Ο αείμνηστος Παναγιώτης από την Ανδρούσα Μεσσηνίας, με τη γλυκύτητα για τη γυναίκα του, μας διδάσκει τι σημαίνει αληθινή αγάπη και στοργή.
Το σωτήριο έτος 1933, κοντά στην Ανδρούσα γεννήθηκε ο Παναγιώτης, μοναχογιός μιας οικογένειας που τον περίμενε με καρτερία δέκα ολόκληρα χρόνια. Η μητέρα του, η Μαρία, είχε δει μια νύχτα ένα όνειρο γεμάτο φως· κρατούσε στην αγκαλιά της ένα ξανθό αγοράκι, λουσμένο στη λάμψη. Την επόμενη Κυριακή, στην εκκλησία- μετά την απόλυση- διηγήθηκε το όνειρό της στον πρωτοπρεσβύτερο Ανδρούσης.
«Ευχαρίστησε τον Κύριο και κράτησε το στόμα σου κλειστό, παιδί μου», της είπε. «Μέχρι που ο Θεός να ολοκληρώσει το έργο Του».
Με την πρώτη ματιά, αυτή η φράση φαίνεται αυστηρή. Όμως, ο όσιος Μάρκος δεν εκφράζει μομφή, αλλά αποκαλύπτει μία κρυμμένη πνευματική πραγματικότητα: ο άνθρωπος δεν είναι ουδέτερος απέναντι στον λόγο. Ο λόγος που ακούμε, που δεχόμαστε καθημερινά από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και το διαδίκτυο, ο λόγος που ανεχόμαστε στο άμεσο ή έμμεσο περιβάλλον μας, ο λόγος που δεν διακρίνουμε – έχει δύναμη να διαμορφώσει την ψυχή μας. Δεν είμαστε μόνο ομιλητές∙ είμαστε και δέκτες. Κι αυτό που δεχόμαστε, σιωπηλά, γίνεται μέρος του εσωτερικού μας κόσμου (Frankl, 1946).
"Παιδιά μου , όταν ακούμε το "έξαιρέτως τής Παναγίας Άχράντου" στη Θεία Λειτουργία νά σταυρώνουμε τον νου μας, και όπου πονάμε καί νά μνημονεύουμε ονόματα αρρώστων, αμαρτωλών, φυλακισμένων καί όσων ανθρώπων έχουν ανάγκη.
Η μνήμη θανάτου είναι η συνεχής ενθύμηση της φθαρτότητας και της παροδικότητας της ανθρώπινης ζωής, που καθοδηγεί τον άνθρωπο να ζει με ταπείνωση, σοφία και πνευματική εγρήγορση. Η επίγνωση του θανάτου βοηθά στην αποφυγή της ματαιοδοξίας και της υλικής προσκόλλησης, και στην καλλιέργεια των αρετών που αναπτύσσουν τη θεία διάκριση και σοφία, φωτίζοντας τον νου και την ψυχή του ανθρώπου. Επίσης, οδηγεί σε τέλη ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά, χωρίς φοβίες- ο Θεός και ο άνθρωπος συναντώνται μέσα στο φως το ουράνιο (Ιωάννης Σιναΐτης, 2005).
