Ο Άγιος Σπυρίδων ο Θαυματουργός. Φωτο: Eikonografos. gr
Στις 12 Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού , Επισκόπου Τριμυθούντος και προστάτη όλων των Χριστιανών, ιδίως των Κερκυραίων , οι οποίοι τιμούν με ευλάβεια, και προσκυνούν με κατάνυξη ψυχής το άφθαρτο σκήνωμά του, επικαλούμενοι τη θεία βοήθειά του. Ο Άγιος Σπυρίδων ήταν ένας αγράμματος βοσκός , με βάση τα κριτήρια της μόρφωσης των ανθρώπων, αλλά ήταν προικισμένος με πολλά χαρίσματα και αρετές, θεία διάκριση και κατά Θεόν μόρφωση. Διήγε βίο αγαθό, γι΄ αυτό μετά τον θάνατο της συζύγου του χειροτονήθηκε επίσκοπος Τριμυθούντος. Σε αυτό ακριβώς το γεγονός θα σταθούμε, στα θεία χαρίσματα που δίνει απλόχερα ο Θεός στον άνθρωπο, κατά τη μαθητεία σε αυτή τη ζωή, όπλα ακαταμάχητα για την πνευματική πρόοδο και πορεία προς τη Βασιλεία των Ουρανών, προσφέροντας μία άλλη άποψη στους σημερινούς γονείς, για τη διαπαιδαγώγηση και μόρφωση των παιδιών τους.
Ο Άγιος Σπυρίδων έζησε κατά τον 4ο αιώνα, στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου και του υιού του Κωνσταντίου. Ήταν απλός στους τρόπους του και ταπεινός, πράος, ελεήμονας και πολύ φιλόξενος. Νυμφεύτηκε και απέκτησε μία θυγατέρα , την Ειρήνη. Μετά τον θάνατο τής συζύγου του, λόγω των πολλών αρετών και της αγιότητας του βίου του, χειροτονήθηκε επίσκοπος Τριμυθούντος Κύπρου και έγινε ποιμένας λογικών προβάτων. Ο Άγιος Σπυρίδων έλαβε μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Μ. Ασίας ,το έτος 325μ.Χ., και αποστόμωσε τους οπαδούς του Αρείου με τον απλό, αλλά φωτισμένο λόγο του.
Το λείψανό του από την Κύπρο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη , στα μέσα του 7ου αιώνα, λόγω βαρβαρικών επιδρομών. Λίγο πριν από την άλωση της Πόλης από τους Τούρκους ο ιερέας Γεώργιος Καλοχαιρέτης, βλέποντας τον κίνδυνο, έλαβε από τον ναό τα λείψανα του Αγίου Σπυρίδωνος και της Αγίας Θεοδώρας, της αυτοκράτειρας, και μέσω Σερβίας έφθασε στην Άρτα. Από εκεί κατέληξε στην Κέρκυρα το 1460 μ.Χ. , όπου μετέφερε το ιερό λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα. Μολονότι έχουν περάσει 1500 και πλέον έτη από την αποδήμηση προς τον Κύριο του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού , το σκήνωμά του σώζεται ολόσωμο και είναι πηγή μεγάλων θαυμάτων για τους Χριστιανούς πανταχόθεν , οι οποίοι προστρέχουν με πίστη και ευλάβεια και ζητούν ειλικρινά, εκ βάθους ψυχής τη βοήθειά του (1).
Ο απλός βοσκός, κατέστη βοσκός λογικών προβάτων, με τη θέληση του Θεού και τις χάρες του Αγίου Πνεύματος. Αυτό το λαμπρό παράδειγμα δύναται να οικοδομήσει και να διαμορφώσει τις στάσεις και τις απόψεις των σύγχρονων γονέων, όσον αφορά τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης και καθοδήγησης των τέκνων τους.
Ορισμένοι γονείς έχουν ως βασικό μέλημα τα παιδιά τους να αποφοιτήσουν αριστεύοντας στο σχολείο, να ολοκληρώσουν τις εγκύκλιες σπουδές τους με επαίνους, να εισέλθουν στη συνέχεια σε υψηλόβαθμες σχολές στο Πανεπιστήμιο, να λάβουν πτυχία και διακρίσεις, εντός και εκτός Ελλάδας, και να αναλάβουν καίριες θέσεις, υψηλού οικονομικού κύρους και κοινωνικής αίγλης. Τότε πιστεύουν ότι θα αισθανθούν επιτέλους, ως γονείς, ότι ο κόπος τους δεν πήγε χαμένος. Θυσιάστηκαν, υπέφεραν, κουράστηκαν, αλλά ευοδώθηκαν οι προσπάθειές τους, αφού το παιδί τους κατάφερε και “αποκαταστάθηκε” επιτυχώς .
Όταν όμως αντί για το “σαΐνι” των ονείρων τους ο Θεός τούς εμπιστεύεται ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, γρήγορα πέφτουν από τα σύννεφα, μέχρι που γονατίζουν από την απελπισία τους. Δεν βλέπουν ότι πίσω από αυτό το παιδί κρύβεται ένας άγγελος, ο οποίος ενσαρκώθηκε, κάτω από αυστηρές και άκρως περιοριστικές συνθήκες, προκειμένου να παραμείνει επί γης αναμάρτητος. Και αντί να διδαχθούν δίπλα στην εκ Θεού αποσταλμένη αγγελική ψυχούλα στη ζωή τους, να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι, εγκαταλείποντας τον παραλογισμό της έπαρσης, εξοργίζονται, και καταθλίβονται. Στη συνέχεια δρομολογούν το μίσος τους ο ένας προς τον άλλο, επιρρίπτουν ευθύνες στην κληρονομικότητα των δήθεν “προβληματικών” οικογενειών των συντρόφων τους , και καθίστανται άπιστοι και εχθρικοί απέναντι στον ίδιο τον Θεό, ο οποίος αιώνες κρατεί Εσταυρωμένο τον ίδιο τον Υιό του τον Μονογενή, φέροντα αγόγγυστα τις αμαρτίες του κόσμου. Χωρίζουν σαν ανήμερα θηρία οι νεαροί γονείς, διαλύοντας την οικογένειά τους και αποστερώντας από το τρυφερό βλαστάρι τους την αγάπη, ασφάλεια και οικογενειακή ευημερία.
Έχουμε ειλικρινά αναρωτηθεί , πόση πραγματικά κατά Θεόν πρόοδο σημειώνει ένας αριστούχος φοιτητής και μετέπειτα πανεπιστημιακός καθηγητής , με τις διακρίσεις και τα πολλά κατά κόσμο πτυχία; Σε τι βαθμό είναι πνευματικά ανώτερος από ένα απλό βοσκό, ο οποίος είναι πράος, ευγενικός, ταπεινός, λογικός στις αποφάσεις του, και έντιμος στον βίο του; Βέβαια μπορεί και ο καθηγητής να παρουσιάζει όλα αυτά τα γνωρίσματα, αν και όχι συχνά, πάντως δεν είναι εκείνα που του εξασφάλισαν την υψηλή πανεπιστημιακή θέση. Γιατί είναι άλλο η υπηρεσία μίας κατά κόσμο επιστήμης και άλλο η Επιστήμη του Θεού. Η επιστήμη του Θεού δεν αφορά την πολυπλοκότητα του βίου, ούτε εκείνες τις υποχρεώσεις που δεν αφήνουν τον άνθρωπο ελεύθερο να σκεφτεί και να φιλοσοφήσει την ίδια τη ζωή του, και να επιδιώξει συστηματικά τη γνώση του εαυτού του, με θεία καθοδήγηση.
Ένας πανεπιστημιακός ενδεχομένως αποζητά τη γνώση του εαυτού του, αλλά ούτε το περιβάλλον γύρω του, ούτε τα επιστημονικά του εγχειρίδια ενδείκνυνται γι΄ αυτή την αναζήτηση. Αναγκαίο είναι να βρίσκει τακτικά χρόνο για να αποσύρεται, να ηρεμεί και να σκέφτεται, ερχόμενος σε επαφή με την ίδια τη φύση, τη μητέρα γη, η οποία θεάρεστα υπηρετεί τα σχέδια του Παντοδύναμου Θεού και Πατρός όλων μας. Πού όμως καιρός για τέτοια πολυτέλεια! Ο καθηγητής πρέπει να ετοιμάζει συνεχώς συγγράμματα, να παραδίδει μαθήματα, και να κάνει έρευνα για να προχωρεί επιστημονικά, αποφεύγοντας τον κίνδυνο να χάσει την υψηλόβαθμη θέση του. Οφείλει να τρέχει φυλακισμένος μέσα στο ασφυκτικό κοστούμι του και με τον χαρτοφύλακα στο χέρι στα διάφορα επιστημονικά συνέδρια, εντός και εκτός Ελλάδας, και άλλα πολλά πρέπει να κάνει, άκρως δεσμευτικά για την πνευματική του πρόοδο. Ούτε την οικογένειά του δεν έχει ουσιαστικά χρόνο να δει και να χαρεί, ούτε αντοχή μετά από την κούραση και εξάντληση της ημέρας να ασχοληθεί με τα ίδια τα παιδιά του. Το δε πρωινό της Κυριακής είναι η μοναδική του απόλαυση. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ονειρεύεται την ημέρα της Κυριακής, να μην έχει να κάνει τίποτα άλλο, παρά να παραμείνει ξαπλωμένος για ώρες στο κρεβάτι, προκειμένου να ξεκουραστεί , να ηρεμήσει ο νους του για να μη τρελαθεί και καταρρεύσει από την πολλή πίεση που ασκείται καθημερινά επάνω του. Τα χρόνια περνούν , ο καθηγητής γερνά και η πνευματική φτώχεια του όλο και περισσότερο μεγαλώνει, μαζί με την απόστασή του από την πραγματική πηγή του Φωτός.
-Τι αποκόμισες από τη ζωή σου; θα τον ρωτήσει ο Θεός, όταν θα απέλθει ο ταλαίπωρος από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Θα παρουσιάσει ενδεχομένως, ενώπιον του φοβερού βήματος, τις περιβόητες θεωρίες του, τις οποίες διατύπωσε ο ευφυής νους του επί γης. Όταν όμως θα δει τα μεγαλεία του Δημιουργού, ότι οι θεωρίες του δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αμφιλεγόμενες υποθέσεις παιδιών προνηπιακού σταδίου, θα αισθανθεί τη γύμνια του σε όλο της το μεγαλείο. Θα αντιληφθεί πόσο πραγματικά φτωχή έφυγε από τη ζωή η ψυχή του, αφού ούτε ένα απλό ένδυμα δεν φρόντισε να τής προσφέρει, για να ενδυθεί θεάρεστα. Γυμνός και πάμπτωχος πνευματικά πώς είναι δυνατόν να εισέλθει στα ανάκτορα της Ουρανίας Βασιλείας; Αλλά ούτε στην επίγεια ζωή δύναται πλέον να επιστρέψει, για να επανορθώσει τα κακώς κείμενα.
Ο απλός , συνετός, πράος, ολιγαρκής βοσκός, ο καλός σύζυγος και πατέρας, ο έντιμος άνθρωπος, ο προικισμένος και κοσμημένος με τις αρετές του αγαθού βίου, ο πιστός στον Θεό και ελεήμων ποιμήν, θα ευγνωμονεί τον Θεό γονυπετής, αφού προστάτευσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός την ψυχή του και δεν την έριξε μέσα στα γρανάζια της υπερηφάνειας, αλαζονείας, ματαιοδοξίας , μισαλλοδοξίας, πλεονεξίας και υβριστικής υλιστικής προσκόλλησης.
Επομένως, σημαντικό είναι ποιον και τι στεγάζει πνευματικά μέσα του ο άνθρωπος. Σημασία έχει η ωρίμανση του χαρακτήρα του ανθρώπου και η ανάπτυξη της πνευματικότητας, η οποία εξελίσσει όχι μόνο τον νου και την ψυχή, αλλά λάμπει στα πρόσωπα αυτών που την κατέχουν, σε αυτών που συμπορεύονται ταπεινά και υπομονετικά με τον Κύριο.
Ανώτερης πνευματικής ανάπτυξης, πολυπροικισμένο πλάσμα ήταν ο Άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός, του οποίου τη χάρη και επιστασία ζητούμε στα μικρά και δειλά των κοσμικών ανθρώπων πνευματικά βήματα.
Απολυτίκιον Αγίου Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος.
Ήχος α΄.
Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, και θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων πατήρ ημών· διο νεκρά συ εν τάφω προσφωνείς, και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες· και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς, αγγέλους έσχες συλλειτουργούντος σοι, ιερώτατε. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ· δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα των ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα(2).
Βιβλιογραφία
1. Αγιολόγιον- Ημερολόγιον 2018. Αθήνα. Εκδόσεις Σαΐτης.
2. Ημερολόγιον 2022. Αθήνα. Ιερά Μητρόπολις Νέας Σμύρνης.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
12/12/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου