Φωτό: EPIRUS TV NEWS
Ένα περιστέρι είναι η ψυχή του ανθρώπου, αλυσοδεμένη σε φθαρτό κλουβί, μέχρι να οικονομήσει ο Θεός και ο άνθρακας διαμάντι σκληρό να γίνει, για να καθίσει ως αθάνατος στόλος , με θεία δρόσο, σε ουράνιο διάκοσμο.
Όταν οι φτωχοί νέοι της Βαλύρας, κατά τη δεκαετία του 1950, άκουγαν για αμύθητης αξίας διαμάντια στη Νότια Αφρική, και ότι στον πυθμένα του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδος διαμάντια έχει στρώσει ο Δημιουργός με τον χρόνο αντάμα, στολίζοντας την όμορφη κόρη, τη μάνα μας γη, ο νους τους ταξίδευε σε ένα φανταστικό ανθρακωρυχείο ... Στα χέρια τους κρατούσαν το μεγαλύτερο διαμάντι που ποτέ θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, αλλά για να το πετύχουν αυτό έπρεπε αναγκαστικά να εργαστούν ως ανθρακωρύχοι.....αυτή ήταν η προσγείωση τους στην δύσκολη πραγματικότητα !
Όνειρο θερινής νυκτός ήταν ο διακαής και κρυφός πόθος προς αναζήτηση του μεγάλου θησαυρού, αφού κανένας αμύητος πνευματικά νέος δεν γνώριζε ότι το διαμάντι το περιζήτητο είναι ο ίδιος ο Θεός εντός του. Η επιτακτική ανάγκη επιβίωσης δέσμευε τον νου των παλληκαριών της Βαλύρας και τους προσανατόλιζε στην εξεύρεση υλικών αγαθών προς το ζην και όχι πνευματικών προς το ευ ζην θησαυρών.... Πού χρόνος εκείνη τη δύσκολη εποχή για εσωστροφή και προσευχή, με πίστη αληθή... Η επιθυμία για μία καλύτερη ζωή, μέσω της συσσώρευσης υλικού πλούτου, ήταν το βασικό κίνητρο για την πάταξη της μιζέριας και ανέχειας σε δύσκολους μεταπολεμικούς χρόνους.
Στην παραδοσιακή Βαλύρα της δεκαετίας του 1950, διέμενε σε ένα πέτρινο διώροφο αρχοντόσπιτο η κα Νότα, η όμορφη και αλησμόνητη δασκάλα οικοκυρικής, όταν ερχόταν στη Βαλύρα για να παραδώσει μαθήματα στις νεανίδες, στην οικία της αείμνηστης κας Αγγελικής Λύρα, όπου στεγαζόταν η Σχολή Οικοκυρικής. Το αρχοντικό, στο οποίο νοίκιαζε ένα δωμάτιο η κα Νότα, ανήκε στον επιχειρηματία κο Ξενοφώντα Καρτερολιώτη , Βαβανάκος ήταν το παρανόμι του. Δεινός και τρομερός ήταν ο αλησμόνητος κυρ Βαβανάκος, όπως τον γνωρίσαμε κατά τα παιδικά μας χρόνια . Στο εμπόριο προωθούσε τη σοδειά του σε ελαιόλαδο,, σιτάρι, σταφίδα, σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, αράπικα φιστίκια και οπωρολαχανικά, εκμεταλλευόταν τον πλούτο της πανίδας του Μεσσηνιακού κάμπου, τα σαλιγκάρια, τις χελώνες και τα καβούρια, ενίοτε και τις μεγάλες ψαριές του στο ποτάμι της Μαυροζούμενας, και μοσχοπωλούσε την οικιακή του παραγωγή σε γαλακτοκομικά, κρέας και ζυμαρικά. Τα χρήματα που κέρδιζε τα επένδυε αυξάνοντάς τα σημαντικά - μέσω του επιλεκτικού δανεισμού και της οικονομικής στήριξης των αγροτών της Βαλύρας και της ευρύτερης περιοχής- με ευνοϊκότερες από την τράπεζα συνθήκες δανεισμού. Πέντε παιδιά απέκτησε με την πρώτη του σύζυγο, τέσσερις γιούς και μία θυγατέρα. Οι δύο πρώτοι σε σειρά γιοί κληρονόμησαν τα ταλέντα του πατέρα τους και ασχολήθηκαν με το εμπόριο. Ο τρίτος, ο Γιάννης, μετανάστευσε στη Γερμανία και ο μικρότερος , ο Σταύρος, που ήταν αταξίδευτος, κατέληξε στη Νότια Αφρική.
Ο αείμνηστος Ξενοφώντας Καρτερολιώτης (Βαβανάκος) με την Β΄σύζυγό του.
Φωτό: Lyrasi.blogspot.com
Αιτία γι΄ αυτή του την απόφαση ήταν οι υψηλές γνωριμίες της κας Νότας, η οποία σε εξωτερική εμφάνιση υπερέβαινε τις κυρίες της αριστοκρατίας της εποχής της και παρέμεινε στην ιστορία ως “γυναίκα σκάνδαλο”, αφού πολλοί την ερωτεύθηκαν και σε κανέναν δεν ενέδωσε! Έτσι και ο μικρός Σταύρος, του άρεσε να αποσπά το ενδιαφέρον της και να της εκμυστηρεύεται τις βαθύτερες σκέψεις και επιθυμίες του, αφού τη φανταζόταν ως “προσωπική του φίλη”....
-Να πάω στην Αφρική θα ήθελα....να εργαστώ στα ανθρακωρυχεία να βρω διαμάντια, εξέφρασε ευθέως την επιθυμία του ένα δειλινό στην αυλή του αρχοντόσπιτου ο φλεγόμενος έφηβος , που επιζητούσε τρανή απόδειξη της επαγγελματικής του ταυτότητας και κοινωνική αναγνώριση. Ο ανήλικος 17χρονος Σταύρος, προσπάθησε με σοβαρότητα να αποσπάσει τον θαυμασμό της κας Νότας, που πολύ της άρεσαν τα διαμάντια, όπως και στις βασίλισσες Φρειδερίκη της Ελλάδος και Ελισάβετ της Αγγλίας! Στέμμα στην κεφαλή της όμορφης δασκάλας οικοκυρικών ήθελε να αποθέσει ο ερωτοχτυπημένος νεανίας, που έκρυβε βαθιά στα σωθικά του ανήμερο πόθο και στεναγμό, γιατί ήταν μικρός σε ηλικία και άφραγκος, οικονομικά εξαρτημένος από τον πατέρα του, και μία τέτοια γυναίκα ήταν αδύνατον να την έχει και να την χαρεί!
-Στην Αφρική, επανέλαβε με αποφασιστικότητα, και άφησε την κα Νότα ενεά και άναυδη...
-Θα σε βοηθήσω, έχω τις κατάλληλες γνωριμίες , του απάντησε μετά από μερικών λεπτών σιωπή, σκέψη και περισυλλογή, αναπτερώνοντας το ηθικό του.
Στα 18 χρόνια του ο άβγαλτος Σταύρος, “το καλό παιδί της Βαλύρας”, εργάτης σε ανθρακωρυχείο κατέληξε στη Νότια Αφρική, όπου εργάστηκε σκληρά, μέχρι την ώρα που ήλθε η ειδοποίηση κατάταξής του στον στρατό.
Επέστρεψε με ένα μικρό κομπόδεμα, έναντι της σκληρής και ανθυγιεινής εργασίας του και των διαμαντιών που εντόπισε και παρέδωσε στα χέρια των δυναστών του διεθνούς εμπορίου. Το δώρο του προς την κα Νότα ήταν ένα μικρό κομμάτι από ακατέργαστο γαλάζιο τοπάζι, όμοιο με τα μάτια της, που αγόρασε σε ένα παζάρι από έναν γηγενή της περιοχής όπου διέμενε.
Η κα Νότα δέχτηκε ευγενικά αλλά τυπικά το δώρο της, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, άλλωστε μία ακατέργαστη και θαμπή πέτρα , ένας μικρός ημιπολύτιμος λίθος ήταν....αλλά ενθουσιάστηκε γιατί βρήκε τον Σταύρο κατάλληλα καταρτισμένο στο αντικείμενο του άνθρακα και τον άκουσε προσεκτικά, καθώς ξεφύλλιζε ένα μαυρισμένο από τη σκόνη στο ανθρακωρυχείο σημειωματάριό του:
-Ο άνθρακας ανακαλύφθηκε προϊστορικά και ήταν γνωστός στις μορφές της αιθάλης και του ξυλοκάρβουνου από τους αρχαίους πολιτισμούς. Τα διαμάντια ήταν γνωστά από το 2500 π.Χ. στην Κίνα, ενώ ο άνθρακας με τη μορφή του ξυλοκάρβουνου παραγόταν κατά τη Ρωμαϊκή Εποχή, με την ίδια χημεία που παράγεται και σήμερα, δηλαδή με θέρμανση μιας πυραμίδας από ξύλα καλυμμένης με πηλό, για να αποκλειστεί η είσοδος αέρα.
Το 1722 ο Ρενέ Αντουάν Φερσώ ντα Ρεωμύρ μετέτρεψε τον σίδηρο σε χάλυβα μέσω της απορρόφησης άνθρακος και ο Αντουάν Λωράν Λαβουαζιέ απέδειξε ότι τα διαμάντια είναι μια μορφή άνθρακα, αφού όταν καίγονται δείγματα ξυλοκάρβουνου ή διαμαντιού δεν παράγεται ίχνος υγρασίας και επιπλέον και τα δυο εκλύουν την ίδια ποσότητα διοξειδίου του άνθρακα, ανά γραμμάριο δείγματος. Ο Κάρλ Βίλχεμ Σέελε έδειξε ότι ο γραφίτης, που νόμιζαν τότε ότι είναι μια μορφή μολύβδου είναι όμοιος με το ξυλοκάρβουνο, αλλά με μια μικρή πρόσμειξη σιδήρου, και ότι έδινε αέριο οξύ (διοξείδιο του άνθρακα) όταν επιδρούσε (στο γραφίτη) με νιτρικό οξύ. Το 1786 οι Κλοντ Λουί Μπερτολέ, Γκασπάρ Μονζ και Βεντερμοντέ στη Γαλλία, επιβεβαίωσαν ότι ο γραφίτης αποτελείται κυρίως από άνθρακα, οξειδώνοντάς τον με τον ίδιο τρόπο που είχε χρησιμοποιήσει ο Λαβουαζιέ για το διαμάντι. Κάποια πρόσμειξη σιδήρου και πάλι απέμεινε, γεγονός που οδήγησε τους Γάλλους ερευνητές επιστήμονες στη σκέψη ότι ο σίδηρος είναι απαραίτητος για τη δομή του γραφίτη. Ωστόσο, στη δημοσίευσή τους πρότειναν την ονομασία carbone (από το λατινικό carbonum) για το χημικό στοιχείο στο γραφίτη (τον άνθρακα), που σχημάτιζε ένα αέριο όταν καιγόταν ο γραφίτης. Ο Λαβουαζιέ περιέλαβε και τον άνθρακα στη λίστα των χημικών στοιχείων στο βιβλίο του το 1789 (βλπ. Βικιπαίδεια).
-Στο ανθρώπινο σώμα το 18,5% καταλαμβάνει ο άνθρακας, που είναι βασικό στοιχείο σε όλες τις μορφές της ζωής, γιατί σχηματίζει τεράστια ποικιλία οργανικών ενώσεων, συμπλήρωσε η κα Νότα.
-Στον φλοιό της γης υπάρχει άφθονος άνθρακας μετά το υδρογόνο, το ήλιο και το οξυγόνο, συνέχισε ο Σταύρος και καθώς η κα Νότα χαμογέλασε από ευχαρίστηση, εκείνος τόλμησε και την αγκάλιασε ενώπιον όλων λέγοντάς της:
-Εσείς... κυρία Νότα μας...είστε το πιο σπάνιο και δυσεύρετο διαμάντι!
-Όχι ότι δεν κράτησε η κα Νότα τα προσχήματα για να μη δώσει δικαιώματα, χαμογελώντας συγκρατημένα, αλλά ο νεαρός-σκληρά εργαζόμενος Σταύρος σίγουρα άνοιξε ένα μικρό παραθυρόφυλλο στην καρδιά της.
-Είναι μεγάλα τα αποθέματα διαμαντιού στην Αφρική; ρώτησε εκείνη.
-Είναι! απάντησε ο Σταύρος, χαμένος μέσα στο βλέμμα της και στο γλυκό χαμόγελό της.
Ο τόπος δεν τον χωρούσε μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας του. Στη Βαλύρα επέστρεψε στις καθιερωμένες αγροτικές εργασίες στα κτήματα του πατέρα του , αλλά αισθάνθηκε ότι άρχισε να μαραίνεται η αίγλη του. Παράλληλα καμία κοπέλα δεν μπόρεσε να τον συγκινήσει για να ξεπεράσει τον βαθύ θαυμασμό και την επίμονη έλξη που αισθανόταν προς την κα Νότα. Τότε έλαβε τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στο ανθρακωρυχείο . Ο δρόμος πλέον ήταν ανοιχτός αλλά η επιλογή αυτή τη φορά θανατηφόρος.
Εκείνος τραυμάτιζε, σκληρά εργαζόμενος, τη γη αλύπητα, αφαιρώντας τους πολύτιμους θησαυρούς της, κι ο Άδης παρομοίως, μέρα και νύχτα, έκλεβε τη ζωτικότητα των εσωτερικών οργάνων του αδαούς νέου.....Δυστυχώς δεν άντεξε τη σκληρή εργασία και αρρώστησε βαριά. Ο αδελφός του Γιάννης, μετανάστης στη Γερμανία, ανήσυχος λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης της υγείας του μικρού του αδελφού, κάλεσε τον Σταύρο επειγόντως για νοσηλεία. Τα πάντα έκαναν οι γιατροί στη Γερμανία, αλλά η κατάσταση του ασθενούς παρέμεινε δυστυχώς μη αναστρέψιμη ....
Όταν διαισθάνθηκε το τέλος του να έρχεται, ο πονεμένος και πικραμένος από τη ζωή Σταύρος, το παιδί της Μεγαλόχαρης Παναγίας Βουλκανιωτίσσης που δεν είχε προλάβει καλά-καλά να ζήσει, κάλεσε τον αδελφό του και του ψιθύρισε με όση δύναμη του είχε απομείνει :
Φωτό: κ. Ιωάννης Ελ.Λινάρδος
-Στέγνωσαν τα σωθικά μου Γιάννο μου, πήγαινε να φέρεις μία κούπα ευλογημένο νερό από του Τζούμη τη βρύση , να δροσίσω τα χείλη μου, και να σε αποχαιρετίσω...
Κάτι τόσο απλό, συγκλονιστικό, και αδύνατον ταυτόχρονα....
Το μόνο που κατόρθωσε ο Γιάννης ήταν να βρει μία παρόμοια κούπα, σαν εκείνη τη θαυματουργή της Παναγίας Βουλκανιωτίσσης, που ήταν ακουμπισμένη επάνω στο λιθάρι, δίπλα στη βρύση του Τζούμη..... Δροσερό νερό από Γερμανική πηγή έπιασε κι αφού το σταύρωσε τρεις φορές και είπε το Πάτερ ημών, με δάκρυα στα μάτια και χέρι τρεμάμενο το προσέφερε στον αδελφό του...
Ὁ Θεὸς ὁ Θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω· ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ..... (ψαλ.62).
Δίψασε η ψυχή του Σταύρου τον Κύριο σε γη έρημη, άβατη και άνυδρη....
Ο Κύριος να αναπαύει στον Παράδεισο τον αείμνηστο Σταύρο Καρτερολιώτη, η μνήμη του δεν θα ξεχαστεί!
Θερμές ευχαριστίες στον κο Γιώργο Παρ. Φειδά, επιχειρηματία στο Warwick, Road Island, U.S.A. που θυμήθηκε αυτή τη συγκινητική ιστορία, όταν διάβασε σχετική ανάρτηση στην ιστοσελίδα μας για του Τζούμη τη βρύση.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
19-7-2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου