Οι επιπτώσεις της καύσης ελαιοπυρήνα στην ανθρώπινη υγεία

                 

                                                            Φωτό: ΠΑΚΟΕ

Η χρήση ελαιοπυρήνα για οικιακή θέρμανση έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια ως εναλλακτική λύση έναντι των παραδοσιακών καυσίμων, όπως το πετρέλαιο ή το ξύλο. Παρότι θεωρείται οικονομικά και περιβαλλοντικά πιο βιώσιμη επιλογή, η καύση του μπορεί να παράγει τοξικούς ρύπους που επιβαρύνουν την ανθρώπινη υγεία. Οι ρύποι αυτοί περιλαμβάνουν μικροσωματίδια, μονοξείδιο του άνθρακα, οξείδια αζώτου, πτητικές οργανικές ενώσεις και πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες. Επίσης όξινη βροχή. Η συστηματική έκθεση μπορεί να επηρεάσει διαφορετικά όργανα και συστήματα, προκαλώντας αναπνευστικά, καρδιοαγγειακά, νευρολογικά και πεπτικά προβλήματα.

Ψιθύρισε ο Νοέμβριος

          

                                                             Φωτό: Eurobank

 Ο Νοέμβριος φτάνει σιωπηλά, χωρίς φανταχτερά χρώματα ή φασαρία. Είναι ο μήνας της ενδοσκόπησης, της μελαγχολίας που αγκαλιάζει, της σιωπής που γεμίζει φως. Τα φύλλα πέφτουν απαλά, η βροχή ψιθυρίζει στα τζάμια, και η καθημερινότητα αποκτά νέα γεύση — βαθιά και αληθινή. Μέσα σε αυτή τη σιωπή, η πίστη, η αγάπη και η ελπίδα λάμπουν σαν  θείο φως   μυστικής προδιάθεσης της ψυχής του ανθρώπου.

Ο Νοέμβριος δεν μπαίνει φανταχτερά· δεν φωνάζει. Ψιθυρίζει, σαν το απαλό αεράκι που κουνά τα τελευταία φύλλα, σαν τη βροχή που χτυπά τα τζάμια και θυμίζει ότι ο χρόνος κυλάει, αργά και αθόρυβα. Η λύπη και η γλυκιά μοναξιά βρίσκουν ομορφιά στα γυμνά δέντρα, και το φως του ήλιου που πέφτει μέσα από τα σύννεφα ζεσταίνει την ψυχή.

Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ.κ. Ευσταθίου: Ο Πατήρ των Φώτων

 

                                            Φωτό: κ. Κώστας Θ Καυκούλας

Πρόλογος

Αφορμή για τη μελέτη αυτή στάθηκε η επιστολή του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχη μας, Μονεμβασίας και Σπάρτης, κ.κ. Ευσταθίου, στην οποία, με λόγο πατρικό και βαθιά εκκλησιαστική ταπείνωση, έγραψε:

«Παρακαλώ να προσεύχεσαι να αγωνιστώ αδιάκοπα, γιατί πλησιάζει και το τέλος μου, και ο Πατέρας των Φώτων να με βοηθήσει να αναπληρώσω τα ελλείποντα και να θεραπεύσει Εκείνος τα αδύνατα, για τη δόξα της Εκκλησίας Του και τη σωτηρία της ψυχής μου.»

Αυτή η εξομολογητική επίκληση, γεμάτη πνευματική ειλικρίνεια και θεολογική συνείδηση, υπήρξε το έναυσμα για να εμβαθύνουμε στο νόημα του τίτλου «Πατήρ των Φώτων», όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή και στην πατερική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης να  απολαύσουμε - εμείς τα αιώνια παιδιά- ένα κατηχητικό μάθημα που θα μας έκανε ομαδικώς στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου  Βαλύρας, ο Άγιος Πατέρας της Εκκλησίας μας, αν τα ιερατικά του καθήκοντα το επέτρεπαν!

Ο λόγος του Σεβασμιωτάτου δεν αποτελεί απλώς προσωπική προσευχή, αλλά θεολογική μαρτυρία· εκφράζει την αλήθεια ότι ο Θεός, ως Πατέρας των Φώτων, είναι η πηγή κάθε αγαθού, ο φωτιστής των ψυχών και ο ιατρός των αδυναμιών μας.

Με αφορμή   την πνευματική επιστολή Του, η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αναλύσει θεολογικά τέσσερις βασικές διαστάσεις του ονόματος «Πατήρ των Φώτων»:

1. Ως έκφραση της θεότητος,

2. Της αμεταβλήτου αγαθότητος,

3. Της μετοχής των κτισμάτων στο θείο φως,

4. Της ενότητος της Αγίας Τριάδος.

Ο Πατήρ των Φώτων να με βοηθήσει να αναπληρώσω τα ελλείποντα και να θεραπεύσει

                                      

                       Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Ευστάθιος

                                             Φωτό: Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης

 Προσφιλεστάτη μας κ. Ευθυμία,

Εδιάβασα με προσοχή το πολύ ενδιαφέρον κείμενό σου "Η Δόξα Θεού, η

Θεωρία-Πράξη και η Αγάπη" που έχει αναφορά στην ελαχιστότητά μου.

Όταν η Χαρά συνάντησε την Ελπίδα

                                  

                                     Φωτό: κα Ουρανία Μαυρίκη- Μπόβη στο FB

Αφιερώνεται στις διακεκριμένες φιλολόγους Oυρανία Μαυρίκη–Μπόβη  και Γωγώ Μαγκλάρα–Σταυριανοπούλου

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του  Καλοκαιριού 2025, όταν η  Χαρά κατέβηκε  στον σιδηροδρομικό σταθμό της Καλαμάτας. Στο παγκάκι, την περίμενε η  Ελπίδα — με το ίδιο ήρεμο βλέμμα και το γνώριμο χαμόγελο που δεν είχε αλλάξει καθόλου από τα χρόνια  που δίδασκαν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τότε που πρωτοσυναντήθηκαν.

Η  Χαρά άνοιξε τα χέρια της.

—  Ελπίδα μου! Πόσα χρόνια πέρασαν;

— Δεκαπέντε, ίσως και παραπάνω, είπε εκείνη, σηκώνοντας το βλέμμα της από το βιβλίο που κρατούσε.

Κάθισαν αντικριστά στο μικρό καφέ του σταθμού. Οι δυο τους — συνταξιούχες πια, με τα χρόνια να έχουν  γλυκάνει τις γωνίες των προσώπων τους — έμοιαζαν πιο ήρεμες, πιο σίγουρες.

— Ξέρεις τι σκεφτόμουν, είπε η  Χαρά καθώς ανακάτευε τον  καφέ της. Πώς αλλάζει η φιλία όταν μεγαλώνεις. Δεν έχει πια εκείνη τη φλόγα της νιότης, αλλά έχει μια σιωπή που χωράει τα πάντα.

— Είναι σαν τον σιδηρόδρομο, είπε η  Ελπίδα. Στην αρχή θέλεις να φτάσεις γρήγορα. Μετά αρχίζεις να κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρο. Κι ύστερα καταλαβαίνεις πως το ταξίδι έχει μεγαλύτερη σημασία από τον προορισμό.

Η  Χαρά χαμογέλασε.

— Και οι φίλοι είναι εκείνοι που μένουν στο ίδιο βαγόνι, ακόμη κι όταν αλλάζουν οι σταθμοί.

Μαυρίκη-Μπόβη Ουρανία: Η σημασία της γυναικείας φιλίας

                 

Φωτό: κα Μαυρίκη-Μπόβη Ουρανία στο FB

 

Χαρισμένο από μία φίλη μου και μοιρασμένο στις φίλες και στους φίλους του Διαδικτύου... για μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη Συνδεσιμότητα !

Στην ιατρική σχολή του πολύφημου πανεπιστημίου του Stanford, μια ομάδα κορυφαίων ερευνητών μελετά εδώ και χρόνια την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο κοινωνικό περιβάλλον, το νου, τον εγκέφαλο και το σώμα, προκειμένου να καταλάβει με ποιους τρόπους η μοναξιά, το άγχος ή η ανθρώπινη συνύπαρξη και η υποστήριξη μπορούν να επηρεάσουν την υγεία.

Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Dr. David Spiegel δήλωσε πρόσφατα ότι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άντρας για την υγειά του, είναι να βρει μια σύντροφο και να παντρευτεί. Μια γυναίκα, το καλύτερο που έχει να κάνει για να προστατέψει την υγεία της είναι να καλλιεργεί και να φροντίζει τη σχέση με τις φιλενάδες της. Όλοι στο ακροατήριο γέλασαν. Όμως ο Dr. David Spiegel σοβαρολογούσε. Η φράση του συνόψιζε τα ερευνητικά αποτελέσματα μιας ολόκληρης δεκαετίας.

Ο κύριος Θεόδωρος Λάγιος και το παιχνίδι της νίκης

                                     

                                                Φωτό: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου

Ο κύριος Θεόδωρος Λάγιος κάθισε μπροστά στο τάβλι του. Τα  ζάρια  στέκονταν σιωπηλά, σαν να περίμεναν την απόφασή του. Σήμερα ήθελε να νικήσει — κάτι που σπάνια συνέβαινε.

Ξαφνικά, είδε τον μεγαλύτερο αντίπαλο να μην είναι κανένας άλλος: ήταν ο ίδιος ο εαυτός του . Έπαιξε εναντίον του  ιδίου, σκεπτόμενος κάθε κίνηση με ακρίβεια και προσοχή. Στο τέλος, η παρτίδα έληξε ισοπαλία. Η νίκη που φανταζόταν ήταν χλιαρή, σχεδόν άτονη.

Μα εκείνη η ισοπαλία δεν ήταν αποτυχία· ήταν μάθημα. Ο κύριος Λάγιος κατάλαβε ότι η πρόοδος δεν μετριέται μόνο από τη νίκη, αλλά από την ενδοσκόπηση και κατανόηση του εαυτού.

 Αμέσως έψαξε και βρήκε μια ομάδα  έμπειρων παιχτών. Μαζί τους, οι κινήσεις έγιναν πιο πλούσιες, οι στρατηγικές πιο ζωντανές. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο, και κάθε παρτίδα γέμιζε νόημα. Η νίκη δεν ήταν πλέον μοναχική, αλλά συλλογική, πιο δυνατή και γλυκιά.

 Τότε χαμογέλασε. Κατάλαβε ότι η αληθινή  νίκη δεν είναι να  παίζεις μόνος, αλλά να  αγωνίζεσαι μαζί με άλλους, χωρίς να χάνεις τον αληθινό εαυτό σου.

Ο άνθρωπος ανάμεσα στη μοναξιά και την κοινότητα: ψυχολογική και χριστιανική  προσέγγιση

Εισαγωγή

Το Ουράνιο Τόξο ψάλλει στη Βαλύρα : Είμαι το "Εἰρήνη ὑμῖν" του Ουρανού»

                      

                                                Φωτό: κα Μαρία Φωτεινού Χρηστάκη

Όταν ο Ήλιος μετά τη βροχή φιλά τη μακαρία πεδιάδα τη Μεσσηνίας, ανατριχιάζει το φασκόμηλο, το θυμάρι, το δεντρολίβανο και το σφενδάμι στις πλαγιές του Ταϋγέτου και δακρυσμένο το ταπεινό χαμομήλι  τρέχει να κρυφτεί σε μέρη του νου απάτητα.

Το ουράνιο τόξο   στη Βαλύρα- με οκτάφωνη δοξολογία, από το κόκκινο της γέννησης έως το λευκό της αιωνιότητας- ευλογεί όσους έχουν την τύχη να το  δουν, και να ευχαριστήσουν, με δέος ψυχής, τον  Πλάστη του Σύμπαντος για τη σοφία Του.

Είναι η φωνή της δημιουργίας που μιλά στη γλώσσα του φωτός- κάθε χρώμα είναι ήχος  και όλο το τόξο μαζί μία σκάλα ανόδου της ψυχής.

Η ψυχή “ανεβαίνει” από τη σάρκα στο φως — από το κόκκινο στο λευκό  με τους Βυζαντινούς ήχους: Πλ.Γ (κόκκινο), Ήχο Α΄(πορτοκαλί), Ήχο Δ΄(κίτρινο), ΠΛ.Α΄(πράσινο), Ήχο Β΄(κυανό), Πλ.Β΄(μοβ), Ήχο Γ΄(ροζ) , Πλ.Δ΄(λευκό-χρυσό).

Α. Ο Ύμνος του Ουρανίου Τόξου

Η Μαρία Μαγδαληνή ως Ισαπόστολος: Δαιμόνια, Παθήματα και Θεραπεία στην Πατερική Παράδοση

 

                                Μαρία Μαγδαληνή η μετανοούσα του ΕL GRECO

Περίληψη

Το άρθρο διερευνά τη θεολογική σημασία της Μαρίας Μαγδαληνής ως Ισαπόστολου, με έμφαση στα «εφτά δαιμόνια» από τα οποία απελευθερώθηκε από τον Χριστό¹. Συγκρίνει την πνευματική της θεραπεία με τα πάθη που καταγράφονται στις επτά εκκλησίες της Αποκάλυψης², τις δέκα πληγές του Φαραώ³ και την πατερική θεραπεία των παθών όπως παρουσιάζεται στον Ιωάννη Κασσιανό⁴, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή⁵ και τον Νικόδημο τον Αγιορείτη⁶. Το άρθρο επιχειρεί μια συγκριτική θεώρηση, η οποία αναδεικνύει τη συνέχεια της πατερικής ψυχοθεραπείας της ψυχής στην Ορθόδοξη Παράδοση.

1. Εισαγωγή

Η Μαρία Μαγδαληνή θεωρείται στην Ορθόδοξη Παράδοση «Ισαπόστολος», επειδή αποτέλεσε πρότυπο μετανοίας και πνευματικής θεραπείας. Η απελευθέρωση από τα «εφτά δαιμόνια»¹ συμβολίζει την κάθαρση από τα κυρίαρχα πάθη, τα οποία παρακωλύουν τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Το άρθρο παρουσιάζει μια συγκριτική θεώρηση, που συνδέει την προσωπική θεραπεία της Μαγδαληνής με:

1. Τις επτά εκκλησίες της Αποκάλυψης² ως στάδια της ψυχής.

2. Τις δέκα πληγές του Φαραώ³ ως ιστορικά και συμβολικά παραδείγματα των παθών.

3. Τις πατερικές μεθόδους θεραπείας των παθών⁴⁵⁶.

2. Η Μαρία Μαγδαληνή και τα εφτά δαιμόνια

Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια (Λουκ. 8:2)¹, ο Χριστός απελευθέρωσε τη Μαρία από «εφτά δαιμόνια». Στην πατερική θεολογία:

Θαύματα της Παναγίας -Αγίας Σκέπης στον Πόλεμο του 1940

                                     

Στον πόλεμο του 1940, όταν η Ελλάδα στάθηκε απέναντι στην πανίσχυρη φασιστική Ιταλία, δεν πολέμησε μόνο με όπλα. Πολέμησε με την πίστη, την ψυχή και την προσευχή. Και στην πρώτη γραμμή του μετώπου ήταν η Παναγία — η Μητέρα του Χριστού και του Έθνους (Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου, Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1990).

Τίτλος: Ο Καζαντζάκης στον Άδη: Τα Βιβλία, οι Ήρωες και η Συγχώρεση

 

 Εισαγωγή

Ο Νίκος Καζαντζάκης, αντιμέτωπος με τα πάθη και τις αδυναμίες του, ταξιδεύει στον Άδη όπου συναντά την Αγία Μαρία Μαγδαληνή και τους ήρωες των βιβλίων του. Μέσα από διάλογο, χιούμορ και πνευματική αντιπαράθεση με δαιμόνια και φαντάσματα της φαντασίας του, συνειδητοποιεί ότι η Τέχνη που δεν οδηγεί στη Δόξα του Θεού και στη θεραπεία της ψυχής γίνεται πληγή.

Η προσπάθειά του να διορθώσει τον Τελευταίο Πειρασμό τον οδηγεί σε μια αποκάλυψη: η αληθινή λύτρωση δεν ανήκει στον δημιουργό-άνθρωπο, αλλά στον Θεό· και το έργο που προκύπτει δεν είναι πια δικό του, αλλά το ίδιο το Ευαγγέλιο. Στο τέλος, ο Καζαντζάκης συγχωρείται — και μαζί με αυτόν, η Τέχνη του αναγεννιέται προς φως, Δόξα και αιώνια ζωή. Όμως  το δαιμόνιο της συγγραφής ουδέποτε λαμβάνει συγχώρεση.

 Η Τέχνη που οδηγεί στη Δόξα του Θεού θεραπεύει την ψυχή. Μέσα από συγχώρεση, συνειδητοποίηση και φως, ο άνθρωπος και το έργο του αναγεννιούνται για το καλό των ζωντανών ανθρώπων.

Εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου 2025 στη Βαλύρα:

 

                                      Φωτό: κ. Μάριος Κλειώτης

«Τον πόλεμο τον κάνουν μόνα τους τα κανόνια»

Ο εορτασμός της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 2025 στη Βαλύρα αποτέλεσε έναν ακόμη λόγο για να υποχωρήσει ο άστατος, βροχερός καιρός και να λάμψει ο ήλιος, τιμώντας την ημέρα.

Οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου παρέλασαν υπερήφανα στις 9:00 π.μ. και συμμετείχαν στη δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου, όπου τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο των Ηρώων.

Το ποίημα χωρίς τίτλο — Η Βαλύρα γιορτάζει την 28η Οκτωβρίου

 

                                        Φωτό: Εφημερίδα Θάρρος

Παραμονή της 28ης Οκτωβρίου.
Η πλατεία της Βαλύρας φωτισμένη,
ντυμένη στα γαλανόλευκα,
ανασαίνει χαρά και συγκίνηση.

Παραμονή της εθνικής μας επετείου, η πλατεία της Βαλύρας πλημμυρίζει φως, σημαίες και παιδικές φωνές. Μικροί μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου προετοιμάζονται με ενθουσιασμό για τη μεγάλη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου 2025, εκεί όπου το παρελθόν συναντά το μέλλον και η μνήμη γίνεται μάθημα ζωής.

Στο κέντρο της πλατείας, η λευκή εξέδρα στέκει αγέρωχη, υπομονετική. Περιμένει, όπως κάθε χρόνο, τις παιδικές φωνές που θα την πλημμυρίσουν με στίχους για την Πατρίδα και τη Λευτεριά.

Αρχηγός της μικρής ομάδας η δραστήρια Ναταλία, μαθήτρια της Τρίτης Τάξης, περιστοιχισμένη από τις μικρότερες φίλες της, την Ιωάννα και την Αναστασία. Ψιθυρίζουν, γελούν, κάνουν πρόβες και ονειρεύονται τη μεγάλη στιγμή.

—Ποιος είναι ο τίτλος του ποιήματός σου, Ναταλία;

—Θα πω το ΟΧΙ, απαντά με αυτοπεποίθηση.

Η Τριανταφυλλιά του Βαλυραίου Στρατιώτη

                                      

                                               Γιάννης Λιοντήρης: Φωτό. lyrasi.blogspot.com

Μια αληθινή ιστορία πίστης και αντοχής από τη Βαλύρα Μεσσηνίας

Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη σε όλους τους Βαλυραίους στρατιώτες που πάλεψαν στα βουνά της Ηπείρου, στους ήρωές μας που πότισαν τη γη με το αίμα τους ,  στους ανθρώπους της Βαλύρας που τους περίμεναν με πίστη, και στη δύναμη της μνήμης που κρατά ζωντανή την ψυχή της Ελλάδας.

Γιώργος Παρ. Φειδάς

Ο Άγνωστος Στρατιώτης ξαναμιλά: Από τη χειραγώγηση στη μνήμη που θεραπεύει

        

                                                                     Φωτό: In.gr

Εισαγωγή

Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη εγκαινιάστηκε στις 25 Μαρτίου 1932,  στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας  και αποτελεί έναν από τους πιο ισχυρούς συμβολισμούς της συλλογικής μνήμης και της εθνικής συνείδησης. Βρίσκεται μπροστά από  τη Βουλή των Ελλήνων και φυλάσσεται από την Προεδρική Φρουρά, τους Εύζωνες. Το μνημείο τιμά όλους τους Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν σε πολέμους χωρίς να αναγνωριστούν, και η τελετουργία της αλλαγής φρουράς έχει βαθύ συμβολισμό.

Η ανέγερση του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη αποφασίστηκε το 1929 και ολοκληρώθηκε το 1932. Σχεδιάστηκε από τον γλύπτη Φώτη Κόντογλου και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι σύμβολο της συλλογικής μνήμης και της θυσίας των Ελλήνων στρατιωτών. Το  μνημείο υπερβαίνει την απλή αναγνώριση των πεσόντων, προσφέροντας ένα πεδίο για στοχασμό και αναστοχασμό πάνω στις έννοιες της θυσίας, της πατρίδας και της ανθρώπινης αξίας.

Τιμούμε  στις εθνικές μας εορτές τον Άγνωστο Στρατιώτη, στέκουμε μπροστά στο ιερό μάρμαρο και σιωπούμε. Μα ποια φωνή ακούμε στη σιωπή αυτή; Το 1932, ένα κείμενο στον Ριζοσπάστη έδωσε φωνή σε εκείνον που δεν είχε — έναν φανταστικό μονόλογο, μέσα από τον οποίο ο νεκρός στρατιώτης κατηγορούσε την κοινωνία που τον εκμεταλλεύτηκε. Ήταν λόγος πολιτικός, μα και βαθιά πικραμένος· μια κραυγή ενάντια στη χειραγώγηση του απλού ανθρώπου.

Σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά, το κείμενο αυτό επανεμφανίζεται στα κοινωνικά δίκτυα. Όμως χρειάζεται προσοχή: δεν αρκεί να αναπαράγουμε την οργή — πρέπει να τη μεταμορφώσουμε σε επίγνωση.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν είναι ούτε ήρωας-σύμβολο ούτε θύμα-εργαλείο. Είναι άνθρωπος.

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης Προστάτης της Βαλύρας και Αήττητο Τρόπαιο

                   

                                              Φωτογραφίες: κ. Τάκης Ατζαμιδάκης, Ζωγράφος

 Με μεγαλοπρέπεια εορτάσε σήμερα η Κοινότητα της Βαλύρας τον προστάτη της Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη, στον ομώνυμο ιερό ναό που ιστορείται, με βάση την κατασκευή της οροφής του,  από την περίοδο 1820-1890. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου στη Βαλύρα λειτουργούσε ως μετόχι της Μονής Αιμυαλών, δηλαδή ως εξάρτημα - θυγατρική εκκλησία που σχετιζόταν με τις οικονομικές και διοικητικές δραστηριότητες της μονής. Το μετόχι εξυπηρετούσε λειτουργικά και οικονομικά τη μονή, με την εκμετάλλευση εισοδημάτων (π.χ. λάδι, γη) και πιθανή παρουσία μοναχών για διαχείριση των πόρων.

Χοροστατούντος του πρωτοπρεσβυτέρου κ. Ιωάννου Φωτεινού, η ενορία μας σύσσωμη τίμησε τον Μεγαλομάρτυρα  Δημήτριο.  Με συγκίνηση έφερε στο φως η μνήμη μας έναν ζωντανό Άγιο που είχαμε κατά  την παιδική μας ηλικία, τον μακαριστό πατέρα Δημήτριο Ξυδόπουλο, που μάς ανέδυσε Χριστιανούς Ορθοδόξους μέσα από την Αγία Κολυμβήθρα. 

Οι άξιοι ιεροψάλτες μας, κ.κ. Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος και Γιώργος Περιβολάρης ανέβασαν την ψυχή μας σε ουράνια κράσπεδα με τις ψαλμωδίες τους.

Κατ΄εξαίρεση σήμερα, ο Πρόεδρος της Βαλύρας, κ. Δημήτρης Τσιλίκας, διάβασε μεγαλόφωνα   το Σύμβολο της Πίστεως. Διόλου τυχαίο, ο Άγιος Δημήτριος μυρόβλυσε- λίγη ώρα μετά το Πιστεύω- ένα απαλό άρωμα όπως το μύρο, κατέστη αισθητό σε μερικούς από εμάς και άνοιξε διάπλατα το αναπνευστικό μας σύστημα, για να δεχθούμε τη θεία χάρη Του. 

Τα γνωρίσματα του χαρισματικού ηγέτη: από τη γνωστική υπεροχή στην ενάρετη ηγεσία

 

                                                       Φωτό: Leaver Learning

Αφιερωμένο στους ήρωες του 1940, που έχυσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι

Εισαγωγή

Η αναζήτηση του χαρισματικού ηγέτη αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο στις κοινωνίες, από τις πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας έως τα σύγχρονα έθνη. Ηγεσία δεν σημαίνει μόνο διακυβέρνηση ή δύναμη· περιλαμβάνει την ικανότητα να εμπνέεις, να καθοδηγείς και να επηρεάζεις θετικά τους ανθρώπους γύρω σου (Bass, 1990). Ο χαρισματικός ηγέτης συνδυάζει νοημοσύνη, συναισθηματική ωριμότητα, στρατηγική αντίληψη και ηθική ευθύνη, στοιχεία που τον καθιστούν πρότυπο όχι μόνο για τους υφισταμένους του αλλά και για την ευρύτερη κοινωνία.

Στο πλαίσιο αυτό, το λογοτεχνικό παράδειγμα του δασκάλου στη Βαλύρα, που ήδη αναρτήσαμε, όπως αποτυπώνεται στο διήγημα «Το όνειρο του δασκάλου», μπορεί να ιδωθεί ως μικρογραφία του χαρισματικού ηγέτη. Ο ήρωας συνδυάζει την παιδαγωγική ευαισθησία, την πίστη και τη στρατηγική σκέψη, στοιχεία που αποτελούν βασικές συνιστώσες της σύγχρονης επιστήμης της ηγεσίας.

Το όνειρο του δασκάλου

                            

                                                          Φωτό: lyrasi.blogspot.com

Η ιστορία που παρέλειψε να γράψει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Αφιερωμένο στον δάσκαλό μας, κύριο Χρήστο Γεωργακόπουλο

"Ἐν Βαλύρᾳ Μεσσηνίας, τῷ σωτηρίῳ ἔτει  2010, ἐγερθεὶς ὁ γέρων διδάσκαλος ἐκ βαθέος ὕπνου, ἔμεινεν ἐπ’ ὀλίγον ἐν ἀπορίᾳ, ὡς νὰ διακρίνῃ ἂν ὅ,τι ἔζη ἦν ὄναρ ἢ ὄψις. Ἔβλεπεν ἐν τῷ ὀνείρῳ ἄνδρα λαμπρὸν, ἡγεμόνα χαρισματικὸν, ὃς συνήρμοζε λόγον καὶ ἔργον, φρόνησιν καὶ ἀγάπην· ὄμμα ἔχοντα πραΰτητος, καὶ λόγον θερμὸν ὡς ἀνατολή. Ἐνόμιζεν ὁ γέρων ὅτι ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος ἦν ὁ λυτρωτὴς τῆς πατρίδος, ὁ φέρων φῶς εἰς τὰς ψυχὰς καὶ ἐλπίδα εἰς τὸν λαόν....

 Καὶ εἶπεν ἐν ἑαυτῷ:

“Ἐὰν ὁ τέλειος ἡγεμών εἶναι μόνον ὁ Θεός, τί ζητοῦμεν ἐν ἀνθρώποις; Ἀρκεί νὰ εἶναι ὁ καθ’ εἷς ἡγεμὼν τῆς ψυχῆς του, καὶ ἐν ἀρετῇ βαδίζων.”

Καὶ ἐδόξασεν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὅτι ἔλαχεν αὐτῷ νὰ διδάξῃ, ὄχι τοὺς μεγάλους τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὰ μικρὰ τέκνα, τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἀγαπώμενα· καὶ τούτοις ἐδίδαξεν οὐχὶ πῶς νὰ γίνωνται ἡγεμόνες, ἀλλὰ πῶς νὰ γίνωνται ἄνθρωποι ἐνάρετοι καὶ θεοσεβεῖς".

Ήταν ακόμη σκοτεινά όταν ο γέροντας δάσκαλος ανασηκώθηκε από τον ύπνο του, μισοξύπνιος, με το μέτωπο υγρό από την ανάσα ενός ονείρου που είχε ζήσει σαν αληθινό. Στο  αρχοντικό του, με τους τοίχους ντυμένους από κιτρινισμένα τετράδια και παιδικά σχέδια, ακουγόταν μόνο το κρώξιμο ενός πετεινού κι ο ψίθυρος της πρώτης αυγής  από τις  δαντελένιες κορυφές του Ταϋγέτου.

Είχε δει —ή έτσι νόμιζε— έναν άντρα να στέκεται μπροστά του,  αγέρωχο και γαλήνιο συνάμα, με μάτια που έλαμπαν σαν ήλιος πρωινός και φωνή καθαρή, γεμάτη πραότητα και φρόνηση. Δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος ή όραμα. Μα στα χείλη του άντρα εκείνου άνθιζαν λέξεις που η ψυχή του δασκάλου λαχταρούσε χρόνια να ακούσει: λόγια για δικαιοσύνη, για αλήθεια, για μια Ελλάδα που θα ξαναγεννηθεί με ήθος κι ανθρωπιά.

Κι ο γέροντας, μέσα στο όνειρο, ένιωσε πως είχε μπροστά του τον ηγέτη που ο λαός ζητούσε δεκαετίες

Τρεις στον Πέμπτο Όροφο: Ο αιθεροβάμων, ο πραγματιστής και ο φρόνιμος

                     

                                                             Deposit Photos

Στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας στου Ζωγράφου, με τα παράθυρα να βλέπουν προς τον Υμηττό, συγκατοικούσαν τρεις φοιτητές. Ο Αλέξανδρος, ο Μάριος και ο Νίκος. Τρεις φίλοι, τρεις κόσμοι, τρεις τρόποι να βλέπεις τη ζωή.

Ο Αλέξανδρος σπούδαζε Φιλοσοφία και πίστευε πως η ζωή είναι για να τη συλλογίζεσαι, όχι για να τη μετράς. Κάπνιζε αργά στο μπαλκόνι, διάβαζε Καμύ και μιλούσε για «το νόημα του είναι». Οι λογαριασμοί, οι προθεσμίες, τα μαθήματα – όλα του φαίνονταν μικρά μπροστά στην ιδέα του απόλυτου.

Ο Μάριος, φοιτητής Οικονομικών, ζούσε με το ρολόι στο χέρι. Ήξερε τι ώρα θα διαβάσει, πότε θα φάει, πότε θα πληρώσει το νοίκι. Είχε κολλήσει στο ψυγείο ένα πρόγραμμα με τίτλο «Εβδομαδιαία Παραγωγικότητα». Κάθε μέρα τσέκαρε τις στήλες με πειθαρχημένη  ακρίβεια.

Και στη μέση, ο Νίκος. Φοιτητής Θεολογίας. Ούτε ονειροπόλος ούτε υλιστής. Είχε μια ηρεμία που θύμιζε νερό ακίνητο — φαινομενικά ήσυχο, μα βαθύ. Οι άλλοι τον φώναζαν ειρωνικά «το φρόνιμο αγόρι». Εκείνος απλώς χαμογελούσε. Δεν του άρεσαν οι κατηγορίες, πίστευε πως η ζωή είναι πιο πλούσια απ’ ό,τι χωράει μια ταμπέλα.

Μιὰ ἀληθινὰ καθολικὴ ἐπιστολή

                                                                     Φωτό: Wikipedia

Πλῆθος μηνυμάτων ἀναδεικνύονται μέσα ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰακώβου του Ἀδελφοθέου, τὴν μνήμη τοῦ ὁποίου τιμάει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 23 Ὀκτωβρίου. Καθολικὴ ὀνομάζεται ἡ ἐπιστολή, διότι δὲν ἀπευθύνεται σὲ μιὰ μόνον ὁμάδα χριστιανῶν, σὲ μιὰ συγκεκριμένη ἐκκλησία, ἀλλὰ σὲ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς καὶ μάλιστα σὲ αὐτοὺς ποὺ ζοῦσαν ἀνάμεσα στοὺς ἐθνικούς, γι’ αὐτὸκαὶ  τὸ περιεχόμενό της εἶναι ἐξίσου ταιριαστὸ καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς συγχρόνους χριστιανούς, ποὺ ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας. 

Η Δόξα Θεού, η Θεωρία-Πράξη και η Αγάπη

                                       

                                                      Φωτό: κ. Κώστας Θ. Καυκούλας

  Πατερικές Σκέψεις και Πράξεις από τον Ποιμενάρχη της Μονεμβασίας και Σπάρτης κύριο Ευστάθιο

Εισαγωγή

Η ορθόδοξη Πατερική Παράδοση αποτελεί έναν πλούσιο θησαυρό σοφίας που καθοδηγεί τη ζωή του πιστού στη σχέση του με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας υπήρξαν φωτισμένοι διδάσκαλοι, οι οποίοι συνέδεαν τη θεωρία με την πράξη και ενίσχυαν την πνευματική ζωή μέσω της αγάπης και της ταπείνωσης. 

Στο πλαίσιο αυτό, οι ομιλίες του Θεοφώτιστου Ποιμενάρχη μας Ευσταθίου της Μονεμβασίας και Σπάρτης αποτελούν μια ζωντανή συνέχεια της Πατερικής παράδοσης, αναδεικνύοντας τρεις βασικές αρχές: την ενέργεια προς δόξαν Θεού, τη σημασία της θεωρίας και του παραδείγματος στη βοήθεια προς τους άλλους και την υπέρτατη μορφή αγάπης, την εσταυρωμένη αγάπη του Χριστού.

Το παρόν δοκίμιο διερευνά αυτές τις αρχές μέσα από τα κείμενα  Ορθοδόξων Πατέρων, όπως οι Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Γρηγόριος Νύσσης, Ιωάννης της Κλίμακος, Μάξιμος ο Ομολογητής και Γρηγόριος Παλαμάς. Η μελέτη αυτή επιδιώκει να αναδείξει τη συνεχή εφαρμογή των Πατερικών διδασκαλιών στη σύγχρονη ζωή και την αξία της καθοδήγησης του Σεβασμιωτάτου Ευσταθίου ως ζωντανού Αγίου στην Εκκλησία μας.

Όταν το παιδί ανοίγει ένα βιβλίο....

                               

                                               Φωτό: Αμφιάραος Παιδί & Οικογένεια

«Ένα βιβλίο είναι ένα παράθυρο∙ κι όταν το παιδί το ανοίγει, ο κόσμος ολόκληρος χωρά μέσα στην αγκαλιά του.»

Οι πρώτες επαφές του παιδιού με το βιβλίο είναι κάτι περισσότερο από στιγμές ανάγνωσης. Είναι στιγμές επικοινωνίας, φαντασίας και ασφάλειας. Το βιβλίο στη νηπιακή ηλικία δεν λειτουργεί μόνο ως πηγή γνώσης, αλλά κυρίως ως πύλη στον κόσμο των συναισθημάτων και της δημιουργικής έκφρασης. Μέσα από τις εικόνες, τους ρυθμούς της αφήγησης και τη ζεστή φωνή του ενήλικα που διαβάζει, το παιδί αρχίζει να ανακαλύπτει τον εαυτό του και τους άλλους.

Μέρες βροχερές του Οκτώβρη στη Βαλύρα

                           

                                       Φωτό: κα Γεωργία Μαρινοπούλου στο FB

 Η θαλπωρή του σπιτιού και τη στοργή των γιαγιάδων

«Μέσα στη βροχή, το σπίτι γίνεται λιμάνι και η αγκαλιά της γιαγιάς καταφύγιο.

Εκεί όπου οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας γίνονται θησαυροί αγάπης.»

Έξω η βροχή έπεφτε απαλά πάνω στα τζάμια, αφήνοντας μικρές σταγόνες να γλιστρούν σαν διάφανα μαργαριτάρια. Ο ουρανός είχε ντυθεί στα γκρι, κι οι δρόμοι της  όμορφης Βαλύρας μοσχοβολούσαν βρεγμένο χώμα. Ήταν από εκείνες τις μέρες που όλα σε προσκαλούν να μείνεις μέσα, να φωλιάσεις στη θαλπωρή του σπιτιού.

Τα  εγγονάκια της κυρίας Γεωργίας Μαρινοπούλου, που όλο το καλοκαίρι και τις πρώτες ζεστές μέρες του φθινοπώρου έτρεχαν στις αυλές, κυνηγούσαν πεταλούδες και έπαιζαν στις παιδικές χαρές, τώρα έχουν μεταφέρει τη χαρά τους στο εσωτερικό του σπιτιού. Δεν τα πειράζει καθόλου η βροχή. Αντίθετα, μοιάζει σαν να τους χαρίζει μια νέα περιπέτεια.

Η Νόρα μετά το Κουκλόσπιτο

              

                                                                    Φωτό: Critics Point

Εισαγωγή

Το «Κουκλόσπιτο» του Ίψεν, μέσα από την ψυχαναλυτική ματιά του Winnicott-το ανάρτησε πρόσφατα η καταξιωμένη φιλόλογος της Βαλύρας, κυρία Ουρανία Μαυρίκη-Μπόβη στη σελίδα της στο FB, που πάντα πρωτοτυπεί και μάς εκπλήσσει ευχάριστα- παρουσιάζει τη Νόρα ως μια γυναίκα που ζει πίσω από τον «ψεύτικο εαυτό» της.

Είναι ένα πρόσωπο εγκλωβισμένο στην ανάγκη αποδοχής και προσαρμογής, που χάνει την αυθεντικότητά του για να επιβιώσει.

Ωστόσο, αν σταθούμε μόνο σ’ αυτή τη διάσταση, κινδυνεύουμε να δούμε την απελευθέρωση ως ατομική ρήξη και όχι ως πνευματική μεταμόρφωση.

Οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας μάς διδάσκουν ότι η αληθινή ελευθερία δεν έρχεται από την άρνηση του άλλου, αλλά από την υπέρβασή του διά της αγάπης.

Η αυθεντικότητα δεν είναι αυτοαναζήτηση, αλλά θέωση — η συνάντηση του ανθρώπου με το φως του Θεού μέσα του.

Έτσι, η Νόρα του Winnicott, που φεύγει για να «είναι», χρειάζεται να βρει τελικά το φως που είναι αγάπη, για να γίνει πλήρως άνθρωπος.

 Aκολουθεί μία εναλλακτική αφήγηση της Νόρας , που σκιαγραφεί την αληθινή ζωή , πέρα από τη γοητευτική παρουσίαση της ψυχαναλυτικής πραγματικότητας:

Μέρος Α΄:

Ποταμοί, μύθοι και μουσική: Έβρος, Βαλύρα και Valira

               

                                          Φωτογραφίες : κ. Τάκης Ατζαμιδάκης

                  

Αφιερωμένο στη Βαλυραία Ευρυδίκη Λινάρδου-Παπαλαμπίδου, 

που τιμά τον Έβρο στη Θράκη με πίστη αληθή

 

1. Εισαγωγή

Οι ποταμοί δεν ήταν απλώς πηγές ζωής για τον αρχαίο άνθρωπο· υπήρξαν δίαυλοι ψυχής, μύθου και μουσικής. Η ροή τους, ο ήχος των νερών, οι πηγές που αναβλύζουν μέσα από τη γη, συνδέονται με την αρμονία του κόσμου και τη θεία τάξη¹. Παρατηρώντας τον Έβρο στη Θράκη, τη Βαλύρα στη Μεσσηνία ή την Valira στην Ανδόρα, αντιλαμβανόμαστε ότι η φύση, η γλώσσα και οι παραδόσεις συναντιούνται για να αφηγηθούν ιστορίες μουσικής και μύθου².

Ορφέας και Χριστός — δύο μορφές αγάπης και η κάθοδος στον Άδη

 

                                         Φωτό: Πεμπτουσία

1. Εισαγωγή

Η αγάπη αποτελεί έναν από τους πιο καθοριστικούς άξονες τόσο της ανθρώπινης εμπειρίας όσο και της θρησκευτικής και μυθολογικής παράδοσης. Μέσα από τους μύθους και τις αφηγήσεις των μεγάλων μορφών, όπως ο Ορφέας στην ελληνική μυθολογία και ο Ιησούς Χριστός στην χριστιανική πίστη, βλέπουμε δύο διαφορετικές προσεγγίσεις της αγάπης και της καθόδου στον Άδη.

Ο Ορφέας κατέρχεται στον Άδη για να ξαναβρεί την Ευρυδίκη, που το όνομά της παραπέμπει στην έννοια της “ευρείας-Δίκης”. Μέσα στον μύθο, ο πονηρός όφις παρεμβαίνει και την “δαγκώνει”, όπως ο όφις παρέσυρε την Εύα στον Παράδεισο, δίνοντας γνώση από το απαγορευμένο δένδρο, με αποτέλεσμα να χάσει την αθανασία της. Η αγάπη του Ορφέα είναι ανθρώπινη, δεμένη με τον πόθο και την επιθυμία να επαναφέρει την θεία αρμονία, αλλά η παραπλάνηση και η μοίρα του δείχνουν τα όρια της ανθρώπινης δύναμης απέναντι στη Δίκη.

Αντίθετα, ο Ιησούς Χριστός κατέρχεται στον Άδη για να λυτρώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα από τον θάνατο και την αμαρτία. Η σύγκριση των δύο αυτών αφηγήσεων αναδεικνύει τις διαφορές στην κλίμακα και στη φύση της αγάπης — ανθρώπινη και θεία — καθώς και την αντίληψη του χρόνου, της Δίκης και της σωτηρίας.

Το δοκίμιο αυτό θα εξετάσει πώς οι δύο μορφές αγάπης — η Ορφική και η Χριστιανική — εκφράζονται μέσα από την κάθοδο στον Άδη, αναδεικνύοντας την τραγικότητα της ανθρώπινης αγάπης και την υπέρβαση της θείας αγάπης, του ενσαρκωμένου Υιού και Λόγου του Θεού.

Το παράπονο

                           

                                              Φωτό: Γιώργος Γεωργουδάκης στο FB

– Τι να πω και τι να ομολογήσω, αδελφούλα μου; Αυτά δεν λέγονται από το τηλέφωνο. Η κόρη μου, πέρα από την Αθήνα, δεν βλέπει άλλο τόπο για να κάνει προκοπή. Ρίμαξε το παλατάκι μου στο χωριό, ξεράθηκαν τα δέντρα στον κήπο· ευτυχώς που οι γειτόνισσες αγάπησαν τις γλάστρες μου και μοιρολογούν ορφανά τα λουλουδάκια μου τον πόνο μου σε ξένες αυλές.

– Η κόρη σου τι λέει;

– Η κόρη μου κάνει ό,τι δύναται για να μου παρέχει την κατάλληλη φροντίδα· με προσέχει με το παραπάνω. Τι να το κάνεις όμως; Είμαι κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Σε χρυσό κλουβί πίνω δηλητήριο, τώρα στα τελευταία μου. Ούτε για το φευγιό μου μπορώ να προετοιμαστώ, ούτε τον άντρα μου να θρηνήσω. Δεν με αφήνει να θυμάμαι – «Μην τον κλάψεις, πάρε, μαμά, αυτό το χαπάκι· θα σου κάνει καλό και θα αισθάνεσαι χαρούμενη» – μου λέει επίμονα.

Σήμερα η Καλαμάτα Τιμά τον Προστάτη της Άγιο, Προφήτη Ιωήλ

                           

                                  Φωτογραφίες: κα Athanasia Papagiotakopoulou

Υπάρχει στην Καλαμάτα  ιερά μονή που φέρει την ονομασία «Μονή Προφήτη Ιωήλ» (περιοχή τέρμα Καλλιπάτειρας) που τιμά σήμερα, 19 Οκτωβρίου 2025, τον προστάτη Άγιο της, έναν από τους σημαντικότερους ελάσσονες προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.

Ο Προφήτης Ιωήλ, γιος του Βαθουήλ, προφήτεψε στην Ιουδαία, πιθανότατα στην Ιερουσαλήμ, σε μια περίοδο μεγάλης φυσικής και πνευματικής δοκιμασίας. Το βιβλίο του αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια, και έχει ως κεντρικό άξονα την έννοια της «Ημέρας του Κυρίου», δηλαδή της θείας επέμβασης στην ιστορία με σκοπό τη δικαιοσύνη, την κρίση, αλλά και τη σωτηρία.

Η γλώσσα του είναι ποιητική και προφητική, γεμάτη εικόνες, σύμβολα και θεολογικά βάθη.

Κεφάλαιο 1: Η Επιδρομή των Ακρίδων — Κάλεσμα σε Μετάνοια

Πρόσκληση καὶ ὑπόσχεση ζωῆς αἰωνίου

 

                                            Φωτό: Χριστιανική Φοιτητική Δράση

1. Ὁ Κύριος τῆς ζωῆς ἀντικρύ τοῦ θανάτου

Ὁ Κύριος, πορευόμενος στὴν ἐπίγεια πορεία Του, χαρίζει ἴαση, ψυχικὴ καὶ σωματική, σὲ πλῆθος ἀναγκεμένων ἀνθρώπων ποὺ τὴν ἐπιζητοῦν. Νόσους ἀποδιώκει, λεπροὺς καθαρίζει, χωλοὺς καὶ κωφοὺς θεραπεύει, σὲ τυφλοὺς δίνει τὸ φῶς Του· ἀκόμη καὶ νεκροὺς ἀνεγείρει.

Ἕνα τέτοιο παράδοξο θαῦμα, μιὰ νεκρανάσταση, μᾶς παρουσιάζει τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Γ΄ Κυριακῆς τοῦ Λουκᾶ (ζ΄ 11–16). Καθώς ὁ Κύριος πλησιάζει στὴν πόλη Ναῒν τῆς Γαλιλαίας, συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς μαθητὲς Του καὶ πλῆθος κόσμου, ἀντικρίζει ἕνα ὀδυνηρὸ θέαμα· μιὰ ἐξόδιο πορεία.

«Ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκώς, υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα» (Λουκ. ζ΄ 12).

Αφιέρωμα στον Βαλυραίο καθηγητή μαθηματικών, κύριο Αθανάσιο Μπόβη

                    

                                                          Φωτό: Athanasios Bovis, FB

 Στην πλατεία της Βαλύρας,  τους αφήνει όλους ενεούς μπροστά στις προτεινόμενες οικονομικές -και όχι μόνο- καινοτόμες λύσεις του!  Κάποιοι διαμαρτύρονται,  ότι στο τέλος της  ομιλίας  του  ρωτά -παλιά συνήθεια από τα ένδοξα χρόνια της διδασκαλίας του στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση-τι καταλάβατε -κι εκείνοι αισθάνονται αμήχανοι, γιατί ορισμένες φορές δεν έχουν ακριβώς  κατανοήσει  τον λόγο του μεγαλοφυή μαθηματικού , κυρίου Αθανασίου Μπόβη. Συνήθως, κρατούν τα προσχήματα κουνώντας καταφατικά το κεφάλι τους, και μόνο λίγοι  αποδεικνύονται στη συνέχεια μοναδικοί συνομιλητές του!

Σιωπούν και του χαμογελούν ευγενικά. Τα κορίτσια δεν πλησιάζουν την παρέα του- ο κύριος  Θανάσης όλο για οικονομικά και πολιτικά μιλά- κάνουν νόημα η μία στην άλλη και απομακρύνονται. 

Η κορύφωση προσφάτως ήταν μία μακροσκελής ανάρτηση στη σελίδα  Athαnasios Bovis στο FB, που αφορά "τη σύνδεση της αξίας του χρήματος με ενργειακούς πόρους ή μέταλλα που πραγματικά υπάρχουν". 

Πρότειναν κάποιοι αναγνώστες  μας,  να  παρουσιάσουμε με απλό και κατανοητό τρόπο την πρόταση του κυρίου καθηγητή μαθηματικών, για όσους δεν ασχολούνται με την οικονομία,  την πολιτική και ούτε τα πήγαιναν καλά με τα μαθηματικά στο σχολείο! 

Λέγει  ο  μεγαλοφυής κύριος Αθανάσιος Μπόβης  περιληπτικά:

Ἡ Ὁσία Παρασκευή ἡ Ἐπιβατηνή (ἡ Νέα)

                  

Ἡ Ὁσία Παρασκευή ἡ Νέα, ἡ ἐπονομαζομένη Ἐπιβατηνή, γεννήθηκε στους Ἐπιβάτες τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, κοντὰ στὴ Σηλυβρία, περὶ τὸ τέλος τοῦ 10ου ἢ τὶς ἀρχὲς τοῦ 11ου αἰῶνος. Ἀπὸ νεαρὰς ἡλικίας ἔδειξε πνεῦμα εὐσέβειας, ἐλεημοσύνης καὶ ἀποταγῆς τῶν κοσμικῶν πραγμάτων· μοίραζε τὴν πατρικὴν περιουσίαν στους φτωχοὺς καὶ ἀφιερωνόταν στὴν προσευχή καὶ τὴν ἄσκηση.

Κατὰ τὴν ἱστορικὴν παράδοσιν, ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ὅρκισε ἐν Ἰασίῳ Μολδαβίας τοὺς συναγωνιστὰς του ἐμπρὸς στὸ ἱερὸ σκήνωμα τῆς Ὁσίας Παρασκευῆς, θεωρῶντας τὴν ἁγίαν ὡς πνευματικὴν προστάτιδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀγῶνος.

Άλλο το να γνωρίζει κανείς κατά φύση, κι άλλο να γνωρίζει τον Θεό κατά χάρη – Μια πατερική προσέγγιση

                    

                                                         Φωτό: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Εισαγωγή

Η ρήση του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, «Ἄλλο τὸ γνωρίζειν κατὰ φύσιν, καὶ ἄλλο τὸ ἐπιγινώσκειν τὸν Θεὸν κατὰ χάριν», συνοψίζει με εντυπωσιακή σαφήνεια τον πυρήνα της Ορθόδοξης Θεολογικής Γνωσιολογίας. Με τη φράση αυτή ο Δαμασκηνός ξεχωρίζει δύο τρόπους γνώσης: τη φυσική, που στηρίζεται στις ανθρώπινες γνωστικές δυνάμεις, και τη θεολογική, που χαρίζεται από τον Θεό μέσω της θείας χάριτος. Η διάκριση αυτή φανερώνει τη βασική πεποίθηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι ο Θεός παραμένει ακατάληπτος ως προς την ουσία Του, αλλά γίνεται γνωστός μέσα από τις άκτιστες ενέργειές Του.  

Ἀφιέρωμα εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον Μαχαιριώτισσαν

 

18 Ὀκτωβρίου – Ἑορτή τῆς Παναγίας τῆς Μαχαιριωτίσσης

Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν σήμερον τιμᾷ καὶ ἐορτάζει τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον Μαχαιριώτισσαν, τὴν Μητέρα τοῦ Κυρίου καὶ προστάτιδα πάσης τῆς οἰκουμένης.

Ἡ σεπτὴ Εἰκών Της, κατά τὴν ἱερὰν παράδοσιν, ἐφιλοτεχνήθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Ἐκαλύφθη διὰ πολλοὺς αἰῶνας ἐν σπηλαίῳ τῶν ὀρέων τοῦ Τροόδους, καὶ ἀπεκαλύφθη θαυμαστῶς τὸν ιβ΄ αἰῶνα ἐν ὀράματι ἑνὸς ὁσίου ἀσκητοῦ, ᾧ ἄγγελος Κυρίου ἔδωκε μαχαίριον ἵνα διανοίξῃ τὸν θάμνον καὶ ἀνακαλύψῃ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα. Ἐκ τούτου ἔλαβεν ἡ Θεοτόκος τὴν προσωνυμίαν Μαχαιριώτισσα.

Όταν η Παρασκευούλα γνώρισε τον Σπύρο, Βαλυραίο χωροφύλακα στη Νάουσα

                               

                                                    Η Παρασκευούλα με τη μητέρα της

Το σωτήριον έτος 1951, ο Παντοδύναμος Θεός χάρισε μια ομορφοκόρη σε έναν ξακουστό ζωέμπορο στον Πύργο Πτολεμαΐδας. Της έδωσαν το όνομα Παρασκευή, και από τότε όλοι την αποκαλούν Βούλα, στην όμορφη Βαλύρα μας.

Μεγάλωσε σε πλούσιο οικογενειακό περιβάλλον και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της έως τα δεκατέσσερά της χρόνια στον Πύργο, και κατόπιν στη Νάουσα. Έζησε τα εφηβικά της χρόνια κάτω από την αύρα του Βερμίου, με τα δροσερά νερά, τους ορμητικούς χειμάρρους και τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα του.

Ασυγκράτητος χείμαρρος, στο άνθος της ηλικίας του, ήταν και ο Βαλυραίος χωροφύλακας, ο νεαρός Σπύρος, γιος του αείμνηστου θείου Αριστοτέλη. Το πατρικό σπίτι της οικογένειας βρίσκεται στην οδό Παπασαραντοπούλου, στον δρόμο προς τον Άγιο Δημήτριο, στη μαγεύτρα Βαλύρα μας.

Η Κάθαρση από τον Αριστοτέλη έως τη Σύγχρονη Κοινωνία και την Ορθόδοξη Θεολογία

               

                                                              Φωτό: Kathimerini

Μέρος Ι: Η κάθαρση από τον Αριστοτέλη έως τη σύγχρονη κοινωνία:

Τέχνη, κινηματογράφος και μέσα μαζικής επικοινωνίας 

Εισαγωγή

Από τα αρχαία χρόνια, ο άνθρωπος αναζήτησε στην τέχνη όχι μόνο την αισθητική απόλαυση, αλλά και την εσωτερική λύτρωση. Ο Αριστοτέλης, στην Ποιητική του, όρισε πρώτος με φιλοσοφική ακρίβεια τη λειτουργία της τραγωδίας ως μέσο κάθαρσης — δηλαδή ψυχικού εξαγνισμού μέσω του ελέου και του φόβου. Έκτοτε, η έννοια αυτή διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη σχέση ανάμεσα στην τέχνη, τα συναισθήματα και την ηθική συνείδηση.

Στον σύγχρονο κόσμο, όπου η αισθητική εμπειρία διαμεσολαβείται από τον κινηματογράφο, το θέατρο και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, το ερώτημα επανέρχεται: μπορεί η κοινωνία μας να βιώσει την κάθαρση μέσα από τη σύγχρονη τέχνη; Ή μήπως ο κατακερματισμός της εμπειρίας και η εμπορευματοποίηση του συναισθήματος καθιστούν την κάθαρση αδύνατη;

To γάλα στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας: Μια ανάμνηση από τη δεκαετία του ΄50

                                

                                                 " Όπως η Μαρία μικρή. Φωτό: Iefimerida"

Όταν δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας ήταν η αείμνηστη  κα Ευτυχία Κυριακοπούλου, κατά τη δεκαετία του 1950,   μαθήτριά της  ήταν μία από τις πλέον δυναμικές  κόρες της Βαλύρας, η  κα Μαρία Φωτεινού- Χρηστάκη. Η Μαρία, από τη  νηπιακή  της ηλικία,  εξεδήλωσε τάσεις ανεξαρτησίας, και ως φιλελεύθερο πνεύμα, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, ήταν δύσκολο να την  συγκρατήσει η επιβλητικότητα και επιμονή της πιο δυναμικής δασκάλας, όπως ήταν η κα Ευτυχία. Η επιμονή της  αλησμόνητης εκπαιδευτικού, που παράλληλα με όλες τις σχολικές   δραστηριότητες, φρόντιζε οι μαθητές της να πίνουν, πριν την έναρξη των μαθημάτων, ένα ζεστό γάλα.

 Η Μαρία, που ήταν από παιδί πολύ έξυπνη, επέλεγε πάντα το συμφέρον της, που σήμαινε ότι σιωπούσε θεληματικά, προκειμένου να μην  βρεθεί σε σύγκρουση με τις σχολικές αρχές , μειωθεί η βαθμολογία της και χαλάσει η διαγωγή της. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν ανέλυε και αποθήκευε λεπτομερώς στη μνήμη της σκηνές από τα σχολικά δρώμενα, που με πολλή ζωντάνια θυμάται και περιγράφει ακόμη και σήμερα, η αιώνια παιδούλα, που οδεύει προς τα 70 της χρόνια.

Το Ήθος και το Έθος: Θεολογική, Φιλοσοφική, Ψυχολογική, Κοινωνιολογική και Ανθρωπολογική Προσέγγιση

 

                                                                       Φωτό: Ερανιστής

Εισαγωγή

Το ήθος και το έθος αποτελούν δύο έννοιες με κοινή ρίζα αλλά διαφορετικό περιεχόμενο, οι οποίες έχουν απασχολήσει τη φιλοσοφία, τη θεολογία, την ψυχολογία , την κοινωνιολογία και την ανθρωπολογία από την αρχαιότητα έως σήμερα. Το ήθος αναφέρεται στον εσωτερικό χαρακτήρα και στις αξίες που καθοδηγούν τον άνθρωπο, ενώ το έθος αφορά τις εξωτερικές πράξεις, τα έθιμα και τις κοινωνικές συνήθειες. Η παρούσα εργασία επιχειρεί να διερευνήσει τη σχέση και τη διάκριση των δύο αυτών εννοιών μέσα από θεολογική, φιλοσοφική, ψυχολογική, κοινωνιολογική και ανθρωπολογική προσέγγιση, αναδεικνύοντας τη σημασία τους για την κατανόηση της ανθρώπινης ύπαρξης και του πολιτισμού.

Καλό ταξίδι αγαπητέ μας Γιάννη Στελ. Κοντοδήμο

                    

Έφυγε ο  Γιάννης Στελ. Κοντοδήμος, σε ηλικία 69 ετών.

Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε σήμερα, 14 Οκτωβρίου 2025, και ώρα 4:40 μ.μ. , σύμφωνα με τον πρωτοπρεσβύτερο κ. Ιωάννη Φωτεινό,  και το Επαρχιακό Γραφείο Εξυπηρετήσεων, Αφοί ΚΩΣΤΑ ΧΙΩΤΗ" Μελιγαλά-Οιχαλίας,   , όπως όρισαν η σύζυγος του κα Ειρήνη Γεωργίου Ντουραμάκου  και τα αγαπημένα του αδέλφια.

Το Φθινόπωρο στην Ελληνική, Αμερικανική και Γαλλική Ποίηση

 Μία συγκριτική προσέγγιση

                                                                  Φωτό: Κ24

Εισαγωγή

Το φθινόπωρο, εποχή μετάβασης και στοχασμού, έχει αποτελέσει διαχρονικά πηγή έμπνευσης για τους ποιητές σε κάθε πολιτισμό. 

Η πτώση των φύλλων, η μείωση του φωτός και η αίσθηση της προσωρινότητας φέρνουν τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον χρόνο, τη φθορά και την εσωτερικότητά του. 

Στην ελληνική ποίηση, το φθινόπωρο μετατρέπεται σε μεταφορά της ωριμότητας και της μνήμης· στην αμερικανική, σε κύκλο αποδοχής και φυσικής αναγέννησης· 

και στη γαλλική, σε λυρική παρακμή και αισθητική της μελαγχολίας. Το παρόν δοκίμιο επιχειρεί να παρουσιάσει τις τρεις αυτές εκφάνσεις, μέσα από επιλεγμένα ποιήματα και σύντομη ανάλυση.

«Στάθηκα ἐκ τοῦ σύνεγγυς στο φως — κι είδα το ίδιο μου το σκοτάδι»

                 

                                                          Στοκ φωτογραφίες και εικόνες

 

Εισαγωγή

Υπάρχουν στιγμές όπου μια φράση δεν είναι απλώς λόγος — είναι αποκάλυψη.
Η φράση «Στάθηκα ἐκ τοῦ σύνεγγυς στο φως — κι είδα το ίδιο μου το σκοτάδι» φέρει μέσα της ένα βάθος που υπερβαίνει το αισθητικό·
είναι κραυγή και προσευχή μαζί, αναμέτρηση του ανθρώπου με το φως της Αλήθειας.

Κάθε προσέγγιση — θεολογική, φιλοσοφική, ψυχολογική — βλέπει το ίδιο μυστήριο από διαφορετικό παράθυρο.
Το φως, το σκοτάδι και η εγγύτητα («ἐκ τοῦ σύνεγγυς») δεν είναι απλές μεταφορές·
είναι κατάσταση ύπαρξης, πορεία αυτογνωσίας, θεοπτία και μεταμόρφωση.

Ο στοχασμός που ακολουθεί δεν επιδιώκει να εξαντλήσει το νόημα,
αλλά να το πλησιάσει με σεβασμό — ἐκ τοῦ σύνεγγυς.
Να φωτίσει λίγο από τη σιωπή που κρύβει το φως, και λίγο από το φως που κρύβει η σιωπή.

Ο Άπιστος Θωμάς και ο Άθεος του Ορθού Λόγου: Μια Φιλοσοφική Προσέγγιση στην Ανάγκη για Απόδειξη

                               

Στην ιστοσελίδα μας, προς ψυχικό όφελος των Αναγνωστών μας,  φιλοξενούμε ορισμένα θρησκευτικά ή φιλοσοφικά δοκίμια και/ή άρθρα . Το ακόλουθο, άκρως ενδιαφέρον φιλοσοφικό δοκίμιο, είναι αγνώστου συγγραφέως, με υπογραφή "Λόγος Θείου Φωτός".

Στην πορεία της ανθρώπινης σκέψης, ο άνθρωπος βρέθηκε διαρκώς ανάμεσα σε δύο αντίρροπες δυνάμεις: την ανάγκη να πιστεύει και την ανάγκη να γνωρίζει. Η πρώτη γεννιέται από το βάθος της ψυχής, εκεί όπου η ύπαρξη αναζητά νόημα· η δεύτερη, από την επιφάνεια της λογικής, όπου το πνεύμα ζητά ασφάλεια μέσα από την κατανόηση. Όταν η λογική αποκτά απόλυτη εξουσία πάνω στην πίστη, τότε γεννιέται η απαίτηση για «χειροπιαστές αποδείξεις» — μια στάση που, ενώ μοιάζει επιστημονική, αποκαλύπτει τελικά μια πνευματική ανασφάλεια.

Ο άνθρωπος που ζητά αποδείξεις για τον Θεό δεν είναι εχθρός της πίστης· είναι πνευματικά οδοιπόρος. Η ωριμότητα έρχεται όταν συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από την εσωτερική του μεταμόρφωση. Όταν η καρδιά γαληνεύει, όταν ο φόβος αντικαθίσταται από αγάπη, τότε ο Θεός δεν είναι πλέον υπόθεση λογικής, αλλά παρουσία εμπειρική.

Τότε ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να δει για να πιστέψει.

Γιατί, όπως έλεγε ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος,

«Ἐκεῖνος ποὺ ἔγνω τὸν Θεόν, δὲν μπορεῖ πιά νὰ τὸν ἀρνηθεῖ, ὅπως δὲν μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὸ φῶς ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶδε τὸν ἥλιο.»