Τρίτη και δεκατρείς, αποφράς ημέρα η Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, ημέρα που μαυροφορεμένη η Ορθοδοξία μνημονεύει κάθε έτος, στις 29 Μαΐου. Η ένδοξη Πόλη πέρασε σε χέρια που δεν τιμούν την εσταυρωμένη αγάπη του Χριστού, αλλά προσκυνούν τον γκρίζο λύκο της τιμωρίας και εκδίκησης, ο οποίος καταδυναστεύει και εξολοθρεύει μεθοδικά τα άγια πρόβατα, τα λιγοστά πλέον πρόβατα της Υπερμάχου Στρατηγού.....Η μαυροφορεμένη ένθρονη Παναγία Βρεφοκρατούσα της Αγίας Σοφίας δεν εντοπίζεται μόνο στον ομώνυμο μεγαλοπρεπή ναό στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και στην ίδια την ψυχή μας. Δεν βεβηλώθηκε μόνο η φυσική Πόλη, αυτή που βλέπουν οι γυμνοί οφθαλμοί μας...
"Ανταγωνισμοί και διαμάχες μεταξύ των αυτοκρατόρων των μεγάλων δυναστειών, η επικράτηση των «δυνατών» και η εξαθλίωση των μικρομεσαίων, που στήριζαν μέχρι τότε την άμυνα του Βυζαντίου, η οικονομική και, συνακόλουθα, πολιτική υποδούλωσή του στην Δύση, οι ιδεολογικές συγκρούσεις (ενωτικοί – ανθενωτικοί), αλλά κυρίως η τεράστια αποδυνάμωσή του, ιδιαιτέρως μετά από την Α’ Άλωση, από τους Σταυροφόρους, το 1204, οδήγησαν την πρώην ένδοξη και ακμαία αυτοκρατορία και την Βασιλεύουσα Πόλη στην Άλωση από τους Τούρκους, αυτή την φορά. Ο ικανός και φιλόδοξος, μόλις 21 ετών, Μωάμεθ B΄ ο Πορθητής, πραγματοποίησε επιτέλους το όνειρό του και έβαψε με αίμα αθώων την Πόλη, βεβηλώνοντας τα όσια και τα ιερά. Μια μακρόχρονη περίοδος σκλαβιάς ξεκίνησε … , ανέφερε σε σχετική της ομιλία (28-5-2023), στον Ορθόδοξο Σύλλογο «Επάλξεις», η κα Σοφία Μπεκρή, φιλόλογος και θεολόγος (βλπ. epalxis.gr).
Οι Τούρκοι πήραν το “ψωμί”, όπως λέγει το παραδοσιακό άσμα, υπερίσχυσε ο Μωαμεθανισμός στο πνευματικό βασίλειο, εκδηλώθηκε η κυβέρνηση της εκδικητικής Σελήνης και όχι η αγάπη του Ηλίου της δικαιοσύνης του νοητού, του Υιού και Λόγου του αληθινού και Τριαδικού Θεού. Η Θεία Κοινωνία δεν ολοκληρώθηκε, μόνο ο Βασιλιάς πρόλαβε και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και η ωραία πύλη της Αγίας Σοφίας έκλεισε....
Αλήθεια, πόσο σημαντική είναι η Θεία Κοινωνία ως πνευματική και σωματική τροφή στην αλωμένη εσωτερική μας πόλη-ψυχή κατά Πλάτωνα, αλλά και κατά τον Άγιο Ιωάννη Σιναΐτη! Πόσο ανακουφίζει τον πνευματικό μας εσωτερικό οδηγό, ο οποίος μοχθεί για εμάς όσο ζούμε, και πικραίνεται όταν βλέπει τα πάθη να πολιορκούν τον νου μας, τους λύκους να σιμώνουν ύπουλα και να ξεσχίζουν αλύπητα το ένδυμά της ψυχής μας, με πρόσκαιρες απολαύσεις και ηδονές, αποδυναμώνοντας τις εσωτερικές μας αντιστάσεις. Δεν συνομιλεί ο φύλακας άγγελός μας ευθέως εσωτερικά και συνειδητά μαζί μας, για να μη χαθεί η δύναμη της πίστης μας, αλλά, αλυσοδεμένος ο ίδιος από τις αλόγιστες πράξεις μας, περιμένει το τέλος μίας μη αποδεκτής και χαμένης στη λήθη και την άγνοια ζωής, δυστυχώς της δικής μας τής θνητής ζωής...
Είμαστε εσωτερικά πολιορκημένοι και οφείλουμε να αντιδράσουμε με γενναιότητα. Καμιά εσωτερική πόλη δεν μπορεί να ελευθερωθεί αν δεν σπάσει δυναμικά ο νους τού ανθρώπου τα δεσμά των παθών. Ο ενάρετος βίος, η πίστη στον Θεό , η αγάπη και η θεία φώτιση, η εκ Θεού διάκριση και η δυνατή μας συνείδηση είναι όπλα αήττητα, εμπρός στα οποία κανένας “λύκος” δεν μπορεί να προβάλλει εμπόδια με εγωισμό, απειλές , εκδίκηση , καταδυνάστευση και εξολόθρευση ... Μόνο μέσα από τη δική μας πνευματική ωριμότητα και ομόνοια, ως γένος Χριστιανών Ορθοδόξων, η Πόλη θα αποδοθεί στον αληθινό Θεό, στον οποίο πραγματικά ανήκει.
Συγκινητικό είναι το ακόλουθο ψαλτικό τραγούδι, το οποίο μπορείτε να ακούσετε μελοποιημένο στο YouTube. Σήμερα το απέδωσε θαυμάσια η χορωδία του Κέντρου "Επάλξεις".
Τ΄ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μες στην εκκλησιά την τρισυπόστατη,
ήταν το χρυσό και τ’ αργυρό,
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μια φορά κι έναν καιρό.
Κι όταν λειτουργούσεν ο παπάς,
τη στιγμή που μόνος επροσκόμιζε,
κάποιος του το πήρε, πού το πας
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
στράφηκε και ρώτησε ο παπάς
μια φορά κι έναν καιρό.
Πού το πας μ’ ολάνοιχτα φτερά,
μόνο ο βασιλιάς μας εκοινώνησε,
κοίταξε τι πλήθος καρτερά
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
πού το πας μ’ ολάνοιχτα φτερά,
ναι, μ’ ολάνοιχτα φτερά.
Έτσι με τη θεία κοινωνιά
θα το κρύψω μέσα στον παράδεισο
και στην πιο κρινόσπαρτη γωνιά,
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
έτσι με τη θεία κοινωνιά,
με τη θεία κοινωνιά.
Θα μεταλαβαίνουν οι ψυχές
των μαρτύρων που ‘χυσαν το αίμα τους
και θ’ ακούει ανήκουστες ευχές
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο
από των μαρτύρων τις ψυχές,
των μαρτύρων τις ψυχές.
Ώσπου να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή
που θε ν’ ακουστούν οι ευχές οι ανήκουστες,
θα το ξαναφέρω με τιμή
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
ώσπου να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή,
θα ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή.
Η ωραία πύλη θα κλειστεί
και θα γκρεμιστεί η άγια τράπεζα
και θα λαχταρήσουν οι πιστοί
τ’ αχτινοδεμένο δισκοπότηρο,
η ωραία πύλη θα κλειστεί
μια φορά κι έναν καιρό.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
28/5/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου