Στη μαγευτική ύπαιθρο της Βαλύρας, στην ευρεία αγροτική περιοχή, κάνουν εμφανή την παρουσία τους αρκετά αδέσποτα σκυλιά , τόσο στον κάμπο όσο και στο βουνό, κοντά στις όχθες του ποταμού της Μαυροζούμενας, που βρίσκουν καταφύγιο για να ξεδιψάσουν και να αναπαυθούν, αλλά και στους μπαξέδες, στα κτήματα, στους ελαιώνες και στα χωράφια του κάμπου του χωριού. Συχνά, ο διαβάτης συναντά ορισμένα εξ αυτών να περιφέρονται στους δρόμους αποσκελετωμένα και εξουθενωμένα, αναζητώντας στους κάδους των απορριμάτων τροφή, για να κατευνάσουν την πείνα τους και να αντλήσουν δύναμη για να συνεχίσουν να στέκονται όρθια.
Στις καλαίσθητες μονοκατοικίες, στον κάμπο του χωριού, πλησιάζουν καθημερινά στην αυλόθυρα , προσμένοντας λίγο φαγητό από τους ευαισθητοποιημένους ιδιοκτήτες. Είχα μία προσωπική εμπειρία της παρουσίας τους, όταν τον Μάρτιο του 2020 βρέθηκα στη Βαλύρα, στην κηδεία του αείμνηστου πατέρα μου Ηλία.
Τρεις ημέρες μετά την ταφή του στο Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου, αφού αγόρασα ένα μεγάλο καρβέλι ψωμί από την πλατεία του χωριού, από την πολλή μου θλίψη δεν ήθελα να επιστρέψω στο παλιό πατρικό μου σπίτι στο Μπιζάνι, που κουβαλά στις "τράβες" του μνήμες από το 1850. Αισθάνθηκα την ανάγκη να επισκεφθώ το γραφικό εξωκκλήσι του Αγίου Νικολάου, όπως έκανα κατά τα παιδικά μου χρόνια, και να προσευχηθώ υπέρ αναπαύσεως του πατέρα μου και εσωτερικής ειρήνης όλης της οικογενείας μου. Αυτή η σκέψη μού έδωσε ιδιαίτερη χαρά, γι΄ αυτό ακολούθησα ευχάριστα τον στενό δρόμο προς τον Αγιο-Νικόλα.
Αφού γαλήνεψε η ψυχή μου, με την επιστασία του γνώριμου και αγαπημένου μου Αγίου, σκέφθηκα το εξής: Μιας και είμαι αρκετά κοντά στον μπαξέ του αείμνηστου παππού μου Ανδρέα, ας μην παραλείψω να επισκεφθώ τον χώρο. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, φύτεψε ο πολυτάλαντος Μαστραντρέας- που πρωτοπαντρεύτηκε την Καλλιόπη, κόρη του Καλόγηρου Φουντή από το Μπιζάνι το 1890 και μετά τον θάνατό της τη γιαγιά μου Ευθυμία- μία καρποφόρα μηλιά που μάς έτρεφε, μέχρι και τη δεκαετία του 1970. Εκεί έστησε το πρώτο του μηχανουργικό εργαστήριο και έδειξε την τέχνη του στον επτάχρονο πατέρα μου, που κληρονόμησε το γονίδιο, τον ψυχισμό και το ταλέντο του, προτού εκδημήσει το 1940.
Για εμένα , αυτός ο καρποφόρος μπαξές ήταν ένας παιδικός παράδεισος. Στα σύνορά του άνθιζαν Κάλα, μπλε και άσπρες Ίριδες, Μαργαρίτες , Τριαντάφυλλα του Μαγιού, Μάης και Τριφύλλι, και η Ροδιά μας ήταν ολόγιομη κάθε χρονιά, με θεϊκό καρπό. Στις ρίζες της Κυδωνιάς φύτρωναν άγρια Κυκλάμινα , οι Λεμονιές και οι Πορτοκαλιές ήταν πάντα τσακιστές στον καρπό, οι Μανταρινιές μοσχομύριζαν, και τα πολυειδή Κηπευτικά τής ενενηντάχρονης τώρα, καλόκαρδης και εργατικής μητέρας μου Ευγενίας, έδιναν ανείπωτη γεύση στα καθημερινά μας γεύματα. Τα ανθοδοχεία του Αγίου Νικολάου, με Μοσχολούλουδα από αυτόν τον μπαξέ τα στόλιζα, και ο Θαυματουργός Άγιος ευλογούσε τη γη και τίποτα δεν μάς έλειψε.
Απορροφημένη από τις παιδικές μου αναμνήσεις και συνεπαρμένη από την ομορφιά του αγαπημένου τοπίου, σχεδόν έφθασα μέχρι την πόρτα του μπαξέ. Και λέω σχεδόν, γιατί προς έκπληξή μου προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα, όταν μία αγέλη με δώδεκα αδέσποτα σκυλιά εμφανίστηκε απειλητικά, σε περίπου δέκα μέτρα, οδεύοντας με βήμα γοργό καταπάνω μου.
Τα εξαγριωμένα σκυλιά, σαν με είδαν, άρχισαν όλα μαζί να γαυγίζουν και να διαμαρτύρονται έντονα, γιατί ήταν πεινασμένα, διψασμένα και εξουθενωμένα, δείχνοντάς μου τα κοφτερά δόντια τους. Κι ενώ αναρωτήθηκα αστραπιαία, από τον πολύ τρόμο μου , με επίπλαστη ψυχραιμία της στιγμής, τι με σώζει από τούτο το αναπάντεχο κακό, η σκέψη μου προσγειώθηκε μονομιάς στο καρβέλι με το ψωμί, που κρατούσα επιμελώς στο αριστερό μου χέρι.
Ήθελα πραγματικά να ταΐσω και να ανακουφίσω τα άτυχα ζωντανά, να θυσιάσω το καρβέλι μου για χάρη τους, αλλά εκείνη τη στιγμή η αυτοάμυνά μου ήταν το πρωτεύον. Άρχισα να τους πετάω κομμάτια ψωμί σταδιακά, κερδίζοντας χρόνο προς δραπέτευση, ευγνωμονώντας τον Θεό που, για άλλη μία φορά, με τη Θεία Του Πρόνοια με έσωσε!
Ένας κάδος απορριμάτων πλησίον, ο τελευταίος σε αυτή τη γειτονιά του χωριού, ήταν προφανώς σωτήριος για τη δυστυχία τους, και σύχναζαν εκεί για να βρουν λίγη τροφή. Όμως εκείνη την ημέρα και ώρα, κανένας δεν τα είχε φροντίσει.
Δεν είχα την πολυτέλεια να επισκεφθώ και να χαρώ τον μπαξέ του παππού μου, αλλά ευχαρίστως συνέβαλα στη φροντίδα των εξαγριωμένων πλασμάτων, που με είχαν ανάγκη , αν και χρειάστηκε να διαπραγματευθώ το σαρκίον μου με ένα καρβέλι ζυμωτό ψωμί, που ευλογημένο να είναι το ζεύγος Γιώργου και Αγάπης Μπουρολιά που το ζύμωσαν! Γιατί μπορεί να διδαχθήκαμε στα Πανεπιστήμια της Αμερικής και dog psychology, ψυχολογία των ζώων, όμως άλλο είναι η θεωρία και άλλο η πράξη, άλλο είναι να σου προκύπτει το πρόβλημα αναπάντεχα και να το αντιμετωπίζεις δια ζώσης, με τα υποτυπώδη ανθρώπινα μέσα που διαθέτεις εκείνη τη στιγμή, και με σαστισμένο το νου σου, εντελώς στο έλεος του Θεού, προσμένοντας ένα επί γης θαύμα. Έκτοτε προληπτικά, μόνο με όχημα προσεγγίζει η πατρική μου οικογένεια τον μπαξέ, και τα παράθυρα του αυτοκινήτου ερμητικά κλειστά. Όσο για εμένα, που κληρονόμησα τον παράδεισο του παππού μου , τον οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω εν ζωεί, περιμένω να μαζέψει ο Δήμος τα σκυλιά, για να λάβει ο μπαξές του Μαστραντρέα, με τις ευλογίες του Θεού, νέα αίγλη.
Το πρόβλημα των αδέσποτων σκύλων παραμένει προς το παρόν άλυτο στη Βαλύρα. Οι κάτοικοι ελπίζουν ότι ο νέος Πρόεδρος του χωριού, κ. Δημήτριος Στ. Τσιλίκας, με το Συμβούλιο της Τοπικής Κοινότητας Βαλύρας, και τον δραστήριο Σύμβουλό του κ. Κώστα Θ. Καυκούλα, σε συνεργασία με τον Δήμο Μεσσήνης, θα φροντίσουν να βρεθεί μία αποτελεσματική λύση, προς το συμφέρον των κατοίκων του χωριού και ανακούφιση των αδέσποτων ζώων.
Οι αείμνηστοι παππούδες μας, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, για να μην πληρώνουν φόρο για τα κατοικίδια τους, είχαν φτιάξει ένα μαντρί ψηλά στον Κάκκαβο, στον ποταμό της Μαυροζούμενας. Εκεί φύλαγαν τα τσοπανόσκυλά τους και τα φρόντιζαν ανελλιπώς. Το ποια θα είναι η πλέον βιώσιμη λύση ευελπιστούμε ότι σύντομα θα αποφανθεί ο κ. Γιώργος Η. Αθανασόπουλος, Δήμαρχος Μεσσήνης, γιατί όλα τα πλάσματα του Θεού χρειάζονται φροντίδα, και ο άνθρωπος θεάρεστο είναι να ζει σε αρμονία με το περιβάλλον γύρω του.
Ο Θεός μεθ΄ημών
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
24/2/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου