Χιόνια έφερε η κακοκαιρία με το όνομα “Μπάρμπαρα”, κατά την επίσκεψή της στον πανελλαδικό χώρο στις 5 Φεβρουαρίου 2023, και πλήττεται όλη τη χώρα από άκρη σε άκρη. Εμείς όμως , σαν προνοητικά μυρμήγκια κρατάμε ζεστή τη φωλιά μας, όσο μάς επιτρέπει η αυξημένη ΔΕΗ. Βέβαια στη Βαλύρα τα κούτσουρα από τα κλαδεμένα δένδρα στα κτήματα γίνονται παρανάλωμα πυρός εμπρός στα αναμμένα τζάκια και στις ξυλόσομπες του χωριού, ζεσταίνοντας μικρούς , μεγάλους και τα όμορφα κατοικίδια του χωριού μας , προσδίδοντας ασφάλεια και θαλπωρή στις καρδιές των ανθρώπων και στον περιβάλλοντα χώρο.
Ας είναι καλά οι ζεστοί σκούφοι, τα γάντια και τα κασκόλ, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για εμάς τους μεγάλους που τα κρατάμε ως ιερό κειμήλιο, πλεγμένα από τα χέρια των αείμνηστων γιαγιάδων και μανάδων μανάδων μας. Καθώς παρατηρούσα από τα θολωμένα τζάμια να δω τις αναμενόμενες εξελίξεις του καιρού και αν το χαμηλό βαρομετρικό είναι προμήνυμα για στρώσιμο του χιονιού και στο κέντρο της Αθήνας, αναπόλησα τα παιδικά μας χρόνια. Θυμήθηκα το Δημοτικό Σχολείο Βαλύρας που έκλεινε λόγω κακοκαιρίας και χιονόπτωσης, όταν μια φορά ανά δεκαετία μάς επισκεπτόταν η βασίλισσα του χιονιού!
Πολύ μεγάλη χαρά κάναμε στην υγρή αλλά ηλιόλουστη και ολάνθιστη πεδινή μας περιοχή, γιατί το χιόνι ήταν μέρος της ατέλειωτης φαντασίας μας. Το ποθούσαμε , κτίζαμε απίστευτα σενάρια αλλά δεν το βλέπαμε να έρχεται συχνά. Εκείνες τις τυχερές ημέρες του χιονιά, με τόλμη και αποφασιστικότητα φτιάχναμε μπάλες για να στήσουμε το χιονάνθρωπο στην αυλή του σπιτιού και τρέχοντας ξεριζώναμε το πρώτο ώριμο καρότο που βρίσκαμε στο διάβα μας στον κήπο, για να κάνουμε τη μύτη του παγωμένου φίλου μας, που ζωντάνευε εμπρός μας, προτού ξυλιάσουν εντελώς και λιποθυμήσουν αναίσθητα τα τρυφερά χέρια μας. Η παλιά τραγιάσκα του παππού που παρέμενε στα αζήτητα στο κατώγι του σπιτιού ήταν το καπέλο του χιονανθρώπου, και δυο μεγάλα κουμπιά από το καλάθι ραπτικής τής γιαγιάς τα μάτια του. Με τις πολαρόϊντ μηχανές του 1970 απαθανατίζαμε το αλησμόνητο σκηνικό, μέχρι να βγει ο ήλιος και να κατατροπώσει την περαστική κρύα βασίλισσα του χιονιού με παγετούς στους δρόμους, ευκαιρία για ατέλειωτες τσουλήθρες και ξεφάντωμα, κάτω από τις ζεστές ακτίνες του ηλιοκράτορα.
Το βλέπω, πλησιάζει ο χιονιάς, κατεβαίνει ντύνοντας τη νύχτα στα λευκά.
Θεέ μου, Θεέ μου!
Δώσε ζεστή φωλιά στα πτηνά του ουρανού, στα ζώα της γης, και στείλε τους αγγέλους σου να θερμάνουν τις ψυχές των αναζητητών που ξαπλώνουν άστεγοι σε τούτο το λεκανοπέδιο με τις άπειρες αντιθέσεις του, τις ομορφιές και την ασχήμια του. Ας μη χιονίσει στη Βαλύρα και επιβαρύνει τα δένδρα και τις ξελογιάστρες αμυγδαλιές, που ετοιμάζονται να φορέσουν το νυφικό τους μέσα στο καταχείμωνο.
Σαν να δέχομαι διαισθητικά ελπιδοφόρο μήνυμα:
-Μην ανησυχείς, μάλλον θα το αποφύγουμε στη Βαλύρα!
-“Πρέπει να βιαστώ να σκεπάσω τα φυτά στο μπαλκόνι! Η γαρδένια, η ελιά και η δάφνη θα αντέξουν, αλλά θα ξεπαγιάσουν η μέντα, οι ορτανσίες, οι φρέζες, οι γαρυφαλλιές και τα αγιοδημητράκια της γιαγιάς σου”, ανασύρω από τη μνήμη μου τη φωνή της αεικίνητης μητέρας μου, που σαν ναυαγοσώστης και από μηχανής Θεός ήταν πάντα παρούσα και φρόντιζε για όλους και όλα, ανταποκρινόμενη με ασυνήθιστη ταχύτητα και επάρκεια στους πολλαπλούς ρόλους της!
-”Τρέξτε, τρέξτε”, οι γενναίοι συμμαθητές μου αψηφούσαν την παγωνιά και με χιονόμπαλες άσπριζαν ο ένας το κεφάλι του άλλου, πετώντας με μανία τα σκουφιά και τα κασκόλ πάνω στις απαλές και απάτητες χιονονιφάδες των πεζοδρομίων, όταν φούντωναν παίζοντας τα ατίθασα νιάτα. Με κοκκινισμένα τα κεφάλια τους επέστρεφαν στα σπίτια τους, αλλά με την καρδιά τους να πάλλεται τρελά και να φτερουγίζει απτόητη και έτοιμη για δεύτερο γύρο. Εξαντλούσαν την ορμή της νιότης πάνω στους γλιστερούς δρόμους στο Μπιζάνι και στο προαύλιο του Αγίου Αθανασίου, που η καμπάνα του δεν σταματούσε να κτυπά, ειδοποιώντας τους αγρότες να αφήσουν την καθημερινή τους σχόλη και να επιστρέψουν για την ασφάλειά τους σύντομα στα σπίτια τους.
Ο χιονάνθρωπος στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου ήταν ο καλύτερος, αλλά μάς περίμενε σχεδόν μισός σε ύψος, όταν έστρωνε ο καιρός και επιστρέφαμε στα παλιά ξύλινα και βαριά μαθητικά θρανία μας, τα εγχάρακτα κρυφά με τα κοφτερά ψαλιδάκια μας, γεμάτα με τα αφιερώματα της γενιάς μας.
- “Τις γαλότσες σου να φορέσεις, μη βγεις έξω με τις δερμάτινες μπότες, δεν αντέχουν στη βροχή και στο χιονόνερο” με συμβούλεψε στα 90 χρόνια της η στοργική μητέρα μου, ο θησαυρός της ζωής μου.
Πού είναι το μακρύ, μάλλινο σάλι της γιαγιάς; Έτσι να τυλιχτώ όμορφα για να ονειρευτώ κι απόψε!
Καλώς ήλθες "χιονιά του Φλεβάρη" και φέτος! Πίσω σου φέρνεις τη ζωή και τη χαρά της ευωδιαστής Άνοιξης.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
6/2/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου