Το θρησκευτικό συναίσθημα δεν είναι μία λογική διαδικασία, με την κοινή λογική του ανθρώπου, αλλά πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς και αφορά την αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό και την επιθυμία τού έκπτωτου Αδάμ και της Εύας για επιστροφή στον Παράδεισο, κοντά στον Πλάστη και Δημιουργό τού Σύμπαντος. Λέγει ο Κύριος στον θεόπνευστο προφήτη Ησαΐα, ότι μέχρι να ερημώσουν εντελώς όλες οι πόλεις επάνω στη γη, δηλαδή να έλθει η συντέλεια αυτού του κόσμου, όλοι θα περάσουν δια πυρός (κεφ. 6). Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι η Σταύρωση και η Κρίση επί του Φοβερού Βήματος, το ξεκαθάρισμα της καλής σποράς του σίτου από την κούφια ήρα- το επικάλυμμα χωρίς νόηση και ψυχή, που αδυνατεί να υπάρξει χωρίς την παρουσία του θείου σπόρου, του Λόγου του Θεού -είναι προ των πυλών για τον καθένα μας.
Στη γη είμαστε φυτεμένοι και το αν θα ανθίσουμε και φέρουμε θεάρεστο καρπό προς θεία συγκομιδή, εξαρτάται από την ικανότητα του γεωργού μας και τη δική μας προσωπική διάθεση και επένδυση. Το γεώργιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είμαστε, στο όνομά Του έχουμε βαπτιστεί στην ιερά κολυμβήθρα και συσταυρωμένοι πορευόμαστε μαζί Του, διότι Αυτός φέρει όλες τις αμαρτίες του κόσμου.
Οι μεγαλύτεροι ενθυμούνται με δυσαρέσκεια όταν ξυπνούσαν μικροί και πήγαιναν νυσταλέοι στην εκκλησία τις Κυριακές, σπάνια απολαμβάνοντας τον πρωινό ύπνο τους, καθώς και την τιμωρία από τους δασκάλους τους, όταν δεν ήταν παρόντες στον ιερό ναό. Όταν οι νέοι της γενιάς του 1950-60 έλαβαν τα ηνία της οικογένειας στα χέρια, σκέφτηκαν αλόγιστα ότι εκείνοι πλέον αποφασίζουν και διατάζουν. Καθιέρωσαν τον “γλυκύ” πρωινό ύπνο τις Κυριακές και ούτε που διανοήθηκαν ποιες ενδεχομένως είναι οι σοβαρές επιπτώσεις “ως γονέων” αυτής της αποτρόπαιης πράξης τους. Εξ αιτίας τής λανθασμένης πρακτικής τους περιέπεσαν στη θρησκευτική λήθη τα γεννήματά τους, στην παραποίηση της πραγματικότητας και στην ψύχωση οι γενιές μετά το 1980· το κατρακύλισμα δεν έχει τελειωμό. Τόσο η Θρησκευτική όσο και η Ελληνική Παιδεία έχασαν το νόημά τους και κατέστησαν τυπικές διαδικασίες. Θύμα αυτής της Πανελλαδικής πρακτικής είναι δυστυχώς και η Βαλύρα.
Αν αναρωτηθούμε πόσοι αναμένονται να εκκλησιάζονται κανονικά, ιδίως τις Κυριακές στο χωριό μας, και πόσοι ουσιαστικά τιμούν τον Κύριο και Λόγο του Θεού, το Θεόπνευστο Ευαγγέλιο, στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου, αμέσως θα αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος. Δεν φθάνει όμως μόνο αυτό! Το γειτονικό μας χωριό, η όμορφη Λάμπαινα στερείται δικού της ιερέως και επόμενο είναι να καλοδέχεται με πίστη και ευλάβεια τον ιερέα της Βαλύρας, τον σεπτό πατέρα Ιωάννη Φωτεινό.
Ο Χριστός, ο οποίος επικάθεται επί του ιερέως μας, στη Λάμπαινα συνάντησε υψηλό θρησκευτικό συναίσθημα, γι΄ αυτό πλέον τις Κυριακές, που θα έπρεπε ο πατήρ Ιωάννης να κοινωνεί τους ενορίτες του στη Βαλύρα, λειτουργεί εκεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή από αυτό, να εξαποστέλλουμε τον Κύριο και Λόγο του Θεού από το χωριό μας, όπως οι Γαδαρηνοί, οι οποίοι εξέτρεφαν χοίρους, τους χοίρους προτίμησαν- τη γουρουνοπούλα ακοινώνητοι και αδιάβαστοι- παρά τον Λόγο του Θεού, γι΄ αυτό είπαν στον Κύριο να απέλθει από τη γη τους, και να μη κλείνει τα δαιμόνια μέσα στους προς “βρώσιν και απόλαυσιν” χοίρους τους.
“Είσαι ό,τι τρως” είναι ο τίτλος του βιβλίου που σημειώνει μεγάλη παγκόσμια επιτυχία, και όχι ψέματα. Εμείς, ως χοίροι της νεότερης Ελλάδας, δεν θέλουμε να χάσουμε τη βόλεψή μας, να βγούμε από το χοιροστάσιο και να αντικρίσουμε το φως το αληθινό. Αλλά όπως εκείνοι που σκάβουν στο σπήλαιο στην Πολιτεία του Πλάτωνος, στραμμένοι προς τα σκοτάδια του σκοτεινού τοίχου, δεν στρέφουμε το πρόσωπό μας για να δούμε με ποιον συγκατοικούμε, ποιος μας τρέφει, ποιος γλυκαίνει τη μπουκιά στο στόμα μας, ποιος μάς δίνει πνοή, ζωή και ύπαρξη, και ποιον δεσμεύουμε μέσα σε μία νωθρή , βυθισμένη στη λήθη, χονδροειδή και ακαλλιέργητη ψυχή, άνευ πνευματικής μόρφωσης και ουράνιας αξίας. Αυτή είναι η πραγματική συντέλεια του κόσμου! Γιατί αν δεν υπάρχουν ζωντανές ψυχές, τότε κινούμαστε με την ψευδαίσθηση της υποτιθέμενης ύπαρξης σε έναν άρρωστο από τα πάθη κόσμο, που εκπνέει τα λοίσθια, στα Σόδομα της τελικής καταστροφής μας. Στο χέρι μας είναι να αποδείξουμε αν πραγματικά θέλουμε να εκπροσωπούμε τους θεοσεβείς παππούδες μας, να είμαστε η θεάρεστη συνέχειά τους, ή να μάς καταγράψει η ιστορία ως τροχοπέδη της νεότερης, μεσαιωνικής και πνευματικά σκοτεινής Ελλάδας.
Ο σεπτός πατήρ Ιωάννης Φωτεινός τάχθηκε να λειτουργεί στη Βαλύρα και να κοινωνεί ανελλιπώς το ποίμνιό του. Άνευ ποιμνίου εκκλησία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σε αυτόν τον χθόνιο κόσμο, τον κόσμο των πνευματικών εχιδνών που σέρνονται από το βάρος της ύλης και δεν μπορούν να σηκώσουν το βλέμμα τους, να δουν και να ακούσουν τον Λόγο του Θεού. Επομένως, η Βαλύρα, άνευ τής υποστήριξης του πνευματικού γεωργού της, μη αφοσιωμένη στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, μη τηρώντας τις αρχές του Ευαγγελίου , θα οδηγηθεί δυστυχώς στην οδυνηρή πυρά της ψυχοπνευματικής της συντέλειας .
Αυτό όμως είναι άδικο για τους λίγους αλλά εκλεκτούς θεοσεβείς Βαλυραίους, και τους γέροντες που αδυνατούν, προσκολλημένοι στο κρεβάτι του πόνου τους, να εκκλησιαστούν. Σαν τριαντάφυλλα έχουν φυτρώσει μέσα στην παχιά κοπριά των χοντρόπετσων χοίρων, σαν νούφαρα στη λίμνη των παθών και των στεναγμών. Προσπαθούν, η παρουσία τους και η προσφορά τους είναι αισθητή στην εκκλησία, αλλά και στους συνανθρώπους τους, με τη θεάρεστη προσφορά τους.
Κύριε στήριξέ τους και μη τους στερήσεις των αχράντων μυστηρίων Σου, ιδίως κατά τις Κυριακές στον μεγαλοπρεπή και θαυματουργό ιερό ναό τού Αγίου Αθανασίου, τη λαμπρή ημέρα της Αναστάσεώς Σου, τη μεγάλη ημέρα της βασιλικής τραπέζης Σου, Ήλιε της Δικαιοσύνης Νοητέ, στην όμορφη Βαλύρα μας.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
16/11/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου