Δ. Κατσίρης, Π.Λιοντήρης, Χαρ. Σταυριανόπουλος και Μ. Λιοντήρης
Ποια σχέση έχουν τα Εγγλέζικα στούκας, η γιαγιά Αλεζαγού και οι γαλοπούλες του αείμνηστου Ηρακλή Μπόβη στη Βαλύρα, κατά την κάθοδο των Γερμανών στην Πελοπόννησο, ούτε που θα μπορούσε η φαντασία του ανθρώπου να συλλάβει! Αυτή την ιστορία δεν θα τη μαθαίναμε αν ο ίδιος ο αείμνηστος Ηρακλής Μπόβης δεν είχε μοιραστεί την εμπειρία του με τους συγχωριανούς μας στο μακρινό Road Island των Η.Π.Α., και δεν είχε περιγράψει παραστατικά τι ακριβώς συνέβη, στους φίλους του Ανδρόνικο και Γιώργο Παρ. Φειδά. Τόσο δε εντυπωσίασε όλους αυτό το ιστορικό γεγονός, ώστε από τότε έμεινε η φράση “ πέταξαν πάνω από το ποτάμι”.
Η περιγραφή του αλησμόνητου Ηρακλή Μπόβη αφορά την αντίσταση που προέβαλαν οι ελληνοβρετανικές δυνάμεις κατά την κατάληψη της Καλαμάτας από τους Γερμανούς.
Η γερμανική εισβολή ξεκίνησε στις 6 Απριλίου του 1941, με την επίθεση γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα μέσω Βουλγαρίας και Γιουγκοσλαβίας (1). Στις 9 Απριλίου παραδόθηκαν τα ελληνικά στρατεύματα στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη με αρκετούς όμως να υπερασπίζονται μαχόμενοι τα οχυρά και ξεκίνησε η γερμανική προέλαση προς νότια. Στη γραμμή άμυνας στη Δυτική Μακεδονία, οι συνδυασμένες δυνάμεις της Ελλάδας και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις κατά πολύ καλύτερα εξοπλισμένες και αριθμητικά υπέρτερες Γερμανικές δυνάμεις. Το ρήγμα στην άμυνα που δημιουργήθηκε στην περιοχή της Κλεισούρας υποχρέωσε σε σύμπτυξη τις ελληνοβρετανικές δυνάμεις, αλλά στις 16 Απριλίου οι Γερμανοί κατάφεραν να παρεμβληθούν μεταξύ των ελληνικών και κοινοπολιτειακών δυνάμεων.
Η γερμανική εκστρατεία στην ηπειρωτική Ελλάδα τελείωσε με καθολική γερμανική νίκη με την κατάληψη της Καλαμάτας, μέσα σε 24 ημέρες. Τόσο Γερμανοί, όσο και Σύμμαχοι αξιωματούχοι, εξέφρασαν το θαυμασμό τους για την ισχυρή και ηρωική αντίσταση που προέβαλαν οι Έλληνες στρατιώτες.
Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη μίας κυρίας από το Road Island στο Γύθειο, και την προσγείωσή της στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας, κατόπιν πρότασης του κ. Γιώργου Παρ. Φειδά, ο αδελφός του Ανδρόνικος σχολίασε χαμογελώντας: Πήγαν όλα καλά ή “πέταξαν πάνω από το ποτάμι”;
Η αείμνηστη και ανεπανάληπτη μαυροφορεμένη φιγούρα της κατοχής, η χαροκαμένη γιαγιά Αλεζαγού, δυνατή σαν δέκα άνδρες μαζί, καθημερινά ξεκινούσε από το Μπιζάνι και έφθανε στις Γανιές, στο κτήμα της κάτω από τη Γέφυρα - όπου ρέει και κελαρύζει από την αρχαιότητα το ποτάμι της Βαλύρας - οδηγώντας με το μακρύ καλάμι της τις τακτικές “κόρες” της, τις όμορφες και καλοθρεμμένες γαλοπούλες της. Εκείνη την αλησμόνητη ημέρα, που οι Γερμανοί είχαν παρελάσει στην Καλαμάτα και είχαν καταλάβει την πόλη , οι ελληνοβρετανικές δυνάμεις προέβαλαν την τελευταία τους αντίσταση.
Τάχιστα εκείνη άστραψε και βρόντηξε σηκώνοντας ψηλά και απειλητικά το καλάμι της και φοβερίζοντας τους Βρετανούς να πετάξουν ψηλά για να μην ενοχλούν τις “κόρες” της και τής πάρουν τα αυτιά της. Ξαφνικά τα αεροπλάνα πήραν μεγάλο ύψος και ικανοποιημένη η γιαγιά Αλεζαγού αναφώνησε:
-Και ο Θεός φοβέρα θέλει!
Αφού πέρασαν τα στούκας πάνω από τη σιδερένια γέφυρα, χαμήλωσαν ξανά, με αποτέλεσμα να βρουν τον αμέριμνο Ηρακλή Μπόβη, ο οποίος έβοσκε τις δικές του γαλοπούλες στον κοντινό μπαξέ του, και η πίεση του αέρα να τις ξεπουπουλιάσει κανονικά. Έντρομος εκείνος, βλέποντας μαδημένα τα ζωντανά του, και τα πούπουλα να ανεμίζουν θολώνοντας τον ουρανό, οδήγησε τα ζώα του βιαστικά προς το σπίτι του, ενώ ακολουθούσε πίσω του αγκομαχώντας η γιαγιά Αλεζαγού, χτυπώντας ανά διαστήματα από τα νεύρα της το ψηλό καλάμι της κάθετα και δυνατά στη γη. Μόλις έφθασαν στη χωματένια τότε πλατεία του χωριού, σηκώθηκαν όλοι αλαφιασμένοι και άρχισαν να τους ρωτούν τι ακριβώς συνέβη στα γαλόπουλα και γιατί του Ηρακλή έχασαν τα φτερά και τα πούπουλα, ενώ της γιαγιάς Αλεζαγούς παρέμειναν σώα και αβλαβή.
-Πέταξαν τα στούκας πάνω από τα κεφάλια μας, παραλίγο να πάρουν και το δικό μου το κεφάλι, είπε αγχωμένος και απογοητευμένος ο αείμνηστος Ηρακλής.
-Και δεν έκλεινες γρήγορα τα γαλιά μέσα στην παράγκα καημένε; σχολίασαν οι συγχωριανοί.
-Ποια παράγκα Χριστιανοί μου; Τα χέρια μου στα αυτιά μου έβαλα και διπλώθηκα σαν φίδι στο χώμα για να μην πάω στον άλλο κόσμο πριν από την ώρα μου, αναφώνησε αναστενάζοντας εκείνος.
-Και εσύ Αλεζαγού, πού έκρυψες τα γαλιά; κάτω από την ποδιά σου; τη ρώτησαν χαμογελώντας.
- Τους φοβέρισα με το καλάμι, απάντησε εκείνη θυμωμένη, και πήραν μεγάλο ύψος τα “ γκρίζα πουλιά” απότομα! Αλλά μετά, όταν κατάλαβαν ότι μπορούν να μου ξεφύγουν, πάλι κατέβηκαν χαμηλά, και ο Ηρακλής τους άφησε και δεν διαμαρτυρήθηκε!
-Αχ καημένη! απάντησε αναστενάζοντας ο Ηρακλής, παρακαλώντας τον παπά - Δημήτρη Ξυδόπουλο να ευλογήσει τις γαλοπούλες του, μήπως δεήσει ο Θεός και ξαναφυτρώσει ο στόλος τους. Ύστερα, κοιτάζοντας τη γιαγιά Αλεζαγού, καθώς εκείνη έπαιρνε βιαστικά το δρόμο προς το σπίτι της πρόσθεσε:
-Αν δεν κινδύνευαν να συγκρουστούν τα Εγγλεζάκια πάνω στη σιδερένια γέφυρα του χωριού μας δεν θα έπαιρναν ύψος. Υπέρ πατρίδος πήγαν οι γαλοπούλες μου!
Φωτό: κ. Γιώργος Φωτεινός
Η εναέρια διαδρομή προς το αεροδρόμιο της Καλαμάτας δεν είναι χαραγμένη πλέον επάνω από το γραφικό ποτάμι της Μαυροζούμενας, σχίζοντας τα αιθέρια πέπλα της Βαλύρας, αλλά διανύεται άφοβα και ψηλά στον ελεύθερο Ελληνικό ουρανό. Όμως, έμεινε ως ανάμνηση η ιστορική φράση “πέταξαν πάνω από το ποτάμι”, για να συμβολίζει τις δυσκολίες μίας αεροπορικής αποστολής.
Θερμές ευχαριστίες στον κ. Γιώργο Παρ. Φειδά, επιχειρηματία στο Road Island των Η.Π.Α., που μοιράστηκε με τους φίλους της ιστοσελίδας μας αυτό το ενδιαφέρον ιστορικό γεγονός .
Βιβλιογραφία
1. Εγγλέζικα στούκας στο el. wikipedia.org
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
11/5/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου