Γαμήλια ανθοδέσμη.Φωτο: ΝΟU POU.gr
Αυτό που μας ελκύει συνήθως το ακολουθούμε ή όχι, αρχικά σκεπτόμενοι τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις των πράξεών μας, με την κοινή λογική που διαθέτουμε. Αλλά το γιατί μας ελκύει, ποια είναι τα κίνητρα και ποιος είναι ο βαθύτερος συμβολισμός των πράξεων μας, δύσκολα θέτουμε τον εαυτό μας στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή για να το διερευνήσουμε. Συνήθως, ο γρήγορος ρυθμός της ζωής και οι πολλές υποχρεώσεις μας δεν αφήνουν περιθώριο για μία τόσο επίπονη καθημερινά πολυτέλεια.
Υπάρχουν, για παράδειγμα, κάποιες όμορφες στιγμές στη ζωή μας που θα θέλαμε να τις απαθανατίσουμε για να μπορούμε να τις ζούμε διαρκώς. Αν και λόγω μικρής ηλικίας δεν θυμόμαστε τη βάπτισή μας, παρά μόνο τη ζούμε μέσα από το διαθέσιμο φωτογραφικό υλικό, ο γάμος μας είναι σίγουρα ένα ορόσημο. Κάποιοι κρατούν το γαμπριάτικο κοστούμι τους, οι γυναίκες το νυφικό τους, παλιά έβαζαν τα στέφανα σε ασημένια θήκη και τα τοποθετούσαν στο εικονοστάσι του σπιτιού. Η φίλη μου, κυρία Μαίρη Αποστολοπούλου, η οποία κατάγεται από την Καλαμάτα και ζει στην Αθήνα, ήθελε πολύ να διατηρήσει την τρανταφυλλένια ανθοδέσμη του γάμου της και να τη δείχνει στα παιδιά και στα εγγόνια της, όσο ζει.
Τα ρόδα είναι συνδεδεμένα με τις παιδικές μας αναμνήσεις. Συμμετείχαμε και στολίζαμε με λογής -λογής τριαντάφυλλα τις εικόνες και τον Επιτάφιο τη Μ. Παρασκευή στην εκκλησία, τα τραπέζια στις βαπτίσεις, στους γάμους και στις γιορτές. Τα λευκά τριαντάφυλλα και άνθη συνόδευαν όπως και σήμερα τα αγαπημένα μας πρόσωπα στην ύστερη κατοικία τους. Οι γιαγιάδες και οι μητέρες μάς δίδαξαν την αγάπη για τα τριαντάφυλλα και όλα τα ήμερα και άγρια άνθη του αγρού. Φύτευαν οι μητέρες μας με τα γυμνά χέρια τους τριανταφυλλιές με διαφορετικά χρώματα στην αυλή του σπιτιού , και τις φρόντιζαν σαν τα μάτια τους. Κάθε χρώμα, ή ο συνδυασμός χρωμάτων, ταιριάζει με συγκεκριμένα γεγονότα της ζωής, μάς δίδαξαν οι αείμνηστες γιαγιάδες μας, με τη σταθερά επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά τους.
“ Κάποτε, όλες οι τριανταφυλλιές ευωδίαζαν! Σήμερα καλλιεργούμε εντυπωσιακά τριαντάφυλλα, αλλά είναι σαν νεκρά, χωρίς το μοναδικό άρωμά τους. Έχω ένα μπουκαλάκι ροδέλαιο, από Ρόδη Δαμασκηνή, με τα μεγάλα άνθη, τα πολυπέταλα, από την Ανατολική Ρωμυλία. Είναι Απριλιάτικο ροδέλαιο από τα εφηβικά μου χρόνια και ακόμη μοσχομυρίζει!Το ανοίγω μόνο μία φορά τον χρόνο για να το εισπνεύσω, αναπολώντας την παιδική αθωότητα.
Τότε, λες κι ο Ήλιος ο Νοητός διάβασε τις σκέψεις μου, με οδήγησε στα άδυτα της ψυχής μου, για να δω τελικά ότι αυτή η δραστηριότητα συμβολίζει την αιωνιότητα ενάντια στον χρόνο, τη ζωή σε αντίθεση με τον θάνατο, αλλά και τη γονιμότητα του νου και της ψυχής, σε συνάρτηση με την παρθενία των παιδικών χρόνων.
Φωτο: Ε.Η.Κοντοπούλου
Κατά βάθος δεν μου αρέσουν τα ρόδα που λιποθυμούν στον χρόνο και τελικά πεθαίνουν, αλλά ούτε κι αυτά τα αρωματισμένα υφασμάτινα και πλαστικά που δεν φθείρονται άμεσα με ικανοποιούν ιδιαίτερα. Άρα, αναζητά η ψυχή ένα ρόδο αληθινό και αμάραντο, το πιο όμορφο ρόδο του κόσμου, και άλλα πολύχρωμα ρόδα, που να συνάδουν με τη θεία φώτιση, σε αυτό το αιώνιο μπουκέτο της αληθινής ζωής. Κι αν είναι ύδωρ καθάριο η παρθενία και πυρ άρρητο η γονιμότητα, τούτη η ερυθρόλευκη ένωση των αντιθέτων είναι η ολοκλήρωση, η Παρθένος Μαρία και το Αίμα του Θεανθρώπου επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά. Αγκάθια έχει το ρόδο, όπως οι δοκιμασίες και το μαρτύριο της ζωής, αλλά είναι η ουράνια τελείωση ενάντια στα γήινα πάθη μας.
Στο Ροδώνα του ψυχισμού μας οδηγεί η μυστική ένωση. Ήλιος είναι το κέντρο του ρόδου και τα πέταλα τα υφάδια μέσα από τις εκδηλώσεις της ζωής, πάνω στα οποία ο ήλιος ο νοητός του Παντοκράτορος έχει, με τα φωτεινά στημόνια Του, χαράξει τον Λόγο Του. Γλυκύτητα στη μοναξιά και αίσθηση πληρότητας χαρίζει το ροδέλαιο του άνθους του Χριστού.
Ω! Καλή μου φίλη Μαίρη. Τώρα που η παιδική αθωότητα και αγνότητα νυμφεύτηκε την ευσπλαχνία του Λόγου του Θεού, έλα να πλέξουμε με τα ρόδα της ψυχής μας τη γιρλάντα της ουράνιας ευδαιμονίας, με τα ρόδα τα αμάραντα της Παναγίας που φωτίζουν το διάβα μας, χωρίς τα αγκάθια του πονηρού, με τη αγάπη της μητρότητας και θείας προστασίας της Θεομήτορος.
Αισθάνομαι το ρόδο σου στο κέντρο του κύκλου του σταυρού σου. Ένας άγγελος το ποτίζει και ανθεί. Κι όλο ζητά την ομορφιά, τη γαλήνη, και τη θεία αρμονία. Εύθραυστη η παιδική ψυχή, μάτωσε κάτω από την αδιάλλακτη, εφήμερη υπόσταση της ζωής. Μαραίνεται ο αμύητος άνθρωπος και σαν όνειρο διαλύεται. Σαν τον Άγιο Φραγκίσκο υμνώ με Φως Ιλαρό τον Ουράνιο Πατέρα μας, τον Ήλιο της Ζωής, για τη μητέρα μας Γη, που μας φέρνει πολύχρωμα άνθη. Το σύμπαν λέγει ο προφήτης Δαβίδ στον Ψαλμό 103, είναι ένας απέραντος ναός με θόλο τον έναστρο ουρανό, κολόνες τις ψηλές κορυφές των βουνών , εικονογράφηση τα σύννεφα, λαμπάδες και καντήλες τις ηλιακές ακτίνες, λιβανωτό τα μύρα των λουλουδιών, ψάλτες τα γλυκόφθογγα πετεινά του ουρανού και ιερέα τον άνθρωπο.
Με πίστη στον Θεό και αισιοδοξία, όποιες δυσκολίες κι αν έρχονται στη ζωή, αντλούμε δύναμη , υπομονή και επιμονή από τις όμορφες και ευλογημένες στιγμές, εκείνες τις θείες στιγμές που η παρουσία του Θεού ήταν αισθητή στη ζωή μας, για να μας υπενθυμίζουν ότι ο Ήλιος θα λάμψει ξανά, μετά από κάθε καταιγίδα.
Ένα ουράνιο τόξο θείων αναμνήσεων είναι οι ανθοσυνθέσεις σου καλή μου Μαίρη Αποστολοπούλου, και σε ευχαριστούμε θερμά, που μοιράστηκες αυτή τη δημιουργική και άκρως συμβολική δραστηριότητά σου μαζί μας.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
1/11/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου