
Φωτό: lyrasi.blogspot.com
Η ιστορία που παρέλειψε να γράψει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Αφιερωμένο στον δάσκαλό μας, κύριο Χρήστο Γεωργακόπουλο
"Ἐν Βαλύρᾳ Μεσσηνίας, τῷ σωτηρίῳ ἔτει 2010, ἐγερθεὶς ὁ γέρων διδάσκαλος ἐκ βαθέος ὕπνου, ἔμεινεν ἐπ’ ὀλίγον ἐν ἀπορίᾳ, ὡς νὰ διακρίνῃ ἂν ὅ,τι ἔζη ἦν ὄναρ ἢ ὄψις. Ἔβλεπεν ἐν τῷ ὀνείρῳ ἄνδρα λαμπρὸν, ἡγεμόνα χαρισματικὸν, ὃς συνήρμοζε λόγον καὶ ἔργον, φρόνησιν καὶ ἀγάπην· ὄμμα ἔχοντα πραΰτητος, καὶ λόγον θερμὸν ὡς ἀνατολή. Ἐνόμιζεν ὁ γέρων ὅτι ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος ἦν ὁ λυτρωτὴς τῆς πατρίδος, ὁ φέρων φῶς εἰς τὰς ψυχὰς καὶ ἐλπίδα εἰς τὸν λαόν....
Καὶ εἶπεν ἐν ἑαυτῷ:
“Ἐὰν ὁ τέλειος ἡγεμών εἶναι μόνον ὁ Θεός, τί ζητοῦμεν ἐν ἀνθρώποις; Ἀρκεί νὰ εἶναι ὁ καθ’ εἷς ἡγεμὼν τῆς ψυχῆς του, καὶ ἐν ἀρετῇ βαδίζων.”
Καὶ ἐδόξασεν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὅτι ἔλαχεν αὐτῷ νὰ διδάξῃ, ὄχι τοὺς μεγάλους τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὰ μικρὰ τέκνα, τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἀγαπώμενα· καὶ τούτοις ἐδίδαξεν οὐχὶ πῶς νὰ γίνωνται ἡγεμόνες, ἀλλὰ πῶς νὰ γίνωνται ἄνθρωποι ἐνάρετοι καὶ θεοσεβεῖς".
Ήταν ακόμη σκοτεινά όταν ο γέροντας δάσκαλος ανασηκώθηκε από τον ύπνο του, μισοξύπνιος, με το μέτωπο υγρό από την ανάσα ενός ονείρου που είχε ζήσει σαν αληθινό. Στο αρχοντικό του, με τους τοίχους ντυμένους από κιτρινισμένα τετράδια και παιδικά σχέδια, ακουγόταν μόνο το κρώξιμο ενός πετεινού κι ο ψίθυρος της πρώτης αυγής από τις δαντελένιες κορυφές του Ταϋγέτου.
Είχε δει —ή έτσι νόμιζε— έναν άντρα να στέκεται μπροστά του, αγέρωχο και γαλήνιο συνάμα, με μάτια που έλαμπαν σαν ήλιος πρωινός και φωνή καθαρή, γεμάτη πραότητα και φρόνηση. Δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος ή όραμα. Μα στα χείλη του άντρα εκείνου άνθιζαν λέξεις που η ψυχή του δασκάλου λαχταρούσε χρόνια να ακούσει: λόγια για δικαιοσύνη, για αλήθεια, για μια Ελλάδα που θα ξαναγεννηθεί με ήθος κι ανθρωπιά.
Κι ο γέροντας, μέσα στο όνειρο, ένιωσε πως είχε μπροστά του τον ηγέτη που ο λαός ζητούσε δεκαετίες