Επιφανής, υπέροχος, εξαίρετος διδάσκαλος ήταν ο αείμνηστος παππούς μου Γεώργιος Χ., ο οποίος τιθάσευε με τον χρυσό του λόγο και πειθαρχούσε ευχάριστα τους μαθητές του .... το βαθυστόχαστο βλέμμα του και η ικανότητά του να επικοινωνεί στη γλώσσα της σιωπής με εκλεπτυσμένη χροιά ασύλληπτων συναισθηματικών αποχρώσεων...... διάβασε ο τριαντάχρονος Γιώργος στο εξτραί, στο ανάτυπο του δημοσιεύματος της μητέρας του Αλεξίας, στο βιβλίο της χρονιάς, που αφορούσε ένα ειδικό αφιέρωμα για τους δασκάλους του νομού τους.
“Τόσο καλός”, σημείωσε εκείνος, με το μολύβι κρατημένο σφιχτά ανάμεσα στα τρία του δάκτυλα, “ώστε η εγγονή του Αλεξία, ως δασκάλα, πιστό του αντίγραφο, κανέναν δεν θαύμασε περισσότερο, ούτε τον άνδρα της, ούτε τον ακριβό, όπως διατείνεται, μοναχογιό της”.
Ύστερα θύμωσε και καταχώνιασε βαθιά στο μεσαίο συρτάρι του γραφείου του το συναίσθημά του. Μπήκε στον υπολογιστή του και έγραψε με λόγο αυθόρμητο, που έρρεε σαν ορμητικός χείμαρρος από τα τρίσβαθα του ασυνειδήτου:
Χρειάζονται μητέρα λόγια και πράξεις για να εξιθύνεις τούτη την κατάσταση και να ισιώσεις την ελαία την πάγκυφο της ζωής σου, να μη συστρέφεσαι σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα καταπνίγοντας τον εαυτόν σου με υψωμένα κύματα, που χτυπούν αλύπητα πάνω στους βράχους των λυγμών σου.
Αδιαλλαξία, αλαζονεία και αποθράσυνση δεν είναι το γεγονός ότι “διαρρήγνυμαι εκ της άμετρης αποδοχής της τεχνολογίας”, και χρειάζεται εκών άκων να επιδέχομαι συμβιβασμούς. Εσύ, η θεοσεβούμενη Βελάσκεθ του Μπαντεγκόν, η γρια που τηγανίζει πατάτες, αέναα, με την άσπρη μαντίλα στο κεφάλι , απερίγραπτη και ανεπανάληπτη, ελέγχοντας υποκριτικά στο καναλέτο της Βενετίας, με τη χαρωπή βαρκούλα της τα κύματα τής καρδιάς της, κατά τη διέλασή της πάνω σε άλογο βαρβάτο, ύψωσε πύργους απόρθητους, για να θωρακίσει τον εαυτόν της ενάντια στο παιδί της!
Ευγενέστατη δασκάλα, τυλιγμένη μέσα σε casual look, επαγγελματίας, σοβαρή στο σχολείο, όσο για το σπίτι, ίδια η γιαγιά Γιώργαινα. Αντιερωτικό πρότυπο! Για την εκκλησία, τι να πω;
Διψασμένο περιστέρι και Παναγιά του Βλαντιμίρ που αναλύεται σπαρακτικά, γιατί η “τεχνολογία” της άρπαξε τον Χριστό από την αγκαλιά της . Σου μιλάω μητέρα αλλά εσύ δεν με ακούς. Σηκώνεις ψηλά το κεφάλι και παρακαλείς, με κλειστά τα μάτια, να δώσει ο Θεός φώτιση.
Μη νομίσεις ότι δεν ανοίγω κρυφά το συρτάρι σου και δεν μελετώ ενδελεχώς τα “γραφόμενα”, που δεν συνάδουν με τα “λεχθέντα,” στο χρεωστικό προς εμένα τεφτέρι του απορριπτικού λόγου σου!
Όπως αυτό που έγραψες τις προάλλες:
“Στο εκράν, πάνω στην οθόνη της ζωής, εγεγραμμένο και προβαλλόμενο - άνθισα σαν τριαντάφυλλο και μαραίνομαι σαν κρίνο - όχι, δεν είναι ψηφιδωτό γένους χρυσού, είναι ο αθάνατος λόγος του Ησιόδου για την εποχή μας, η προέκταση ενός κακοσυναρμολογημένου χάρτινου κολάζ, γένους σιδηρού”.
- Ναι! Δεν θέλω να ξυρίζω τα γένια μου τακτικά, να κάνω καθημερινά μπάνιο, να μην αφήνω τα νύχια μου να μεγαλώσουν, να μη σκουπίζω με το ψωμί το πιάτο μου, να τρώω το μεσημέρι μαζί σου, να μην ξενυχτάω εμπρός στην οθόνη του υπολογιστή, να διατηρώ τον χώρο μου καθαρό και τακτικό, να σε αφήνω να μου σκουπίζεις τη σκόνη στην οθόνη του υπολογιστή μου αδιαμαρτύρητα, να μού στρώνεις το πουκάμισο στην πλάτη, να εκκλησιάζομαι και να κοινωνώ τακτικά. Σε αγάπησα πολύ, όταν ήμουν μικρός , γιατί δεν γνώριζα την αυστηρότητα του χαρακτήρα σου. Σύντομα δραπέτευσα από τα ασύλληπτα δεσμά σου, ας είναι καλά οι διαδικτυακοί φίλοι μου!
Προσπάθησες συστηματικά, κάτω από το διψασμένο σου χαμόγελο, να εκθαμνίσεις και να ερημώσεις τις συνήθειες που ανακουφίζουν τη ψυχή μου, εμπρός στην ιδεοληψία μίας επίπλαστης τελειότητας του παρελθόντος, δομημένη πάνω στις κοινωνικά αποδεκτές νευρώσεις σου.
Δεν ήταν ο εξέλεγχος των γνώσεων ενός δεκάχρονου μαθητή σου, αλλά η σταθερή δέσμευση και η άνευ όρων αποδοχή σου προς τον ίδιο τον γιο σου, διαχρονικά και αμετάκλητα. Τώρα η αγάπη πέταξε!
Με υπηρετείς σιωπηλά και στωικά, όμως η ζωηρότητα της αυθόρμητης έκφρασής σου έχασε το νόημά της. Μαράθηκε εμπρός στην υποτιθέμενη επιβουλή, και τον υπέρμετρο φόβο της αλλαγής, γι΄ αυτό φυλάκισες τον αυθορμητισμό της αγάπης σου και τον θαυμασμό σου, ως τρόπαιο μίας άλλης εποχής, θωρακισμένα βαθιά, εντός σαρκίου που παρακμάζει ανεπιστρεπτί.
Ω! Beata Beatrix , ευτυχία του παρελθόντος του παππού σου Γεωργίου Χ., κρίμα που δεν σε συνάντησε ο Ροσέτι για να απαθανατίσει τον φιλντισένιο σου λαιμό, καθώς με τα μάτια κλειστά απλώνεται σαν πους, προσπαθώντας να αγγίξει τα κράσπεδα της ουρανίας θόλου και το δάπεδο του ναού στα προσκυνήματα.
Στο "πλουμιστό μου παρόν", όπως το αποκαλείς, με τα λογής-λογής άχρηστα και μη αναγκαία, για να διαβαίνει ο χρόνος αβίαστα, όπως εσύ επιμένεις και κρυφολαλείς, μεγέθυνε τα οφθαλμοφανή. Μητέρα, ποτέ σου δεν παρατύπησες εμπρός μου, για να καταστείς λιγότερο αλάνθαστη και συμπαθής, αλλά με τον πλούσιο και ποιοτικό Ελληνικό λόγο σου μπόλιασες τον νου μου! Αυτό, από το αυστηρό παρελθόν της γενιάς σου, εγώ πολύ αγάπησα.
Θερμές ευχαριστίες στην κα Ευγενία Δ. Ντουραμάκου, για τον τίτλο αυτής της εργασίας.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
10/11/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου