ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΒΑΤΕΣ ΑΛΟΓΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΛΥΡΑ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΣΤΟΥΣ ΙΠΠΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ,ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ, ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ 1950-1960
-Αφιερωμένο στον κ. Γιώργο Φειδά, για την ονομαστική του εορτή, που θυμήθηκε τους ιππικούς αγώνες της δεκαετίας του 1950.
-Θερμές ευχές στον κ. Γιώργο Λιοντήρη, φίλο και πολύτιμο συνεργάτη μας .
-Χρόνια Πολλά σε όλους τους εορτάζοντες της Βαλύρας.
Οι αγώνες στο Πλατύ ανάγονται στην εποχή της Τουρκοκρατίας, και έχουν άκρως συμβολικό χαρακτήρα. Κατά την Τουρκοκρατία συμβόλιζαν τη νίκη του Χριστού και των υποδουλωμένων Ελλήνων ενάντια στη μαύρη σκλαβιά και στις ημέρες μας συμβολίζουν την επιστασία, προστασία και χάρη του Αγίου Γεωργίου, ενάντια σε Εθνικούς και προσωπικούς κινδύνους των πιστών Ορθοδόξων, που τιμούν τη μνήμη Του. Από τη Βυζαντινή εποχή, ο γενναίος τροπαιοφόρος Άγιος Γεώργιος, ο υπέρμαχος των βασιλέων, ο ελευθερωτής των αιχμαλώτων, ο υπερασπιστής των πτωχών και ιατρός των ασθενούντων, ήταν παρών σε κάθε δίκαιο τόλμημα των Ελλήνων, για την αποκατάσταση της ελευθερίας της αγίας γης μας.
Τα άλογα, κατά τις δεκαετίες 1950-1960, ήταν για τους αγρότες το alter ego τους, ο δεύτερος εαυτός και ο πιστός συνεργάτης τους στις καθημερινές αγροτικές εργασίες τους, αλλά και ως το πλέον εγγυημένο μέσον μεταφοράς, για τους καλά εκπαιδευμένους αναβάτες. Η συνεχής φροντίδα για τα άλογα τούς συνέδεε ψυχικά μαζί τους, και τα αγαπούσαν ως αναπόσπαστα μέλη της οικογένειας τους. Κι όπως τα καλά παιδιά παίρνουν βραβεία στο σχολείο στο τέλος της χρονιάς, έτσι ήθελαν , με τις ευλογίες του Αγίου Γεωργίου, να τιμηθούν και τα όμορφα άλογα τους, οι ακούραστοι συνεργάτες και σύντροφοι της ζωής τους.
-Τίνος είναι τούτο το όμορφο άσπρο , σημαδεμένο άλογο παιδάκι μου, σαν στου Αη Γιώργη την εικόνα ; ρώτησε η Σφήκαινα, όταν είδε ν ΄ανηφορίζει καβαλάρης ο Δημητράκης Μπούτος στο Μπιζάνι, με ξένο άλογο από το Πλατύ, με ύφος εκατό καρδιναλίων κι ένα χαμόγελο μέχρι τη πλατεία της Βαλύρας .
-Πάλι τους νίκησες Δημητράκη, με το άλογο του Μπασταίου Κοντόπουλου; του είπε ο Γιώργος Καπότης, που κατηφόριζε καβαλάρης, χαϊδεύοντας τη γκρίζα χαίτη του Ψαρή , του γκριζόλευκου δικού του αλόγου , που δεν είχε λάβει μέρος στους αγώνες εκείνη τη χρονιά, λόγω προβλημάτων υγείας. Κατά τα άλλα και ο Ψαρής έπαιρνε βραβεία!
-Τι λες; Μπράβο λεβέντη μου! Φώναξε από το παράθυρο του σαλονιού της η θεία Μπουρίκαινα ,η μάννα του Παναγιώτη, βγάζοντας έξω το κεφάλι της σαν αστραπή, γιατί σέρβιρε καφέ στις γειτόνισσες. Ο ‘Ευλογημένος”, το Μπασταίικο άτι, έκανε μία στροφή και της χλιμίντρισε χαρούμενος.
Τον έλεγαν “Ευλογημένο”, γιατί ενώ ήταν λευκός προς το γκρίζο, είχε στη ράχη του μία κάθετη μαύρη γραμμή , και μία οριζόντια, σαν σταυρό στους ώμους του.
-Σε άλλη περίπτωση θα κέρναγα και σένα καφέ , που τους νίκησες όλους, αλλά δεν έχω φλιτζάνι στα μέτρα σου , να χωρούν μέσα τα μεγάλα χείλη σου, του απάντησε η αλησμόνητη Μπουρίκαινα. Μία άλλη γειτόνισσα, που ήταν θεία του Δημήτρη Μπούτου , φώναξε:
-Σταθείτε, να δώσω στο Δημητράκη ματόχαντρα. Ξέχασε τον καφέ της, πετάχτηκε φουριόζα από το σπίτι της Μπουρίκαινας, έβγαλε ένα μπλε μάτι που φορούσε με χρυσή παραμάνα στο στήθος της και το καρφίτσωσε πάνω στη καρδιά του ανιψιού της, του μεγάλου αναβάτη της χρονιάς.
-Τι να τους κάνω; Παραπονιόταν ο Δημητράκης στον Γιώργο. Ο Θανάσης ο Μπάκας κατέβασε επαγγελματία από την Αθήνα για να τρέξει τον κόκκινο Ποσειδώνα του. Τι να τους κάνω; “Σαράντα τ΄ άλογο κι εξήντα το σαμάρι”, ψιθύριζε με μία μικρή δόση απογοήτευσης ο νικητής της χρονιάς, παρατηρώντας τον Ψαρή του Καπότη.
-Για να έχουμε καλό ερώτημα, είπε ο Γιώργος, σου αρέσει εσένα περισσότερο η μαυρούκω η Φανούς , η φοράδα του Θανάση ή μήπως και κάνω λάθος; Το λέω που μεγαλώσατε με τα αδέλφια σου με τη Τζίλντα , τη φοράδα σας, τι άλογο κι εκείνο!
-Ο Ποσειδώνας , απάντησε ο Δημήτρης, κρατώντας τα προσχήματα του Θανάση Μπάκα, είναι ένα άλογο υψηλών προδιαγραφών, με εμένα θα πήγαινε καλύτερα, αλλά εγώ φέτος συνεργάστηκα με τον Κοντόπουλο από το Πλατύ και έτρεξα το δικό του άλογο ή συνήθως τρέχω το δικό μου. Η Φανούς βέβαια, είναι άλογο με προοπτική, αλλά είναι μικρή ακόμη.
Σε λίγο κατέφθασαν ο Στράτος και ο Μιχάλης, οι αδελφοί του Δημητράκη, έφιπποι στα δικά τους άλογα,
-Καλώς τα παλικάρια μου! είπε ο Γιώργος .Είστε υπερήφανοι για τον αδελφό σας που κέρδισε και φέτος;
-Να τον σκοτώσουμε θέλουμε, απάντησαν εκείνοι γελώντας μέσα από τα δόντια τους, που δεν αφήνει την πρωτιά με τίποτα και κέρδισε ξανά φέτος με ξένο άλογο!
με τις πίσω άσπρες οπλές και τα λευκά σημάδια στο πρόσωπο.
Η θεια Αντρεού, που είχε η καημένη χάσει τα λογικά της , μόλις τους άκουσε που μιλούσαν, φούντωσε από τη χαρά της και άρχισε το παραλήρημα:
-Ο Αη Γιώργης πήγε στο Πλατύ και νίκησε τους Μπασταίους, επαναλάμβανε συνεχώς και διαπεραστικά, γελώντας μόνη της.
-Ε! Θειά Αντραίνα, της απαντούσε βροντόφωνα ο Γιώργος, προσπαθώντας μάταια να την επαναφέρει στην πραγματικότητα: Τ΄Αη Γιώργη στο Πλατύ είναι τ΄ άλογο κι ο Αη Δημήτρης της Βαλύρας είναι ο καβαλάρης. Εκείνη όμως απτόητη, παρέμενε σταθερή στη θέση της.
Μούγκα και πολλή περίσκεψη είχε πέσει στο καφενείο της πλατείας. Ο Νίκος Μέρμηγκας με την παρέα του, που θαύμαζαν τον κάτασπρο Χάτεμ του, στενοχωρήθηκαν γιατί έχασε, για απόσταση αναπνοής, το τρίτο βραβείο, αν και , συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά , ήρθε σαφώς σε πολύ καλή σειρά. Δεν ήταν κανένα καθαρόαιμο αγγλικό άλογο δρόμου, ούτε ίππος βαρείας ελάσεως της Βουλώνης ή τη Πέρχης, δεν ήταν από ράτσα ο Χάτεμ, ήταν ένα κατάλευκο εντυπωσιακό άλογο με ξένο όνομα , ήταν ο επιθυμητός επιβήτορας των φοράδων του χωριού. Πάντα υπήρχε κόντρα ανάμεσα στον κάτασπρο Χάτεμ και στον πυρρόθριγκα Ποσειδώνα του Θανάση Μπάκα, προτού τον αντικαταστήσει με τη μελανή Φανού.
Σε καλή σχετικά σειρά ήρθε εκείνη τη χρονιά και το άλογο του Μπασταίου Κατσάμπουλα, που το έτρεχε ο Τάκης Δημητρακόπουλος.
Η Βαλύρα φημιζόταν για τους έμπειρους αναβάτες της, γι΄ αυτό οι ιδιοκτήτες αλόγων από το Πλατύ τούς προτιμούσαν ασυζήτητα.
Σηκώνονταν τα παλικάρια του χωριού από τα χαράματα, και στις 9:00 π.μ. ήταν στον Αη Γιώργη στο Πλατύ. Ο Τσιγαρίδης από το Πλατύ περίμενε τον Βαλυραίο αναβάτη του και ο Μπασταίος Μαρούλης ήταν από τους λίγους ιδιοκτήτες από το Πλατύ , που είχε εξασφαλίσει αντίστοιχα έναν συγγενή του , ονόματι Μαρούλη, για αναβάτη στο άλογό του. Ακολουθούσαν από τη Βαλύρα ο Δημητρακόπουλος με τον Φτερωτό του Πρίγκιπα, ο Παπασαραντόπουλος με τον Υπεύθυνο Ντορή του, ο Τσιλίκας με τον πυρρόξανθο Ρούσσο του, ο Τσουρούχης με τον Λαμπρολεβέντη του, ο Φωτεινός με τον Ένδοξο, το στρατιωτικό του άλογο, αλλά και άλλοι πολλοί Βαλυραίοι.
Μετά από κούρσες 1700- 2000 μέτρων, τρεις κατέληγαν νικητές και λάμβαναν σεβαστό χρηματικό έπαθλο. Για αρκετά χρόνια, κατά τη δεκαετία του 1950, στο υψηλότερο βάθρο έστεκε ο αήττητος παις της Βαλύρας ,ο αείμνηστος Δημητράκης Μπούτος, αλλά οι περισσότεροι Βαλυραίοι αναβάτες έτυχαν κατά καιρούς βράβευσης, γιατί ήταν ικανότατοι .
Παραστατικά λέγει ο καθηγητής Ι.Δ.Λύρας στο ποίημά του, “Οι ιππικοί αγώνες στο Πλατύ”:
“Με τα πόδια στο Πλατύ Πηγαίνοντας απ’ τη γραμμή
Φτάνοντας ως το γεφύρι Ο καθένας αποφασίζει
Οι τολμηροί περνούν επάνω Βλέπουν τον Πάμισο αποκάτω
Οι άλλοι πάνε από το δρόμο Σίγουροι χωρίς εμπόδιο”.
Όποιο δρόμο κι αν ακολουθούσαν, στις 9:00 π.μ. ήταν όλοι παρόντες στην είσοδο του Αη Γιώργη στο Πλατύ, για να παρακολουθήσουν τη θεία λειτουργία, τη λιτάνευση της εικόνας του Αγίου Γεωργίου, να προσκυνήσουν και να λάβουν την ευλογία για τον αγώνα της χρονιάς.
Ο Ι.Ν. του Αγίου Γεωργίου στο Πλατύ Μεσσηνίας. Φωτο:messinialive.gr
“Τα στοιχήματα πολλά Ποιος θα κερδίσει τελικά.
Βγάζουν το νερό οι τρόμπες Να δροσιστούνε οι θαμώνες
Έρχεται η ευλογημένη ώρα Στα άλογα είναι τα φώτα.
Άλογα και αναβάτες Θεατές χειροκροτάνε
Οι αγώνες θα αρχίσουν Τα άλογα θα ξεκινήσουν”.
Ξεκινούσαν οι αναβάτες με πολύ ενθουσιασμό, άτια αλλά και φοράδες ήταν εξ ίσου μέτοχοι στους ιππικούς αγώνες, και διεκδικούσαν τα πρωτεία των ιππικών αγώνων του Αγίου Γεωργίου στο Πλατύ.
“Ο Χάτεμ του Νίκου Μέρμηγκα Με καλπασμό λεβέντικα
Πρώτο και με διαφορά Είναι πολλά μέτρα μπροστά”.
Όπως μας εξηγεί ο καθηγητής Ι.Δ.Λύρας, οι κούρσες διαφοροποιούνταν ανάλογα με το ποσό των χρημάτων, τη συμμετοχή των αλόγων . Συνήθως κατέληγαν , μετά από επτά κούρσες, στους δύο ή τρεις πρώτους νικητές. Υπήρχε χρονιά που είχαν και έως πενήντα αλόγα και οι κούρσες ήταν αρκετές, μέχρι να καταλήξουν στους τελικούς νικητές των αγώνων.
Εκείνο που έχει ενδιαφέρον , είναι ο όμορφος Χάτεμ, που ζευγάρωναν μαζί του οι περισσότερες φοράδες του χωριού και ήταν ο “πάτερ φαμίλια” της Βαλύρας, κατά τις δεκαετίες 1950-1960, του οποίου δεν έχουμε, και αναζητούμε τη φωτογραφία του.
Ζευγάρωναν την Άνοιξη για να γεννήσουν αντίστοιχα ανοιξιάτικα, όταν ο καιρός είναι ζεστός, αφού η κύηση της φοράδας διαρκεί 335 ημέρες και γεννά 1-2 νεογνά.
Πάντως η μαύρη Φανούς, δεν ήταν σίγουρα κόρη του κάτασπρου Χάτεμ!
Ήταν άλογο ράτσας, που αγόρασε ο Θανάσης μικρό, για να το προπονήσει να τον εκπροσωπεί επάξια στους ιππικούς αγώνες, γι΄ αυτό το φρόντιζε δεόντως. Το ίδιο στοργικός ήταν και ο Τάκης Δημητρακόπουλος με το άλογό του, που κι εκείνο νίκησε ορισμένες φορές.
Σχεδόν όλοι, καλύτερα από μανάδες , φρόντιζαν τα άλογά τους. Τα έπλεναν τακτικά, καθάριζαν επιμελώς τον στάβλο τους, τους έριχναν στην πλάτη τον χειμώνα τραγομαλλίσια σαγιάσματα για να μη κρυώνουν, μέχρι και μασάζ τους έκαναν για να μη πάθουν περιπνευμονία, όταν πιάνονταν καθισμένα στον στάβλο. Ο δε Θανάσης Μπάκας, ούτε και γιατρός να ήταν! Φρόντιζε τη Φανού ανελλιπώς , πριν βοσκήσει σε χωράφι με τριφύλλι ,να φάει λίγη ξηρή τροφή πρώτα, για να μη τουμπανιάσει και όταν ήταν η περίοδος της αναπαραγωγής της και ήθελε να συνευρεθεί, της ψιθύριζε στο τεντωμένο της αφτί, για να της υπενθυμίσει το καθήκον της:
-Αυτά να τα ξεχάσεις Φανού. Εσύ είσαι πρωταθλήτρια- μαυροντυμένη καλόγρια του Αγίου Γεωργίου, “ο Φανούς”, ο φωτισμένος νους είσαι, τ΄ άκουσες κακομοίρα μου;
Πολλές χαρές έδωσε στον Θανάση ¨η Φανούς”, συγκριτικά με τον Ποσειδώνα, που κι εκείνος ,ο καημένος, όχι ότι τον απογοήτευσε.
- Φανούς ή Φανού είναι; παρατήρησε χαμογελώντας μια χρονιά ένας Μπασταίος.
-Πού το κατάλαβες μπάρμπα; ρώτησε ένα μικρό αγοράκι, που στεκόταν δίπλα του.
-Μέτρησα τα δόντια του ,του απάντησε εκείνος κοκκινισμένος. Τα αρσενικά έχουν 40 και τα θηλυκά 36.
Όταν ήταν μικρά τα τρία αγόρια του πατέρα Στάθη Μπούτου και καθώς εκείνος περνούσε ένα χαντρολαίμι με μπλε , άσπρες και χρυσές χάντρες στη φοράδα τους, στην αλησμόνητη Τζίλντα, ελάτε να σας πω τους είπε:
-Το άλογο το αρσενικό το λέμε άτι και το θηλυκό φοράδα. Το παιδί τους το λέμε πώλο, πουλάρι.
Η Τζίλντα μας θα γεννήσει ένα πουλάρι, αλλά δεν ξέρουμε αν θα είναι αρσενικό η θηλυκό. Ό,τι όμως κι αν είναι, το πρώτο άλογο, με τη σειρά, το δικαιούται ο μεγαλύτερος αδελφός, εσύ Στράτο. Οι άλλοι θα λάβετε το δικό σας, μετά από δύο χρόνια, που θα ξαναγεννήσει η Τζίλντα.
-Ποιος είναι ο άνδρας της; ρώτησε ο μικρός Δημήτρης. Δεν τον ξέρετε, είναι άλογο ενός φίλου μου από το Πλατύ, είπε ο πατέρας τους.
Όταν γεννήθηκε το πρώτο αρσενικό πουλάρι ,και τα τρία αγόρια το φρόντιζαν σαν αδελφάκι τους.
Μια φορά, που είχαν καλέσει έναν κτηνίατρο για να το εξετάσει, πολλά τον ρώτησαν και έμαθαν τόσο για τη φροντίδα , όσο και για την υγιεινή του αλόγου. Εκείνο όμως που τους έκανε μεγάλη εντύπωση και εντυπώθηκε βαθιά μέσα τους, ήταν η ψυχολογία του αλόγου και πώς να επικοινωνούν μαζί του.
-Θα παρακολουθείτε τα αφτιά του, τους εξήγησε ο κτηνίατρος. Αν και τα άλογα έχουν μεγάλα και εκφραστικά μάτια, είναι πολύ ευαίσθητα στον ήχο, και τα συναισθήματά τους εκδηλώνονται με κινήσεις στα αφτιά τους. Είναι υπερήφανα, ευγενικά ζώα και οι κινήσεις τους είναι λεπτές. Όταν τα αφτιά τους είναι προτεταμένα δηλώνουν φόβο, όταν είναι ανορθωμένα προδίδουν ανησυχία, κατεβασμένα σημαίνουν ηρεμία και στραμμένα προς τα πίσω δείχνουν οργή.
Έτρεχε, κάλπαζε, τριπόδιζε ,ανορθωνόταν, αφήνιαζε, έριχνε τον λαιμό του μπρος και πίσω ο μικρός Φλώρος, ο λευκόξανθος πρίγκιπας της Τζίλντας, και τα τρία παιδιά ήταν μέσα στην τρελή χαρά. Στα 6 με 12 χρόνια του, που απέκτησε τη μέγιστη δύναμή του και είχε 1,80 μ. ύψος, έτρεξε με τον Στράτο μία χρονιά στο Πλατύ και βγήκε νικητής.
Κάποτε ο Νίκος Μέρμηγκας είχε πρόβλημα με τη χοληδόχο κύστη του. Τι να σου κάνω του είπε ο γιατρός Γεωργακόπουλος από τη Βαλύρα. Αν ήσουν άλογο, σαν τον Χάτεμ σου, δεν θα είχες καθόλου χοληδόχο κύστη.
-Ναι, απάντησε εκείνος, αλλά θα περπατούσα στα τέσσερα μονοδάκτυλος, με ατροφικά δάκτυλα, στηριγμένος μόνο πάνω στο μεσαίο δάκτυλο, λίγο το έχεις αυτό;
Θα ήταν όμως γερές οι οπλές σου, του απάντησε ο παπα Δημήτρης Ξυδόπουλος, που ήταν παρών και τον άκουσε. Τον άφησε να αναλογιστεί το μέγεθος της πρόνοιας του Θεού, που τα πάντα εν Σοφία εποίησε.
Δεκαοχτώ χρόνια έζησε η Τζίλντα, αλλά υπήρχε και γέρικο άλογο στη Βαλύρα, που έφθασε τα εικοσιπέντε έτη.
Στα γεράματά της η Φανού ήταν πλέον μία σεβαστή αγρότισσα. Τέκνα δεν έδωσε η μελαχρινή παρθένα , αλλά έμεινε αθάνατη στο ιστορικό πλατό της Βαλύρας, εκεί που λάμβαναν χώρο ανεπανάληπτα γεγονότα, γεμάτα ζωντάνια, ιδίως με την προετοιμασία για τους ιππικούς αγώνες του Αγίου Γεωργίου στο Πλατύ, και τις χαριτωμένες κόντρες της χρονιάς , ανάμεσα στους ιδιοκτήτες της Βαλύρας.
-Άλογο είσαι παιδάκι μου που τρως βρώμη και κριθάρι; ρώτησε μία γιαγιά από τη Βαλύρα, την εγγονή της , όταν την επισκέφτηκε από την Αθήνα στο χωριό το Πάσχα του 2011 , και την είδε του Αγίου Γεωργίου το πρωί να τρίβει το παξιμάδι στο γάλα της, που ήταν αναμειγμένο με νυφάδες βρώμης.
-Γιατί γιαγιά, μόνο τα άλογα τρώνε βρώμη και κριθάρι; ρώτησε εκείνη χαμογελώντας.
-Βεβαίως, απάντησε η γιαγιά. Πέντε χιλιόγραμμα καρπό βρώμης ή κριθαριού, άλλα πέντε χόρτο και άλλα τόσα άχυρο έδινε ο συγχωρεμένος παππούς σου στο άλογο, και το βράδυ τη πιο μεγάλη μερίδα.
Άσε που τον χειμώνα, τι ρίζες από καρότα, παντζάρια, πατάτες και γογγύλια τα τεμάχιζε λεπτά και τα έδινε στο ζωντανό να τα φάει, που ήταν λαίμαργο, και φοβόταν μην πάθει έμφραξη στον οισοφάγο του. Πώς νομίζεις ότι νικούσε στους αγώνες στο Πλατύ; Χωρίς σωστή διατροφή και προπόνηση κέρδιζε ο Καράς;
-Ποιος Καράς γιαγιά;
-Εκείνος ο Καράς, που έσερνε το κάρο μας ο φουκαράς, απάντησε η γιαγιά.
-Τι λες ; αναφώνησε εκείνη εντυπωσιασμένη. Κι εγώ, όλα αυτά τα λαχανικά τα προτιμώ, είναι μέρος της σωστής διατροφής, μου το έχει πει ειδική διατροφολόγος.
-Κατάλαβες; μονολογούσε η γιαγιά κοιτάζοντάς την εγγονή της κατάματα. Πάνε να κάνουν τον άνθρωπο άλογο!
-Κι εγώ, άλογο δυνατό είμαι, προπονούμαι καθημερινά, παρά τα σαράντα μου χρόνια, της απάντησε η εγγόνα χαμογελώντας.
-Αμ, δεν είσαι! παρατήρησε η γιαγιά, γιατί τα άλογα θυμούνται μέχρι “εφτά ζουνάρια”, (εφτά συγγένειες) και δεν πάνε με φοράδα συγγενή τους. Άσε που φρουμάζουν τη νύχτα αν κάτι κακό συμβεί και κλαίνε το αφεντικό τους, όταν πεθάνει. Μη ξεχνάς και το άλλο, ότι δεν λησμονούν ποτέ το δρόμο που πέρασαν!
-Δηλαδή, εγώ δεν μπορώ να τα φτιάξω με τον τέταρτο σε συγγένεια ξάδελφό μου;
-Τι λες, βρε αλλοπαρμένο, θέλεις να σου κρεμάσουν τσοκάνια; είπε η γιαγιά τραβώντας τα μαλλιά της.
-Τι είναι τα τσοκάνια γιαγιά;
-Τα κουδούνια του αλόγου είναι. Δεν τα ξέρεις;
-Δηλαδή, ανύπαντρη να μείνω μου λες, που εμένα μου αρέσει μόνο αυτός!
-Α! Όλα κι όλα, “το άξιο άτι βρίσκει τον αντάξιο καβαλάρη του”, απάντησε η σοφή γιαγιά και τη σταύρωσε, διαβάζοντάς της το απολυτίκιο του Αγίου Γεωργίου, από το πανάρχαιο αγιολόγιο της.
“Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής
και των πτωχών υπερασπιστής,
ασθενούντων ιατρός,
βασιλέων υπέρμαχος,
τροπαιοφόρε μεγαλομάρτυς Γεώργιε,
πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ,
σωθήναι τας ψυχάς ημών”.
-Γιαγιά, ο παππούς, όταν έφυγε , ζούσε ο Καράς και τον έκλαψε; ρώτησε η εγγονή.
-Δεν ζούσε ο φουκαράς, είχε πεθάνει πολλά χρόνια πριν, αλλά ο παππούς σου είδε ένα όραμα με τον Άγιο Γεώργιο, τρεις μέρες πριν ξεψυχήσει.
-Δηλαδή;
-Ήρθε ο Αη Γιώργης, του έφερε ένα άλλο, πολύ ωραίο, κάτασπρο άλογο, και του έδωσε κι ένα ραβδί. Έλα του είπε, ετοιμάσου να φύγουμε! Όταν το εξομολογήθηκα στον παπα Νίκο, μου απάντησε ότι “σαν τον Άγιο Θεόδωρο τον Συκεώτη, ευλογημένος έφυγε ο άνδρας σου”. Μου εξήγησε ότι ο Άγιος Θεόδωρος είχε παιδαγωγό του τον Άγιο Γεώργιο. Κατάλαβες; Κατάλαβα να μου πεις, απάντησε η γιαγιά , δακρυσμένη, κάτω από το μαύρο μαντήλι της.
Ο Θεός να αναπαύει τους κεκοιμημένους , αθάνατους αναβάτες της Βαλύρας μας!
Οι ιππικοί αγώνες συνεχίζονται, με πολύ κέφι και ζωντάνια, την ημέρα της μνήμης του Αγίου Γεωργίου, στο Πλατύ Μεσσηνίας. Ορισμένοι νέοι και έμπειροι αναβάτες Βαλυραίοι, και ιδιοκτήτες Βαλυραίοι, οι οποίοι διαμένουν στο Πλατύ, λαμβάνουν μέρος και τιμούν αυτή την όμορφη παράδοση, αποσπώντας βραβεία με τα ωραία και καλά εκπαιδευμένα άλογά τους.
Θερμές ευχαριστίες στον καθ. Ι.Δ.Λύρα για τις πολύτιμες πληροφορίες, τις εύστοχες παρατηρήσεις του, και τη διάθεση φωτογραφικού υλικού από το ιστορικό αρχείο του για τη Βαλύρα.
Χριστός Ανέστη!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
19/4/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου