Φωτό: κ. Χρήστος Παν. Παπαγεωργίου στο fb
Στο γραφικό Μπιζάνι της Βαλύρας, από τα παλιά χρόνια, λάμβαναν χώρο θαυμαστά γεγονότα, τα οποία δήλωναν σαφώς την παρουσία και το έλεος του Θεού προς τους κατοίκους , τους σκληρά εργαζόμενους αγρότες της καρποφόρας γης της Βαλύρας.
Ένα σπάνιο και ακριβό φρούτο για τα παιδιά του χωριού ήταν οι μπανάνες , κατά τις δεκαετίες 1950-1970.
Η μπανάνα ήταν το όμορφο δώρο που αγόραζαν στα παιδιά οι γονείς ή οι παππούδες τους, όταν πήγαιναν με το τραίνο εκδρομή στη μεγάλη λαϊκή αγορά της Καλαμάτας. Έδωσε όμως ο Θεός και φύτρωσαν 2-3 μπανανιές μεταπολεμικά στους μπαξέδες της Βαλύρας, αλλά ωραίες μπανάνες δεν έκαναν για χρόνια! Η πλέον καρποφόρα μπανανιά της εποχής μας, στέκει νυφούλα με χρυσούς καρπούς στην οικία του αθλητικογράφου κ. Χρήστου Παν. Παπαγεωργίου, στο Μπιζάνι της Βαλύρας.
Οι μεγαλύτεροι Βαλυραίοι που την είδαν στην ιστοσελίδα μας με το χρυσό τσαμπί της πέρυσι, τη θαύμασαν και είναι πεπεισμένοι ότι τη φροντίζει η ψυχή της αείμνηστης γιαγιάς Αλεζαγούς, που της άρεσαν οι μπανάνες, αλλά έλεγε με παράπονο ότι “η φτώχεια μπανάνες δεν φέρνει”...
Μάρτυς ήμουν η ίδια μίας τέτοιας θαυμαστής ιστορίας, σε ηλικία επτά ετών, όταν στενοχωρήθηκα πολύ γιατί ξεράθηκε η όμορφη μηλιά, που είχε φυτέψει προπολεμικά ο αείμνηστος παππούς μου Ανδρέας, στον μπαξέ μας στον Άγιο Νικόλαο στη Βαλύρα. Τον ίδιο χρόνο φύτρωσε μια μηλιά στην αυλή του σπιτιού μας και αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα. Όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο (Λύκειο) το κλαδί της έμπαινε και ακουμπούσε μέσα στο παράθυρο του υπνοδωματίου μου, γεμάτο δροσερά και γλυκά κοκκινοπράσινα μήλα.. ίδια με εκείνα της παλιάς μηλιάς στον μπαξέ του παππού Ανδρέα!
Μία άλλη θαυμαστή ιστορία που βίωσα λίγα χρόνια αργότερα, ήταν αυτή της καρπερής ροδακινιάς.
Ο αείμνηστος παππούς Μπουρίκας που ο κήπος του στο Μπιζάνι συνόρευε με τον κήπο του πατρικού μας σπιτιού, όλο προσπαθούσε να επεκτείνει τα σύνορα της ιδιοκτησίας του, κλέβοντας μισό μέτρο από τα δικά μας.
Αυτό το δυσάρεστο γεγονός έκανε έξαλλο τον πατέρα μου Ηλία, ο οποίος αναγκάστηκε να στήσει γερούς σιδερένιους πασσάλους και συρματόπλεγμα εκεί που ήταν πραγματικά τα σύνορα, για να μην εκνευρίζεται καθημερινά με την επιμονή και την ιδεοληψία του γείτονα. Σε αντίποινα ο γερο- Μπουρίκας, για τρεις συνεχείς ημέρες που απουσίαζε ο πατέρας μου εκτός Βαλύρας, άνοιξε βαθύ βόθρο νοτιοανατολικά, στο κάτω μέρος του κήπου μας, και τον έκτισε γύρω-γύρω με μπόλικους τσιμεντόλιθους και παχύ τσιμέντο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι δύο γείτονες να μην αδελφώνουν για χρόνια και να παραμένουν σε συνεχή έχθρα μεταξύ τους, ώσπου φύτρωσε και αναπτύχθηκε ακριβώς επάνω στα σύνορά, στο δυτικό μέρος του κήπου, μία υπέροχη ροδακινιά. Έκανε δε τόσο εύγευστους και λαχταριστούς καρπούς, που δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι ποτέ δεν έφαγα ξανά πιο νόστιμα και μυρωδάτα ροδάκινα!
Η ροδακινιά και το μοίρασμα των ζουμερών καρπών της αντίστοιχα από τη μία και την άλλη πλευρά στα σύνορα του κήπου, ήταν ένας τρόπος να συναντάει ο ένας το βλέμμα του άλλου και να ανταλλάσσουν μία καλημέρα , να ηρεμούν τα πνεύματα, και να πορεύονται ειρηνικά στη ζωή. Απεβίωσε η οικογένεια του αείμνηστου παππού Μπουρίκα, το σπίτι του γκρεμίστηκε και ο κήπος του ρήμαξε. Ξεράθηκε η ροδακινιά, αλλά στη θέση της ορθώθηκε μία δύο μέτρων φραγκοσυκιά για να προστατεύει τον κήπο και το σπίτι μας από τους επίδοξους κλέφτες, όπου συνεχίζει να παραμένει απτόητη στον χρόνο και σήμερα. Όταν έφυγα για σπουδές στη Βοστώνη , το έτος 1977, μαράθηκε η αγαπημένη μου μηλιά και στη θέση της φύτρωσε μία πορτοκαλιά. Έκανε μεγάλα κλαδιά και ακούμπησε στο μπαλκόνι του υπνοδωματίου του πατέρα μου...Ζουμερά και γλυκά πορτοκάλια του χάριζε για πολλά χρόνια, όταν καθόταν, μετά τη συνταξιοδότησή του, και διάβαζε την εφημερίδα και τα αγαπημένα του βιβλία στο όμορφο μπαλκόνι του, αγναντεύοντας τον Ταΰγετο και τον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου. Όταν ήλθαν οι τελευταίες ώρες της ζωής του, τον Μάρτιο του 2020, και κατάλαβε ότι ετοιμάζεται για το μεγάλο του ταξίδι χωρίς επιστροφή, με κοίταξε με όση αντοχή του είχε απομείνει και μού είπε:
-Αφήστε με να πεθάνω... πάρτε το φαγητό από μπροστά μου!
Ένα πορτοκάλι έκοψα από την αγαπημένη του πορτοκαλιά , το καθάρισα, ύστερα τον σήκωσα προσεκτικά στην πολυθρόνα του και το άφησα μέσα στα χέρια του. Έλαμψε το βλέμμα του, κι έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό χαράς. Το έφαγε λαίμαργα, αφού για πέντε ημέρες δεν δεχόταν τροφή και ζούσε με μία κουταλιά σούπα και λίγο νερό. Η ανάγκη φροντίδας της ενενηντάχρονης μητέρας μου Ευγενίας αναγκαστικά την απέκοψε βίαια από τον όμορφο Παράδεισό της στη Βαλύρα και την έφερε στην Αθήνα για την εντατική φροντίδα της.
-Θα ξεραθεί η πορτοκαλίτσα μου διαμαρτυρόταν για ημέρες ολόκληρες η γιαγιά Ευγενία πρόσφατα, γιατί χάλασε το σύστημα αυτόματου ποτίσματος στο σπίτι στο χωριό και αδυνατούμε να κατέβουμε για να το αποκαταστήσουμε, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασής της , ώσπου μάθαμε το εξής θαυμαστό γεγονός από μία γειτόνισσα:
-Τρύπησε ο θερμοσίφωνας, το νερό κυλάει και ποτίζει την πορτοκαλιά σας, είπε.
-Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου, αναφώνησε χαρούμενη η γιαγιά Ευγενία!
Έτσι, η όμορφη μπανανιά της γιαγιάς Αλεζαγούς δεν είναι ένα απλό δένδρο...είναι το εργόχειρο της αθάνατης ψυχής της προς βρώσιν των απογόνων της, αλλά και όλων των καλοπροαίρετων κατοίκων της αγαπημένης γενέτειρας μας Βαλύρας.
Όταν συμβαίνουν γύρω μας τόσο θαυμαστά γεγονότα , και τα δένδρα μας είναι ναοί της ευσπλαχνίας του Θεού, το ερώτημα είναι το παρκάρισμα του αυτοκινήτου μας που ακριβώς θα πρέπει να λαμβάνει χώρο για να μην είναι δείγμα θείας βεβήλωσης;
Και ο νους μας αντίστοιχα, γιατί είναι προς όφελος της ψυχικής και σωματικής υγείας μας να ξεπεζέψει από τον υπέρμετρο εγωισμό, την οργή, τον θυμό και την εχθρικότητα; Γιατί χρειάζεται να φωτιστεί με πίστη και αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, εμπρός στο μεγαλείο και το λαμπρό παράδειγμα της ανιδιοτέλειας της “ευλογημένης μπανανιάς”;
Ας ακούσουμε όμως τι έχει να πει η ίδια, η όμορφη κόρη της Βαλύρας:
Της Μπανανιάς τα Πάθη
Μια φίνα είμαι μπανανιά
στο όμορφο Μπιζάνι
με τη βοήθεια του Θεού
τσαμπί η καρδιά μου κάνει.
Τσαμπί γλυκό, τσαμπί γερό,
χρυσό και μυρωδάτο
για δείτε το που πρόβαλε
καρπούς καλούς γεμάτο.
Μια μέρα ήρθε μια κυρά
κοντά μου να παρκάρει
την είδε και αγρίεψε
του εγγονού μου το κριάρι.
Ο διάβολος το χάρηκε
και εκ του πονηρού
κρυφά γυρεύει στην κυρά
κακό να κάνει τ΄αλλουνού...
Και τράβηξε πολύ αυτή
η άθλια ιστορία
με κάρφωμα και σταύρωμα
στην Πο-λε-ο-δο-μί-α.....
Η μπανανιά κι η υπακοή
μαζί με την ταπείνωση
του λόγου είναι τ΄ αληθές
ουχί η αποκτήνωση.
Αγάπη έχω η μπανανιά
γι΄ αυτό τους άλλους θρέφω
ακούστε με καμιά φορά
κακίες δεν αντέχω.
Συγνώμη να ζητήσετε
παιδιά μου μεταξύ σας
αρρώστιες φέρει ο καβγάς
και κλέβει τη ζωή σας.
Στης Παναγίας τη γιορτή
μην είστε μαλωμένοι
γιατί θα δει το άδικο
και θάναι πικραμένη.
Ας πάτε ευθύς στην εκκλησιά
συγχώρηση να λάβετε
και τον Δεκαπενταύγουστο
μαζί να μεταλάβετε.
Στο internet με έβαλαν
οι πάντες να με δουν
να τους ανοίξει η όρεξη
στο γάμο μου να ΄ρθουν....
Κι απ΄ εδώ και στο εξής
μακριά απ΄ τη μπανανιά
μη μαραθεί και ξεραθεί
που δεν της πρέπει αβανιά.....
Ευχή σας δίνει η Παναγιά
μην είστε μαλωμένοι
το χέρι ευθύς να δώσετε
να είστε αγαπημένοι!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
25-7-2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου