Ο εορτασμός της μνήμης των Αγίων αμέσως μετά το μαρτύριό τους
Οι χριστιανοί εκείνης της εποχής ,από την ημέρα της σφαγής των αγίων, γιόρταζαν τη μνήμη τους στη θέση Καρυές της Λέσβου. Μετά από χρόνια δημιουργήθηκε εκεί ένας ελαιώνας και παρέμειναν κάποια υπολείμματα του παλιού μοναστηριού στο οποίο τελούνταν οι μνήμες τους από κάποιες γυναίκες του χωριού. Ύστερα χτίστηκε η εκκλησία που είναι αφιερωμένη στους αγίους .
Η ανακάλυψη των τάφων των τριών Αγίων
Στις 23 Ιουνίου 1959 αποκαλύφθηκε ένας τάφος αγνώστων κοντά στο χωριό Θερμή της Λέσβου. Ειδικότερα, γίνονταν εργασίες αποκατάστασης ενός μικρού ναού σε έναν λόφο εκεί κοντά και ο εργάτης Δούκας Τσολάκης έπεσε πάνω σε εκείνο τον τάφο. Μη ξέροντας περί τίνος πρόκειται και λόγω της ολιγοπιστίας του, άφησε τα ιερά λείψανα στον κορμό ενός δέντρου. Γέλασε και πήγε να φύγει όταν παρατήρησε ότι δε μπορούσε να κινήσει τα χέρια του. Έκπληκτος "λύθηκε" μόνον αφού έκανε τον σταυρό του για πρώτη φορά μετά από 27 χρόνια. Κατόπιν είδε έναν Άγιο, τον Άγιο Ραφαήλ κοντά στο ναϋδριο και από τότε έγινε κήρυκας του γεγονότος αυτού . Την ίδια χρονική περίοδο , η σύζυγος του Μαρία, σύμφωνα με πηγές, έγινε μάρτυρας μιας ανδρικής επιβλητικής παρουσίας που την αποπήρε κοντά σε ένα άλλο εκκλησάκι. Από τότε άρχισαν οι εμφανίσεις του Αγίου στη σύζυγο του ιδιοκτήτη του χωραφιού, αλλά και σε άλλες προσκυνήτριες, προσκυνητές και παιδιά του χωριού, στον ύπνο τους αλλά και όταν ήταν ξύπνια. Παρουσιαζόταν ο Άγιος με άμφια ή ράσο και κάποιες φορές χωρίς να μιλά καν. Άλλες φορές πάλι εμφανιζόταν με την Παναγία και την Αγία Παρασκευή να εξιστορεί τον βίο του και το μαρτύριό του με λεπτομέρειες. Επίσης, σε άλλες περιπτώσεις αποκάλυπτε το όνομά του λέγοντας πως ήρθε ο καιρός να τον γιορτάζουν την Τρίτη της Διακαινησίμου, καθώς ο ίδιος θα έκανε πολλά θαύματα. Οι διηγήσεις ανά τους κατοίκους ήταν ίδιες, χωρίς να υπάρχει κάποια συνεννόηση μεταξύ τους (1). Ο τάφος του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 (Βικιπαίδεια).
Η εκκλησία των τριών Αγίων στη Λέσβο
Με βάση άλλη πηγή, στον ελαιώνα ,στη θέση Καρυές, περιφερόταν μια ανθρώπινη παρουσία ανάμεσα στα δέντρα μετά τη λειτουργία για τον εορτασμό της μνήμης των Αγίων.Το 1959 η οικογένεια του Άγγελου Ράλλη ,που είχε στην ιδιοκτησία της το κτήμα, αποφάσισε να χτίσει μια εκκλησία στη θέση της παλιάς. Στα θεμέλια, και σε βάθος 2 μέτρων, βρέθηκαν οι πρώτοι σκελετοί. Με πρώτη τη γυναίκα του Άγγελου Ράλλη, Βασιλική, ύστερα από αυτό το γεγονός, άρχισαν οι διηγήσεις και οι εμφανίσεις από τον Άγιο Ραφαήλ και σε άλλες πιστές του χωριού. Ήταν μια ψηλή και αυστηρή παρουσία ενός ιερωμένου που εξιστορούσε το μαρτύριο του και εκείνων που μαρτύρησαν μαζί του (3), (Βικιπαίδεια).
Ο βίος του Αγίου Ραφαήλ
Ο Άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στο Περαχώρι της Ιθάκης το 1410 μ.Χ., ονομαζόταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ήταν χωρικός. Είχε γονείς τον Διονύσιο και τη Μαρία που τον ανέθρεψαν χριστιανικά. Όταν έγινε 13 χρονών, έφυγε για τον Μυστρά . Εκεί σπούδασε Δυτική , Ελληνική φιλοσοφία και Ιατρική, που του άρεσαν ιδιαιτέρως.
Στη συνέχεια κατατάχθηκε ως ανώτερος αξιωματούχος στον Βυζαντινό Στρατό, ενώ σε ηλικία 35 ετών έγινε κληρικός. Ο ιερέας που τον προέτρεψε να ακολουθήσει τον δρόμο της ιεροσύνης ονομαζόταν Ιωάννης και ήταν ιδιαίτερα σεβαστός και ευλαβής. Τούτο συνέβη ως εξής: Ήταν Χριστούγεννα και ο πατήρ Ιωάννης κοινώνησε τους στρατιώτες κηρύττοντας τον λόγο του Θεού. Ο Γεώργιος εντυπωσιάστηκε τότε, αλλά δεν έκανε προσωρινά κάτι. Όταν ήρθαν τα Θεοφάνια μια χρονιά, εγκατέλειψε τη θέση του και ακολούθησε τον ιερατικό βίο (Βικιπαίδεια).
Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αφότου είχε γίνει μοναχός και αξιώθηκε με το οφφίκιο του πρωτοσύγκελλου και του αρχιμανδρίτη. Αναφέρεται ακόμα πως στάλθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στη Μορλαί της Γαλλίας προκειμένου να εκπληρώσει τα καθήκοντά του, λίγο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (Βικιπαίδεια). Ο Άγιος Ραφαήλ έχει αποκαλύψει με τον γνωστό θαυμαστό του τρόπο ότι έβγαζε λόγους στην Αθήνα, στον λόφο του Φιλοπάππου , στον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη( που μετονομάστηκε Λουμπαρδιάρης), με τις ιδιότητες του εφημέριου και του ιεροκήρυκα. Το 1450 πήγε στη Μακεδονία έχοντας πάντα στο πλευρό του τον Νικόλαο, ο οποίος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια διάκονος. Μαρτύρησε στη Λέσβο στις 9 Απριλίου 1463, αφού πρώτα υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια από τους Τούρκους. Από έρευνα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ξέρουμε ότι ήταν ημέρα Τρίτη.
Ο διάκονος Άγιος Νικόλαος , το πνευματικό τέκνο του Αγίου Ραφαήλ
Στη Γαλλία γνώρισε τον διάκονο Νικόλαο. Ο Νικόλαος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος. Μετέβη στη Γαλλία για να σπουδάσει ιατρική. Ο νεαρός φοιτητής Νικόλαος συγκλονίστηκε ψυχικά από τον λόγο του Ευαγγελίου και τη θεία παρουσία του Αγίου Ραφαήλ και έφυγε μαζί του, με τον τότε πατέρα Γεώργιο στην Ελλάδα, ακολουθώντας τον μοναχικό βίο (1).
Η μετάβαση του Αγίου Ραφαήλ και Νικολάου στη Λέσβο
Οι Τούρκοι κατεδίωκαν τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και λεηλατούσαν περιοχές στη Θράκη. Ο Άγιος Ραφαήλ διέφυγε μαζί με άλλους από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και κατέφυγε στη Λέσβο (14 Μαρτίου 1454), η οποία θεωρούταν ασφαλές νησί (Βικιπαίδεια). Στους Αγίους Ραφαήλ και Νικόλαο υπεδείχθη το μοναστήρι των Γενεθλίων της Θεοτόκου, το οποίο βρισκόταν στον λόφο των Καρυών κοντά στη Λουτρόπολη Θέρμης. Εκεί και διέμειναν. Σε εκείνο το μοναστήρι είχαν ήδη ασκητέψει πολλοί οι οποίοι φαίνεται να συνοδεύουν τον Άγιο σε εμφανίσεις του. Σύμφωνα πάντα με τη λαϊκή παράδοση, επρόκειτο για γυναικείο μοναστήρι που είχε υποστεί πειρατική επιδρομή το 1235 μ.Χ. Εκεί είχε μονάσει και η ηγούμενη Ολυμπία από την Πελοπόννησο μαζί με την αδερφή της Ευφροσύνη, οι οποίες αγωνίστηκαν ενάντια στους επιδρομείς. Η ηγουμένη Ολυμπία, που πέθανε τελικά στις 11 Μαΐου 1235, εμφανίστηκε μαζί με τον Άγιο Ραφαήλ σε αποκαλυπτικό γεγονός. Στο μοναστήρι αυτό, παλαιότερα, τιμούσαν μαζί με τη Θεοτόκο και την Αγία Παρασκευή (Βικιπαίδεια).
Όταν έφτασε στο μοναστήρι ο Άγιος Ραφαήλ, βρήκε ακόμη δυο μοναχούς, τον Ρουβήμ και τον Ακίνδυνο. Στη συνέχεια ο Άγιος έγινε ηγούμενος της μονής. Εκείνο τον καιρό και έως τις 17 Σεπτεμβρίου 1462, στο νησί της Λέσβου που βρισκόταν υπό την επιρροή των Γενουατών και επικρατούσε ηρεμία. Το μοναστήρι μετετράπη στο σημαντικότερο του νησιού και τα υπόλοιπα υπάγονταν σε αυτό, καθώς προσέφερε και ιατρική βοήθεια σε όποιον το είχε ανάγκη, με τη βοήθεια του ηγούμενου και του διακόνου Νικόλαου. Στη μονή καλλιεργήθηκαν και τα γράμματα διότι το μοναστήρι λειτούργησε και ως σχολείο για παιδιά (1).
Η πολιορκία της Λέσβου από τους Τούρκους
Τον Σεπτέμβρη του 1462 άρχισε η πολιορκία του νησιού και στις 17 Σεπτεμβρίου 1462 η Λέσβος κατελήφθη από τις τουρκικές δυνάμεις. Παρόλα αυτά, και για 6 μήνες μετά, το μοναστήρι των Γενεθλίων της Θεοτόκου παρέμενε ανέγγιχτο, ίσως επειδή υπήρχαν προνόμια παραχωρημένα από τον Πατριάρχη, αλλά και επειδή το επέτρεπε ακόμα ο Σουλτάνος(Βικιπαίδεια).
Ένα χρόνο μετά, το 1463, έγινε εξέγερση κατά των εισβολέων σε τοπικό επίπεδο. Τη Μεγάλη Παρασκευή ο Άγιος Ραφαήλ έκρυψε τα ιερά σκεύη και τα άμφια σε μια τρύπα. Στο μοναστήρι βρίσκονταν εκείνος, ο διάκονος Νικόλαος, ο προεστός Βασίλειος, η μικρή ανιψιά του Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και η γυναίκα του με το μωρό (μικρός Ραφαήλ), η μικρή Ειρήνη και κάποιοι μοναχοί που είχαν πάει στο βουνό. Ο μοναχός Σταύρος και ο επιστάτης Ακίνδυνος πήγαν και αυτοί στο βουνό με οδηγίες του Αγίου Ραφαήλ, προκειμένου να τους προειδοποιήσουν (Βικιπαίδεια).
Μαζί με τα ιερά αντικείμενα που έκρυψε ο Άγιος βρισκόταν και μια εικόνα της Παναγίας, την οποία είχε φέρει μαζί του στη Λέσβο. Εκείνη η κρύπτη που βρισκόταν και η εικόνα δεν βρέθηκε ποτέ, παρ όλες τις αναζητήσεις και ανασκαφές επί τριετία. Από κατοίκους ξέρουμε, ότι θα βρεθεί από άνθρωπο άλλης γενιάς με δυνατή πίστη, όπως τους το φανέρωσε η Παναγία (1). Στις Καρυές, τον τόπο του μαρτυρίου, βρέθηκε ωστόσο ένα εικόνισμα του Παντοκράτορα που χρονολογείται από τον 14ο αιώνα. Σχετικά με αυτό επέμενε ο Άγιος Ραφαήλ να βρεθεί (3).
Το Μαρτύριο του Αγίου Ραφαήλ
Ο Άγιος λειτούργησε για τελευταία φορά τη Μεγάλη Πέμπτη. Τη Μεγάλη Παρασκευή έβρεχε πολύ. Κάποια στιγμή, ο Άγιος βγήκε έξω και είδε τους εισβολείς να πλησιάζουν στην πόρτα της Μονής. Με σθένος τους φώναξε ότι η ψυχή του ανήκει στον Θεό, όμως το σώμα του μπορούν να το κάνουν ό,τι θέλουν. Τράβηξε και ένα μεγάλο σταυρό που είχε στον λαιμό του και τους είπε:"Εμείς αυτόν προσκυνούμε και ποτέ δε θα τον εγκαταλείψουμε". Το μαρτύριο του είχε αρχίσει. Ο ίδιος διηγήθηκε το μαρτύριό του σε πιστούς, μετά τον θάνατό του ως εξής:«Οι Τούρκοι μου έκαναν πολλά μαρτύρια. Πρώτα με χτύπησαν με τα ρόπαλα τους και με έριξαν κάτω παράλυτο. Έπειτα με κεντούσαν με τα κοντάρια τους, με τραβούσαν από τα γένια και με έσερναν καταγής. Ύστερα με έδεσαν σε μια καρυδιά και με χτυπούσαν απάνθρωπα επί ένα εικοσιτετράωρο. Όταν με βασάνιζαν, είπα «θα αντέξω τα πάντα για το θέλημα του Κυρίου, μέχρι την τελευταία μου πνοή». Κρεμασμένος, έβλεπα που κλωτσούσαν και κτυπούσαν τους άλλους καλόγηρους, αλλά έλεγα: «Εδώ, στον αγώνα μέχρι την τελευταία μου πνοή». Γι’ αυτό είχα και έχω αυτές τις δυνάμεις». Με κατέβαζαν έως κάτω και πάλι με ανέβαζαν επάνω και με ξανακατέβαζαν, σέρνοντάς με στις πέτρες που είχαν βαφεί κόκκινες από το αίμα μου. Έπειτα με κρέμασαν ανάποδα εικοσιτέσσερις ώρες σε αυτήν την καρυδιά. Στο τέλος, με πριόνισαν μέσα στο στόμα και με αποκεφάλισαν». Ήμουν τότε πενηντατριών ετών»(Βικιπαίδεια).
Τα παραπάνω είπε σε κάποιου το όνειρο τον Απρίλιο του 1961. Η σιαγόνα του βρέθηκε σε μικρή απόσταση μετά από εμφάνιση του ίδιου σε κάποιον, και όχι μαζί με το υπόλοιπο σώμα (1).
Ο ενταφιασμός των ιερών λειψάνων
Όπως αναφέρθηκε, στο μοναστήρι υπήρχαν κάποιοι άλλοι μοναχοί που πήγαν στο βουνό, ενώ κάποιοι άλλοι, όπως ο Ακίνδυνος ο επιστάτης και ο μοναχός Σταύρος, κατέφυγαν στη σπηλιά του σοφού γέροντα Ιωσήφ και διασώθηκαν (Βικιπαίδεια). Αυτό ήταν ιδέα του Αγίου Ραφαήλ. Αυτοί ήταν που βρήκαν τα νεκρά σώματα μετά από κάποιες μέρες και ειδοποίησαν κρυφά τον ιερέα της Θέρμης, Σάββα, με τη βοήθεια του οποίου έγινε η ταφή τους. Τα λόγια του ηλικιωμένου και τυφλού Σάββα (112 ετών) τα βλέπουμε παρακάτω:
«Θεέ μου, δος μου το φως μου να τους ιδώ για τελευταία φορά. Έπλυνα τα μάτια μου με λίγο αγίασμα που μου έδωσε ο Ακίνδυνος. Την ίδια στιγμή βγήκε μια λάμψη και ανέβλεψα. Όμως αυτό που είδα να μην αξιώνεται κανείς να το βλέπει. Το αγίασμα γεμάτο αίματα, τα σώματα των Μαρτύρων μέσα στο αίμα, και ο πολυαγαπημένος μου ηγούμενος Ραφαήλ κρεμασμένος ανάποδα σε μια καρυδιά και σφαγμένος. Τους θάψαμε με κλάματα και έπειτα ο Ακίνδυνος με τον Σταύρο με κατέβασαν πάλι στο χωριό».
Ο ηγούμενος Άγιος Ραφαήλ ενταφιάστηκε μέσα στην εκκλησία ενώ ο Άγιος Νικόλαος, στο αριστερό προαύλιο του ιερού ναού. Η Αγία Ειρήνη, πάντως, σε ενύπνιο στις 2 Δεκεμβρίου 1961 ανέφερε ότι προσωρινά γλίτωσε ο μοναχός Σταύρος, καθώς, όταν τον βρήκαν, τον κατέβασαν από το βουνό και τον έσφαξαν μαζί με τους Αγίους. Το σώμα του βρέθηκε από ένα χριστιανό και ενταφιάστηκε κοντά στην εκκλησία. Δώδεκα μήνες μετά, έπιασαν και τον Ακίνδυνο που είχε γλιτώσει τότε και τον αποκεφάλισαν. Χτίστηκε μια εκκλησία χαμηλοτάβανη πάνω από τον τάφο του Αγίου Ραφαήλ για την προσκύνηση των ιερών λειψάνων του, ακριβώς μετά τη σφαγή (1).
Το τέλος του Αγίου Νικολάου
Ο Άγιος Νικόλαος, μόλις είδε να τρυπούν με λόγχες τον ηγούμενο Άγιο Ραφαήλ, έπαθε συγκοπή. Ο Άγιος μαρτύρησε σε πολλούς το σημείο ταφής του. Από φόβο μην υπάρξει παρεξήγηση από ολιγόπιστους, έψαξαν το σημείο και πράγματι το βρήκαν στις 13 Ιουνίου 1960.
Το μαρτύριο της Αγίας Ειρήνης και των παρευρισκόμενων Μαρτύρων
Η Αγία Ειρήνη, που όταν μαρτύρησε ήταν μόλις 12 χρονών κοριτσάκι, ήταν κόρη του προεστού Βασιλείου. Παρότι μικρή σε ηλικία, άντεξε πολλά βασανιστήρια. Πρώτα της έκοψαν το ένα χέρι και ύστερα την έβαλαν σε ένα πιθάρι και την έκαψαν. Αυτό έγινε μπροστά στα μάτια των ανήμπορων γονιών της. Τα οστά της βρέθηκαν κοντά στους τάφους των άλλων μαρτύρων.
Μαζί με τους Αγίους μαρτύρησαν ο Βασίλειος, η σύζυγος του Μαρία, το παιδί τους Ραφαήλ (βαπτιστικός του ιδίου Αγίου Ραφαήλ, 11 μηνών), η ανιψιά τους Ελένη, ο γιατρός Αλέξανδρος και ο δάσκαλος Θεόδωρος. Τα οστά τους βρέθηκαν κοντά στον τόπο ταφής των Αγίων. Μαρτύρησαν στις 9 Απριλίου 1463.
Η παρουσία του Αγίου Ραφαήλ σε οράματα πιστών Χριστιανών
Στο σημείο που μαρτύρησαν οι άγιοι, έχει εμφανιστεί πολλές φορές ένας μοναχός. Οι Άγιοι αποκάλυψαν όχι μόνο το μαρτύριο τους, αλλά με τη δύναμη του Θεού, θεραπεύουν ανθρώπους από σοβαρές ασθένειες, ακόμη και ανίατες. Έχουν γίνει και μεταστροφές απίστων. Ο Άγιος Ραφαήλ αποκάλυψε μια εικόνα του Χριστού και ένα αγίασμα που συνέβαλλαν σε πολλά θαύματα (1).
Το 1964 ηγουμένη της Μονής του Αγίου Ραφαήλ Ευγενία Κλειδαρά, με τα θεόπνευστα τα συγγράμματά της ανέδειξε την ιστορία του αγίου τόπου. Δίπλα από το Μοναστήρι υπάρχει εκκλησία της Αγίας Μαγδαληνής αρκετά μεταγενέστερη. Το μοναστήρι διαθέτει κοιτώνες για τη φιλοξενία των προσκυνητών (3).
Η αγιογράφηση των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης
Ο άγιος Ραφαήλ εικονίζεται αριστερά μας με ιερατικά Βυζαντινά άμφια. Φορεί εσωτερικά στιχάριο, διάλιθο επιτραχήλιο και επάνω φελώνιο.Στους ώμους και εμπρός στη τραχηλιά φέρει χρυσίζοντα κεντητά επιρράμματα (παραγαύδια), καθώς και εσωτερικά, κάτω από τη δεξιά του χείρα.Τα επιμανίκια είναι λιθοκόσμητα, καθώς και το Ευαγγέλιο που κρατεί με το αριστερό του χέρι. Με τη δεξιά του ευλογεί. Το τρίχωμα της κεφαλής του είναι καλλιγραφικό, με μακριά γενειάδα, χωρίστρα στη μέση της κόμης του και βοστρύχους ριγμένους στους ώμους.Κάτω από τον αριστερό του οφθαλμό φέρει μαύρο στίγμα. Ο Άγιος Νικόλαος εικονίζεται δεξιά, με στάση κατ΄ ενώπιον, ενδεδυμένος με το αγγελικό σχήμα των σταυρόσχημων μοναχών. Φορεί εσωτερικά ιμάτιο, ζώνη πάνω από το αγγελικό σχήμα και μανδύα, το πτερωτικό των αγγέλων. Στη κεφαλή φέρει κουκούλιο της κατά Θεόν δέσμευσής του, τυλιγμένο γύρω από τους ώμους και τη τραχηλιά του. Κρατεί στο αριστερό του χέρι ανοιχτό ειλητάριο, στο οποίο αναγράφεται "δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού και ου μη άψιται αυτών βάσανος". Ο Άγιος Νικόλαος με τη δεξιά του χείρα (αντίχειρα και δείκτη) κρατεί τον αριστερό ώμο της Αγίας Ειρήνης, η οποία εικονίζεται ως δεκάχρονη παρθένα. Είναι ενδεδυμένη με μακριμάνικο φόρεμα μέχρι τα πέλματα, το οποίο φέρει διάλιθο διάκοσμο και κέντημα στη παρυφή στον ποδόγυρο. Η μικρή Αγία έχει ανασηκωμένη την αριστερή της παλάμη, ως ένδειξη πίστης στον Κύριο, και κρατεί τον σταυρό του μαρτυρίου της στη δεξιά της χείρα, στο ύψος του δεξιού ώμου της. Οι δύο αντικριστές άρρενες φωτοστεφανομένες αγίες μορφές είναι ασκητικές, με σκουρόχρωμα ενδύματα, αντίθετων αποχρώσεων, ανάμεσα στο χονδροκόκκινο, τη σιένα ψημένη και το μαυροπράσινο , και τονίζουν την αγνότητα του θείου ενδύματος και της μορφής της παιδίσκης Αγίας Ειρήνης, που είναι στις αποχρώσεις του συνδυασμού ώχρας, κιννάβαρης και λευκού. Οι τρεις Άγιοι υπερίπτανται, σε δυσθεώρητο ύψος, πάνω σε χρυσό κάμπο, ενώ το τείχος της Ιερουσαλήμ, το γήινο σκουρόχρωμο πεδίο, που χωρίζει τη γη από τον ουρανό είναι χαμηλό. Η συγκεκριμένη αγιογράφηση είναι του πατρός Μιχαήλ, μοναχού, στη Ι.Μ. στις Καρυές, στο Άγιον Όρος, έτος 1989.
Απολυτίκιον ήχος δ΄.
"Εν Λέσβω αθλήσαντες, υπέρ Χριστού του Θεού, αυτήν ηγιάσατε, τη των Λειψάνων υμών, ευρέσει μακάριοι. Όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε, άμα συν Νικολάω, και παρθένω Ειρήνη, ως θείους ημών προστάτας, και πρέσβεις προς Κύριον".
Η χάρη και επιστασία των νεομαρτύρων Αγίου Ραφαήλ, Αγίου Νικολάου και Αγίας Ειρήνης να συντροφεύουν όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς που τιμούν τη μνήμη τους.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
26/4/2022
Παραπομπές στη Βικιπαίδεια
«Οι άγιοι νεοφανείς και νεομάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη».Πεμπτουσία. 2014-04-21. Ανακτήθηκε στις 2018-06-17.
“Ορθόδοξος Συναξαριστής: Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος, Ειρήνη και οι συν αυτοίς” www.saint.gr. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2018.
«Εορτολόγιο Ελληνικών Ονομάτων - Orthodox Greek Namedays».Εορτολόγιο Ελληνικών Ονομάτων - Orthodox Greek Namedays. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου