Diana and Cupid.Pompeo Batoni,1761.Φωτο: frappress.gr
Δέκα μυριάδες ορισμούς μπορείς να δώσεις στον έρωτα. Και οι ποιητές όλοι, από τον Όμηρο ως τον Καβάφη, δουλεύοντας ετούτο το μεταλλείο της άνοιξης, μας δείχνουν κάθε φορά κι από μια του όψη. Ο καθένας με τον τρόπο του.
Όμως ο έρωτας επιμένει να είναι αόριστος. Και αλoίμονό μας, εάν γεννιόταν ο υπερποιητής που θα πετύχαινε να τον ορίσει. Τι θα γινότανε!
Την άλλη μέρα όλοι οι άνθρωποι, ουρές και κοπάδια και φάλαγγες κατά μιλιούνια, θα σπούδαζαν να επισκεφθούν τον τόπο, όπου χτίστηκε το πιο σπουδαίο μνημείο επί γης: ο Έρωτος Τάφος. Να προσκυνήσουν το περίτεχνο επιτύμβιο και να αποθέσουν μπροστά του ένα λευκό τριαντάφυλλο.
Όχι. Να μας λείπει ένας τέτοιος ποιητής λέγει στη Γκέμμα ο αείμνηστος καθηγητής Δ. Λιαντίνης που η αναμέτρηση με τον “έρωτα” τον οδήγησε στην αυτοκτονία (1).
Τι είναι ο έρωτας, απασχόλησε τον φωτισμένο Σοφοκλή, ο οποίος έβλεπε τον κόσμο μέσα από τις θείες εμπνεύσεις του όχι μόνο όπως είναι, αλλά όπως πρέπει να είναι. Στο τρίτο στάσιμο στην Αντιγόνη λέγει ο χορός σε μετάφραση Ι.Ν.Γριπάρη (2):
Έρωτ᾽ ανίκητε στον πόλεμο
που κάνεις κτήμα σου όπου πέσεις,
που στ᾽ απαλά τα μάγουλα
της κορασίδας νυχτερεύεις
και γυρνάς πάνω από τα πέλαγα
και στους πιο απόμερους τους τόπους,
δε σου ξεφεύγει εσένα ούτε θεός
ούτε κανείς απ᾽ τους λιγόζωους ανθρώπους
κι όποιον θα πιάσεις γίνεται τρελός.
Εσύ και των δικαίων τούς λογισμούς
στην αδικία ξεσέρνεις για όλεθρό τους,
εσύ έχεις και την έχθρ᾽ ανάψει αυτή
ανάμεσα στο παιδί και το γονιό του·
μα ολόφαντος μέσ᾽ απ᾽ τα βλέφαρα
της νύφης τής λαχταριστής νικάει ο Πόθος,
πάρεδρος των μεγάλων των θεσμών
που αιώνια κυβερνούν τον κόσμο·
γιατ᾽ ανίκητη η Κύπριδα παίζει με μας.
Στην καρδιά ανέβασε τον πόθο η αρχαία Ελληνική τραγωδία και φιλοσοφία και στα έδρανα ενός κεκαθαρμένου σώματος και νου, εμπρός στον σταυρό του θεανθρώπου Χριστού , η Ορθοδοξία.
Μεγάλη δυστυχία είναι να φεύγει από τη ζωή αμύητος ο άνθρωπος, με τα πόδια ανοιχτά εμπρός στις θύρες τις γεέννης.
“Γιος του Πόρου (του πλούσιου Θεού) και της Πενίας (της φτώχειας των ανθρώπων) είναι ο έρωτας”, η ακατανίκητη έλξη που φέρει αέναα τόκο, νέο πνευματικό και αθάνατο τέκνο στη ζωή, λέγει ο Σωκράτης στο Συμπόσιο του Πλάτωνος.
Άπειρες είναι οι φορεσιές του παμπόνηρου έρωτα και αλλοίμονο αν πιάσει κάποιον αδιάβαστο, θα τον ταπεινώσει και διασύρει μέχρι εσχάτων, κομματιάζοντας την υπερηφάνειά του πάνω στους βράχους των παθών του.
Δριμείες είναι οι επιπτώσεις της έλξης, πολύς ο πόνος και ο στεναγμός, αλλά και η αβεβαιότητα εμπρός στο παντοδύναμο και πολυπρόσωπο θηρίο της ψυχοπνευματικής ανάστασης ή της απώλειας και του θανάτου.
Κάνε τον σταυρό σου όταν σε συλλάβει ο έρωτας και το μέτρο μη ξεχνάς όταν τα λογικά ανοίγουν τις πόρτες του νου σου τρομαγμένα, και αποχωρούν για αβέβαιη διαδρομή.
Τούτη η ακατανίκητη έλξη, που χαρίζει στον καθένα ό,τι ποθεί με τις ανάλογες επιπτώσεις, θέλει να παραμένει πάντα νέα εντός του ζωντανού και αεικίνητου σύμπαντος.
Πεθαίνει ο έρωτας μόνο όταν όλα επιστρέφουν στο αγαθό, στην άσπιλο και αμόλυντο Πατρική Αρχή.
Μέγα μάθημα ζωής είναι το πάτημα του έρωτα πάνω στα αχνάρια του βίου μας.
Αφήνει “σφραγίδαν τυπώτιν” στις λαξευμένες έδρες της ψυχής, στους επιτυχόντες της σταθερής και χρόνιας μάθησης, ως τέκνα του Θείου Λόγου, και αντίστοιχα σκότος και ζόφο στον νου των ανυποψίαστων και αδύναμων θυμάτων του, που με ακηδία, αδιαφορία, απιστία, χωρίς αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον , βυθισμένα στη λήθη των παθών, διάγουν το βίο τους.
Δεν καταναλώνει σοκολάτες ο έρωτας, δεν υπογράφει με περίτεχνες και εντυπωσιακές καρδιές του διεθνούς εμπορίου, ούτε προσφέρει λιπόθυμα και άοσμα πολύχρωμα άνθη. Αυτό το κάνουμε εμείς οι παθόντες, τα άπειρα θύματά του. Υπογράφει με φως ο ίδιος ο Θεός , καθώς ο έρωτας καταλαγιάζει και στέκει ως υποπόδιο των ποδών του Κυρίου μας, και ο αμαράντινος στέφανος στέφει τον πνευματικό αθλητή, σε ουράνια δώματα.
Σαφώς ερωτευμένοι με τον Θεό, ώστε να επιτευχθεί το κατ΄ εικόνα και κατ΄ ομοίωση μαζί Του.
Άτακτε Έρωτα! Τι κι αν νυχτερεύεις στης κόρης-ψυχής τις παρειές, δες πώς σε κοιτάζει αυστηρά η μορφή της. Τέκνο της Μνημοσύνης είναι τούτη κι από της λήθης την πηγή νερό δεν θα πιει. Την τρέφει ο Ήλιος της Δικαιοσύνης με Θεία Κοινωνία. Έξω από την Εκκλησιά άφησε το βάρος των καημών της, Αίγλεδε, τιτάνα που ανακινείς με καταστροφικούς σεισμούς για τους άμοιρους ανθρώπους τη μάννα γη, και ξυπνάς τον άκρατο πόθο στο κορμί τους. Ως υποπόδιον, στην Εκκλησία του Χριστού έστησε τον τάφο σου με την ευσπλαχνία του Τριαδικού Θεού, η πιστή στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ψυχή του ανθρώπου.
Ας προσέλθουν τα μιλιούνια των λαών στην Εκκλησία , αείμνηστε καθηγητή της φιλοσοφίας Δ. Λιαντίνη, να δουν τον “δράκοντα”, αλλά να είστε σίγουρος ότι δεν θα θελήσουν να τον προσκυνήσουν!
Οι αναρριχόμενες αγριοτριανταφυλλιές , όταν ξυπνήσουν στολίζονται με εύοσμα άνθη, αλλά μύρο αναδύουν μόνο όταν καρπίσουν τα αθάνατα ρόδα τους.
Να χαίρεστε τον έρωτα στον αμπελώνα της καρδιάς και του νου σας, απανταχού συμπατριώτες .
Βιβλιογραφία
1. https://rema.gr/o-orismos-toy-erota-d-liantinis/
2.Mνημοσύνη. Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Αντιγόνη Σοφοκλέους, στιχ. 781-800, μετφρ. Ι.Ν.Γριπάρη.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
14/2/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου