. Τα κόμματα έχουν μολύνει τη σκέψη των Νεοελλήνων και έχουν καταστροφική παρουσία στα Δημόσια Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, εκεί που όλοι οι μελλοντικοί επιστήμονες, αδελφωμένοι, θα πρέπει να έχουν ένα και μοναδικό όραμα, την ειρηνική διαβίωση και συνεχή κοινωνική προσφορά, την αδελφοσύνη και ευγενή άμιλλα, προς όφελος των ιδίων και του τόπου μας. Όμως, με τη βοήθεια του Θεού, σταδιακά προχωρούμε και αυτό είναι ελπιδοφόρο.
Εύχομαι οι Έλληνες, την ερχόμενη Κυριακή που θα προσέλθουν στις κάλπες, να ψηφίσουν τους καλύτερους. Ελεύθερη Δημοκρατία σημαίνει ελευθερία λόγου και ψήφου. Είθε αυτοί που θα εκλεγούν να μη ξεχάσουν τη Βαλύρα μας.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Γιώργος Παρ. Φειδάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου